Matapos makausap ni Jane si Rodrigo ay pinilit niyang mag-ipon ng lakas saka pumasok sa loob ng mansyon. Nakita niya ang anak na nakaupo na sa may dinning area at masayang nakikipag-usap na naman kay Rodrigo. Hindi niya maiwasang mainis dahil para bang sa sandaling panahon na nagkasama ang dalawa ay parang magkasundong-magkasundo na agad ang mga ito. “Mommy! Come here!” Agad na ngumiti si Jane noong tawagin siya ni Renz. Naglakad siya papalapit sa mga ito at naupo sa tabi ng anak. Si Rodrigo naman ay nakaupo sa pinaka gitna ng mahabang lamesa. “How are you, baby? Did you sleep well here?” tanong ni Jane sa anak. Hinaplos niya ang buhok nito. “Yes, mommy! Daddy reads me a story before I sleep.” Sandaling tiningnan ni Jane si Rodrigo na nakangiti lang. “Daddy?” Tumango si Renz. “He is my daddy, right?” Tinitigan ni Jane ang anak. Sa tinagal-tagal na panahon kahit alam niya kung sino ang ama nito ay hindi niya pa rin matanggap. Hindi nararapat na maging tatay ang kagaya ni R
Lumipas ang ilang araw na pananatili ni Jane sa puder ni Rodrigo ay hindi niya maitatanggi na may pagbabago nga sa binata. Naging ilag pa rin siya nito dahil nasaktan siya sa unang araw ng kaniyang pagdating. Ngunit mula no’n ay hindi na siya ulit nasaktan ng binata. Ni pagtaasan siya ng boses ay hindi na nito ginagawa sa kaniya. Nakakapanibago pero iniisip na lang ni Jane na mas maigi na gano’n ang binata kaysa sa dati. “When are you going home, Jane? It’s been days!” reklamo ni Rico mula sa kabilang linya. Nasa parke sila Jane noong tumawag si Rico sa kaniya. Ilang araw na itong nagsasabi na umuwi sila ngunit hindi pa siya makatyempo. “I don’t know,” ani Jane. Tinanaw niya ang dalawa na masayang naglalaro sa swing. Siya naman ay nakaupo sa tabi ng puno kung saan sila naglatag ng tela para mapaghingahan. “Renz like here.” “Renz like there? Jane! Nababaliw ka na ba? Naririnig mo ba ang sarili mo?” Bumuntonghininga si Jane. “I know, Rico. Hindi ko lang alam paano ko sasabihin kay
Ilang araw muna ang pinalipas ni Brian bago umuwi ng Samar. Ginawa na rin niya iyon dahil hindi na siya tinigilan ng daddy niya sa tawag at text mula noong umalis si Jane pabalik sa Samar. Galit na galit ito dahil nga ay nagawa pang magpakita roon ng dalaga. Kaya minabuti ni Brian na h’wag munang sagutin ang mga tawag nito at manatili na lang muna sa Manila. Itinigil ni Brian ang sasakyang kaniyang minamaneho sa tapat ng isang malaking bahay. Bumaba siya roon at pinagmasdan ang kanilang tahanan. Sa isang taon ay isang beses lamang siya nauwi. Tuwing pasko lamang at agad din siyang umaalis pabalik ng Canada. Kung hindi nga lang dahil sa kaniyang ina ay hindi na siya babalik pa rito. Hindi niya kasi matagalan ang kaniyang ama. Palagi kasi siyang pinipilit ni Clarixto na manatili na lamang sa Pinas para tulungan sa mga negosyo nila. Negosyo na hindi naman sa kanila dahil pagmamay-ari iyon ng kaniyang pinsan. Idagdag pang hindi siya pabor sa mga masasamang gawain ng mga ito. Napailing n
