LOGINShare
ใบไม้ - เปอร์เซ็นต์ทิฐิ
Last Updated:
2025-04-09 22:06:53
Related chapters
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - เมีย
"เธอพูดแล้วนะ..ว่าเธอพร้อมที่จะเป็นของฉันคนเดียว" เขาถามพลางรดลมหายใจลงซอกคอฉัน น้ำในสระอุ่นกำลังพอดี แต่ทำไมฉันตอนนี้..ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว"ถ้ากัปตันมีแค่เจแปน..ก็ตามนั้นค่ะ^^""ฉันจะมีแค่เธอ...และเธอต้องเป็นของฉันคนเดียว ถ้าฉันรู้ว่าเธอนอกลู่นอกทางล่ะก็...ฉันจะไม่เตือนเป็นครั้งที่สอง"เสียงเย็นที่ขู่..ไม่ได้ทำฉันกลัวเลยสักนิด ฉันกลับรีบประคองหน้าเขาขึ้นมาจุมพิตเบาๆ..และขบที่ติ่งหูเขาทันทีตอนนี้ร่างใหญ่ที่อุ้มฉันควบเอว..แก่นกายเขาเริ่มแข็งเต็มทีี่ ก่อนที่มือใต้น้ำจะค่อยๆถอดสายชุดฉันออกทีละนิด..ทีละนิด เพื่อให้ตัวเอง....มีช่องใส่มันเข้าไปชุดว่ายน้ำสีชมพูถูกดึงลงมารวมที่หน้าท้อง พร้อมๆกับมือใหญ่ทั้งสอง..ที่ลูบคลำบีบตามเอวและทรวงอกฉัน ฉันเองก็เริ่มส่งมือซุกซนตามแผงอกเขาเหมือนกัน ยิ่งแสงดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าสาดส่องที่ผิวน้ำ..อุณหภูมิความร้อนเร่ายิ่งเข้าครอบงำฉันทุกทีๆเมื่อฉัน..จับแก่นกายที่แข็งผงาดได้ ฉันก็เริ่มก่อกวนรูดมันเล่น น้ำใสๆในสระตอนเย็นๆ...ไม่ใช่ปัญหา. เพราะเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น เขาก็รีบยกบั้นท้ายฉันขึ้นมา ก่อนจะถูไถและจับมันดันเข้าช้าๆจนร่างฉัน...กลืนกินทั้งลำ"อื้อ! กัปตั
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ & ไคล์ - ซ่อมแซม
"ป่ะ..กลับกัน" พอก้านแก้วมาถึงโต๊ะ..มันก็รีบดึงมือฉันลุกขึ้นทันที ก่อนที่ฉันจะแอบพยักหน้าบอกหมอนัยๆ...ว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ"ไปแล้วนะคะหมอ ขอบคุณค่ะ""ผมไปนะครับหมอธันวา^^""ครับ โชคดี^^"พอล่ำลาปุ๊บ! อีก้านก็กึ่งดึงกึ่งลากฉันเดินออกมา มันไม่บอกฉันเลย...ว่ามันกำลังทำอะไร หนีอะไร จนฉันเริ่มทนไม่ไหวหยุดเดินและสบัดมือมันออก"ก้านแก้ว อะไรวะหลบอะไร?!" ก้านแก้วรีบมองไปข้างหลังจนฉันหันมองตาม ก่อนจะเห็นหมอธันวาเดินออกมาจากร้านกาแฟ แล้วมีผู้หญิงคนนึง...เดินพุ่งเข้าไปหาเขาสีหน้าผู้หญิงคนนั้นคือโกรธมาก..เธอพูดๆอะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือนหมอธันวาจะเดินหลบและไม่ฟังอะไรเลย"อะไรวะก้าน..งงว่ะ-_-?""แฟนหมอธันวาน่ะสิ...