Nagising ako na may humahalik sa balikat ko at batok ko. Gulat na napaupo ako para lang makita si Rodrigo na nakangiti sa akin. Nakabihis na siya ng pormal na damit niya at maayos ang buhok. “B-Bakit?” nagtatakang tanong ko. Inayos ko ang pagkakatakip ng kumot sa katawan ko. “Be ready. Mag-almusal ka na. May party tayong pupuntahan at kailangan kita roon.”Napakunot ang noo ko. “Party? Saan? Ano'ng meron?”“We're just celebrating dahil naumpisahan na ang paggawa ng resort. Ipapakilala na rin kita ng pormal sa mga tao bilang asawa ko.”Lalo akong nagtaka. Resort? Ibig sabihin natuloy ang resort na balak nilang gawin noon? Tumango ako at mahigpit na kumapit sa kumot ko. “I will go now. May mga pupunta rito para ayusan ka kaya kumain ka na, ha?” aniya pa at hinalikan ako sa ulo. Hindi ako sumagot at tumungo lang. Hinintay kong lumabas siya bago ako muling napahiga. Aalis na naman kami? Mula noong magreklamo akong gusto ko ulit makalabas ay palagi na niya akong sinasama. Madalas kamin
Halos malula ako noong makita ko ang magarang yate na nakaparada sa may daraungan. Mukha na nga iyong barko pero hindi naman malaki. Nakababa ang bukana niyon at may nakikita akong ilang mga pumapasok na taong nakasuot ng magarang mga damit. May mga nakita pa akong media at photographer sa bukana na kinukuhaan ang mga pumapasok. Malapit ng magdapit-hapon kaya unti-unti nang napapansin ang kumikinang na mga ilaw na nagmumula sa yate. “Jane!” Napatingin ako sa may gilid ko noong may tumawag sa akin. Si Rodrigo na malapad ang mga ngiti. Naglakad siya papalapit sa akin. Agad niyang ipinulupot ang mga kamay sa baywang ko at hinalikan ako sa labi. “You’re… Dashing, Jane,” aniya habang manghang-maha na nakatingin ako sa akin. Sa unang pagkakataon ay nag-init ang mga pisngi ko dahil sa puri niya sa akin. Ngayon ko lang din kasi nakita na walang pagnanasa kung tingnan ako ni Rodrigo.“S-Salamat,” mahinang tugon ko. “Come on? Gusto ka nang makilala ng mga kaalyado ko.” Tumango ako. Kumapit
A few days agoHindi mapakali si Jane habang naghihintay na makitang umalis ang nakaparadang kotse ni Rodrigo sa tapat ng mansyon. Panay ang lakad niya sa loob ng kaniyang silid. Ilang sandali pa ang kaniyang hinintay bago siya naglakad palabas ng kwarto upang tingnan kung nakaalis na ba ang asawa. Tumigil siya noong nasa tapat na siya ng silid nito. Bahagyang inilapat ni Jane ang kaniyang tainga sa pinto at pinakiramdaman ang asawa. Noong wala siyang narinig ay pumasok siya roon at hinanap ito. Wala na ang binata. Napangiti si Jane. Nagmamadali siyang lumabas ulit at bumaba sa hagdan. Hindi na nga niya nakita pa ang sasakyan ni Rodrigo kaya hinanap na niya si Clarixto, ang tiyuhin ni Rodrigo. Nakita niya ito sa study room ni Rodrigo. “Sir Navarro,” tawag ni Jane sa matanda. Napatigil naman si Clarixto sa pag-aayos ng gamit at tumingin kay Jane. “Oh, Jane. Do you need something?” Isinara ni Jane ang pinto ng kwarto at naglakad palapit sa matanda. “Ahm. Sir–” “Uncle.” Alanganing
Dala-dala ang timba na paglalagyan ng nahuling mga isda ng kaniyang ama. Ang batang si Moymoy ay nagmamadaling naglalakad papunta sa kanilang bangka. Lumalalim na kasi ang gabi ngunit hindi pa rin sila nakakapag-asikaso para sa kanilang paglaot. Ngayon ang unang gabi na sasama siya sa paglaot ng kaniyang ama kaya mababakas ang pagkasabik sa kaniyang mukha. “Sana marami kaming huli!” masayang sabi ni Moymoy. Tumingin siya sa langit. Natatakpan ng ulap ang buwan. Saktong-sakto dahil bulag ang mga isda ngayon at mukhang makakarami sila ng huli. Lalo siyang nasabik kaya inayos na niya ang dala-dala niyang mga gamit. Pagkatapos ni Moymoy ay napatingin siya sa karagatan. Nangunot ang noo niya noong may natanaw niyang kumikintab na bagay mula sa dagat. Papalapit iyon sa dalampasigan at mukhang inaanot. Kinuha niya ang flashlight at naglakad papunta sa dulo ng bangka nila kung saan nakalutang na ang bangka. Mariin niyang sinipat ang bagay na iyon hanggang mapagtanto niyang tao ang kaniyang