“Ang pogi naman ng baby ko!” masayang sabi ni Jane habang hinahaplos ang pisngi ni Renz. Nakasuot ito ng tuxedo na pang bata. Nangingintab din ang buhok nito na pinahiran ng gel. “You too, mommy! You are maganda!”“Ahhw. Thank you, baby!” Pinisil ni Jane ang pisngi ni Renz. “Come on? Punta na tayo sa baba?” Inilahad ni Jane ang kamay sa anak at naglakad na sila palabas ng kwarto. Nagdaos ng party si Rodrigo para sa kanilang mag-ina. Ito na rin ang paraan nito para pormal nang ipaalam sa mga tao na siya ay nagbalik na. Ayaw sana ni Jane dahil wala naman siyang balak magtagal dito. Ngunit wala na siyang nagawa dahil inayos na pala lahat ni Rodrigo. Maging ang isusuot nilang mag-ina ay nakahanda na. Nakasuot siya ng pulang long gown na may mahabang slit sa laylayan kaya kita ang maputi niyang hita. Wala rin iyong manggas at ipit na ipit ang kaniyang dibdib. Hindi na siya nagpaayos pa at hinayaan na lang na nakalugay ang buhok. Tuwang-tuwa rin kasi si Renz para sa party na mangyayari. S
Kumalas si Jane kay Brian at salubong ang mga kilay na tinitigan ito. “Bakit ngayon ka lang? I was waiting for you! Akala ko umuwi ka na sa Canada!” may himig ng pagkainis na sabi ni Jane.Natawa nang kaunti si Brian. “I’m sorry. Hindi ako nakabalik agad because of dad. Alam mo naman ang gusto niyang mangyari, ‘di ba? Actually, he was furious when we met earlier.” Bumuntonghininga siya. “How are you? Sinaktan ka ba ni Rodrigo?” Umiling si Jane. “Na… Nasampal niya ako.” “What?! Why?!” “Nagtalo kami. Tama ang hinala ko, Brian. Nakita na niya kami. Narito na kami. Hindi na niya ako pakakawalan. He is using Renz.” “Napaka sama talaga niya! I don’t even know why we are related.” Hinawakan ni Brian ang magkabilang braso ni Jane at marahan iyong hinagod. “Don’t worry. Narito na ako. Hindi ko hahayaan na may mangyari sa inyo. Gagawa tayo nang paraan para makaalis kayo rito.” Tumango si Jane. “Thank you, Brian. At least you are here now. Medyo panatag na ako.” Ngumiti si Brian. “Of cour
Nabalot nang matinding katahimikan ang paligid. Lahat ay nagtataka dahil sa nakagugulat na pag-akto ni Rodrigo. Siguro kung hindi alam ng isang tao ang mga kasamaang ginawa ng binata ay iisipin nito na isang mabuting tao ito. “Maigi pa ho ay pumasok na tayo sa loob. Malamok na rito,” ani Rodrigo. “Hindi! Hindi kamo papasok sa impyernong ‘yan, Navarro! Aalis na kami ng anak ko ngayon!” tanggi ni Tomas. “Pero, ‘Pa. Gabi na. Mahihirapan na kayong bumyahe ngayon.” “Wala akong pakealam. At pwede ba? H’wag mo akong tawaging papa.” “Eh, sige ho. Kung iyan ang gusto niyo. Ihahatid ko ngayon sa airport.” “Hindi na kailangan,” sabat ni Camia.Tumikhim si Brian. “Or kung ako na lang ang maghatid sa kanila?” Ngumisi si Rodrigo. “It’s fine, Brian. Masyado ka nang naging mabait sa asawa ko ngayong gabi,” makahulugang sabi nito. Napalunok si Jane at biglang nag-alala. Ano’ng ibig niyang sabihin? “Ayos lang naman sa akin kung ngayon kayo aalis. Ang problema ay baka masyadong mapagod si Renz.
