เข้าสู่ระบบแชร์
เจแปน - จะจีบหรือไม่จีบ...
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-10 15:39:42
บทที่เกี่ยวข้อง
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - ไม่สลด?
หลังจากที่ฉันทวนชื่อกวางให้มันช็อคเล่น ฉันก็ยิ้มที่มุมปากแล้วหันหลังขึ้นรถสวยๆ และพอไคล์ออกรถปุ๊บ ฉันก็หยิบโทรศัพท์ไลน์หาเจแปนทันที BAIMAI : ฉันรู้ชื่อนังกวางแล้ว นันรดา สันติสุข JAPAN : พี่ใบไม้รู้ได้ไงคะ? JAPAN : กัปตันไคล์บอกเหรอคะ? BAIMAI : รู้เอง ไปเจอมันที่สนามบิน BAIMAI : มันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ BAIMAI : ที่อ่อยไคล์ที่ญี่ปุ่น เออ... ฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังนี่หว่า JAPAN : เรื่องอะไรคะ? BAIMAI : มันพยายามอ่อย และจะเข้าห้องไคล์ JAPAN : คุณพระ!!! BAIMAI : มันอ้างว่าไฟที่ห้องมันเสีย แต่โชคดีไคล์มีสมอง ไม่หลงกล JAPAN : กัปตันไคล์น่ารักมากค่า BAIMAI : น่ารักกว่าผัวเธอเยอะ JAPAN : ... JAPAN : เอ่อ... กัปตันต้นไม้เหรอคะ?^^ BAIMAI : มีกี่คนล่ะ-_- JAPAN : คนเดียวค่า แต่ชักหน้าไม่ถึงหลัง... กัปตันไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นเลยค่ะ BAIMAI : เพิ่งรู้เหรอ? BAIMAI : กลโกงมันเยอะ มันถึงได้เธอมาด้วยว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - ทดสอบไข่ฝ่อ
พอเจแปนส่งรายละเอียดไฟลท์มาให้ ฉันก็กดส่งต่อให้เลขาทันที ก่อนจะพิมพ์ชื่อนามสกุลไคล์และวันเดือนปีเกิดเขาไปด้วย จนตอนนี้ในรถเงียบกริบ..เพราะก้านแก้วมันหลับไปแล้ว เหลือแต่ไคล์นั่นแหละที่ขับรถอยู่"ไคล์พรุ่งนี้ไปสิงคโปร์นะ..""ครับ? ป้าไปเหรอ? ไปทำอะไร?""ไปเที่ยวกัน ไปกับไคล์นั่นแหละ" พอฉันเรียกเขาว่า 'ไคล์' เขาก็หันมามองฉันแวบนึง..แล้วขับรถต่อ"เรียกน่ารักนะเนี่ย..ได้ๆ งั้นเดี๋ยวผมจองตั๋วให้^^""ไม่ต้อง..ฉันสั่งเลขาจองตั๋วให้แล้ว" ไคล์มองฉันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากุมมือฉันไปหอมด้วย"ไม่กลัวเครื่องบินเหรอ?^^""ใกล้แค่นี้เอง อีกอย่างแฟนเป็นนักบิน ฉันต้องทำตัวให้ชินป่ะ-_-""ครับ เริ่มจากใกล้ๆก่อนเนอะ แต่เสียดายที่ไม่ได้ขับให้นั่ง^^" ฉันไม่ตอบแค่หันไปยิ้มให้เขา ก่อนที่จะมีเสียงหมูหมากาไก่ดังขึ้นจากเบาะหลัง จนฉันกับไคล์หันขวับไปมอง"จะอวดผัวก็บอกมาเถอะ" !!!?"อะไรอีก้าน! เออ..ว่าแต่พรุ่งนี้มึงว่างไหม? ไปสิงคโปร์กัน กูจะแนะนำน้องสะใภ้ให้รู้จัก นางเป็นแอร์บินด้วยพรุ่งนี้ ""ไม่ไป ถ้าแนะนำผู้ชายว่าไปอย่าง" พูดจบมันก็นอนฟุบลงอีกครั้ง และเงียบตลอดทางจนเรามาถึงคอนโดหลังจากฉันแยกกับก้านแก้วมาอยู่ห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - หน้าพร้อมไฟว้ มือพร้อมตบ