Three years later“This is ridiculous, Rodrigo! Una mong inalis ang mga pasugalan natin. Tapos gusto mong isunod ang planta?!” galit na galit na tanong ni Clarixto sa pamangkin. Maaga pa lang ay sinugod na niya ito sa mansyon dahil nalaman niyang ipinapasara naman ng binata ng planta ng drugs nila. Nag-aalala siya dahil halos lahat ng mga pinagkakakitaan nila ay inaalis na nito. “Gusto mo bang maghirap tayo?!” Huminga nang malalim si Rodrigo. Walang pakealam na kumagat siya sa hotdog na kaniyang almusal ngayon. “Sit down, Uncle. Let’s eat.” “Rodrigo!” Bumuntonghininga na si Rodrigo at binitawan ang kubyertos na hawak niya. Seryosong tiningnan niya ang tiyuhin. “Ano ba ang gusto mo?” Naupo si Clarixto at tinitigan ang pamangkin. “Why are you doing this? Bakit ka nagkakaganito? Dahil pa rin ba ‘to kay Jane?” “Shut up,” mahinang sabi ni Rodrigo. Biglang nag-iba ang timpla ng kaniyang mukha. “Patay na siya, Rodrigo! It’s been five freaking years!” galit pa rin na sabi ni Clarixto.
“J-Jane… Buhay ka!” umiiyak na sabi ni Rodrigo. Akma niyang hahawakan ang dalaga ngunit bigla itong tumayo at kinarga ang bata. “Thank you,” matipid na tugon ng babae at tumalikod na kay Rodrigo. “Wait, Jane! Ako 'to. Ang asawa mo!” Pinigilan ni Rodrigo na umalis ang babae. “Let me go!” Pinandilatan ng babae si Rodrigo. “What do you think you're doing?”Nangunot ang noo ni Rodrigo. Pinahid niya ang mga luha sa kaniyang mga mata. Bigla siyang nagtaka noong makita walang emosyong mga mata ni Jane. Hinding-hindi niya ito makakalimutan. Naging blonde man ang buhok nito at kilalang-kilala niya ito. Mula sa mga titig niya at hugis ng mukha. Si Jane ang nasa harapan niya. Ang asawa niya!“A-Ako ‘to, Jane. Si Rodrigo!” Hinawakan niyang muli sa braso ang babae pero inalis lang iyon nito. “Ang tagal-tagal kitang hinanap, Jane. Hindi ako nawalan ng pag-asa.”“I'm sorry, sir. I think you are mistaken. I don't know who Jane is.”Lalong nagtaka si Rodrigo. Ibang-iba ang postura ni Jane ngayon. K
Five years agoPawisan at hinihingal na nagmulat ng mga mata si Jane. Para siyang biglang nagising mula sa isang matagal na pagkatulog. Nangunot ang noo niya noong makita niyang nasa hindi pamilyar na lugar siya. Gawa sa kahoy ang dingding at may malaking bintana sa gilid niya na may nakatukod na kawayan. Nakita niya rin sa kaniyang paanan ang maliit na pasukan na walang pinto. Tanging isang mahabang kurtina lamang ang naroon na kulay pula. Napadaing si Jane noong makaramdam siya nang matinding kirot sa kaliwang balikat niya. Doon lamang niya napansin na iba na ang kaniyang kasuotan. Nasaan ako? Ano’ng nangyari? Napalunok siya. Nanunuyo na ang kaniyang lalamunan kaya napaubo siya nang kaunti ngunit mas lalo lamang iyong kumati. Ang huling na aalala niya ay nasa yate siya. Agad na naikuyom ni Jane ang kaniyang palad noong maalala niya ang nangyari sa kaniya. Traydor ka, Clarixto! Ang sama mo! Nangilid ang mga luha ni Jane. Hindi niya maiwasang mamuhi dahil sa nangyari. Parehas sil
