Chapter 2

Usually, Chill'n Restobar opens at five thirty in the afternoon. Pero dahil maagang nagpunta si Ryan, kaya five o'clock pa lang, nag bukas na sila. Chill'n is Ryan's bar. Si John, ang matalik niyang kaibigan since elementary ang cook slash head bartender nya. John also act as an owner if needed. Business partner sila sa bar ngunit mas hands on ito kaysa sa kanya.

Kauupo lang ni Ryan sa harap ng counter table nang ilagay ni John ang dalawang serving ng lasagna at paella--that's what he thinks.

"I just perfected this lasagna. Sweet, spicy at hindi masyadong maalat katulad ng iba. There's a little bit of sourness pero tama lang ang timpla. Try it first bago ko isama sa menu mamaya." Inabot nito ang tinidor sa kanya.

"Yeah, taste good! I like this! Ano naman 'tong isa, paella?"

"It's a Korean dish called bibimbap. Vegetable mix like carrots, togue, egg white and egg yolk, seaweed paper, korean r****h, mushrooms, cucumber, mini pancake with rice and syrup toppings. Either pork, beef or chicken ang meat na nakasama. They call it royal plater or something because of the nine side dishes."

"Not bad. Anong kakaiba dito kung ginaya mo lang?"

"Syrup is my secret. Hindi nakalagay sa recipe kung saan nanggaling 'yan. To be honest, wala talagang syrup. Ang pwede mong isama diyan ay kimchi, sauce ng kimchi or toyo na may bawang at maraming sili."

Nailunok bigla ni Ryan ang isinubo mula sa bibimbap bowl. "Sh*t! You didn't warn me that the syrup is very spicy and sweet at the same time! Anong sili Ang inilagay mo dito?" Namumutla ito.

"Red pepper flakes, red bell pepper at siling labuyo. Oh my! Nakalimutan kong allergy ka pala sa siling labuyo! Dadalin na ba Kita sa ospital?"

"T*angna ka! Tapos pinakain mo pa sakin. Pahingi muna ng cold water!"

Tatawag tawa pa si John nang iabot Ang baso ng tubig. "Sorry, not sorry. Totoong nakalimutan ko pero 'yan ang karma mo sa pang iiwan mo sakin three weeks ago! Bumalik ka sa opisina samantalang iniwan mo ko dito!  There was a chaos---"

"Yan pa nga ang problema ko. Mukang buntis 'yung babae...." Ryan held his head with two hands side by side.

"Paano mo nalaman? Saka nagkita kayo ulit? Naunahan mo nga ako doon sa babae. She's my type!"

"Parang hindi pa ko handang magkapamilya. The talk about marriage creeps me. Paano pa ang magkaanak?"

"Hindi mo naman kasalanan na maghiwalay ang nanay at tatay mo. Don't be hard on yourself, bro. Nandyan Naman si doc---"

"Yup, speaking of the devil, he's calling right now. Excuse me."

****

DOCTOR Herbie Valdefuente was also Ryan's elementary classmate. Kaibigan nila ito ni John. They are a big TROUBLE kapag magkakasama dahil puro sila kalokohan. They loved to prank each other and their classmates. But its all in the past now.

It take more than ten years to be a doctor with the specialist. In Herbie's case, he took psychology in college then become a psychologist for 2 years. And he took medicine for another four to six years. Right now, Herbie is a volunteer general practitioner in a prestigious hospital in Metro Manila. Kailangan niya ng another year or two for the experience. Nagkataon lang na nakabakasyon ito jg isang buwan sa bayan nila.

"Yo, what's up?" Iyon ang bungad ni Ryan sa kanya.

"Hindi ko alam kung good or bad news ito sayo, Ry. Inaamin ni Blessy na may nangyari sa inyo three weeks ago. I think she's pregnant with your child."

Ang buntong hininga lang ng kaibigan ang naririnig niya. Then another voice come out on the phone.

"Karma 'yan ng kaibigan natin! Hahaha!"

"John Sebastian?" Tanong ni Herbie.

"Yes, the one and only! I miss you, bro! Kailangan ka bibisita sa bar namin? Tagal na nating hindi nagkita, pwede ng binyagan ang Chilln!"

"Set up na lang natin sa susunod. Kauuwi ko lang noong isang araw para nga sa bakasyon tapos kahapon, ito pa nalaman ko. Congrats, bro Ry!"

Lalong tumawa si John sa kabilang linya. Tawang nakakaloko. Nang aasar na naman ito kay Herbie na may napakahabang pasensiya sa kanilang tatlo. Si John ang pang asar at siya naman ang laging napipikon. They were a perfect combination of friends!

"I got to go, mga bro! May kaunting salu-salo dito sa bahay. As usual, nagpumilit si mama ng handaan. Kahit anong bawal ko, sumige pa rin. Kailangan ko pang mamalengke."

Lalong tumawa si John sa kabilang linya. "Pakakalmahin ko lang 'tong kaibigan natin. Mukang pinagbagsakan ng langit at lupa. We'll see kung makakapunta kami mamaya sa bahay nyo. Good luck sa pamamalengke mo, bro! Doing what you hate will give you self satisfaction in the future. Maiisip mong buti na lang natuto ka. Hahaha!"

"May araw ka rin, John! Ako naman ang tatawa sayo pagdating ng panahon."

"Matagal pa 'yon. Hahaha! Bye, friend!"

Inis na ibinato ni Herbie ang cellphone sa kama. First time na napikon siya sa kaibigan.

Ang pamamalengke, pagsama sa pagsa-shopping at pagpunta sa malaking pagtitipon ang pinaka ayaw niya sa lahat. Hindi niya lang mahindian ang Ina dahil ito naman ang magpapakahirap magluluto.

"Baby boy! Tanghali na! Mamalengke ka na!"

"I told you, ma! Hindi na ko bata! Don't treat me like one!"

***

TWO years ago nang magkakilala Sina Lady at Blessy sa photography class. They have different personalities--masyadong seryoso sa lahat si Lady while Blessy just go with the flow. Madalas silang mag away dahil sa magkaibang pananaw sa buhay.

Si Lady ang nagtulak sa kaibigan para tanggapin na ang posisyong inilalaan ng tatay kay Blessy. Nauna ang dalagang mag apply sa ama nito pagkatapos nila sa kursong photography. Ang kaibigan naman ay piniling maging photographer sa loob Ng isang taon.

Lady sigh. She cannot leave her friend alone. Kung kailangan na sya ang magpatakbo ng Ad Agency ng kaibigan, gagawin niya para maging stress free ito.

Nagiwan siya ng sulat sa ibabaw ng working table ni Blessy, kasama ng doctor's findings ng kaibigan kahapon. Pinapauwi niya ng maaga ang dalaga para makapagpahinga. She left the office at six. She finished all the things for tomorrow even though the office hours are over at exactly five.