ขึ้นเครื่องมาฉันกับไคล์ก็นั่งแถวหน้าสุด ซึ่งคนข้างๆฉันหงุดหงิดนิดหน่อยที่สายการบินให้เครื่องลำเล็ก เพราะเขาบอกว่ามันมีโอกาสที่จะโคลงเคลงและสั่นกว่าตอนนี้แอร์บนเครื่องเดินกันให้ควัก ฉันที่นั่งแถวหน้าสุดได้ยืดขาสบายๆ และได้เห็นเจแปนกับแอร์คนนึงทำอะไรต่อมิอะไรไปด้วย ส่วนนังกวางพอฉันขึ้นเครื่องมันก็หายไปอยู่ท้ายลำทันที"เจแปน อิไม้ขับดีป่ะ-_-" ฉันถามเจแปนเบาๆพร้อมกับที่มือเย็นเฉียบ ไม่ใช่ไม่เคยขึ้นเครื่องบินนะ..แต่มันกลัว คือถ้าพลาดและเกิดอุบัติเหตุ...มันไม่เหมือนรถยนต์นะเว้ย โอกาสที่กูจะตายน่ะสูงมาก"พี่ใบไม้กลัวเครื่องบินเหรอคะ? ไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะเนี่ย^^" เจแปนตอบฉัน..พลางก้มหัวขออนุญาตเก็บของบนที่เก็บด้านบน"ก็นะ..กลัว-_-" พอฉันพูดเสียงอ่อย..ไคล์เขาก็ขำแล้วจับมือเย็นๆฉันไว้"อยากเปลี่ยนไปขับให้..แต่กลัวไม่มีคนจับมือป้า เวลาเครื่อง take off^^" แหม ทำเป็นพูดแต่ให้กูนั่งริมหน้าต่าง ไม่สงสารกูบ้างรึไง!"เปลี่ยนได้เหรอ? ทำเป็นพูดเล่นเป็นตุเป็นตะ""ไม่ได้น่ะสิ เอาน่าๆไอ้ไม้ไหวพริบดี บินเก่งกว่าผมอีก^^""ไม่เชื่อ-_-" พอเจแปนได้ยินฉันเถียง เธอก็ยิ้มและหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงมาพูดกับฉัน"บิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - สิงคโปร์
ความวุ่นวายคูณสองไปอีก ตอนนี้คุณป้าผู้โดยสารเธอเล่นลุกขึ้นราดน้ำส้มใส่หัวกวาง จนเพอร์เซอร์ต้องรีบแจ้งกัปตันอีกรอบ จนเขาออกมา"อะไรวะเนี่ย" กัปตันเอามือเท้าสะเอวบ่นพึมพำ เขามองกวางและมองพี่ใบไม้แวบนึง..แต่ไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินดุ่มๆไปหากวางแล้วขอโทษผู้โดยสาร พร้อมกับยื่นข้อเสนอให้อย่างสมเหตุสมผล จนคุณป้าผู้โดยสารคนนั้นเธอยอมนั่งลงกวางที่ยืนอยู่เธอเม้มปากกัดฟัน..ก่อนจะปาดน้ำส้มที่หน้าแล้วเดินดุ่มๆไปห้องน้ำท้ายเครื่อง จนกัปตันต้นไม้เขาหมุนตัวเดินกลับ..และหยุดยืนตรงหน้าฉัน"อย่าให้คนบางคนแถวนี้ก่อเรื่องอีก-_-" เขาพูดเสียงเข้มเหมือนจงใจให้ใครได้ยิน เหอะ! แต่ฉันไม่สนใจ..ตอบเขาไปเบาๆผ่านๆ แถมไม่มองหน้าด้วย"ก็สมควร" แน่นอน..พอพี่ใบไม้ได้ยิน พี่เขาก็ยิ้มที่มุมปากแล้วยกนิ้วโป้งให้ฉัน จนกัปตันไคล์ที่นั่งเงียบข้างๆ เขามองแฟนแวบนึงแล้วถอนหายใจเมื่อฉันกลับมาครัวหน้า..ฉันก็แอบได้ยินเพอร์เซอร์พูดว่ากวางน่าจะโดนพักงานชั่วคราว แต่ยังไม่ยืนยันร้อยเปอร์เซ็นต์แค่เดาๆกันเล่น จนอยู่ๆผู้ช่วยนักบินเขาออกมาเข้าห้องน้ำ..แล้วสั่งให้ฉันไปนั่งคอกพิตเป็นเพื่อนกัปตันในห้องแทนฉันเข้ามานั่งเงียบๆไม่ได้พูดอะไร..ตอนน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - แยกทาง!