เจ๊แกขี้หึงมาก กูเดินสวนนางแถวทางเดินหน้าห้องน้ำ นางน่ะพูดโทรศัพท์กับใครไม่รู้ บอกว่าคู่หมั้นนางนอกใจ กำลังตามสืบว่าใครอะไรนี่แหละ กูรีบวิ่งมาดึงมึงเลย..กลัวนางจะเข้าใจผิดพุ่งไปตบ>[]ไหนหมอบอกว่า แฟนใจกว้างวะ -_-"หมอทนกับผู้หญิงแบบนี้ได้ไง หมอเป็นจิตแพทย์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่เลือกสิ่งดีๆให้ตัวเอง""ภายใต้หน้าที่ยิ้มแย้ม อาจจะทุกข์ใจอยู่ เลิกก็เลิกไม่ได้คู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่เด็
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - ผู้ชายสกปรก & อาหารเช้า
"เจแปนเป็นเมียกู มึงจะห้ะ..ทำเชี่ยอะไร?!"ฉันเอามือทาบอก...คุณพระ คุณกัปตัน ส่งโทรศัพท์คืนฉันเถอะ ก่อนที่มันจะบานปลายไปมากกว่านี้ตอนนี้ไม่รู้เชนพูดอะไร กัปตันต้นไม้เขามองฉันแวบนึง ก่อนจะรีบเปิดลำโพงและวางโทรศัพท์บนโต๊ะอย่างหัวเสีย(เป็นเมียมึง..ก็ของเหลือกูน่ะสิ ฮ่าๆ) ฉันกัดฟันกรอดๆ ของเหลือ?! ทำไมกล้าพูดขนาดนี้!"ควายมากเลยมึง กูไม่อยากเสวนา-_-" กัปตันต้นไม่พูดเรียบๆแล้วหันหน้าไปทางอื่น เออ! จะของเหลืออะไรพูดมาเถอะ ฮีเป็นคนเปิดบริสุทธิ์ฉัน..ไม่ใช่แกไอ้เชน!!(ถ้ามึงเป็นผัวใหม่เจแปน กูจะเตือนไว้..ยัยนั่นไม่ได้ ใสเหมือนที่คิด เละเทะมาสุดๆ)กัปตันยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะมองฉันที่กำมือแน่น และทุบที่วางแขนเก้าอี้ ตุบ!ๆฉันจะกรี๊ดแล้ว..ใกล้แล้ว!>[]มึงไปตัดไข่ทิ้งเถอะ พูดถึงผู้หญิงแบบนี้ไม่แมนเลยว่ะ " เขาพูดเรียบๆ แต่น้ำเสียงนี่เย็นกว่าน้ำแข็งแช่ไวน์ และสายตากัปตันต้นไม้ที่มองฉัน ดูก็รู้..ว่าเขาไม่ได้เชื่ออะไรเชนเลย ออกไปทางสมเพชด้วยซ้ำ(กูแค่เป็นห่วง เห็นเป็นผู้ชายด้วยกัน มึงระวังโดนหลอกล่ะ เจแปนไม่มีพ่อไม่มีแม่...บางทีคบกับมึงหวังจะเกาะมึงกินนั่นแหละ)ไอ้สันดานหมา กูไม่ไหวแล้วนะ"กูมีการมี
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ไคล์ - เคลียร์
หลังจากผมสาบานและแจกไลน์ด้วยใจหวั่นๆ ก้านแก้วเพื่อนสาวยัยป้าเธอก็ถามผม..ว่าผมมีอะไรบ้างที่เคยให้ยัยป้า เพราะเธอจะแอบดูให้..ว่ายัยป้ายังเก็บของผมไว้รึป่าวถ้าเก็บ..คือยังรอผมแน่นอนผมจึงบอกเธอไป..เก็บอะไรล่ะ! ยัยป้าแทงตุ๊กตาผมซะพรุน แถมยังใส่กล่องไปวางไว้หน้าห้องผมอีก"ตุ๊กตาควายเหรอ? อ๋อ! เหมือนจะเคยเห็น...ทำไมไม่เย็บล่ะคะคุณกัปตัน นั่นคือของสำคัญน๊า^[]^" พูดไปลูบแขนผมไป อีกนิดเดียวกูจะโทรหาแม่ละ..