“C-can you drive me home, Tan?” nagawang sabihin ni Elaine habang pilit niyang ipinapako ang mga paa sa kinatatayuan. She felt a tear fall down her cheeks.
Tan was looking at her but he didn’t even flinch. He would not think those tears were real. Mas iisipin nitong ang mga luhang namumuo sa mga mata niya ay dala ng kalasingan at pagsuka kanina.
Ikinurap niya ang mga mata. Pinilit niyang ibalik ang mga luha na nagbabanta pang kumawala.
Kahit mabigat sa dibdib, nagpapasalamat siya na iyon ang iniisip ni Tan. He fell in love with her then because she was tough and resilient. Hindi nito dapat malaman ang kahinaan niya ano man ang mangyari.
“Will you?” tanong niya.
Bahagya niyang itinaas sa harap ni Tan ang kamay niyang may hawak sa susi. Kung titingnan lang iyon ni Tan, malalaman nitong nanginginig ang kanyang kamay. But he was looking at her straight in the eyes.
He put his hands on his pockets. Emotionless, sinuyod siya ng tingin mula ulo hanggang paa at pabalik. Then he chuckled. He turned his back on her and started to walk away.
Elaine smiled unknowingly. Malungkot siyang huminga nang malalim. Sinundan niya ng tingin ang lalaking naglakad nang walang lingon-likod pabalik sa bar.
Pagkaraan ng ilang sandali, binuksan niya ang pinto sa driver’s seat at pumuwesto doon. Binuksan niya ang dashboard at hinagilap ang PET bottles ng kanyang gamot. Nang makita, ipinasok iyon sa bag, saka isinubsob ang mukha sa mga brasong nasa ibabaw ng manibela.
Habang tumatagal, mas marami siyang pinagsisisihan. Three years ago, buo ang desisyon niyang gawin ang mga ginawa sa kabila ng pagpigil at pagtanggi ng mga taong nakapalibot sa kanya. Ni Drew, ni Macon, ni Mang Chito. She disobeyed the latter kahit sinabi nitong magkalimutan na sila kung hindi siya papipigil.
Nag-angat lang si Elaine ng mukha nang mag-ring ang cell phone niya. Si Atty. Ramas ang tumatawag.
“Have you talked to Tan?”
Sinulyapan niya ang entrance ng bar. Wala na roon ang lalaki. “Not yet.”
“He wants to rush things.”
“May ibibilis pa ba ang tatlong araw na lang, Attorney?”
“That’s what I’m telling him. Pero gusto niyang mas madaliin pa ang kasal. Anyway, I’ve had everything settled a few weeks ago, ano’t ano man, ready na ang mga dokumento.”
Excitement rushed through Elaine’s veins. Finally, she was starting again with Tan. Pabor at okay lang sa kanya kung gusto nito na sa susunod na araw agad sila magpakasal. She felt like they had already wasted a lot of time. Kailangan niyang bumawi kay Tan.
Matapos ang pakikipag-usap kay Atty. Ramas, tinawagan niya si Drew. Magpapasama siya bukas na bukas para ipa-irush ang kaunting adjusments na kailangan sa nabili niyang wedding dress no’ng isang araw. Hindi na siya nag-abalang magpagawa ng made to order, in-expect niya na mabilisan ang kasal dahil malapit na ang birthday ni Tan.
Umungol ngprotesta si Elaine. Sunod-sunod ang naririnig niyang buzzer sa labas ng pinto ng kanyang condominium unit. Hinatak niya ang kumot. She was still half asleep, the blanket felt warm under her skin. Tumuwad siya saglit sa kama pero dahil makulit at matiyaga ang nasa labas, patamad siyang bumangon sa kinahihigaan. Nanliliit ang mga matang sinulyapan niya ang alarm clock na nakapatong sa bedside table. The clock just hit four o’clock in the morning. She hadn’t slept that long.
Kakalbuhin niya si Drew oras na mapagbuksan ito ng pinto. Hindi na yata natulog ang kaibigan galing sa magdamag na trabaho sa bistro at sa kanya na dumeretso. Mas excited pa yata ito kaysa sa kanya. Alas-siyete pa ng umaga ang usapan nila.
