Cypher's POV
Weekend just ended, and now I am back being a student. Napansin ko ang katabi kong babae na kanina pa naghihikab at kinukusot ang mata dahil sa kanina pa nagkukuwento ang aming lecturer tungkol sa buhay niya. Tahimik ang buong klase nang matapos sa pagkukuwento ng aming baklang professor.
“Class, masyado bang nakakaantok ang kuwento ko?” tanong niya ngunit tanging paghikab lang ang isinagot ng ibang mga estudyante. Tumikhim ang aming prof para makuha ang atensyon namin. “Since the 76th anniversary foundation of our school is near, I want you to prepare for this event,” he announced.
Nagsimulang mag-ingay ang buong classroom dahil doon, halatang excited ang iba dahil sa mga nakabalandrang bungisngis sa kanilang mga labi.
“Bawat room ay may kaniya-kaniyang Booth na gagawin. So any suggestion class?” Maraming nagtaas ng kamay para sa mga booth suggestions nila.
<Cypher's POV “By the way, ano nga pa lang booth ang gagawin ninyo sa darating na foundation?” I heard Farris asked while I’m laying on my bed looking at the ceiling of our dorm. “Restau bar,” I answered. Nakita ko sa aking gilid na napahinto si Farris sa pag-aayos ng kaniyang mga gamit. Napabaling ako sa kaniya at nasalubong ang nagniningning niyang mga mata habang may isang malawak na ngiti sa kaniyang labi. “Really? So waitress ka?” “No.” “Kitchen chef?” " No. " “Kakanta ka?” “Still no.” She frowned nang ni isa sa mga tinanong niya ay hindi ko gagawin. “Then ano’ng gagawin mo?” Napabuntonghininga na lang ako nang bigla kong naalala ang gagawin ko sa foundation. According to Denise, gabi ang ganap ng foundation ng university, probably thr
Cypher's POVEveryone are preparing to make their own booth, while I’m busy eating my own food here at the cafeteria. In-announce ng Dean na walang magiging klase sa buong maghapon dahil magsisimula na ang 76th anniversary foundation mamayang gabi. Since welcome ang mga outsiders ay may mga kung ano-ano mga abubot silang sinasabit sa bawat palibot ng soccer field. A lot of students are busy, ngunit may iba rin namang walang gawa kagaya ko at nandito lang sa cafeteria para kumain.Balak ko palang na isubo ang kahuli-hulihang slice ko ng pizza, ngunit may kamay nalang na biglang umagaw doon, halos mapanganga nalang ako nang walang pasabi iyong kinain ng lapastangang lalaki na nasa aking harapan.“It’s the slice, Zero!” I blurted out while he’s eating my delicious pizza. The hell with him! That’s my pizza!“It’s delicious.” He winked at me na mas lalong ikinainis ko. Bakit ba bigla-bigla nalan
Cypher’s POV I’m currently walking at the dark hallways when my phone rang. Mabilis ko itong kinuha sa bulsa ng aking pantalon at kaagad na sinagot ang tawag.“Sorry, baby Cy. Hindi sila makakasama sa 'yo, ” I heard Amethyst’s voice.“It’s okay. But why?”“They’re already here. We need to secure the place, Cy. Head Master told us so. Don’t worry we’ll handle this.”“Okay.” The call finally ended. Sa tingin ko may kakaibang mangyayari ngayong gabi. To think that Amethyst and the others need to secure the whole area. Sigurado ako na hindi lang basta outsiders ang makapapasok ngayong gabi.... Pagpatak ng 8 p.m. ay nagsimula na ako sa aking trabaho. Sinimulan ko sa pinakamalapit na department which is the en
Cypher’s POV Nagmadali ako na hanapin ang lokasyon kung nasaan sina Amethyst. Hindi ko na namalayan na hindi na pala nakasunod sa akin sina Zero. I ran as fast as I could kahit na pagod na ako sa mga ginawa ko kanina. I’m pretty sure na mga mafias ang humabol kay Zero kanina. I was trying to ask him earlier why didn’t he fight those mafias, pero mukhang alam ko na kung ano ang dahilan. There are lots of people here at the soccer field; mga taong dinarama ang saya ng buong paligid dahil sa maaari nilang paglibangan. Zero doesn’t want to make any trouble inside the campus, dahil paniguradong maaalarma ang mga taong nandito.“Cypher!” Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. I saw Deltran running towards me.“What happened?” I early asked.“I really don't know, pero nagkakagulo sa labas ng university,” saad niya.