ฉันดึงสายกระเป๋าขึ้นสะพายมองหน้าเจแปนนิ่งๆ ถ้ารู้ไส้รู้พุงมันขนาดนี้แล้ว ใครจะคนใครจะควายก็ให้มันรู้ไป"งั้นเจแปนไลน์ขอแลกไฟลท์ก่อนนะคะ ^^" เจแปนยิ้มให้ฉันตลอด คงอยากให้ฉันสบายใจขึ้น ฉันก็สบายใจจริงๆนั่นแหละ ไม่ได้คิดอะไรเลยเว้ย...ช่างหัวมัน ในเมื่อกูทำขนาดนี้แล้ว กูก็เหนื่อยเหมือนกันไม่รักดีไม่มีสมอง..ก็ตัวใครตัวมันเถอะพอเจแปนไลน์เสร็จ...เธอก็เดินยิ้มมาควงแขนฉัน ก่อนที่เราจะเดินไปหาพวกผู้ชายที่มีนัง...ไม่สิ!! อีกวางยืนร้องไห้อยู่ พอฉันเดินไปถึง..มันโคตรมารยาเลย มันทำตัวสั่นกลัวฉัน แถมยังดึงแขนไคล์กับอิไม้ไปบังตัวเองอีกงั้นขอถอนคำพูด..ที่จะไม่ตบให้เปลืองมือนะ!กล้าดียังไงมาจับแขนแฟนกู! ฉันไม่ชักช้าไม่รออะไรแล้วรีบเดินพุ่งไปที่มัน แล้วหาช่องว่างระหว่างผู้ชายสองคนนั้นกระชากหัวอีกวางออกมา"ว้าย อย่าค่ะ อย่า..ฮือๆ" เสียงยังตอแหล จนมือฉันที่่ขยำผมมันกำแน่น ถึงจะติดแขนที่บังแต่ไม่มีทางที่ฉันจะหยุดกระชาก"เก่งมารยา ออกมาคุยต่อหน้าดิ""โอ้ยเจ็บนะคะ ฮือๆกัปตันคะ ช่วยกวางด้วยค่ะ" อิไม้รีบกันฉันแล้วยกมือห้าม จนเจแปนที่อยู่ข้างหลัง..เธอจิ๊ปากใส่ แต่อิไม้ไม่สนใจแฟน...มันเอาแต่ชี้หน้าฉันนี่แหละ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - รอง้อ
ได้ผลเจแปนหยุดร้องไห้แล้วมองหน้าฉันทันที"ได้เหรอคะ เอ้ย! ไม่ใช่ค่ะ..แบบนั้นไม่ได้นะคะ! เจแปนมีอะไรกับกัปต้นต้นไม้แล้ว เดทกับต้นกล้าคงไม่เหมาะมั้งคะ"ฉันรีบวางแก้วไวน์ แล้วหันไปตบไหล่เจแปนเบาๆ"เอาน่า มันไม่ถือหรอก...ขนาดกางเกงในมันยังเคยใส่ด้วยกัน-_-" เจแปนยิ้มแห้งๆให้ฉัน เธอสูดน้ำมูกซู๊ดๆจนจมูกเริ่มแดงว่าแต่เจแปนทำไมอ่อนไหวแบบนี้วะ หลักๆเรื่องนี้กูเป็นนางเอกที่มีตัวร้ายเป็นอีกวางนะ ทำไมเจแปนต้องมาดราม่าน้ำตาไหลพรากแทนกูด้วย หรือโกรธที่อิไม้ด่านางและปกป้องอีกวางแต่มันจะร้องไห้บ่อยอะไรขนาดนั้นวะ..."เธอโกรธอิไม้มากเหรอ??""ก็โกรธค่ะ แต่ไม่มาก..ทำไมเหรอคะ?^^""เธอร้องไห้เป็นเผาเต่า ฉันนึกว่ามีปัญหาอะไรกันอีก-_-" เจแปนส่ายหน้าทันทีก่อนที่จะยกไวน์มาจิบบ้าง"สงสัยจะเป็นประจำเดือนค่ะ อารมณ์แปรปรวนแปลกๆ เฮ้อ..เดือนนี้หนักจริงๆค่ะ เห็นอะไรได้ยินอะไรก็น้ำตาไหลแล้ว"พูดจบก็เช็ดน้ำตาอีก... งงว่ะ ฉันก็ผู้หญิงนะ จะเป็นเมนส์แต่ละเดือนไม่เห็นอ่อนไหวร้องไห้แบบนี้เลย มีแค่หงุดหงิดหิวและเมื่อยตามตัว แต่เจแปนนี่ผิดมนุษย์ไปมากฉันได้แต่คิดไม่ได้พูดอะไร..รอเจแปนเธอลงรูปสักพัก และจิบไวน์มองสำรวจน้องสะใภ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - ชีวิตหลังจากนี้...