“Sandali!” malat pa ang boses na anas niya na parang maririnig siya ni Drew mula sa labas.
Yakap pa ang bolster pillow na lumakad si Elaine palabas ng kuwarto at dumeretso sa pinto. Hindi na nag-abalang i-check kung sino ang bisita sa doorbell camera, binuksan niya ang pinto para pagbuksan ang nasa labas.
Pero imbes na nakangiting mukha ni Drew, pormal na mukha ni Tan ang bumungad sa kanya. Kumurap siya matapos ang saglit na paghihinang ng mga mata nila.
Tumuwid siya ng tayo. “A-ano’ng ginagawa mo dito?”
Napaatras siya nang humakbang papasok si Tan. Iniikot nito ang tingin sa loob ng unit. Kung hindi pa siya nilingon ng lalaki ay hindi pa siya matatauhan. Nanlaki ang mga mata niya. Nabitawan niya ang bolster pillow. Sobrang gulo ng unit niya. Parang katatapos lang ng World War II.
Nagkalat ang bottled at canned beer na ininom niya kagabi sa center table. May mantsa rin ng natapong sauce ang carpeted floor. Nakabuyangyang ang hinubad niyang blazer sa sofa, ang isang pares ng running shoes na naiwan niya sa gilid ng TV rack. Akmang kikilos siya para kunin at iligpit nang mabilisan ang kalat pero pinigilan siya ni Tan.
“Leave it.”
Natigilan si Elaine.
“Leave it. I’ll do it.”
Tan used to say those words tuwing naaabutang makalat ang bahay galing sa trabaho. He wouldn’t let her do the household chores. Kahit pagod galing sa duty, ito pa ang tahimik na magliligpit ng kalat niya. Habang siya?
Elaine swallowed hard. Nakatitig si Tan sa kanya. Ngumisi ito. Parang alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya. Kung hindi pa tumunog uli ang buzzer, hindi pa siya matatauhan. Si Drew na ba ang nasa labas ng pinto this time?
Nag-aalangan man na iwan ang lalaki saglit sa living room, bumalik siya sa pinto at binuksan iyon.
Nagulat si Elaine nang mapagbuksan si Atty. Ramas at isang may-edad na babaeng may bitbit na leather suitcase.
“Good morning, Elaine,” bati ni Atty. Ramas.
“G-good morning, Attorney.”
Niluwangan niya ang pinto kahit nag-uumpisa na siyang malito. Pumasok ang dalawang bagong dating. Bangengeng isinara niya ang pinto at sumunod sa living room.
Naabutan niyang kinakamayan ni Tan ang mga bagong dating. Nilingon siya ni Atty. Ramas. Nagtatanong ang kanyang mga mata pero sinenyasan na lang siya nito na lumapit kay Tan as if wala na rin itong time para i-explain sa kanya ang lahat.
Hesitant, lumapit si Elaine kay Tan at kagaya nito, hinarap ang dalawang bagong dating. “C-coffee?” tanong niya kahit wala naman talagang siyang maio-offer na kape. Maliban sa bottled mineral water, canned beer, at mga tira-tira sa food delivery noong nakaraang gabi ay wala nang laman ang mini fridge niya sa pantry.
Nagpasalamat siya nang lihim na tumanggi ang dalawa.
Curious si Elaine, nakatingin siya sa may-edad na babaeng nakasuot ng makapal at outdated na eyeglasses. Intimidating ang dating nito, parang ilang dekadang nag-aral ng law. Natigilan siya. Law.
“Who…?”
“Oh!” Atty. Ramas exclaimed na parang noon lang naalala na nagsama ito ng taong hindi niya kilala. “This is Judge Costanilla, Elaine. Judge, this is Elaine,” mabilis na pagpapakilala nito sa kanila.
Inilahad niya ang kamay para sa handshake. Alanganin siyang ngumiti. Judge. Ano’ng ginagawa ng isang judge sa unit niya nang ganoon kaaga?
