Chapter 3

Sirang-sira na ang damit ko. Pero what's good is ilang metro na lang ang layo ko sa puting box. Konting-konti na lang.

Sina Marie ay malapit na rin sa kani-kanilang kahon. Pero ang mas pinaka-napuruhan sa amin ay si Christian, malalim ang hiwang natamo niya sa kanyang braso.

Marami-rami na rin ang sugat ko sa iba't-ibang parte ng katawan ko pero kaya ko pa. Kakayanin ko pa.

Thirty na lang kaming buhay. Mahigit forty kami kaninang lahat. Dahil sa panic ng ilan ay nagsi-takbuhan sila kaya nama'y nahati ang katawan nila ng mga invisible threads sa paligid.

Nagkalat na ang dugo sa paligid, maging ang mga piraso ng katawan nila. Hangga't maaari ay iniiwasan kong maapakan ang mga 'yon dahil ayaw kong mababoy ang katawan nila.

Habang tumatagal, pakonti kami nang pakonti.

"One hour had been passed. You only have fifteen minutes left to get and open your box."

What? Bakit hindi kami na-inform na may time limit?

Biglang bumigat ang paghinga ko. Nahagip pa ng mata ko ang pagkakapira-piraso ng isang babae matapos nitong ma-out balance.

Kapag nakaligtas ako rito, sisingilin ko ang lahat ng may pakana nito.

I closed my eyes. I tried to relax. Kailangan kong mag-focus. Kailangan kong mabuhay.

Bumuntong hininga ako bago tumingin sa kahong pinupuntirya ko.

I walk slowly. Wala na akong pakealam sa mga sugat na natatamo ko. Tanging pakiramdam ko na lamang ang gumagana. Kapag alam kong nahihiwa ako, umaatras ako at lumilihis ng direksyon.

Konti na lang. Konting-konti na lang, Fiona. Kaya mo 'yan.

Nang mga ilang hakbang na lang ang layo ko sa kahon ay bigla akong natumba.

"Sh*t." Napapikit ako nang mariin at napahawak sa hiwang natamo ko sa braso. This is not a simple cut, geez. Medyo malalim siya at talaga namang napakahapdi.

"Fiona! You can do it." I heard Marie.

It hurts like hell. The f*ckin' pain is unbearable.

"H'wag na mag-inarte, Nana, tumayo ka na d'yan!" It's Gio. Nana? What's that?

I open my eyes and I raised my middle finger towards him. He's a piece of sh*t. I saw Gio smirked at diretsong naglakad sa katapat niyang kahon.

Nakarating na siya. Ligtas na siya.

"Ten minutes left." This is what I hate about games. The time pressure. Nakakadagdag kaba. Nakakawala ng focus at nakamamatay.

Bumuntong hininga ulit ako at nagsimula nang maglakad.

I felt many cuts down to my feet pero 'di tulad ng nasa braso ko, simpleng cuts lang ang nga 'yon.

Nang mga ilang hakbang na lang ako papunta sa box, bigla itong nag-slide palayo.

"What the—" Marie snorted.

"Sh*t!" Christian and Patrick cursed.

"Ow!"

I looked at them. They looked all nervous pero walang tatalo sa kabang nararamdaman ko. Maging ang ilan sa mga schoolmates ko ay nakatingin sa akin. Nakarating na sila sa kani-kanilang box.

"Last eight minutes."

Tang*na!

Wala na akong nararamdamang cuts sa katawan ko kaya medyo bumilis na ang lakad ko pero pa-atras din naman nang pa-atras 'yong box. P*ta!

"Jump over it, Nana." I heard Gio. I looked at him at nag-nod ito na parang sinasabing 'kaya mo yan, Nana.' I nodded back as a sign of 'kaya ko 'to.'

"Last seven minutes."

I ready myself to a one high jump. I closed my eyes and feel my adrenaline as it rush.

As I open my eyes again, I sighed as I jump.

But my expectation to fall on top of the box faded, bigla itong gumalaw at padapa akong nahulog sa sahig.

I heard Gio's controlled laugh. I gritted my teeth in disappointment.

"Last six minutes."

"Can you please shut up?" Hindi ko na napigilang hindi mapasigaw. Naiinis na ko and at the same time ay kinakabahan na natatakot.

Dala ng inis ay kinuha ko ang sapatos ko at ibinato sa isang malapit na speaker. Bago pa man ito makarating sa speaker ay nagkandapira-piraso na ito.