“Dito na ho muna kayo,” ani Brian. Karga-karga nito si Renz at inihiga sa kama ng hotel room na kanilang pinasukan. Nag-check in sila sa isang mamahaling hotel. Dalawang kwarto ang kinuha nila para sa mga magulang ni Jane at sa kanila. Nasa kabilang kwarto na ang mga kapatid ni Jane at ang kasama na lamang nila ay ang mga magulang nito. “Maraming salamat, hijo,” ani Camia sa binata. Ngumiti lang si Brian at inihiga na si Renz na tulog pa rin. Para bang wala itong naririnig sa mga ingay na nangyayari. Matapos na muntik nang magkagulo sa mansyon nila Rodrigo ay agad na umalis sila Jane doon. Hindi na hinayaan ng magulang ni Jane na hindi sila kasama na umalis doon. “Jane, anak.” Marahang hinila ni Camia si Jane papunta sa pahabang sofa at tinabihan ito. Naluluhang tinitigan niya ang mukha ng anak. “Hindi pa rin ako makapaniwala, Jane. Akala ko nawala ka na sa amin.” “Ano ba ang nangyari, anak? Sinubukan ka naming hanapin pero wala.”Huminga nang malalim si Jane at tiningnan ang mga
Maagang dumating si Brians a hotel kung nasaan sila Jane. Ito na rin mismo ang naghatid sa kanila papunta sa airport. Gusto pa nga sanang sumama ng binata papunta sa Cavite ngunit pinigilan na ito ni Jane. Hindi pa rin kasi maganda ang pakiramdam ng kaniyang mga magulang sa binata. “Narito na ang ilang mga gamit niyo na nakuha ko sa mansyon,” iniabot ni Brian ang isang maliit na maleta kay Jane. “Nagtatanong si Rodrigo kung kailan ang balik niyo.” Natigilan si Jane sa sinabi ni Brian. Umiling siya at nagkibit ng balikat. “Hindi ako sigurado kung pababalikin ako nila Mama. Pero susubukan ko kahit ako lang para hindi siya magtaka. Wala pa rin akong tiwala kahit na pinapakita niyang mabait siya.” “Bakit kaya hindi mo papuntahin sa ibang bansa sila? At least doon ay magiging ligtas ang mga magulang mo kung talagang nag-aalala ka.” “Magagalit si Rico kapag hindi ako kasama.” “I’ll talk to him.” Tumango si Jane. “Sige na. Hinihintay na ako nila Mama.” “Mag-iingat kayo roon.” Nginiti
Hello, readers! Kumusta po? Thank you so much for reading this story! Haha! Maraming salamat po sa inyong suporta. Sana po ay nagustuhan niyo ang kwento ni Rodrigo Navarro at ni Jane Acosta kahit na... Hehe! Salamat pa rin po! Ang kwento na ito ay tapos na pero ang kwento ng mga Savage Men ay hindi pa tapos. Opo, may dalawa pa pong story ang Savage Men Series. Susubukan ko pong mai-post agad dito pero sa ibang platform ko po muna ita-type. Sana po ay suportahan niyo rin iyon kagaya ng pagsuporta niyo sa Governor's Possession! Maraming salamat po! ~Ameiry Savar
8 months later Napangiti si Jane habang pinagmamasdan si Brian at Renz na tumatakbo sa dalampasigan. Nakaupo siya sa beach chair habang hinahaplos ang kaniyang tiyan. Kabuwanan na niya ngayon pero ginusto pa rin niyang magbakasyon. Wala rin naman siyang ginagawa kundi ang mahiga lamang at tumitig sa malawak na karagatan. Pinag-iisipan na nga niyang bumili ng bahay na malapit sa dagat. Napabuga ng hangin si Jane at isinandig ang likod sa upuan. Kasama niya ang kaniyang pamilya. Maging sina Rico at Jaxon ay narito sa Pinas para samahan siya sa panganganak. Matapos ang mga nangyari ay unti-unti na ring nagmo-move on si Jane. Lalo na at buntis siya ngayon. At oo, si Rodrigo pa rin ang ama. Muling napabuga ng hangin si Jane at sinapo ang kaniyang tiyan. Isang buwan matapos mamatay ni Rodrigo ay nalaman niyang buntis pala siya. Noong una ay hindi niya alam ang gagawin sa ipinagbubuntis niya. Mayroong nagsabi sa kaniya na pwede niyang ipatanggal iyon. Ngunit noong makita ni Jane si Ren
Ilang sandali na silang nagbabyahe noong biglang pinara ni Brian ang kotse. Nagising bigla si Jane dahil sa lakas niyon at napatingin siya sa labas. May nakita siyang iilang mga kotseng nakaparada rin at sa unahan nila ay may mga lalakeng may hawak na mga baril. “B-Brian. Ano ‘to? Ano ang nangyayari?” nag-aalalang tanong ni Jane. Humigpit naman ang hawak ni Brian sa manibela. Hindi na siya magugulat kung tauhan ng ama niya ang mga ito. “H’wag kang lalabas,” utos ni Brian. Tumango lamang si Jane at bahagya pang nagtago sa ibaba. Pinanood niya si Brian na lumapit sa mga taong may hawak na baril. Ngunit nagulat siya noong makita niyang tinutukan ang binata ng baril. Ilang sandali pa ay may lumakad na rin papalapit sa kaniya at marahas na binuksan ang pinto sa kanyang tabi. Napasigaw si Jane noong bigla siyang hinila palabas ng lalake. “Bitawan niyo siya!” sigaw ni Brian. Lalapitan sana niya si Jane ngunit biglang may humarang sa kaniya. “Sir, sumunod na lang kayo. Utos ito ni Gov.