ฉันจุกในคอเหมือนจะร้องไห้..ฉันเพิ่งได้อัพ BC วันนี้และไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง ฉันท้องตอนนี้ไม่ได้!"กี่เดือนแล้วเจแปน ที่เธอ..กับอิไม้ได้กัน-_-""เดือนเดียวเองค่ะ พี่ใบไม้คะ..เจแปนทำไงดี งานกำลังไปได้สวย ถ้าท้องเจแปนต้องพักงานนะคะTT" ฉันจับแขนพี่ใบไม้ถาม ก่อนที่พี่เขาจะรับกล่องที่ตรวจครรภ์มาจากคานะอีก"ไม่ต้องกลัว ถ้าเธอยังจะให้อิไม้เป็นพ่อ ก็ให้อิไม้เลี้ยง มันเป็นนักบินเงินเดือนบวกจิปาถะก็ปาไปหกเจ็ดแสน ไหนจะหุ้นปันผลบริษัทอีก..เธอไม่ทำงานยังได้-_-"มันไม่ง่ายแบบนั้นสิ ฉันยังไม่เต็มที่กับงานกับชีวิตเลย ฉันผิดเองล่ะที่ไม่เซฟตัวเอง กับพ่อของลูก..ก็ไม่แน่นอน หายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว..ไม่รู้หายไปไหน"พี่เจแปนไม่ต้องเครียดนะคะ ไปฝากครรภ์กินของดีๆกินโพลิกบำรุงเบบี๋ในท้อง คานะดีใจด้วยนะคะ^^" คานะยิ้มแล้วเดินมาลูบท้องฉัน จนฉันที่เครียดๆตอนนี้...จะร้องไห้ออกมาแล้วเบบี๋ลูกในท้อง?!ให้ตายเถอะ...ฉันไม่ดีใจเลยที่ท้องตอนนี้ ตอนที่สถานะมันชักหน้าไม่ถึงหลัง ตอนที่ทุกอย่างมันยังไม่ลงตัว ลูกฉันเกิดมาเขาจะไหวไหม?"เธอเก็บไว้ตรวจ อีกสักกล่องสิเจแปน -_-" พี่ใบไม้ยื่นกล่องที่ตรวจครรภ์ให้ฉันกล่องนึง ส่วนที่เหลือพี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - อย่าท้าทายกัปตัน?