"Fiona, relax!" Marie is trying to make me calm pero hindi ko alam kung paano. Hindi pa ako nakontento at kinuha ko 'yong isa kong sapatos na puro dugo at binato sa puting kahon. The blood scattered in the white box.

Hindi nagkanda-pirapiraso 'yong sapatos so I walked straight towards the box.

"Last five minutes."

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko nang makarating ako sa kahon. Mabilis ko 'yong hinawakan at baka mag-slide na naman.

Lahat kami ay nagulat nang biglang nag-chappy ang feedback sa speaker at kasunod no'n ang nakakabinging katahimikan.

Nagpapakiramdaman lang kaming lahat na naririto.

In a snap, a sound of breaking glass defies the silence in the theatre room.

Kung kanina'y hindi namin makita ang mga hibla ng sinulid, ngayo'y ang nabasag na piraso nito ay nagmistulang nyebeng nagsibagsakan sa sahig.

Ang ibang piraso pa nga ng mga ito ay naramdaman kong tumama pa sa paa ko.

"Congratulations, students and for the next round—" May narinig kaming parang nagtatalo. Medyo nahihilo na ako kaya hindi ko na narinig nang maayos ang pagtatalong iyon.

"Okay! You will be given an hour to take a rest but before that you must proceed to the school's gymnasium for the next round. Thank you!"

Thank you mo mukha mo!

Geez. Nahihilo na talaga ako.

Sunlight lightened the whole room. Automatic na nagbukas ang mga pinto at ang mga bintana.

"Fiona, tara na sa gymnasium nang makapagpahinga na tayo." Niyaya na ako ni Marie at nauna na silang maglakad nina Patrick. Hindi man lang nila ako tutulungan sa box ko?

"If you are expecting us to help you with that box, may gulong 'yan sa ilalim." And then the man with the spoon of boustfullness on his mouth talks.

Inirapan ko lang siya. Ang yabang, akala mo kung sino.

Tinulak ko na lang rin 'yong kahon ko. Unlike sa kahon nila, 'di hamak na mas  malaki ng kaunti 'yong kahong nakuha ko.

"Gosh, Fiona, ang dami mong sugat." I heard Marie  pero medyo blurry na 'yong paningin ko. Feeling ko ay umiikot na ang paligid.

"Are...you...okay?" Hindi ko alam pero ang bagal ng mga naririnig ko.

"F*ck! Fiona, are you okay?" Hindi ko na alam kung sino 'yong nagsasalita. Ang tanging alam ko na lang ay ang parang hinahalukay kong sikmura.

Anong nangyayari sa 'kin?

Sobrang labo na ng paligid ko. Napapikit na lang ako ng kusa nang maramdaman kong umangat ako sa lupa.

Someone is carrying me in bridal style.

I tried to open my eyes para malaman kung sinong nagbuhat sa akin.

Malabo, pero alam ko kung sino ang lalaking ito.

"Gio."

---

"Ilang estudyante ang napag-usapan ninyong dapat ay matira?" Hindi na napigilan ni Principal Kagami ang magsalita. Tutol man siya sa nakikitang isa-isang pagkamatay ng mga estudyante niya ay wala siyang magawa dahil hindi hamak na mas mababa ang posisyon niya kung ikukumpara sa mga nagpasimula ng larong ito.

"We already talked about it and we finalized that there should be only one alive in the end." It's the President. Ang presidente ng bansang ito. He is sitting comfortably on his swivel chair habang tutok na tutok sa monitoring screen kung saan ay kita niya ang pagbubuhat ng isang estudyante sa isang hinimatay na babae.

"But what if there are more than one who will survived in the end?" It's the Japanese ambassadress who came in behalf of Mr. Nakamoto. Mr. Nakamoto was said to join this game in the last round. She's the girl behind those speakers. Si Ms. Tanaka Fujira. She was in her mid 40's yet her beauty still can be seen in her face.

"That's easy! Kung kailangang idaan sa dahas para lang may matirang isa ay wala tayong magagawa. Kung maaari ngang wala nang matira ni isa sa mga 'yan eh." Madiing sagot ni Mister Yap, one with the biggest shares for this so-called game at sa kasamaang palad, isa ang anak niya sa mga namatay sa unang lebel pa lang ng laro. Si Trisha.

"Paano kapag walang natira?" Ilang mga mahihinang tawa ang narinig. Tila ba'y isang katuwa-tuwa ang binigkas ng principal.

"Edi sa atin mapupunta ang paaralang ito."