Present time“We’re here,” ani Jane. Tinanggal na niya ang seatbelt at bumaba ng kotse. Binuksan niya ang pinto sa tabi ng anak at ibinaba ito sa kotse. Agad na tumakbo ang bata papunta sa pinto ng isang malaking bahay. Kinuha naman ni Jane ang mga pinamili niya sa likod ng kotse at binuhat iyon papasok sa loob. “Oh, my baby is here!” malamyos na sabi ng isang lalakeng may matinis na boses. Ipit na ipit iyon na para bang sa babae. Agad na tumakbo si Renz dito at niyakap. “Mamu!” masiglang sabi ni Renz. Napatingin si Rico kay Jane na may bitbit na maraming paperbag. “Wait. I will help your mommy.” Binitawan niya muna si Renz at nilapitan si Jane. Kinuha niya ang ilang dala ni Jane at pumasok na sila sa loob. Si Rico, ang lalakeng may pusong babae na naging kaibigan ni Jane. Ito ang tumulong kay Jane na magkaroon ng bagong buhay kaya malaki ang utang na loob dito ng dalaga. Ito ang nagbigay ng pag-asa sa kaniya. “Ang dami niyo naman pa lang pinamili. I should have joined you.” Hin
Hello, readers! Kumusta po? Thank you so much for reading this story! Haha! Maraming salamat po sa inyong suporta. Sana po ay nagustuhan niyo ang kwento ni Rodrigo Navarro at ni Jane Acosta kahit na... Hehe! Salamat pa rin po! Ang kwento na ito ay tapos na pero ang kwento ng mga Savage Men ay hindi pa tapos. Opo, may dalawa pa pong story ang Savage Men Series. Susubukan ko pong mai-post agad dito pero sa ibang platform ko po muna ita-type. Sana po ay suportahan niyo rin iyon kagaya ng pagsuporta niyo sa Governor's Possession! Maraming salamat po! ~Ameiry Savar
8 months later Napangiti si Jane habang pinagmamasdan si Brian at Renz na tumatakbo sa dalampasigan. Nakaupo siya sa beach chair habang hinahaplos ang kaniyang tiyan. Kabuwanan na niya ngayon pero ginusto pa rin niyang magbakasyon. Wala rin naman siyang ginagawa kundi ang mahiga lamang at tumitig sa malawak na karagatan. Pinag-iisipan na nga niyang bumili ng bahay na malapit sa dagat. Napabuga ng hangin si Jane at isinandig ang likod sa upuan. Kasama niya ang kaniyang pamilya. Maging sina Rico at Jaxon ay narito sa Pinas para samahan siya sa panganganak. Matapos ang mga nangyari ay unti-unti na ring nagmo-move on si Jane. Lalo na at buntis siya ngayon. At oo, si Rodrigo pa rin ang ama. Muling napabuga ng hangin si Jane at sinapo ang kaniyang tiyan. Isang buwan matapos mamatay ni Rodrigo ay nalaman niyang buntis pala siya. Noong una ay hindi niya alam ang gagawin sa ipinagbubuntis niya. Mayroong nagsabi sa kaniya na pwede niyang ipatanggal iyon. Ngunit noong makita ni Jane si Ren
Ilang sandali na silang nagbabyahe noong biglang pinara ni Brian ang kotse. Nagising bigla si Jane dahil sa lakas niyon at napatingin siya sa labas. May nakita siyang iilang mga kotseng nakaparada rin at sa unahan nila ay may mga lalakeng may hawak na mga baril. “B-Brian. Ano ‘to? Ano ang nangyayari?” nag-aalalang tanong ni Jane. Humigpit naman ang hawak ni Brian sa manibela. Hindi na siya magugulat kung tauhan ng ama niya ang mga ito. “H’wag kang lalabas,” utos ni Brian. Tumango lamang si Jane at bahagya pang nagtago sa ibaba. Pinanood niya si Brian na lumapit sa mga taong may hawak na baril. Ngunit nagulat siya noong makita niyang tinutukan ang binata ng baril. Ilang sandali pa ay may lumakad na rin papalapit sa kaniya at marahas na binuksan ang pinto sa kanyang tabi. Napasigaw si Jane noong bigla siyang hinila palabas ng lalake. “Bitawan niyo siya!” sigaw ni Brian. Lalapitan sana niya si Jane ngunit biglang may humarang sa kaniya. “Sir, sumunod na lang kayo. Utos ito ni Gov.