Chapter 26: CypherCypher’s POV “Are sure you don’t want to tell her what happened? I mean you can make an excuse kung paano mo natamo 'yang mga sugat mo,” Amethyst started the conversation after I ended the call. Nagising kaagad ako nang nakarating kami rito sa head quarters ni Amethyst. Though my head still hurts, but it’s not the same pain unlike earlier.“Magtataka lang 'yon. Isa pa, umiiwas ako sa mga komprontasyon nila sa akin.” Nabaling ang tingin ko kay Avery na kasalukuyang ginagamot ni Amethyst. It’s better this way. I don’t want them to worry about me, ayaw ko munang magpakita sa kanila dahil baka kung anu-ano ang itanong sa akin ni Farris tungkol sa nangyari, and I don’t want them to see me looked like a mess. Ni hindi pa nga yata ako nakakapasok sa university nang walang galos o pasa.“Ouch! Bakit mo ako binuhusan ng alc
Cypher’s POV I went at the gadgets store to buy a new phone since my old phone got broken, so I replaced it with a new one. I’ve been gone for four days at wala pa akong balak na pumasok. Yeah, I broke what I've just said to Denise that I would be gone for three days, dahil na-extend na ito ng pang-apat na araw. I am planning to go to school tomorrow. Medyo galing na rin nang kaunti ang mga sugat ko. Though visible pa rin siya kung titingnan sa malapitan, kaya kahit sino yata ang makasalubong ko ay napapatingin sa akin. Dumiretso ako sa isang fast food. Hindi na ako na-surpresa sa rami ng text messages galing kay Denise. There’s this unknown number that missed calls me for five times, hindi ko nalang inabala na alamin kung sino iyon. Mabilis akong naghanap ng table na mauupuan matapos kong maka-order sa counter, nang nakahanap ako ay kaagad akong naupo ro
Cypher’s POV Magkasalubong ang kilay na tinahak ko pabalik ang daan pabalik ng cafeteria. After Ms. Selena told me her oh-so-called favor ay nagmadali akong bumalik ng cafeteria. I can’t believe I will need to do such thing like this. Kung hindi lang talaga dahil kay Denise ay hindi ako papayag sa bagay na ito. Hell! Sino ba naman ang papayag na i-baby sit ang isang Zero Tyler Adamschanges Panigurado kung ibang babae ang hiningan niya ng pabor malamang ay naglupasay na iyon sa sobrang kilig, pero ako? Gosh! Kill me now! Napatingin sa akin ang lahat nang marahas kong binuksan ang glass door ng cafeteria, I searched for Zero’s table and found him together with Trace, Xaver and...Keira. Oh please! Mabibilis ang yabag na naglakad ako papunta roon. Napansin kong nabaling ang tingin ng tatlo at sumalub
Cypher’s POV Pagkabukas ko pa lamang ng pintuan ng aking kuwarto ay bumungad na kaagad sa akin ang isang taong nakahilata ngayon sa aking kama at mukhang masarap pa ang tulog. Napahinga ako nang malalim at kinuha ang alarm clock na nasa gilid ng aking study table. I didn’t bother to set an alarm tone just to wake him up, because cause I decided to threw the clock to him.“Aww!” sigaw niya habang sapo ang kaniyang mukha na natamaan ng alarm clock. Humalukipkip ako habang malamig na nakaharap sa kaniya. He noticed me easily that’s why his gaze turned to me with his death glare. “Cypher! Masakit 'yon ah!” Imbis na maawa ako sa kaniya ay tinaasan ko lang siya ng kilay.“What are you doing here?” I asked. Bakas pa ang pamumungay ng kaniyang mata dahil sa kakagising lamang niya.“Nakikitulog.” Kumunot naman ang noo ko sa sagot