“Maupo muna tayo.” Si Judge Costanilla.
Tumalima si Tan na nagmamasid lang.
Mabilis ding naupo si Elaine sa tabi nito. Tinapunan niya ng sulyap ang lalaki. Dahil magkatabi sila, kalahati lang ng mukha nito ang nakikita niya.
Tumikhim si Judge Constanilla. “I brought the marriage contract. Pirmahan n’yo na muna kung talagang hindi ko na kayo mapipilit pa sa seremonyas.”
Naguluhan siya. “Marriage contract?”
Natigil ang akmang pagbubukas ng judge sa suitcase nito. Sinilip siya sa ilalim ng makapal nitong eyeglass.
“Hindi ka pa yata gising, hija. Wake up already. Congratulations in advance. Ilang minuto na lang, magiging Mrs. De Marco ka na uli,” sabi nito. Though she looked too formal, her smile was friendly.
Napatanga si Elaine. Nabingi lang ba siya? Nilingon niya si Tan na nakatingin na sa kanya. Nagbawi siya ng tingin, nakakapaso ang titig ng lalaki. Inilipat niya ang mga mata kay Atty. Ramas na gumuhit ang guilt sa mga mata.
“Like I said over the phone, Tan wants to get married as soon as possible,” mailap ang tinging paliwanag ng abogado.
Nakagat niya ang ibabang labi. Hindi niya akalaing literal na agad-agad ang as soon as possible ni Tan. From bed to marriage. Ni hindi pa siya nakakapagsuklay.
Iniabot ni Judge Costanilla ang marriage contract sa kanya. Napipilitan, tinanggap niya iyon.
“Attorney…”
“Ah, yes.” Si Atty. Ramas, hindi pa rin makatingin sa kanya nang tuwid. May iniabot itong papel sa kanya. Napatitig siya kay Tan nang mabasa kung ano iyon.
Prenuptial agreement.
“H-hindi ko pa naipapaayos ang wedding dress…” mahinang anas niya.
“Para saan?” tanong ni Tan.
“Akala ko…” she stopped in mid-sentence. Akala ko… hahayaan mo ‘kong magsuot ng wedding dress kahit paano. Pero pinigilan niya ang sarili. “C-can I at least change?”
“No. Let’s get this over and done with. Fast,” mariing sabi ni Tan. Inabutan siya nito ng ball pen na hindi niya alam kung kailan pa nito hawak. Humarap sa kanya si Tan nang pagkatapos ng ilang saglit ay nanatili lang siyang nakatitig sa kapirasong papel. “What’s the problem? Maliit na ba sa ‘yo ngayon ang sampung milyong piso? Para sa anim na buwang kontrata, hindi na masama ang offer ko.”
“That’s not it.”
“Then what is it?”
“Can I at least brush my teeth?”
“What for? Hindi kita hahalikan pagkatapos ng kasal na ‘to.”
Itinikom ni Elaine ang bibig. Naiilang siya sa judge na pinaglilipat-lipat ang tingin sa kanila ni Tan. Sinadya ba ni Tan na i-set nang ganoon kaaga ang kasal para ipahiya siya? Alam nitong aabutan siya nito sa ganoong hitsura. Ni hindi siya pinagpalit ng damit o pinagmumog man lang.
Pero may magagawa ba siya? Maingat niyang hinawi ang mga nakakalat na walang lamang canned beer sa center table, saka mabigat ang loob na pinirmahan ang prenuptial agreement.
Kagaya ng sinabi ni Judge Costanilla, walang seremonyas ang kasal. Pagkatapos nilang pumirma sa marriage contract ay tumayo na agad si Tan sa kinauupuan. Napatayo na rin siya.
Tumikhim si Atty. Ramas. “I need a photo. For documentation.”
“One is enough, right?” Si Tan sa abogado.
“Yeah.” Inihanda nito ang hawak na camera. “Three… Two…”
Gustong magprotesta ni Elaine pero mabilis na siyang nahawakan ni Tan sa baywang at inilapit sa katawan nito. Nahigit niya ang hininga. Pakiramdam niya, huminto sa pag-inog ang mundo. Tan’s familiar natural scent assaulted her senses. Biglang-bigla nakalimutan niya ang inaalalang ayos kanina pa.