-_-"พรุนขนาดนั้น ผมว่าซื้อใหม่เถอะ""ไม่ได้ๆ ถ้าเย็บเอง..มันเห็นถึงความพยายามและตั้งใจ เชื่อฉันนะคะกัปตัน เย็บเถอะค่ะ..รับรอง! ใบไม้ปลื้มปริ่ม^[]^"ครับผมเชื่อเธอ! ผมกลับห้อง..ผมก็โทรหาแม่เลย ผมไม่เคยเย็บผ้า สอดเข็มกับด้ายยังไม่เคยด้วยซ้ำ..นับประสาอะไรกับตุ๊กตา! พอแม่ผมมาท่านก็โวยวายใหญ่..ถามว่าผมทำไปเพื่ออะไร แถมยังถ่ายรูปผมเก็บไว้อีก เฮ้อ...บอกจะเอาไว้ให้พ่อดู-_-"ซื้อใหม่เถอะแม่ว่า ตัวนี้คอขาดจนไส้ออกมาแล้วไคล์=_=" เฮ้อ!!! ผมวางเข็มนั่งกอดเข่าเป็นรอบที่ห้า ท้อนะ..แต่ทำไงล่ะกูมาถึงครึ่งทางแล้ว กูสอดเข็มกับด้าย..ได้แล้วเว้ย!"แม่ช่วยผมสักตัวสองตัว ผมจะหาลูกสะใภ้ดีๆให้^^" แม่เบะปากและกลอกตา
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - พิสูจน์
ฉันถอดเข็มขัดไคล์มือสั่นระริก...เพราะฉันเองแท้ๆ ที่ทำเขาเป็นแบบนี้ ..ว่าแต่แค่ถอดเข็มขัดมันจะตื่นรึยังนะ อย่าให้ฉันต้องถอดเสื้อผ้าเลย...ฉันไม่ชิน"ไคล์..มันรู้สึกรึยัง-_-?" ไคล์ก้มมามองฉันหน้าแดงก่ำ จนฉันรีบหันไปทางอื่นไม่กล้าสบตา ตอนนี้หูสองข้างมันร้อนและแดงมาก ไม่ต่างจากแก้มฉัน..ที่วูบวาบร้อนผ่าวไปถึงคอ"มะ ไม่รู้...ป้าต้องจับดู" จับเหรอ? ฉันไม่เคยจับของผู้ชายคนไหนเลย มันจะยังไง..ถ้ามันตื่น คือ..มันแข็งๆใช่ไหมฉันหลับตาเม้มปากตั้งสติ ก่อนจะค่อยๆรูดซิป...จนเห็นบ็อกเซอร์เขา 0///0"ระ..รู้สึกไหม หรือต้องไปหาหมอ?-////-" ฉันถามและกลืนน้ำลายลงคอ จนเขาเอื้อมมือลงมาลูบแก้มฉัน"ป้าอยากช่วยผมเหรอ? " ฉันพยักหน้าเบาๆ และจับขาเขาไว้ คือฉันคุกเข่าไม่ไหวแล้ว ฉันสั่นไปทั้งตัวเลย"แน่ใจ...นะ" ฉันหลับตาปี๋พยักหน้าอีกครั้ง ตอนนี้คอที่ร้อนผ่าวมันแห้งผาด แห้งจนต้องกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่าช่วยมันก่อนไคล์เขาจะจับมือฉัน..วางที่ ตะ..ตรงนั้น!! เอ่อ...มันเต็มมือ ไม่!! มันเกินมือฉันอีก ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที ยังไงล่ะทีนี้..มันก็แข็งนี่"มันก็แข็ง..โอเคนี่-////-" ทำไมมือไม้แข็งแบบนี้ ใครก็ได้! เอามือฉัน
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - ข่มใจ..ไม่