TONMAI : [Ja_pan #Marina Bay Sands, Singapore : (รูปภาพ)วิถีคนโสด @Bai_mai] TONMAI : ขี้เกียจสลับไลน์ว่ะ ขอด่ามันทั้งคู่ ถ้าไม่มีคนนำ มันจะไม่มีคนตาม!!!! BAIMAI : -_- BAIMAI : แล้วไง? KAI : ยังจะถาม? TONMAI : ใครเป็นคนชวนใส่ชุดนี้?!! JAPAN : เจแปนเองค่ะ โอโห... ลูกกู ไม่ควรไปพูดค่ะกับมันนะ พวกมันหายไปชาตินึง สงสัยเพิ่งระลึกชาติได้! BAIMAI : ฉันเอง ใครจะทำไม... KAI : ลบซะ จะประชดกันไปถึงไหน!? JAPAN : หายไปไหนกันมาคะ? เจแปน!!! BAIMAI : ไปตายที่ไหนมาล่ะ มาถึงก็โวยวาย TONMAI : แก้ปัญหาที่เจ๊ก่อไง! TONMAI : โตแต่ตัว! อิน้องเวร กูจะขายหุ้นมึงทิ้งให้หมด! JAPAN : ไม่ได้โตแต่ตัวนะคะกัปตัน นมโตด้วย! JAPAN : เจแปนหักแต้มกัปตันแล้ว! ติดลบ! TONMAI : แต่ฉันจะหักคอเธอ!!!-_- BAIMAI : นิสัยเสีย หาผัวใหม่เหอะ KAI : -_- ไม่เอาดิ TONMAI : เจ๊หาไปดิ แต่เจแปนอย่าหวังว่าจะรอด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
บทล่าสุด
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - จบ
ฉันขยับตัวซ้ายทีขวาทีบนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางหมาดๆ ขึ้นมากดโทรหาพี่เชนอีกครั้งแต่โทรเท่าไหร่พี่เชนก็ไม่รับ แถมสายหลังๆยังปิดเครื่องอีกต่างหากเขาขับรถอยู่ ติดประชุม หรือยุ่ง? ทำไมไม่บอกฉันบ้าง นี่จะมืดค่ำแล้วนะฉันเป็นห่วง และท้องฉันก็แก่มากด้วย ทำไมพี่เชนกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้ตุบๆฉันคลำท้องป่องๆที่โดนลูกถีบทันที ตอนนี้ฉันลุกขึ้นแทบจะไม่ไหวแล้ว อยู่ๆก็เริ่มหน่วงไปทั่วเชิงกราน ปวดมากๆอยู่เป็นระยะๆ"โอ๊ะ โอ้ยยยย...ปวดท้อง พี่เชน พี่เชนอยู่ไหน!"ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องปวดวันที่พ่อไม่อยู่ด้วย!"พี่เชนนนนนน"ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะเอื้อมหยิบโทรศัพท์กดโทรอีกครั้งก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกกระวนกระวายบนโซฟาร้องจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องจนตัวเองเหนื่อย และนอนซมเม็ดเหงื่อที่เกาะไปตามใบหน้าไม่ไหวแล้ว...ตายแน่ๆ ฉันตายแน่ๆ เจ้าแฝดไม่ใจเย็นช่วยฉันเลยกริ่ง~ กริ่ง กริ่ง~เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันฟื้นกลับมา ฉันลืมตาที่ปรืออยู่เบิกกว้าง และเมื่อหันขวับมองไปที่ประตูก็เห็นเงาร่างโตของใครยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"ช่วยด้วย ! ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!"'ส่งพัสดุครับ!' รู้แล้วคุณบุรุษไ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ความสุขสุดพิเศษ
เรื่องท้องไม่ท้อง..คงต้องเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฉันกับพี่เชนถูกดึงกลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่แล้ว และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวว่าฉันควรมีลูกแฝด มีแข่งกับพี่เจแปนไปเลย"ไม่ไหวครับๆ คนเดียวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่?^^" พี่เชนตอบยิ้มๆแล้วตักนู่นตักนี่ให้ฉันกิน"ไม่ไหว? เออๆเดี๋ยวยกโซลให้ไปเลี้ยงหนึ่งวัน คงไม่อยากมีลูกไปเลย" พี่กัปตันพูดนิ่งๆ..แต่ชวนทุกคนขำกลิ้งทั้งโต๊ะ แต่มีคนทำหน้าไม่พอใจคือหลานชายตัวแสบ ที่นั่งมองหน้าพ่อและเคาะช้อนพลาสติกลงจาน แกร้กๆ~โวยวายเสียงแจ๋นลั่นร้าน"แอ๊ แอ้~!""เอาเข้าไปๆ จะทำสงครามกับพ่ออีกแล้วโซล^^""แสบจริงๆหลานลุง แสบเหมือนใคร^^" พี่ฮาวายจิ้มแก้มโซลจนแก้มป่องๆยุบลง บอกเลยใครๆก็หมั่นเขี้ยวเจ้าแสบจนพี่เจแปนก้มลงถามลูก.."แสบเหมือนพ่อใช่ไหมโซล?^^""แอ้~~^^" เห็นมั้ย..โซลตอบแม่ทันที น่ารักน่าตี จนถูกพ่อกับแม่รุมหอมแก้มหอมหัวหลังจากกินข้าวงานเลี้ยงเล็กๆง่ายๆ..เราก็แยกย้ายกันกลับ พ่อแม่พี่เชนนอนโรงแรมที่สนามบินกลับกันพรุ่งนี้เช้า ส่วนฉันกับสามีกลับคอนโดนอน และแน่นอนมีฉลองกันเล็กๆในห้อง..ก็คือการปั๊มลูก เราจัดกันทันทีที่มาถึง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวจนหมดแรง..."จ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - วันของฉัน..