“One… Smile.”
She wanted to look happy in the photo kaya kahit mabigat ang dibdib, niluwangan niya ang pagkakangiti. Saglit lang ay narinig na nila ang mahinang pag-click ng camera. Parang napapasong mabilis siyang pinakawalan ni Tan pagkatapos ng isang shot.
Sinamsam ni Judge Costanilla ang mga papeles at isinilid sa suitcase bago tumayo. Nakipagkamay uli ito kay Tan. “I wish you the happiness you both deserve. Congratulations,” nakangiting sabi nito bago bumaling sa kanya at kinamayan din siya.
Narinig niyang nagpasalamat si Tan. Inihatid nito ang dalawa sa front door. Nabablangko pa rin siya. Mag-asawa na uli sila ni Tan nang ganoon kabilis.
Gustong mapangiti ni Elaine nang mapait. Parang sanga ng putol na puno, nagpatangay siya sa malakas na agos. But how could she fight the stream? She loved “it” more than her life.
Inayos niya ang buhok nang marinig ang tunog ng isinarang pinto. Kanina pa niya nakikita ang repleksiyon sa full body mirror sa sala. She was a complete mess. Her hair was disheveled. Gusot ang damit na suot niya. Dahil sa kalasingan, ni hindi niya nagawang magpalit ng damit bago gumapang papunta sa kama.
Nakapamulsa si Tan nang bumalik sa living room.
Tumikhim siya. Kasal na uli sila pero ang awkward ng feeling. “When should I move in? Maayos pa ba ang kuwarto natin sa mansiyon?” nagawa niyang itanong.
Tan’s mouth twisted in a wry smile. “Mansiyon?” gagad nito. “A tainted wife doesn’t deserve a good home.”
Tainted. That was mean. But Elaine did not want to argue with Tan. Ano man at paano man nangyari ang kasal, asawa na uli niya ito. Dahil unang araw bilang mag-asawa, the last thing she wanted to do was to fight with him.Kung naghihintay si Tan na guguhit ang sakit at disappointment sa mga mata niya, kailangan niya itong biguin. It was a happy and special day for her, regardless kung paano nairaos ang kasal.“I’ll be all right wherever then. It does not matter,” nakangiting sabi niya.Tan’s jaw jerked na parang hindi ito naniniwala sa sinabi niya.“Ahm, are you staying for breakfast?” tanong niya. “How about dinner tonight?” dagdag niya nang hindi nito sinagot ang unang tanong. “Puwede akong pumunta sa ospital para sunduin ka or mag-meet tayo sa malapit na restaurant kapag libre ka na,” habol niya nang tumalima ito papunta sa pinto.He stopped on his tracks. “For what?” tanong
Wala sa loob na ipinatong ni Elaine ang papel na inihatid ni Tan sa kanya kanina. Nakaupo na siya sa kama habang nakasandal ang likod sa headboard. Sinulyapan niya ang wall clock. Kagaya ng dati, mag-uumaga na pero dilat na dilat pa rin siya.She took a pill for her insomnia a few hours ago pero pakiramdam niya, hindi siya lalo dadalawin ng antok nang mabasa ang nilalaman ng papeles na pinapapirmahan ni Tan. Umangat ang isang sulok ng bibig niya. Ipinatong ang papeles sa side table, saka in-adjust ang sarili para mahiga.Akala niya matatapos na sa pagpirma ng prenuptial agreement ang lahat. Pero bukod doon, may ilang kondisyon pa ang asawa.Lilipat sila ng bahay. Hindi siya nito ititira sa mansiyon but she would be staying with him sa anim na buwang durasyon ng kasal. Walang violent reaction doon si Elaine. The best and fastest way to win his heart over was to live with him. Regardless kung saan siya nito ititira.Para maiwasan ang pagpapanggap bilang nor
Iginala ni Elaine ang tingin sa loob ng apat na sulok ng katamtamang laking kuwartong iyon. May double bed na nakadikit sa wooden wall at may nakapatong na lampshade sa sidetable. Kulay-puti ang traditional built-in closet na kahit hindi lapitan, alam niyang kailangan pa ng linis. Walang bintana ang kuwarto pero may nakakabit na split-type aircon. The walls badly needed repainting. Kailangan ding palitan angcarpet at center table.Pinakawalan niya ang handle ng dalawang maleta na nasa magkabilang gilid. Lumabas siya ng kuwarto para i-check ang kabuuan ng bahay. Maliban siyempre sa kuwarto ni Tan. Pumasok ang lalaki sa kuwarto nito pagkaabot na pagkaabot ng susi sa kanya. At least the living room looked clean and decent.Hindi niya napansin iyon kanina pagpasok dahil tuliro siyang dumeretso sa kuwartong itinuro ni Tan.May couch at coffee table sa gitna ng sala at may TV na nakapatong sa rack. Sa ilalim niyon ay ilang magkakapatong na magazines at babasahin.