"จะบ้าเหรอ-///-?""ผมพูดจริง ถ้าป้าไล่ผม..ผมเอาป้าแน่" ฉันดึงผ้าห่มปิดหน้าอกทันที ก่อนที่เขาจะรีบใส่เสื้อผ้าแล้วเดินมานั่งที่ปลายเตียงมองฉัน"เมื่อกี้บอกว่าหิว งั้นผมทำกับข้าวให้กินนะ^^" ฉันมองเขาหน้าแดงก่ำ มือสองข้างที่กำผ้าห่มตอนนี้..กำแน่นมาก..ฉันจะเอายังไงต่อดี ไคล์มันเห็นของฉันหมดแล้ว ทั้งส่วนบน ทั้งส่วนล่าง แถมเขายังกินมันแล้วด้วย..."ป้าไม่ตอบ..ป้าจะกินข้าว หรือกินไคล์^^?"ห้ะ?! ฉันรีบกระเถิบหนีจนหลังติดเตียง เมื่อเขาค่อยๆโน้มลงมาหาฉัน."กินข้าว! ไปทำสิ..ไปเลย-//-" ไคล์ยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน ..ก่อนเขาจะเดินไปก้มเก็บบราเซียและอีกางเกงในที่พื้น ส่งให้ฉัน"อ่ะ..จะให้ผมใส่ให้ หรือใส่เอง^^""ใส่เอง!-_-" ฉันตอบพลางเอื้อมมือไปรับ แต่ไคล์ยกมันหลบ..และยิ้มอย่างมีเลศนัย"^^ไม่เอาดีกว่า..ผมเป็นคนถอด ผมอยากรับผิดชอบ..."ฉันกอดผ้าห่มแน่น...อะไรของเขาอีกวะ?!!!"ผมใส่ให้นะ^^" เขายกบราเซียฉันแกว่งไปมา พร้อมกับขาที่ก้าวขึ้นเตียงด้วย แม่งเอ้ย! ฉันไม่น่าพลาดเสียตัวให้นิ้วไคล์เลย ดูสิ..พอเขาถือไพ่เหนือกว่า เขาก็กวนตีนฉัน"ไคล์..เอามา ถ้าไม่คืนจะเอานมยัดปาก!-_-" เฮ้ย..กูขู่อะไรไปเนี่ย!!!!"มาสิ..ขออีกส
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - คอนโดที่ฉัน...
กัปตันไคล์นั่งรถมาส่งฉันแล้วขอคีย์การ์ดใหม่ให้หนึ่งอัน สงสัยเขามาที่นี่บ่อยจนสนิทกับพนักงานฟร้อนมั้ง แต่ช่างเถอะ...คอนโดกัปตันต้นไม้หรูมากกก วันนั้นมาถึงไม่ทันได้สำรวจเลย ฉันก็โดนถอดเสื้อผ้าโยนขึ้นเตียงแล้ววันนี้เจ้าของห้องไม่อยู่..สบายฉันล่ะฉันเปิดดูทุกซอกทุกมุมโดยเฉพาะตู้เสื้อผ้า ฉันอยากรู้ว่าเขาเคยพาใครขึ้นมาไหม ไม่ก็...มีของผู้หญิงที่ไหนหลงเหลือไว้รึป่าวพอเปิดลิ้นชักแรก ก็ไคล์แมกซ์เลย!!!...ฉันเจอกล่องถุงยางประมาณสิบกล่อง คุณพระ..แล้วทำไมเขาบอกฉันว่าไม่มี?! แถมไม่ยอมใส่ด้วย!! ไม่ใช่เปิดตู้อื่น..แล้วฉันเจอห้องแดงเหมือนในหนังนะ~'เธอจะค้นห้องฉันถึงเมื่อไหร่'~เสียง!!!!? มีเสียงกัปตันต้นไม้พูดขึ้นมา?! ฉันรีบปล่อยมือจากลิ้นชักแล้วหันมองซ้ายมองขวา อะไรอ่า...ฉันหลอนเหรอเนี่ย'งง ล่ะสิ...เธอทำอะไรฉันเห็นหมดล่ะ' เห็นหมด?!กล้องวงจรปิดแน่เลย ฉันรีบมองหากล้องบนฝ้าจนเห็นกล้องสีดำๆไฟสีฟ้าอยู่หนึ่งตัว"ถ้าเจแปนตอบ...กัปตันได้ยินไหมคะ''ได้ยิน นี่ล่ะกล้องวงจรปิดที่ฉันบอกเธอ' ว้าวดีจัง..ว่าแต่ ติดไว้ที่ห้องแต่งตัวแบบนี้ ฉันจะกล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าไหมเนี่ย ว้าย..แล้วที่ห้องนอนล่ะ?!!"หะ..ห้องนอน มี
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - ความจริงที่รับไม่ได้...