Cypher’s POV Madaling araw na nang umalis ako sa mismong unit ni Zero. He’s still sleeping, kaya hindi niya alam na umalis ako. Balak ko ngayong bumalik sa aking apartment dahil may pasok pa ako pagdating ng umaga. Susulitin ko na ang mga nalalabing araw ko rito sa Pilipinas. Natulog muna ako nang mga ilang oras dahil hindi naman masyadong maagap ang aking pasok. I checked my phone and found out a lot missed calls came from Zero. Napaikot nalang ang dalawa kong mata, nasisiguro kong nap-paranoid na 'yon ngayon dahil sa pag-alis ko sa kaniyang apartment. Tsk. That guy. Pinatay ko ang aking cellphone dahil baka maisipan na naman niyang tumawag. Pagkarating ko ng university ay dumiretso kaagad ako sa dorm. I still have thirty minutes before my first period starts. Prente akong nakahiga sa ak
Cypher’s POV Life isn't fair. Life has never been fair. I could still remember those times that we suffered in that organization. Mahirap, sobrang hirap. Lalo na't puros pasakit lamang ang aming nararanasan. We've learned to fight, yes, pero sa kabila pala ng lahat ng kabutihan ng ibang mga tao ay may kaakibat ding masamang pagpaplano. When me and Seike survived the plain crashed, I really don't know where should I start. Iniisip ko, na paano pa ako makakapag-simula kung ang kaisa-isa kong pamilya na si Rus ay nawala rin sa akin? Paano ako magsisimula kung ang kalahati ng buhay ko ay kinuha na sa akin? Paano ako magsisimula kung ang mga taong gustong-gusto kong protektahan ay bigla nalang nawala sa akin? How am I supposed to live without him? Without my twin that the only family that I had. Those
Cypher’s POV Life taught me how to be a strong person despite of everything that I've experienced. Kill to live, or die without fighting, these are my only choices that I have. Though killing thousands of lives won't ever bring back the lives of the people that I love. I maybe like those people who killed them, but they taught me how to kill, they just created a monster like me, a monster that will going to bury them in hell. I'm hiding for more than a year, and it’s time for me to come out. I’m coming out for them, if they’re done chasing us, then I’m the one who will gonna chase them now. Bumangon na ako sa aking pagkakahiga at kinuha ang aking cellphone. I dialed his number as I waited for it to ring. Nang natapos ang ikatlong ring ay kaagad na itong sinagot ng nasa kabilang linya.“Cy...&
Cypher’s POV I woke up from my bed while my hands are shaking. I dreamth again.... Napahilamos nalang ako sa aking mukha saka ako bumaba ng aking higaan at dumiretso sa kusina. My knees are shaking, at hindi ko mapagilang gapangan ng matinding kaba sa tuwing napapanaginipan ko iyon. Why it has to be like this? Dalawang taon na rin ang nakakalipas, pero paulit-ulit pa rin akong sinasampal ng katotohanan; katotohanang kinubli ko sa loob ng dalawang taon; katotohanang kahit kailan ay alam ko namang hinding-hindi ko matatakasan. I closed my eyes and closed my fist. Hindi pa, hindi ko pa kayang harapin ang katotohanan. I chose this life, not because I wanted to escape from the truth, but for me to get ready. Dahil kahit kailan, alam kong hinding-hindi matatahimik ang aking kaluluwa hangga’t hindi nagbabayad ang mga taong
Denise’s POV Abala ako sa pag-aayos ng mga utensils dito sa kitchen ng restaurant ni Kuya Badong. It’s been a week since Cypher’s birthday, akala talaga namin nawawala si Cypher, iyon pala umuwi siya ng apartment noong mga panahon na iyon, tumawag kasi sa akin si Kuya Badong noong gabi na iyon at nalamang nakita pala niya si Cypher na umuwi. I blamed myself for that night actually, simula kasi noong gabi na iyon ay hindi na siya pumasok sa eskwelahan, hindi ko pa siya nabibisita sa kaniyang apartment dahil kadarating ko lang din kanina galing ng university. I don’t know but I think Cypher has a problem, hindi niya lang sinasabi. Though palagi naman 'yong tahimik at hindi mahilig magkuwento. Ni wala nga akong ideya sa kung ano ang mayroon sa nakaraan niya. I mean, me and Kuya Badong didn’t even know where she came from, or kung may pamilya