Kanina pa nakalabas si Rodrigo ngunit wala pa ring tigil si Jane sa pag-iyak. Mahigpit ang hawak niya sa kumot na tumatabing sa kaniyang katawan. Nanginginig ang kaniyang buong katawan habang pilit na kinakalma ang sarili. Buong akala niya ay nagbago na ang binata. Ngunit mali siya. Hanggang ngayon ay isa pa rin pala itong demonyo. Isang demonyo na hindi titigil hanggat hindi hindi nakukuha ang gusto. Kaya ba nito naisipang ipa-kidnap siya ngayon? Para makuha nito ang gusto nito? Sana lamang talaga ay hindi nito isinali ang anak nila. Muling napaluha si Jane noong maalala si Renz. Hindi siya pwedeng panghinaan ng loob. Kailangan niyang makaalis dito. Hindi na siya muli pang magpapakulong sa binata! Muling huminga nang malalim si Jane na para bang makatutulong iyon para bumuti ang kaniyang lagay. Kahit manlang makaalis siya rito ay dapat niyang gawin. Inayos ni Jane ang pagkakapulupot ng kumot sa kaniyang katawan. Napailing na lamang siya noong makita na sirang-sira ang kaniyang pan
Kanina pa nakatayo si Brian sa may gilid ng mansyon nila Rodrigo. Kanina pa rin niya sinusubukang pumasok doon dahil nakita niya si Renz na dito dinala ng tauhan ng kaniyang ama. Pero palagi siyang pinipigilan ng mga bantay ng mansyon dahil hindi raw siya pwedeng pumasok sa loob. Hindi niya maiwasang mainis dahil halatang ginawa na ng kaniyang ama ang lahat para lang hindi siya makalapit sa mag-ina. Alam nito na gagawin niya ang lahat para makita ang mga ito. Kanina niya pa rin nakita na hindi dumadating si Rodrigo o ang kaniyang ama. Kaya noong mapagtanto niyang wala siyang mapapala roon ay minabuti niyang umuwi sa bahay nila. “Brian. Saan ka nagpunta?” salubong ni Cathy sa anak noong makita nitong pumasok ang binata sa bahay. “Mom!” Agad na lumapit si Brian sa ina. “May pupuntahan ka?” Nangunot ang noo ni Cathy. “Yes. Kaya nga kanina pa kita hinihintay. Nakalimutan mo ba na ilalabas mo ako ngayon?” Sandaling napaisip si Brian. Muli niyang na alala ang pangako niya rito na magba
Blangko ang isipan habang nagmamaneho si Rodrigo papalayo sa bahay-bakasyunan nila. Kanina pa tumatakbo sa kaniyang isipan ang mga nangyari. Ayaw niyang maniwala na nagawa niya iyon kay Jane. Hindi niya masisisi si Jane kung talagang gusto nito mapawalang bisa ang kanilang kasal. Oo, hindi niya kayang mawala ang dalaga sa kaniya ulit. Pero hindi siya mawawalan ng pag-asa para mapatawad siya nito. Kaya hindi niya mawari ngayon kung bakit at paano niya ba iyon nagawa. Inis na tumigil sa pagmamaneho si Rodrigo sa gilid ng kalsada at sumandig sa upuan. Bumuntonghininga siya at tumitig sa kisame ng kotse niya. Mali ba na gustuhin niyang makasama si Jane? Unti-unting nangilid ang mga luha niya habang bumabalik sa kaniyang isipan ang takot na takot at galit na imahe ng dalaga. Kulang na lang ay murahin siya nito kanina. I will never love a monster like you! Parang kutsilyong tumatarak ang mga salitang iyon sa kaniyang dibdib. Lahat ay ginawa ni Rodrigo. Mahirap para sa kaniyang baguhin