Madaldal at makulit si Marco. Iyon ang napansin ni Elaine habang sakay niya ang pulis sa backseat. He said he was staying temporarily with his uncle dahil mas malapit doon ang presinto kung saan ito nakadestino.Dalawang kanto lang ang layo ng bahay ng tito nito sa bahay nila ayon dito. Nagkataon lang na nagdya-jogging ang lalaki kanina at nakita siyang palabas naman para maghanap ng convenience store.Inihinto ni Elaine ang kotse sa harap ng gate ng bahay. Nilingon niya si Marco na nakatingin sa gate. Sinenyasan ito na bumaba na.“Hindi mo man lang ba ako ihahatid sa bahay?”She rolled her eyes. “Hindi ako taxi driver na ido-door-to-door ka pa. Baba na.”Marco pouted his lips pero kumilos naman para bumaba. Ini-lock niya ang kotse, saka akmang iikot para kunin ang mga pinamili sa trunk nang makitang bitbit na ni Marco ang mga iyon.“Ako na…”Iniabot nito sa kanya ang paper bag na may lamang
Isinilid ni Tan ang papeles sa hawak na envelope bago ibinalik ang tingin sa monitor ng computer na nasa kanyang desk. It was ten in the evening. Imbes na nasa ospital, nasa opisina siya ng CEO ng De Marco Textile. Ang opisinang iyon ay dating inookupa ng kanyang papa.Ang bunsong kapatid ng papa niya, si Uncle Alissandro ang kasalukuyang direktor ng kompanya. Nasa eighteenth floor ang opisina nito. He met with him earlier.“It’s a very hard decision to make but thank you for doing this for the sake of your grandfather’s legacy, Tan,” he remembered him saying.Indeed it was. Just the thought itself brought pain in his heart.Sumungaw si Gilda, ang executive secretary ng kanyang papa sa malaking pinto ng opisina. Lumapit ito sa kanya. Nasa late forties ang edad nito, almost gray-haired at puwedeng ihilera sa mga ka-look-alike ni Miss Minchin sa suot nitong makapal na eyeglasses. Just that she was short-haired.&ldquo
Nakatitig si Elaine sa kawaling nakasalang sa burner. Para siyang tangang naghiwa ng sibuyas gayong fried egg lang naman ang plano niyang lutuin. Itinabi niya ang sibuyas at nag-umpisang magprito ng itlog bago pa siya abutin ng tanghali.Nilingon niya ang kuwarto ni Tan. Lumapit doon matapos i-set sa low fire ang niluluto. Sinubukan niyang pihitin ang seradura pero na-disappoint lang siya nang malamang naka-lock iyon.Bagsak ang mundong bumalik siya sa kusina. Magkaroon kaya ng pagkakataon na makakasabay niya itong kumain sa hapag? Malungkot ang buntong-hiningang pinakawalan niya. Definitely. But it would take time.Hinain ni Elaine ang sunny-side-up egg at naupo sa mesa. Wala siyang ganang kumain. Ilang segundo siyang nakatitig lang doon bago napilit ang sariling lantakan iyon. Thankfully, pagkatapos ng apat na beses na buntong-hininga at dalawang beses na pagtitig sa kawalan ay naubos niya ang laman ng pinggan.Matapos kumain, isinuot niya ang disposabl