Kanina pa nakalabas si Rodrigo ngunit wala pa ring tigil si Jane sa pag-iyak. Mahigpit ang hawak niya sa kumot na tumatabing sa kaniyang katawan. Nanginginig ang kaniyang buong katawan habang pilit na kinakalma ang sarili. Buong akala niya ay nagbago na ang binata. Ngunit mali siya. Hanggang ngayon ay isa pa rin pala itong demonyo. Isang demonyo na hindi titigil hanggat hindi hindi nakukuha ang gusto. Kaya ba nito naisipang ipa-kidnap siya ngayon? Para makuha nito ang gusto nito? Sana lamang talaga ay hindi nito isinali ang anak nila. Muling napaluha si Jane noong maalala si Renz. Hindi siya pwedeng panghinaan ng loob. Kailangan niyang makaalis dito. Hindi na siya muli pang magpapakulong sa binata! Muling huminga nang malalim si Jane na para bang makatutulong iyon para bumuti ang kaniyang lagay. Kahit manlang makaalis siya rito ay dapat niyang gawin. Inayos ni Jane ang pagkakapulupot ng kumot sa kaniyang katawan. Napailing na lamang siya noong makita na sirang-sira ang kaniyang pan
Kanina pa nakatayo si Brian sa may gilid ng mansyon nila Rodrigo. Kanina pa rin niya sinusubukang pumasok doon dahil nakita niya si Renz na dito dinala ng tauhan ng kaniyang ama. Pero palagi siyang pinipigilan ng mga bantay ng mansyon dahil hindi raw siya pwedeng pumasok sa loob. Hindi niya maiwasang mainis dahil halatang ginawa na ng kaniyang ama ang lahat para lang hindi siya makalapit sa mag-ina. Alam nito na gagawin niya ang lahat para makita ang mga ito. Kanina niya pa rin nakita na hindi dumadating si Rodrigo o ang kaniyang ama. Kaya noong mapagtanto niyang wala siyang mapapala roon ay minabuti niyang umuwi sa bahay nila. “Brian. Saan ka nagpunta?” salubong ni Cathy sa anak noong makita nitong pumasok ang binata sa bahay. “Mom!” Agad na lumapit si Brian sa ina. “May pupuntahan ka?” Nangunot ang noo ni Cathy. “Yes. Kaya nga kanina pa kita hinihintay. Nakalimutan mo ba na ilalabas mo ako ngayon?” Sandaling napaisip si Brian. Muli niyang na alala ang pangako niya rito na magba
Blangko ang isipan habang nagmamaneho si Rodrigo papalayo sa bahay-bakasyunan nila. Kanina pa tumatakbo sa kaniyang isipan ang mga nangyari. Ayaw niyang maniwala na nagawa niya iyon kay Jane. Hindi niya masisisi si Jane kung talagang gusto nito mapawalang bisa ang kanilang kasal. Oo, hindi niya kayang mawala ang dalaga sa kaniya ulit. Pero hindi siya mawawalan ng pag-asa para mapatawad siya nito. Kaya hindi niya mawari ngayon kung bakit at paano niya ba iyon nagawa. Inis na tumigil sa pagmamaneho si Rodrigo sa gilid ng kalsada at sumandig sa upuan. Bumuntonghininga siya at tumitig sa kisame ng kotse niya. Mali ba na gustuhin niyang makasama si Jane? Unti-unting nangilid ang mga luha niya habang bumabalik sa kaniyang isipan ang takot na takot at galit na imahe ng dalaga. Kulang na lang ay murahin siya nito kanina. I will never love a monster like you! Parang kutsilyong tumatarak ang mga salitang iyon sa kaniyang dibdib. Lahat ay ginawa ni Rodrigo. Mahirap para sa kaniyang baguhin