Napasinghap si Rodrigo noong bigla siyang nagising. Masakit pa ang kaniyang ulo at medyo nahihilo pa. Dahan-dahan siyang naupo at ipinikit ang mga mata. Sinapo niya ang kaniyang na para bang binibiyak sa dalawa. What happened? nagtatakang tanong niya sa sarili. Ang huli niyang na aalala ay kausap niya ang kaniyang tiyuhin. May pinagtatalunan sila ngunit hindi niya maalala kung ano. Napabuga ng hangin si Rodrigo at muling nahiga. Dadapa sana siya noong may matamaan ang kamay niyang malambot at mainit na bagay. Agad siyang napatingin sa kaniyang tabi at napaupo noong may makita siyang babae sa kaniyang tabi. Did I just– “Jane?!” gulat na sabi ni Rodrigo noong mapagsino niya ang babaeng katabi niya. Hinawakan niya ang balikat nito at akmang ihaharap sa kaniya noong biglang naupo ang kaniyang asawa at pinandilatan siya ng mga mata. Nakaramdam siya nang pagkalito noong makita niya ang matinding takot sa mga mata nito. Kapansins-pansin din ang pamumula ng mga pisngi nito at mga mata na pa
Habol ang hininga na biglang nagising si Jane. Madilim ang kaniyang paningin noong minulat niya ang kaniyang mga mata. Noong sinubukan niyang sumigaw ay tanging mahinang ungol lamang ang kumawalang tunong mula sa kaniya. Sinubukan niyang gumalaw ngunit hindi niya maigalaw ang kaniyang mga kamay. Where am I?! Biglang napaiyak si Jane noong maalala niya ang nangyari sa kaniya. Hindi siya pwedeng magkamali. Ang lalakeng iyon ang bumaril sa kaniya noon! Pinilit ni Jane gumalaw ngunit siya talaga ay nakatali. Kahit ano ang pilit niyang paggalaw ay wala siyang magawa. Ang anak ko? Diyos ko! Renz! Lalong nagkumawala si Jane sa kaniyang pagkakagapos ngunit unti-unti lamang naubos ang kaniyang lakas ay hindi siya nakawala. Hinihingal na tumigil siya at nakiramdam sa paligid. Napakatahimik. Wala siyang ibang naririnig kundi ang mabilis at malalim niyang mga paghinga. Diyos ko. Ano ang nangyayari? Sino ang gumawa nito? Hindi niya alam kung gaano katagal na siyang nasa ganoong posisyon
“What brings you here, Rodrigo?” tanong ni Clarixto noong biglang pumasok ang pamangkin sa loob ng kaniyang opisina. Wala pang tanghali pero mamula-mula na ang mga pisngi nito at ang mga mata. “Why? Last time I check, ako pa rin ang may-ari nito,” tugon ni Rodrigo. Napangisi si Clarixto. “Yes.” Umiling-iling siya. “I heard na hinayaan mo raw ang mag-ina mong umalis at pumunta sa Cavite.” Napabuga ng hangin si Rodrigo. Tumayo siya at lumapit sa mini-bar ng kaniyang tiyuhin at nagsalin ng alak. Ilang araw nang wala ang kaniyang mag-ina at wala siyang balita pa sa mga ito. Medyo na iinip na nga siya kaya inaaliw na lamang niya ang sarili sa pagpunta sa bar nila. “Yep. I thought it is right. Magulang naman iyon ni Jane. They have a right to know that she is back.” Bahagyang umarko ang mga kilay ni Clarixto at hindi makapaniwalang tiningnan ang likod ng pamangkin. Sumandal siya sa kaniyang swivel chair at ibinaba ang hawak na papel. “At kailan pa naisip ng isang Rodrigo Navarro ang k