“Seeyou at theinauguration, Mr. De Marco.”Nakangiting tinanggap ni Tan ang pakikipagkamay ni Mr. Davis. Ito ang isa sa mga foreign investor ng Textile na few months ago ay nagbabantang mag-pull out ng investment.The meeting lasted longer than he expected. It was past eleven in the evening at palabas pa lang sila ng in-house restaurant ng De Marco Hotel sa Makati. Ang hotel ay pag-aari ng tiyuhin niyang si Theo James o TJ sa nakararami.Nang makaalis ang kotse ni Mr. Davis, saka lang tumalima si Tan para sumakay sa kotse niya na inihatid ng valet. Malapit lang ang hotel sa inuupahan nilang bahay sa Guadalupe. It was more or less half an hour drive.Nang maigarahe ang kotse sa bakuran ng bahay, dumeretso si Tan sa loob. Pagdaan niya sa tapat ng kusina, nakita niya agad ang natatakpang bowl sa mesa. Pero sa halip na lumapit, tumuloy siya sa sariling silid. Nagtatanggal na siya ng necktie nang tumunog ang cell phone niya. Ang mama niya ang
Nadatnan ni Tan si Elaine sa gitna ng sala. Maayos na ang pagkakasuot nito sa maluwag na jacket na nakasampay sa mga balikat nito kanina. Umabot ang pagkaka-zipper niyon hanggang lampas sa tapat ng dibdib nito. Hiding her torn shirt.Akmang lalakad siya papunta sa kusina para ibalik ang trash bin nang magsalita si Elaine.“‘Yong lalaki sa labas… Siya ‘yong…”“That doesn’t sound like my concern, Elaine. Matulog ka na,” maiksing sabi niya, totally dismissing her. He saw her bite her lower lip, pagkatapos ay tumalima ito at tahimik na pumasok sa sariling silid.Huminga nang malalim si Tan nang marinig ang pag-ingit ng pinto ng kuwarto ni Elaine pasara. Nag-angat siya ng tingin. His eyes darted on her bedroom door.Binuksanni Elaine ang ilaw nang makapasok sa kuwarto. Naupo siya sa gilid ng kama matapos abutin ang cell phone na naiwan sa side table. Ite-text niya si Drew tungko
One and a half year laterKakaligo lang ni Tan, bagaman nakabihis na ng pantulog, nakapatong pa sa ulo niya ang tuwalyang ginamit na pantuyo sa kanyang buhok nang lumabas siya ng banyo. Tinapunan niya ng sulyap ang orasan. Alas-otso ng gabi. He went home on time as usual. Nadatnan niyang nakikipaglaro si Elaine sa kambal nina Sean and Thera kanina. They ate dinner together kasama ang mag-asawa.Matapos kumain, nag-umpisang mag tantrums si Jassy Mikaela pero agad nanahimik nang kargahin at aliwin ni Elaine. They decided to bring her to their room habang si Lucah Gabrielle ay sa guest room dinala nina Thera at Sean para patulugin. It was the second time Sean’s family visited them at magpapaumaga doon.May importanteng meeting si Sean at hindi nito gustong iwan ang mag-anak sa villa. Hanggang ngayon, binabawi pa rin ng dalawa ang mga panahong nasayang na hindi magkasama. Tan was genuinely happy for them.