Napasinghap si Rodrigo noong bigla siyang nagising. Masakit pa ang kaniyang ulo at medyo nahihilo pa. Dahan-dahan siyang naupo at ipinikit ang mga mata. Sinapo niya ang kaniyang na para bang binibiyak sa dalawa. What happened? nagtatakang tanong niya sa sarili. Ang huli niyang na aalala ay kausap niya ang kaniyang tiyuhin. May pinagtatalunan sila ngunit hindi niya maalala kung ano. Napabuga ng hangin si Rodrigo at muling nahiga. Dadapa sana siya noong may matamaan ang kamay niyang malambot at mainit na bagay. Agad siyang napatingin sa kaniyang tabi at napaupo noong may makita siyang babae sa kaniyang tabi. Did I just– “Jane?!” gulat na sabi ni Rodrigo noong mapagsino niya ang babaeng katabi niya. Hinawakan niya ang balikat nito at akmang ihaharap sa kaniya noong biglang naupo ang kaniyang asawa at pinandilatan siya ng mga mata. Nakaramdam siya nang pagkalito noong makita niya ang matinding takot sa mga mata nito. Kapansins-pansin din ang pamumula ng mga pisngi nito at mga mata na pa
Habol ang hininga na biglang nagising si Jane. Madilim ang kaniyang paningin noong minulat niya ang kaniyang mga mata. Noong sinubukan niyang sumigaw ay tanging mahinang ungol lamang ang kumawalang tunong mula sa kaniya. Sinubukan niyang gumalaw ngunit hindi niya maigalaw ang kaniyang mga kamay. Where am I?! Biglang napaiyak si Jane noong maalala niya ang nangyari sa kaniya. Hindi siya pwedeng magkamali. Ang lalakeng iyon ang bumaril sa kaniya noon! Pinilit ni Jane gumalaw ngunit siya talaga ay nakatali. Kahit ano ang pilit niyang paggalaw ay wala siyang magawa. Ang anak ko? Diyos ko! Renz! Lalong nagkumawala si Jane sa kaniyang pagkakagapos ngunit unti-unti lamang naubos ang kaniyang lakas ay hindi siya nakawala. Hinihingal na tumigil siya at nakiramdam sa paligid. Napakatahimik. Wala siyang ibang naririnig kundi ang mabilis at malalim niyang mga paghinga. Diyos ko. Ano ang nangyayari? Sino ang gumawa nito? Hindi niya alam kung gaano katagal na siyang nasa ganoong posisyon
“What brings you here, Rodrigo?” tanong ni Clarixto noong biglang pumasok ang pamangkin sa loob ng kaniyang opisina. Wala pang tanghali pero mamula-mula na ang mga pisngi nito at ang mga mata. “Why? Last time I check, ako pa rin ang may-ari nito,” tugon ni Rodrigo. Napangisi si Clarixto. “Yes.” Umiling-iling siya. “I heard na hinayaan mo raw ang mag-ina mong umalis at pumunta sa Cavite.” Napabuga ng hangin si Rodrigo. Tumayo siya at lumapit sa mini-bar ng kaniyang tiyuhin at nagsalin ng alak. Ilang araw nang wala ang kaniyang mag-ina at wala siyang balita pa sa mga ito. Medyo na iinip na nga siya kaya inaaliw na lamang niya ang sarili sa pagpunta sa bar nila. “Yep. I thought it is right. Magulang naman iyon ni Jane. They have a right to know that she is back.” Bahagyang umarko ang mga kilay ni Clarixto at hindi makapaniwalang tiningnan ang likod ng pamangkin. Sumandal siya sa kaniyang swivel chair at ibinaba ang hawak na papel. “At kailan pa naisip ng isang Rodrigo Navarro ang k