Chapter 43: PreviouslyTwo years ago....Halos hindi na magkamayaw ang mga tao sa pagsayaw habang patuloy na sumasabay sa tugtugin. Everyone was drunk except for the one group of boys and girls at the corner of the bar.“Para kay Cypher!” sigaw ni Peia saka itinaas ang hawak nitong baso na may lamang alcoholic drink. Nakaakbay naman dito ang binatang si Seike na hindi pa tinatamaan ng kalasingan dahil sa walang humpay nitong katatawa.“Come on, Cy! It’s your birthday. Loosen up!” wika ng natatawang si Seike sa dalaga, pero imbis na sundin ang sinabi nito ay ngumisi lamang ang dalaga saka tinungga ang isang shot ng tequila, dahil doon ay naghiyawan ang kanilang mga kasama at nangunguna pa nga roon si Seraphina.“Your twin will definitely sue you after this,” wika pa ng nakangising si Seraphina na namumungay na ang mga mata at halatang lasing na,
Denise’s POV Napansin kong bumalik ng gymnasium si Farris at mukhang badtrip ito dahil na rin sa magkasalubong niyang mga kilay. What happened? At ano nang nangyari kina Cypher at Zero? “Ano’ng nangyari? Bakit hindi mo pa sila kasama?” Nakiusap kasi ako sa kaniya na sundan sina Cypher at Zero dahil panigurado akong magagalit talaga si Cypher. “I really don’t understand, Denise! She punched Zero! Bakit hindi man lang niya na-appreciate 'yong ginawa ni Zero for her!?” inis niyang wika. Lumapit ako sa kaniya at tinapik ko ang kaniyang likuran. “It’s normal, you know Cypher isn’t fond of celebrating her birthday,” I told her, bahagya namang kumunot ang noo niya sa labis na pagtataka. “What do you mean?” Napabuntong-hininga naman ako dahil doon. Sana pala hindi ko nalang ni-consider si Zero para i-surprise si Cypher, sigurado akong itatanggi na naman ni Cypher na
Cypher’s POVMabilis kong nahablot ang aking bag sa katabi kong upuan at isinuksok ang aking cellphone sa bulsa ng aking pantalon. Hindi ko puwedeng ipagsawalang bahala na lamang ang aking narinig. They can hurt me, but not Denise. No, not her.“What happened?” tanong sa akin ni Boss Raze na napatayo na rin.“Emergency,” I told him. I am very sorry for my cocky attitude this time.Hindi ko puwedeng isakripisyo ang buhay ni Denise sa kahit na ano’ng bagay. She’s important, marami pa namang time para makausap ko si Boss Raze.“I’ll go with you.” Napahinto ako sa paglalakad nang hinablot niya ang aking braso kaya naman napabaling ako sa kaniya. I was about to protest, but he's still forced to go with me. “You know I can help,” and with that ay wala na akong nagawa kun’di ang isama siya.Sumakay ako sa kaniyang sasakyan at itinuro sa
Cypher’s POV Hindi maiwasang kumunot ng aking noo habang nakatingin ako sa pintuan ng cafeteriaat kumakain ng pasta. For the whole week ngayon ko lang napansin na hindi ko na nakikita si Keira kasama si Zero. Not that I want them to be together, but I really don't know what's going on between them. Hindi ko na rin kasi madalas makita si Keira, kaya naman kampante na ako na hindi binabantayan si Zero. And speaking of Zero, I’ve never seen him for a week, same as with Trace and Xaver. Huling usap namin ay noong kinompronta niya ako tungkol sa nangyari sa party ni Boss Raze, and speaking of my boss— isang linggo na rin mula noong nakausap ko siya. I’ve never agreed that I would date him, pero dahil kailangan ko talaga ang mga impormasyon na nalalaman niya ay mukhang wala na akong magagawa. And he’s the one who schedul