Two HeartsNilinga ni Tan si Elaine na humihingal na itinukod ang kamay sa katawan ng nakatayong puno na nalampasan niya kanina. Ngumiti siya nang mapasulyap ito sa kanya. Kumaway ito at sinenyasan siyang mauna na. Pero sa halip na sundin ang utos ni Elaine, binalikan niya ito. Kinuha niya sa side pocket ng bag niya ang baon na insulated water bottle, binuksan iyon at iniabot dito. Kinuha niya ang backpack sa likod nito. Gustong magprotesta ni Elaine pero wala itong lakas na gawin iyon. Alam niyang hindi iyon mabigat dahil siniguro niyang first aid kit, one hundred ml mineral water at ilang crackers lang ang laman ng bag bago sila mag-umpisang umakyat kanina.Tan hired a guide and porter to carry their bags and tents for them. Maraming dala si Elaine. Mula sa ready-to-eat food hanggang sa mga gagamitin sa pagtulog. Habang siya, survival kit at first aid kit lang ang dala bukod sa damit na sakto lang sa dalaw
Handcuffed(Continuation of Chapter Thirty-three)Hindi hinihiwalayan ng tingin ni Tan si Marco mula nang lumapit ito sa bar counter para um-order ng alak at kahit hanggang noong lumapit ito sa pandalawahang mesa na inookupa niya. Bumuntong-hininga siya nang mag-umpisa na ang pulis na magsalin ng alak sa dalawang basong isinilbi ng waiter slash bartender kanina.Gusto niyang tanggihan ang alok ng lalaki na sumakay sa kotse nito pero bukod sa naiwan niya ang sasakyan sa mansiyon ng mga Crisostomo nang damputin siya ng mga pulis kanina, gusto rin niyang marinig direkta sa bibig ng pulis kung ano ang totoong intensiyon nito sa pakikipaglapit sa kanyang asawa.Nasa The Hub sila, si Marco ang pumili ng lugar na pinagtakhan niya. Pandalawahan at nasa sulok ang mesang inokupa nilanang makapasok. It was Tuesday at halos walang tao sa loob ng bar.“I’m treating you
Ramdam ni Elaine ang bahagyang paninikip ng dibdib habang magkahinang pa rin ang mga mata nila ni Marco. She didn’t want to lose a friend pero ayaw niyang paulit-ulit itong masaktan dahil sa kanya. Ang pag-aalala at takot na nahimigan niya sa boses nito kanina, alam niyang hindi pag-aalala ng isang lalaki sa isang kaibigan lang. Hindi siya tanga para hindi iyon maramdaman. At hindi siya selfish para patuloy itong paasahin at saktan. Marco was a good person. He deserved someone who would love him wholeheartedly.Elaine swallowed the imaginary lump in her throat nang bahagyang ngumiti at tuluyang magbuka ng bibig si Marco.“Kapag nakikita kitang malungkot, kapag alam kong mabigat ang dala-dala mo, kapag umiiyak at nasasaktan ka pero pilit mong itinatago… Kapag tumatawa ka at alam kong hindi iyon totoo kundi pakitang tao lang… iyon ‘yong mga pagkakataong gustong-gusto kong agawin ka sa asawa mo. Pero sa bawat mga pagkakataong iyon, para ako
But the broken smile started to change into a mischievous grin. Kasabay ng sinadyang pagtigas ng ekspresyon sa mukha, dumukwang nang bahagya si Elaine para pagpantayin ang mukha nila ni Mrs. Crisostomo.“Bakit ho hindi? Kung sasamahan at bibisitahin ninyo ako araw-araw uli?” anas niya, sa mahinang boses pero alam niyang sapat para marinig nito.Suminghap si Mrs. Crisostomo. She went literally still na pakiramdam niya, iingit ang leeg nito kung babaling sa kanya.Tumuwid si Elaine sa pagkakatayo. Guilt crept into her heart nang makita ang bahagya nitong panginginig. But Mrs. Crisostomo needed to taste a doze of her own medicine.Mental health problem was not a character failure kagaya ng gusto nitong ipahiwatig. Sandra kept telling her that at ilang beses din niya iyong sinubukang ipasok sa isip. She was glad she was able to voice it out now, hindi kagaya dati na takot siyang aminin ang sakit kahit sa sarili.Perhaps she was a little dif