เปิดออกมาก็เห็นลูกโป่งอัดแก๊สสีชมพู ผูกกับกระถางต้นไม้มุมระเบียง และบนผนังมีริบบิ้นหลากสีติดเป็นลูกศรชี้ลงไปข้างล่าง...ฉันจึงรีบเดินไปเกาะราวระเบียงชะเง้อมองตาม สอดส่องสายตาลงไปตามลูกศรบนผนัง..จนเห็นคนคุ้นเคยคนนึงยืนอยู่ข้างล่าง ข้างๆสระว่ายน้ำส่วนกลางของคอนโด ก่อนเขาจะเงยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่..และป้องปากตะโกนว่า"กลับมาแล้วค้าบบบบบบ!!^[]^"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..ที่เริ่มคลอออกมาสองข้าง อยากจะตะโกนกลับแต่กลัวห้องอื่นรำคาญ จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เชนแทนฉันยกโทรศัพท์แนบหนูก้มมองคนข้างล่างยิ้มแป้น ...ห้องฉันอยู่ชั้นห้า ถึงจะเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ฉันเห็นรอยยิ้มกว้างๆเขาชัดแจ๋วCalling P'Chain"ฮัลโหล..กลับมาแล้วเหรอคะ?^^" พี่เชนยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า(กลับมาแล้ว..ไม่ไปไหนแล้ว ทนไม่ไหว..คิดถึงใจจะขาด)บ้าๆฉันเขินนะ หยุดเขินไม่ได้เลย>\\พี่เชนอ่ะ แล้วนี่ให้ไทเปใส่เวลส์เจ้าสาวทำไมคะ...แค่กลับมาเอง^^" ฉันทำถาม ถึงจะรู้ลึกๆว่า..เขาน่าจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน(อ้าวไม่เซอร์ไพรส์เหรอ? เฮ้อ..นี่พี่เซอร์ไพรส์ไม่เก่งใช่ไหม?)ฉันยิ้มมองคนล่างตัดเพ้
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ลุ้น
"ข้ามขั้นเลยเหรอ^^?""ข้ามเลยค่ะ ถ้าเทกันอีกอย่างน้อยไทเปก็ต้องได้อะไรบ้าง ว่าไงคะ..กล้าเทกันไหมคะ^^"พี่เชนดึงจมูกฉันทีนึงแล้วอมยิ้ม"หมั่นเขี้ยวจริงๆไม่กล้าครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ^^"ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วกอดคอพี่เชนทันที ก่อนที่จะดันโน๊ตบุ๊คเขาไปห่างๆ..แล้วเอนตัวนอนราบลงโซฟา ไม่ต้องเดาว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวไม่ต้องกินแล้ว..ให้พี่เชนบริหารลิ้น บริหารนิ้ว บริหารเอวก่อนอิ่มกันจุกๆฉันกับพี่เชนก็ปรึกษาหารือกันเรื่องวีซ่า โดยพี่เชนให้ความเห็นว่า เราจดทะเบียนสมรสก่อนค่อยขอวีซ่ากัน และพี่เชนจะสปอนเซอร์ค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างเพราะฉันมันคงว่างงานไม่มีอาชีพจากนั้นหลังเรียนจบ..เราจะกลับมาจัดงานแต่งเล็กๆกันที่ประเทศไทย เพราะพี่เชนเขาไม่อยากทำงานที่อเมริกาและอยู่ที่นั่น เขาคิดถึงส้มตำปูปลาร้าร้านหน้าปากซอยที่เขากินประจำ พูดถึงก็ทำหน้าเศร้า..ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ฉัน-_-หลังจากบริหารช่วงล่างกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาฉันกับพี่เชนก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เราจดไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ ได้ทะเบียนมาฉันก็เช็คและแปลเอกสาร เพื่อเตรียมยื่นวีซ่าขอติดตามสามี อุ๊ย..สามี สามี เขินจัง..สามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายด้วยนะ"อ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ตัดสินใจ
สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ลอง
"ฉันขอเวลาคิด ถึงฉันอยากกลับไปแค่ไหน เธอต้องเข้าใจฉันนะพิมดาว..ว่าฉันต้องเซฟตัวเองด้วย คนเคยเจ็บมา คนเคยถูกทิ้งมา..ฉันใช้เวลาไม่น้อยเลยนะกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองได้"ฉันพูดทั้งน้ำตาและมองพิมดาวไปด้วย จนมือที่จับมือฉันค่อยๆคลาย..และแตะเบาๆ"โอเคๆฉันเข้าใจ แต่อย่าเผลอใจให้คนอื่นนะ ถ้าเรื่องนี้เธอดึงคนอื่นเข้ามา มันจะวุ่นวายไปใหญ่ ให้มันมีแค่เธอกับพี่เชนก็พอ ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะไทเป..ทุกๆเรื่องเลยสู้ๆ"ฉันพยักหน้าหงึกๆเหมือนเด็กสามขวบที่โดนโอ๋ จนพิมดาวลุกขึ้นมากอดและลูบหลังฉัน เธอลูบเบาๆแต่เหมือนฉันได้กำลังใจมหาศาล จนสักพัก..ฉันหยุดร้องไห้ ปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ฉันจะลองดู..แต่เธออย่าบอกเขาได้ไหม ว่าฉันรู้สึกยังไง""โถ่ไทเป..ไม่บอกพี่เชนก็รู้ กับพี่เชนเธอเคยห้ามใจตัวเองได้เหรอ? แววตาเธอมันฟ้องจะตาย " ฉันเงียบกริบเม้มปากนิดๆคิดตามคำพูดพิมดาวก็จริง..พิมดาวพูดถูก ฉันควบคุมไม่ได้เลย ยิ่งเจอเขาความต้องการฉันยิ่งมาก ฉันต้องการเขา อยากกอดเขา อยากทุกๆอย่าง และเมื่อวานฉันพยายามสุดๆที่จะไม่กระโจนใส่เขาคุยกับพิมดาวเสร็จฉันก็กลับคอนโดนอน ฉันไม่อยากไปไหนแล้วจริงๆ อยู่ๆก็อยากกลับห้องมา
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ความจริง..จากพิมดาว
"ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ใคร่
"ทำไมต้องขอนอนกับไทเป บ้านช่องไม่มีแล้วเหรอคะ?" ฉันถามแล้วหันไปทางอื่น ใครจะไปกล้าสบตาเขา เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันอยากและอดอยากปากแห้งมานานเอ๊ะหรือฉันจะเล่นด้วย..ยอมปล่อยตัวหน่อยให้หายคอแห้ง"พี่คิดถึงไทเปไง.." พูดจบมือใหญ่พี่เชนก็วางบนขาฉัน แถมเขายังบีบเบาๆเบาๆ จนตอนนี้หน้าฉันชาหูฉันอื้อไปหมด คนมันเคยๆเขารู้..รู้ว่าฉันชอบให้สัมผัสตรงไหนแล้วตอนนี้มือเขาก็เอาใหญ่..ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ บีบเข้าตามหว่างขา ก่อนจะหยุดตรงเนินสาวอวบอั๋นที่เขาเคยสัมผัสมา และสอดมือเข้าไปจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเขาขับรถจับพวงมาลัยมือเดียว มืออีกข้างก็ซุกซนล้วงเข้าไปในขอบกระโปรงฉัน แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเนี่ย..ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แถมยังแยกขาพลีชีพให้เขาส่งมือเข้าไปถึงเกษร จนหยุดทักทายสองกลีบกุหลาบที่เปียกพร้อม..ช้าๆเน้นๆอย่างช่ำชอง"ถ้าไม่ให้นอนด้วย..พี่แวะโรงแรมนะ" ฉันบิดตัวจิกสองเท้าลงพื้น เมื่อพี่เชนถามและเขี่ยรัวมาก เขาเขี่ยรัวจนฉันไม่ทนความเสียวซ่านและกลั้นเสียงคราง รีบยกมือขึ้นกัดส่ายหน้ารัวๆ"มะ..ไม่ ไม่ค่ะ เอามือออกไป เอา..ออก""ไม่อยากเอาออก อยากเอาเข้า" พูดจบพี่เช
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - เยื่อใย
โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ
