Today, is the family reunion. May ilang minuto ng natapos sa pag-aayos sa akin ang dalawang assistant ni Mama. Pero pinili kong manatili muna sa loob ng silid. Pinapakalma ang sarili dahil hindi ko mapigil ang kaba.
Wearing a line deep v-neck burgundy chiffon sweep train split side dress. Halos hindi ko makilala ang sarili. Ang mahabang buhok ay hinayaan kong nakalugay, ito ay sa sariling kagustuhan. Hindi rin gaanong makapal ang pagkakalapat ng make-up sa mukha. Hindi rin naman kasi ang kagustuhan ng mga nag-aayos ang masusunod kundi'y ang kagustuhan ni Thomas. Mas gusto niya kasing simpleng pagkakaadorno lamang.
Muli ko pang sinipat ang sarili sa harap ng salamin. The make up artists put a pink blushed on, on my face.. my lipstick are also pink. Umiling kasi agad ako ng nakitang kulay pulang lipstick na ang ilalapat sa labi. They highlighted my eyebrows, mas lalong tumingkad at bumagay naman sa aking mukha. I feel
I closed my eyes to bring back my sanity. The wind blows dramatically. It touches my shivering skin only that, to make me more feel the fear. Sa natataranta, at natatakot kong diwa muli akong nagmulat ng mga mata at muling nabungaran ang kaguluhan. I blink.. memories flashes back where a loud bang echoed around the place. There's a dog barking, a fire that makes me more shivered. My heart hammered.. This is the tragedy that is missing in my mind.. this is the tragedy that changes my simple life..Ang malakas na pagsabog at ang tahol ng aso ay klaro sa panding ko.. ngunit bingi ngayon sa gulong nasasaksihan sa aking harapan. Pinagpapawisan ako ng malamig. Ngayong naalala ko na ang gabi ng trahedya ay mas lalo lamang na nadagdagan ang takot. Hindi ito ang buhay na namulatan, subalit nagbago ang lahat sa aksidenteng naganap.Kumurap ako at pinoproseso ng isipan ang mga kaganapa
Nagtagal kami sa ganoong ayos. Yakap-yakap ko siya habang siya'y nakapulupot ang braso sa aking katawan. Matagal rin bago humupa ang hinanakit niya. He was fuming mad, disappointed, and his anger towards his wife were ready to explode. Galit na galit talaga siya na kahit ang pang-aalo sa kanya ay hangin lamang kung balewalain niya."H-indi kita iiwan-"Nag-angat siya ng tingin. Ang mapulang mga mata ay ibedensiya ng pagluha."You better be. Dahil kahit saan ka man magpunta hahanapin kita. Hahalughugin ko ang buong mundo mahanap lang kita.."Ngumuso ako sa naging reaksiyon niya. Ikinukubli ang gumuguhit na ngiti sa labi.Hindi naman talaga ako aalis. Ngayon pang higit niya akong kailangan?Magkalapat na magkalapat ang aming mga katawan pero hindi ko ito alintana. He was still hugging me. Ako naman nakasandig
Pinagpapawisan ako ng malamig, dahil sumasabay ang kaba sa aking dibdib bawat matitigan ay pinagsususpetsahan. Maaring ang ilan ay tauhan ni Thomas o di kaya ay ni Veronica. Ang kirot ay patuloy na rumaragasa. Ngunit pilit na nilalabanan upang maisalba ang anghel na nasa sinapupunan. Hirap na hirap na si Lorna sa kakaakay. Naghanap siya ng madadaanan. Sa likod kami ng hospital dumaan. Tiniis ko ang sakit at kirot kahit bumubulusok na ang matinding pananakit ng aking katawan. Ang dugong dumadaloy sa hita ay hindi mapaghahalata dahilan sa kulay ng suot na damit. And with Lorna's presence, pakiramdam ko makakayanan ko ito. Hindi siya bumibitiw, lalong hindi ako iniwanan! So the best way I could offer is to remain my sanity! Magpapakatatag ako at kakayanin ang lahat ng ito!Ginawan niya ng paraan ang paghihirap ng aking katawan. Hinayaan ko siya sa mga plano niya, at pagkakatiwalaan ko siya! Nagpapada
Namimigat pa ang mga talukap ng iminulat ko ang mga mata. Natanaw ko ang makapal at kulay itim na kurtina. Buong akala ko, pag nagising ako sasalubong sa akin ang mga puting ding-ding, puting kisame at puting kumot o di kaya ay nakasuot ng hospital gown, pero.. hindi, dahil bago sa aking paningin ang maternity dress na suot. Kulay puti ito at bulaklakin. Maayos at siguradong nadaanan ng suklay ang aking buhok. Magaan ang pakiramdam ko siguro dahil naging sapat ang pagkakatulog. Pamilyar sa akin ang silid na tinutuluyan.. if I'm not mistaken this is Thomas's bedroom. Sigurado ako lalo na ng makita ko ang kalendaryong ako ang pumili kung saan ilalagay ito. I put it on the bedside table katabi ang lampshade.Umingit ang pinto ng silid, bumukas at pumasok ang isang matangkad at nakaputing babae. She was smiling at me ng mahagip niya ang aking paningin. Hinayaan niyang nakabukas ang pintuan at dumiretso na kaagad siya sa akin."
Malungkot kong sinundan ng tanaw ang likuran ni Nanay Lucy. I know that she's still sad, kung ako nga na kaibigan lang ay nalulungkot at labis pa rin ang pangungulila.. kay Lorna. Ang inang nag-aruga at nag-alaga pa kaya ay agaran ang paglimot?I sighed breathily.. Naramdaman ko ang mainit na palad ng katabi ng lumapat ito sa aking balikat. Hinayaan ko, dahil gusto lamang niyang pagaanin ang loob ko. Thomas didn't leave my side habang binuburol si Lorna. May pagkakataong sinisisi ko ang sarili. Isang linggo na ang lumipas mula ng mailibing si Lorna pero para sa akin ang lahat ng mga naganap ay tila kahapon lamang nangyari.Tanggap ko naman na wala na si Lorna, pero.. ang mahirap na tanggapin ay ang agarang desisyon ni Nanay Lucy.. batid ko ang kanyang pagluluksa.. ngunit ang manatili sa puder namin ay siyang nagpapahirap ng labis sa matanda. Bawat sulok daw kasi ng bahay, maaalala niya lamang ang anak. T
Naluha ako ng makita ang patuloy na pag-iyak ni Brianna. Halos magmakaawa siya ng makita ang kinikilalang ama. Bumilis ang paghakbang niya sa hagdan. Halos takbuhin na rin ang ilang metrong pagitan.. "You stay there Brianna.." Mando ni Veronica. Ang kamay ay tuwid na nakaturo sa kinaroroonan ng bata. Gumuhit ang takot sa magandang mukha ng bata. Pumikit ako dahil nakikita ang malaking pagbabago sa hitsura at kilos nito. The energetic kid weren't the same anymore. She's more like in a traumatic state. "Kapag umalis ka riyan-" Muling mando, pero naalarma ako dahil baka muli ng bumalik ang pag aalala ni Thomas para sa mga anak niya. He's been quiet for the past minutes. Pumasok siya marahil dahil nakita niyang dumating ang kanyang dating asawa. "B-but can I have at least hug my Daddy..?" Sumungaw ang luha sa kanyang nangungulilang mga mata.
Kabuwanan ko na, kaya naman parati ng may umaalalay sa akin. Kahit sa pagtayo mula sa mahabang sandaling pagkakaupo. Malaking-malaki na ang aking tiyan. Supurtado ako parati ni Thomas. Imbes na sa opisina niya dapat gawin ang mga paperworks niya sa bahay niya ito dinadala at dito na ito ipinagpapatuloy. Nasa loob kami ngayon ng aming silid. Ako, nag-aayos ng mga gamit na dadalhin sa hospital kapag makaramdam na ng pananakit ng tiyan. Nakahanda na ang lahat para sa panganganak ko pero hindi ko maiwasang hindi makaramdam ng takot at agam-agam. Ang sabi kasi ng karamihan masakit daw manganak.. gusto ko sanang papuntahin si Nanang ang kaso, may mga bilin si Thomas dito. Magiging abala din ito, dahil si Nanang ang nangangasiwa sa isang pabrikang itinayo ni Thomas malapit sa probinsiyang kinalakhan ko."What's bothering you?"Nabitiwan ko ang baby dress na hawak at nagpakawala ng malalim na buntong-hininga."Anong iniisip mo?"&n
My eyes widened at the sight of my best friend. She waved at me and smiled widely. Naglalakad ako bitbit ang mga lumang damit at ilang gamit na hindi na nagagamit. We often visit here, at sa tuwing bumibisita hindi pupuwedeng hindi ko sila makikita.. They are my friends.. my trusted friends. Gab and the gang are all smiles. Titig na titig na animoy bagong padpad sa lugar na kinalakhan.Nagkatitigan ulit sila bago ako binalingan. Lumapit si Jack, isa sa matagal ng may kursunada sa akin. Tumango at ngumiti.."Kumusta ka?" Malapad ang ngisi niya bago pamulahan ng mukha. He's tall, matikas ang katawan, but we remained friends kahit alam nang may asawa na."Mabuti naman. Kayo?" Pinsadahan ko sila ng tingin. Si Gab lang ang may lakas ng loob na tumitingin pabalik."Nasaan ang asawa mo?"Nakasanayan na nila ang presensiya ni Thomas. Kaya
Tahan na/ Father's DayNakatunghay sa labas ng bintana ang batang si Cia. Mula sa kinatatayuang bintana tahimik naman siyang pinagmamasdan ng kanyang ina. Hinihintay niya ang pag-uwi ng kanyang ama. Nasa Maynila kasi ito at naghahanap na ng kanilang malilipatan. Walang paglagyan ang kaligayahan ng batang umaasa. Naipangako kasi ng kanyang ama na makakapag-aral na siya. Sa hirap ng buhay nahinto ulit siya sa pag-aaral. Walong taong gulang na siya at kahit bata pa, malawak na ang tinatahak ng kanyang kaisipan.Hindi lingid sa kanya ang kahirapang dinadanasan ng kanyang mga magulang. Mahirap man, nagpupursige naman ang ama na maitaguyod sila at parating nangangako na ma-i-aahon sila sa kahirapang tinatamasa. Ngunit salat man sa maraming bagay, busog naman sa pagmamahal sa mga magulang.Umihip ang panggabing hangin, tanaw niya mula sa kawayang bintana ang madilim na kalan
SorpresaSinipat ko ang sarili sa salamin. Simpleng bestida ang suot, sa lambot ng tela bawat galaw ay napapasunod. Hinayaan kong ilugay ang mahabang buhok. Umabot sa tuhod ang puting bestidang suot. Regalo ito ni Nanay Lucy noong bumisita. Ngumiti ako sa harapan ng malaking salamin. Ang sabi ni Nanang mas pumuti pa lalo at hiyang sa pagkakaroon ng asawa. Sang-ayon ako dahil alagang-alaga ako ng asawa ko. Maingat siya, mapagmahal.. at kailanman hindi ako iiwanan.Bitbit sa kamay ang mga dadalhin upang sorpresahin ang asawa sa kanyang oposina. Nasa kalagitnaan ng hardin ng makita si Harrell. Nahinto ako sa paglalakad at nakangiting pinapanood ang anak. Mas gusto niyang maglaro sa hardin kaysa sa loob ng kanyang silid. Maliksi siyang gumalaw at kunyari pinapakain ang manikang binigay ni Brianna. Dalagang-dalaga na si Brianna. Noong walong taong gulang siya hindi siya k
EpilogueIt's been fucking five months since the disappearance of my god damn wife! I feel useless, dahil kahit ako ay walang maibigay na sagot sa mga anak na naghahanap..Pinasadahan ko ng tingin ang nakahilirang tauhan.. one of them has the courage to speak.."I tracked them. Pasimple kong nilagyan ng tracking device ang sasakyan na kanilang ginamit." He's my best one.. Dominic Villaflor.."Where are they?" Mahina ang boses dahil ayaw ng madagdagan ang kahihiyang ibinibigay ng aking asawa.."Somewhere in Bulacan.. ang dinig ko sa isang damp site sila magtatagpo. And.."My brows furrowed.. Dominic's a bit hesitant.. I clenched my jaw after sighing."Your wife.."Kumuyom ang mga palad ko. Galit ako hindi dahil naninibugho.. but damn it! Ipagpapalit niya ang mga anak niya sa kalagu
My eyes widened at the sight of my best friend. She waved at me and smiled widely. Naglalakad ako bitbit ang mga lumang damit at ilang gamit na hindi na nagagamit. We often visit here, at sa tuwing bumibisita hindi pupuwedeng hindi ko sila makikita.. They are my friends.. my trusted friends. Gab and the gang are all smiles. Titig na titig na animoy bagong padpad sa lugar na kinalakhan.Nagkatitigan ulit sila bago ako binalingan. Lumapit si Jack, isa sa matagal ng may kursunada sa akin. Tumango at ngumiti.."Kumusta ka?" Malapad ang ngisi niya bago pamulahan ng mukha. He's tall, matikas ang katawan, but we remained friends kahit alam nang may asawa na."Mabuti naman. Kayo?" Pinsadahan ko sila ng tingin. Si Gab lang ang may lakas ng loob na tumitingin pabalik."Nasaan ang asawa mo?"Nakasanayan na nila ang presensiya ni Thomas. Kaya
Kabuwanan ko na, kaya naman parati ng may umaalalay sa akin. Kahit sa pagtayo mula sa mahabang sandaling pagkakaupo. Malaking-malaki na ang aking tiyan. Supurtado ako parati ni Thomas. Imbes na sa opisina niya dapat gawin ang mga paperworks niya sa bahay niya ito dinadala at dito na ito ipinagpapatuloy. Nasa loob kami ngayon ng aming silid. Ako, nag-aayos ng mga gamit na dadalhin sa hospital kapag makaramdam na ng pananakit ng tiyan. Nakahanda na ang lahat para sa panganganak ko pero hindi ko maiwasang hindi makaramdam ng takot at agam-agam. Ang sabi kasi ng karamihan masakit daw manganak.. gusto ko sanang papuntahin si Nanang ang kaso, may mga bilin si Thomas dito. Magiging abala din ito, dahil si Nanang ang nangangasiwa sa isang pabrikang itinayo ni Thomas malapit sa probinsiyang kinalakhan ko."What's bothering you?"Nabitiwan ko ang baby dress na hawak at nagpakawala ng malalim na buntong-hininga."Anong iniisip mo?"&n
Naluha ako ng makita ang patuloy na pag-iyak ni Brianna. Halos magmakaawa siya ng makita ang kinikilalang ama. Bumilis ang paghakbang niya sa hagdan. Halos takbuhin na rin ang ilang metrong pagitan.. "You stay there Brianna.." Mando ni Veronica. Ang kamay ay tuwid na nakaturo sa kinaroroonan ng bata. Gumuhit ang takot sa magandang mukha ng bata. Pumikit ako dahil nakikita ang malaking pagbabago sa hitsura at kilos nito. The energetic kid weren't the same anymore. She's more like in a traumatic state. "Kapag umalis ka riyan-" Muling mando, pero naalarma ako dahil baka muli ng bumalik ang pag aalala ni Thomas para sa mga anak niya. He's been quiet for the past minutes. Pumasok siya marahil dahil nakita niyang dumating ang kanyang dating asawa. "B-but can I have at least hug my Daddy..?" Sumungaw ang luha sa kanyang nangungulilang mga mata.
Malungkot kong sinundan ng tanaw ang likuran ni Nanay Lucy. I know that she's still sad, kung ako nga na kaibigan lang ay nalulungkot at labis pa rin ang pangungulila.. kay Lorna. Ang inang nag-aruga at nag-alaga pa kaya ay agaran ang paglimot?I sighed breathily.. Naramdaman ko ang mainit na palad ng katabi ng lumapat ito sa aking balikat. Hinayaan ko, dahil gusto lamang niyang pagaanin ang loob ko. Thomas didn't leave my side habang binuburol si Lorna. May pagkakataong sinisisi ko ang sarili. Isang linggo na ang lumipas mula ng mailibing si Lorna pero para sa akin ang lahat ng mga naganap ay tila kahapon lamang nangyari.Tanggap ko naman na wala na si Lorna, pero.. ang mahirap na tanggapin ay ang agarang desisyon ni Nanay Lucy.. batid ko ang kanyang pagluluksa.. ngunit ang manatili sa puder namin ay siyang nagpapahirap ng labis sa matanda. Bawat sulok daw kasi ng bahay, maaalala niya lamang ang anak. T
Namimigat pa ang mga talukap ng iminulat ko ang mga mata. Natanaw ko ang makapal at kulay itim na kurtina. Buong akala ko, pag nagising ako sasalubong sa akin ang mga puting ding-ding, puting kisame at puting kumot o di kaya ay nakasuot ng hospital gown, pero.. hindi, dahil bago sa aking paningin ang maternity dress na suot. Kulay puti ito at bulaklakin. Maayos at siguradong nadaanan ng suklay ang aking buhok. Magaan ang pakiramdam ko siguro dahil naging sapat ang pagkakatulog. Pamilyar sa akin ang silid na tinutuluyan.. if I'm not mistaken this is Thomas's bedroom. Sigurado ako lalo na ng makita ko ang kalendaryong ako ang pumili kung saan ilalagay ito. I put it on the bedside table katabi ang lampshade.Umingit ang pinto ng silid, bumukas at pumasok ang isang matangkad at nakaputing babae. She was smiling at me ng mahagip niya ang aking paningin. Hinayaan niyang nakabukas ang pintuan at dumiretso na kaagad siya sa akin."
Pinagpapawisan ako ng malamig, dahil sumasabay ang kaba sa aking dibdib bawat matitigan ay pinagsususpetsahan. Maaring ang ilan ay tauhan ni Thomas o di kaya ay ni Veronica. Ang kirot ay patuloy na rumaragasa. Ngunit pilit na nilalabanan upang maisalba ang anghel na nasa sinapupunan. Hirap na hirap na si Lorna sa kakaakay. Naghanap siya ng madadaanan. Sa likod kami ng hospital dumaan. Tiniis ko ang sakit at kirot kahit bumubulusok na ang matinding pananakit ng aking katawan. Ang dugong dumadaloy sa hita ay hindi mapaghahalata dahilan sa kulay ng suot na damit. And with Lorna's presence, pakiramdam ko makakayanan ko ito. Hindi siya bumibitiw, lalong hindi ako iniwanan! So the best way I could offer is to remain my sanity! Magpapakatatag ako at kakayanin ang lahat ng ito!Ginawan niya ng paraan ang paghihirap ng aking katawan. Hinayaan ko siya sa mga plano niya, at pagkakatiwalaan ko siya! Nagpapada