Nagising si Elaine dahil sa tumatagos na sinag ng araw sa kuwarto ni Tan. Namilog ang mga mata niya nang ma-realize kung anong oras na. It was past nine in the morning, said the clock that was hanging on Tan’s bedroom wall.Ang orihinal na plano ay maaga siyang gigising para ipaghanda si Tan ng almusal. Pero ang akmang pagbangon, nahinto nang maramdaman ang malaking kamay ni Tan na nakayapos hanggang sa kanyang balikat.Tiningala niya si Tan na natutulog pa rin. She took few deep breaths to calm the beating of her heart. This was her favorite sleeping position. Nakaunan siya sa dibdib ni Tan at malinaw na naririnig ang tibok ng puso nito.Sa loob ng mahabang panahon, kagabi lang uli siya totoong nakaramdam ng kapayapaan, ng seguridad, ng pagmamahal. She fell asleep fast and slept easy on his arms. Pagkatapos ng mga bangungot na dumaan at sumubok nang husto sa buhay nila ni Tan, pakiramdam niya ay kagabi lang siya nagising nang tuluyan.Maingat, kuma
Pinakatitigan ni Elaine ang repleksiyon sa salamin. She was glowing, hindi halatang kabado at nag-aalala habang ipinaparada ang kotse sa loob ng bahay na inuupahan nila. Puwede niyang tawagan si Tan para sabihing uuwi siya pero mas pinili niyang maghintay na lang doon.Marami siyang kailangang sabihin at ipaliwanag sa asawa. Sandra called. Inamin na nito ang lahat kay Tan. Though the clever doctor laughed in the end saying na wala siyang karapatang mag-file ng reklamo dahil immediate family member niya ang pinagsabihan nito.Elaine was thankful though. Parang may mabigat na bagay na naalis mula sa pagkakadagan niyon sa kanyang dibdib. No matter how hard she tried to work up her courage, hindi niyamagagawang aminin kay Tan ang lahat kung hindi sa tulong ni Sandra.Palaging sumisingit ang takot na baka hindi siya tanggapin ng lalaki. Baka iwan siya ng mga taong mahal niya dahil hindi siya katanggap-tanggap—dahil may kulang at may hindi buo sa kan
“Ma’am…”Dumilat si Elaine. Tumambad sa kanya si Anne na alanganin ang ngiti. Iginala niya ang tingin sa paligid. Wala siya sa inuupahang bahay ni Tan kundi nasa loob ng Ainsdale. Wala si Tan kagaya ng inaasahan. Ang akala niyang totoo kanina, panaginip lang pala.“Nagdadalawang-isip ako kung gigisingin ka but your phone keeps ringing. Baka importante.”Kumilos siya. Hinagilap ang cell phone sa handbag.“Sorry, I must have dozed off. Anong oras na?” tanong niya habang kinakalkal ang bag.“I must have dozed off.”Elaine was surprised to hear herself say that. Ni minsan ay hindi pa siya nakaramdam ng antok sa oras ng trabaho.“Almost closing time na, Ma’am. Seven o’clock.”Halos kalahating oras siyang nakatulog. Halos walong oras na siyang naghihintay kay Tan. Ang sabi ni Drew, tiyak na yayayain siya ng asawa na kumain sa labas. Pero bak
Kung ilang metro o minuto ang nilakad ni Elaine habang tahimik siyang nakasunod sa kabilang bahagi ng daan, Tan did not mind checking. Ang alam niya, bukod sa halo-halo ang emosyon sa kanyang dibdib, hindi niya maalis ni minsan dito ang tingin.Banayad na inililipad ng hangin ang nakalugay nitong buhok, ang laylayan ng suot na blusa na sumasabay sa bawat hakbang nito. Just like before, everything she wore fit perfectly to her slender body. The same body he’d adored and worshipped.Tan came to a realization that for the last three years, he had never gone an entire day without longing for her. The yearning was deep and strong it was consuming him. At marahil, sinadya niyang maipagkamali at palitan ang damdaming iyon ng galit.Why was the question that was too painful for Tan to ask. At ang mga sagot sa mga bakit na iyon ang kinatatakutan niyang marinig mula nang magkrus muli ang kanilang mga landas.Bakit siya iniwan ni Elaine? Bakit ang dal