"ถึงเจแปนจะไม่มีสิทธิในตัวเชน แต่มีสิทธิในตัวไทเป" ฉันพูดพร้อมหันไปมองไทเป..ที่ยืนตาแดงก่ำ อะไรล่ะ..เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลย ฉันตามน้องตัวเองไม่ทันแล้วนะ"ไทเป...ถ้าไม่เหนือบากกว่าแรงอย่าติดต่อหรือยุ่งกับผู้ชายคนนี้อีก!" ไทเปพยักหน้าเบาๆตอบ และตาที่แดงๆของเธอ ตอนนี้มันมีน้ำตาไหลออกมาแล้วจนเชนเขาหัวเราะ..หึหึ เดินมาหยุดยิ้มให้ฉัน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มฉันเบาๆ และเปรยตามองไทเปด้วย"สั่งเก่ง ว่าแต่..ผัวไปไหน ไม่มาด้วยเหรอ?^^" ฉันรีบปัดมือเชนและถอยหลังออกไปห่างๆ ก่อนจะชี้หน้าเขาอย่างเหลืออด"อย่ามายุ่ง! ออกไป!"เชนยิ้ม..ยิ้มพร้อมสายตาที่ส่งมาแปลกๆ สายตาเขาดูเยือกเย็นและสะใจมาก ฉันได้แต่จ้องสายตาคู่นั้น..จ้องโดยที่ไม่กลัวความหมายมัน ว่ามันหมายถึงอะไร"ไปก็ไป ไม่ต้องห่วง..ได้เจอกันแน่นอน^^" ฉันหลบมือเขาที่พยายามสัมผัสหน้าฉันอีกรอบ ก่อนเขาจะหัวเราะเบาๆในลำคอ และเดินออกจากห้องไปจนฉันที่ยืนอยู่..สบถตามหลังอย่างเหลืออด"สันดานหมา""พี่เจแปน...." ฉันหันขวับไปมองไทเป ตอนนี้..ฉันไม่รู้จะคิดยังไงกับน้องดี ถ้าคิดถึงเรื่องนั้น..ฉันคิดไม่ถึงว่ะ ว่าน้องสาวแท้ๆกับแฟนเก่าตัวเองจะกล้าทำแต่พอฉันมองหน้าไทเ
Last Updated : 2025-04-09
Latest chapter
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - จบ
ฉันขยับตัวซ้ายทีขวาทีบนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางหมาดๆ ขึ้นมากดโทรหาพี่เชนอีกครั้งแต่โทรเท่าไหร่พี่เชนก็ไม่รับ แถมสายหลังๆยังปิดเครื่องอีกต่างหากเขาขับรถอยู่ ติดประชุม หรือยุ่ง? ทำไมไม่บอกฉันบ้าง นี่จะมืดค่ำแล้วนะฉันเป็นห่วง และท้องฉันก็แก่มากด้วย ทำไมพี่เชนกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้ตุบๆฉันคลำท้องป่องๆที่โดนลูกถีบทันที ตอนนี้ฉันลุกขึ้นแทบจะไม่ไหวแล้ว อยู่ๆก็เริ่มหน่วงไปทั่วเชิงกราน ปวดมากๆอยู่เป็นระยะๆ"โอ๊ะ โอ้ยยยย...ปวดท้อง พี่เชน พี่เชนอยู่ไหน!"ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องปวดวันที่พ่อไม่อยู่ด้วย!"พี่เชนนนนนน"ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะเอื้อมหยิบโทรศัพท์กดโทรอีกครั้งก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกกระวนกระวายบนโซฟาร้องจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องจนตัวเองเหนื่อย และนอนซมเม็ดเหงื่อที่เกาะไปตามใบหน้าไม่ไหวแล้ว...ตายแน่ๆ ฉันตายแน่ๆ เจ้าแฝดไม่ใจเย็นช่วยฉันเลยกริ่ง~ กริ่ง กริ่ง~เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันฟื้นกลับมา ฉันลืมตาที่ปรืออยู่เบิกกว้าง และเมื่อหันขวับมองไปที่ประตูก็เห็นเงาร่างโตของใครยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"ช่วยด้วย ! ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!"'ส่งพัสดุครับ!' รู้แล้วคุณบุรุษไ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ความสุขสุดพิเศษ
เรื่องท้องไม่ท้อง..คงต้องเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฉันกับพี่เชนถูกดึงกลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่แล้ว และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวว่าฉันควรมีลูกแฝด มีแข่งกับพี่เจแปนไปเลย"ไม่ไหวครับๆ คนเดียวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่?^^" พี่เชนตอบยิ้มๆแล้วตักนู่นตักนี่ให้ฉันกิน"ไม่ไหว? เออๆเดี๋ยวยกโซลให้ไปเลี้ยงหนึ่งวัน คงไม่อยากมีลูกไปเลย" พี่กัปตันพูดนิ่งๆ..แต่ชวนทุกคนขำกลิ้งทั้งโต๊ะ แต่มีคนทำหน้าไม่พอใจคือหลานชายตัวแสบ ที่นั่งมองหน้าพ่อและเคาะช้อนพลาสติกลงจาน แกร้กๆ~โวยวายเสียงแจ๋นลั่นร้าน"แอ๊ แอ้~!""เอาเข้าไปๆ จะทำสงครามกับพ่ออีกแล้วโซล^^""แสบจริงๆหลานลุง แสบเหมือนใคร^^" พี่ฮาวายจิ้มแก้มโซลจนแก้มป่องๆยุบลง บอกเลยใครๆก็หมั่นเขี้ยวเจ้าแสบจนพี่เจแปนก้มลงถามลูก.."แสบเหมือนพ่อใช่ไหมโซล?^^""แอ้~~^^" เห็นมั้ย..โซลตอบแม่ทันที น่ารักน่าตี จนถูกพ่อกับแม่รุมหอมแก้มหอมหัวหลังจากกินข้าวงานเลี้ยงเล็กๆง่ายๆ..เราก็แยกย้ายกันกลับ พ่อแม่พี่เชนนอนโรงแรมที่สนามบินกลับกันพรุ่งนี้เช้า ส่วนฉันกับสามีกลับคอนโดนอน และแน่นอนมีฉลองกันเล็กๆในห้อง..ก็คือการปั๊มลูก เราจัดกันทันทีที่มาถึง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวจนหมดแรง..."จ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - วันของฉัน..
เปิดออกมาก็เห็นลูกโป่งอัดแก๊สสีชมพู ผูกกับกระถางต้นไม้มุมระเบียง และบนผนังมีริบบิ้นหลากสีติดเป็นลูกศรชี้ลงไปข้างล่าง...ฉันจึงรีบเดินไปเกาะราวระเบียงชะเง้อมองตาม สอดส่องสายตาลงไปตามลูกศรบนผนัง..จนเห็นคนคุ้นเคยคนนึงยืนอยู่ข้างล่าง ข้างๆสระว่ายน้ำส่วนกลางของคอนโด ก่อนเขาจะเงยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่..และป้องปากตะโกนว่า"กลับมาแล้วค้าบบบบบบ!!^[]^"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..ที่เริ่มคลอออกมาสองข้าง อยากจะตะโกนกลับแต่กลัวห้องอื่นรำคาญ จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เชนแทนฉันยกโทรศัพท์แนบหนูก้มมองคนข้างล่างยิ้มแป้น ...ห้องฉันอยู่ชั้นห้า ถึงจะเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ฉันเห็นรอยยิ้มกว้างๆเขาชัดแจ๋วCalling P'Chain"ฮัลโหล..กลับมาแล้วเหรอคะ?^^" พี่เชนยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า(กลับมาแล้ว..ไม่ไปไหนแล้ว ทนไม่ไหว..คิดถึงใจจะขาด)บ้าๆฉันเขินนะ หยุดเขินไม่ได้เลย>\\พี่เชนอ่ะ แล้วนี่ให้ไทเปใส่เวลส์เจ้าสาวทำไมคะ...แค่กลับมาเอง^^" ฉันทำถาม ถึงจะรู้ลึกๆว่า..เขาน่าจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน(อ้าวไม่เซอร์ไพรส์เหรอ? เฮ้อ..นี่พี่เซอร์ไพรส์ไม่เก่งใช่ไหม?)ฉันยิ้มมองคนล่างตัดเพ้
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ลุ้น
"ข้ามขั้นเลยเหรอ^^?""ข้ามเลยค่ะ ถ้าเทกันอีกอย่างน้อยไทเปก็ต้องได้อะไรบ้าง ว่าไงคะ..กล้าเทกันไหมคะ^^"พี่เชนดึงจมูกฉันทีนึงแล้วอมยิ้ม"หมั่นเขี้ยวจริงๆไม่กล้าครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ^^"ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วกอดคอพี่เชนทันที ก่อนที่จะดันโน๊ตบุ๊คเขาไปห่างๆ..แล้วเอนตัวนอนราบลงโซฟา ไม่ต้องเดาว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวไม่ต้องกินแล้ว..ให้พี่เชนบริหารลิ้น บริหารนิ้ว บริหารเอวก่อนอิ่มกันจุกๆฉันกับพี่เชนก็ปรึกษาหารือกันเรื่องวีซ่า โดยพี่เชนให้ความเห็นว่า เราจดทะเบียนสมรสก่อนค่อยขอวีซ่ากัน และพี่เชนจะสปอนเซอร์ค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างเพราะฉันมันคงว่างงานไม่มีอาชีพจากนั้นหลังเรียนจบ..เราจะกลับมาจัดงานแต่งเล็กๆกันที่ประเทศไทย เพราะพี่เชนเขาไม่อยากทำงานที่อเมริกาและอยู่ที่นั่น เขาคิดถึงส้มตำปูปลาร้าร้านหน้าปากซอยที่เขากินประจำ พูดถึงก็ทำหน้าเศร้า..ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ฉัน-_-หลังจากบริหารช่วงล่างกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาฉันกับพี่เชนก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เราจดไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ ได้ทะเบียนมาฉันก็เช็คและแปลเอกสาร เพื่อเตรียมยื่นวีซ่าขอติดตามสามี อุ๊ย..สามี สามี เขินจัง..สามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายด้วยนะ"อ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ตัดสินใจ
สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ลอง
"ฉันขอเวลาคิด ถึงฉันอยากกลับไปแค่ไหน เธอต้องเข้าใจฉันนะพิมดาว..ว่าฉันต้องเซฟตัวเองด้วย คนเคยเจ็บมา คนเคยถูกทิ้งมา..ฉันใช้เวลาไม่น้อยเลยนะกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองได้"ฉันพูดทั้งน้ำตาและมองพิมดาวไปด้วย จนมือที่จับมือฉันค่อยๆคลาย..และแตะเบาๆ"โอเคๆฉันเข้าใจ แต่อย่าเผลอใจให้คนอื่นนะ ถ้าเรื่องนี้เธอดึงคนอื่นเข้ามา มันจะวุ่นวายไปใหญ่ ให้มันมีแค่เธอกับพี่เชนก็พอ ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะไทเป..ทุกๆเรื่องเลยสู้ๆ"ฉันพยักหน้าหงึกๆเหมือนเด็กสามขวบที่โดนโอ๋ จนพิมดาวลุกขึ้นมากอดและลูบหลังฉัน เธอลูบเบาๆแต่เหมือนฉันได้กำลังใจมหาศาล จนสักพัก..ฉันหยุดร้องไห้ ปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ฉันจะลองดู..แต่เธออย่าบอกเขาได้ไหม ว่าฉันรู้สึกยังไง""โถ่ไทเป..ไม่บอกพี่เชนก็รู้ กับพี่เชนเธอเคยห้ามใจตัวเองได้เหรอ? แววตาเธอมันฟ้องจะตาย " ฉันเงียบกริบเม้มปากนิดๆคิดตามคำพูดพิมดาวก็จริง..พิมดาวพูดถูก ฉันควบคุมไม่ได้เลย ยิ่งเจอเขาความต้องการฉันยิ่งมาก ฉันต้องการเขา อยากกอดเขา อยากทุกๆอย่าง และเมื่อวานฉันพยายามสุดๆที่จะไม่กระโจนใส่เขาคุยกับพิมดาวเสร็จฉันก็กลับคอนโดนอน ฉันไม่อยากไปไหนแล้วจริงๆ อยู่ๆก็อยากกลับห้องมา
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ความจริง..จากพิมดาว
"ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ใคร่
"ทำไมต้องขอนอนกับไทเป บ้านช่องไม่มีแล้วเหรอคะ?" ฉันถามแล้วหันไปทางอื่น ใครจะไปกล้าสบตาเขา เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันอยากและอดอยากปากแห้งมานานเอ๊ะหรือฉันจะเล่นด้วย..ยอมปล่อยตัวหน่อยให้หายคอแห้ง"พี่คิดถึงไทเปไง.." พูดจบมือใหญ่พี่เชนก็วางบนขาฉัน แถมเขายังบีบเบาๆเบาๆ จนตอนนี้หน้าฉันชาหูฉันอื้อไปหมด คนมันเคยๆเขารู้..รู้ว่าฉันชอบให้สัมผัสตรงไหนแล้วตอนนี้มือเขาก็เอาใหญ่..ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ บีบเข้าตามหว่างขา ก่อนจะหยุดตรงเนินสาวอวบอั๋นที่เขาเคยสัมผัสมา และสอดมือเข้าไปจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเขาขับรถจับพวงมาลัยมือเดียว มืออีกข้างก็ซุกซนล้วงเข้าไปในขอบกระโปรงฉัน แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเนี่ย..ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แถมยังแยกขาพลีชีพให้เขาส่งมือเข้าไปถึงเกษร จนหยุดทักทายสองกลีบกุหลาบที่เปียกพร้อม..ช้าๆเน้นๆอย่างช่ำชอง"ถ้าไม่ให้นอนด้วย..พี่แวะโรงแรมนะ" ฉันบิดตัวจิกสองเท้าลงพื้น เมื่อพี่เชนถามและเขี่ยรัวมาก เขาเขี่ยรัวจนฉันไม่ทนความเสียวซ่านและกลั้นเสียงคราง รีบยกมือขึ้นกัดส่ายหน้ารัวๆ"มะ..ไม่ ไม่ค่ะ เอามือออกไป เอา..ออก""ไม่อยากเอาออก อยากเอาเข้า" พูดจบพี่เช
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - เยื่อใย
โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ
