Buong araw akong nakipagkulitan kay Xenon hanggang sa nakatulog ito dahil sa pagod.
“Pinaglihi mo ba sa tsokolate ang anak natin? Napaka-hyper,” nakangiting sabi ko nang hindi inaalis ang tingin kay Xenon.
“Oo pero anak ko lang,” pagtatanggi na naman niya.
Ipipilit ko sana ulit na anak namin pero biglang pumasok ang isa sa mga katulong.
“Sir Xeonne, ma’am Anastasia, pinapatawag po kayo ng lolo niyo. Sa study niya po,” sabi nito.
“Let’s go?” aya ko kay Anastasia pero agad siyang umiling sabay sulyap kay Xenon.
“Hindi ko pwedeng iwan mag-isa ang anak ko. I don’t trust anybody.” Her fingers around Xenon’s crib tightened.
Kitang-kita ko ang takot sa mga mata niya.
“Not even me?” I said making her glance at me.
“Trust is earned, Xeonne. Hindi kusang binibigay,” may diin niyang wika at nakipagtitigan sa ‘kin.
<ANASTASIA’S POVNagising akong nakahiga na sa kamang nakapuwesto sa tabi ng crib ni Xenon. Ang huling naalala ko ay nakaupo ako sa sofa habang iniisip ang susunod na mga hakbang gagawin sa pagbabalik ko.Napatitig ako sa kisame dahil sa mga bituing kumikinang na parang mga dyamante. Hindi ko napigilang mamangha at hangaan ito. Napakaganda. It was an entire galaxy. Umupo ako at sinilip ang oras sa relo. Mag-aalas nuwebe na ng gabi. No wonder I woke up. It has been my bad habbit for three years I couldn’t stop. Napahilamos ako ng mukha.“You’re inside the Monteverdes, Anastasia. The security is tight and there’s no way a car would show up out of nowhere,” I told myself. I heaved a sigh and calmed myself.Tumayo ako at inayos ang higaan. Lumapit ako sa crib ni Xenon at pinagmasdan siyang natutulog nang mahimbing. Nanindig ang balahibo ko sa katawan nang may nakakasilaw na liwanag ang tumutok sa direksyon ko mula sa likuran. Naestatwa ako sa kinatatayuan. Kasabay ng pagbilis ng tibok ng
Hindi ako sumagot bagkus ay tinitigan lang siya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Hindi ko alam kung ano ang nais niyang iparating. Naguguluhan ako. If he really loves like he said, why? How? Since when? We barely know each other three years ago. We -if that was really him- sharing one bed isn’t enough to justify his feelings towards me.“Okay ka lang? Titig na titig ah... Gwapong-gwapo sa ‘kin ‘yan.” Tinaas-babaan niya ako ng kilay na ikinangiwi ko.Okay na sana eh tsk...“Gwapo na ‘yan?” Umismid ako. “Gutom lang ‘yan,” biro ko.“Tara kain tayo,” aya niya.Binuksan niya ang maliit na ilaw na nakakabit sa pader. Ang tanging sakop into ay ang learning area ng silid. Umupo kami sa sahig nang magkaharap. Ang ranging pumagitna sa ‘min ay ang munting mesa na sinakop ng pagkain.“You cooked?” I queried not removing my eyes off the hot native chicken adobo in front of me.I really missed Filipino foods!“Yep,” sagot niya saka sinerbihan ng mainit na kain at adobo ang plato ko.I was abo
Pagkarating ko sa kuwarto ni Xenon ay naabutan ko silang naglalaro. Sumandal ako pinto at pinanuod lang sila. Ito lagi ang bumubungad sa ‘kin sa umaga eh. It took Xeonne minutes before he noticed me. “Good morning,” bati niyang may ngiti abot hanggang mata. Lumapit ako sa kanila. Habang tumatagal lalong kumikinang ang mga mata niya at lumiliwanag ang mukha niya. Kakaligo lang niya ayon sa buhok niyang medyo basa pa. “Don’t you have work?” Umupo ako sa sahig at nakisali sa ginagawa nila. “I do...” he said grabbing a black horse-toy and directed his brown eyes to Xenon. “Can bring Xenon to work?” Hindi ko alam kung seryoso ba o nagbibiro. His face tells he’s serious while his words were the opposite. “Workplace is not a suitable environment for Xenon. Mabo-bore lang siya ro’n at baka mag-tantrum pa nga,” paliwanag ko sabay dampot ng puting kabayo. “Huwag kang mag-alala, hindi naman mawawala si Xenon. Dito lang siya.” Pinatong ko ang palad sa ulo ni Xenon na kanina pa busy sa paglal
“Don’t you have work?” bungad ko pagkapasok na pagkapasok ko ng kuwarto. Gaya ng nakagawian ay naabutan ko silang naglalaro. “It’s family day,” tugon niya nang hindi inaalis ang mga mata kay Xenon. “Son, come here,” tawag niya sa bata na agad namang lumapit. “You keep on saying that every single day.” I shook my head and crossed my arms on my chest. “Everyday is family day,” aniya sabay buhat kay Xenon. Hindi ko napigilang mapangiti. Kung hindi lang sana komplekado ang lahat, he would make an awesome husband and father. “Now what should Superman give to mama?” Pinahiga niya si Xenon sa ere na parang lumilipad gaya ng kay Superman. “Mowing kiss!” he chimed and stretched his right hand in my direction just like what Superman does everytime he flies. “Wieeee...” Xeonne created a sound effect as he makes Xenon fly in a zig-zag manner towards me. I leaned my cheek forward waiting for Xenon’s kiss as a good morning greeting. Nakangiti pa ako habang hinihintay ito. Tumigil sila pareh
Hindi ko maialis ang mga mata sa magarang bahay. Sa kabila ng kagaraan nito sa paningin ay paninindig ng balahibo ang hatid nito sa ‘kin. Pigil-hininga akong napatitig sa unti-unting pagbukas ng pasokang gawa sa bakal.Lumabas ang isang munting anghel na binalot ng bestidang kulay rosas na parang sa prinsesa. May suot pa siyang munting korona. Nakangiti siyang may hatak-hatak palabas. Tantiya ko nasa limang taong gulang ito. Nang tuluyang makalabas ay limingon siya sa loob.“Halika na,” aya niya.“Baka pagalitan tayo,” mahinang tugon ng isa pang tinig.“Hindi ‘yan basta ‘di tayo papahuli,” giit niya.Nagsalubong ang mga kilay ko. Nakakapagtatakang dinig na dinig ko ang munti nilang mga tinig sa kabila ng distansiya ko. Napahawak ako sa nakasarang bintana ng kotse at humilig paharap upang silipin ang isa pang bata.“Tara na!” Patalon-talong lumayo sa gate ang batang nakabestida at pinuno ng tawa niya ang tahimik na kalsada.“Ella, hintay!” sigaw ng pamilyar na batang-tinig.Iniluwa ng
Pagkabukas ng elevator sa fourth floor ay lumabas na ako at tinungo ang pinakamalawak na silid sa palapag na ito kung saan ginaganap ang pinakamalaking photoshoot ni Zander sa tanang career niya bilang modelo.Walang nakapansin sa presensya ko dahil lahat ng staff ay nakatuon ang atensyon sa lalaking nakaupo sa sofa chair sa harap. Pumunta ako sa likuran ng nagkukumpulang mga staff. Seeing him, pain rushed throughout my system. I gritted my teeth converting the overwhelming pain into anger, into rage.He sat right in front of the crowd being praised, admired, adored. He sat right there looking at the camera full with confidence. He looked debonair in unbuttoned Brioni Vanquish II flaunting his bare chest. By the look of it he lived a wonderful life these past three years and I hate it. How could someone this awful be this successful? If karma haven’t made him pay yet then I will be his karma, their karma.“Zander, I want you to look at the camera as if you’re in love,” the photographe
Bago ko lisanin ang garahe ay hinubad ko muna ang mga ginamit sa pagbabalatkayo at binalik ito sa maliit na maleta. Binalik ko ang damit na suot ko bago umalis kanina para maiwasan ang panghihinala ng mga tao rito sa mansyon ng Monteverde.Dinaan ko ang maleta sa kuwarto ni Xeonne bago tinungo ang silid ni Xenon. Pagkabukas ng pinto ay nagkasalubong ang mga mata namin ni Xeonne. Nakatayo siya sa tabi ng crib ni Xenon at nakahilig ang ulo sa direksyon ko. Ang mukha niyang tila pagod ay biglang umaliwalas. May nakasampay pang maliit na tuwalya sa balikat niya. Tuwalya iyon ni Xenon.Ngumiti siya. “Saan ka pumunta?”Nagbangayan ang kilay ko sa tanong niya at nakuha naman niya ang pinahiwatig ng reaksyon ko nang mapakamot siya sa batok.“No, scratch that. You don’t need to tell me if you don’t want to.” Umiwas siya ng tingin. “I don’t want you to get a wrong idea. You’re free to do whatever you want to do and go wherever you want to go.” Binalik niya ang tingin at hinuli ang mga mata ko.
“G*go ka talaga, Lucero!”Natigilan ako sa narinig. Boses iyon ni Xeonne at nanggagaling sa opisina ni Don Luxio. Kinagat ko ang ibabang labi, nag-aalangan kung papasok ba ako sa silid o hindi.“Hindi ba’t sabi ko sa ‘yo na layuan mo si Joyce?! Ni minsan hindi mo ‘ko sinuway, Lucero, pero ngayon?!” muling sigaw ni Xeonne.Napatitig ako sa pinto. Hindi ko alam kung papasok ba ako o kakatok. Bumaba ang tingin ko sa anak na ngayon ay nakatingala sa ‘kin. Wala na ang ngiting suot niya habang binabaybay namin ang daan kanina.“At sinunod naman kita,” sagot ni Lucero. Kalmado ang boses nito.“Oh talaga? Kung sinunod mo ako hindi dapat nangyayari ‘to!” Umalingawngaw ang boses ni Xeonne, abot hanggang dito sa pasilyo.“No’ng una sinunod kita kasi nasa ilalim mo pa ako at isa pa hindi mo hawak si Joyce, hindi mo siya pagmamay-ar*,” kalmado pa ring tugon ni Lucero.Sino ba kasi ang Joyce na ‘yan at pinag-aawayan nila? Binuhat ko na lamang si Xenon at tumalikod na. Hindi angkop sa bata ang ganit
Natigilan si Drizelle sa narinig.“Ate Cee?” mahinang bulong niya.Binaba niya ang kamay na may hawak na kutsilyo. Ngumiti siya at nilingon ang nagsalita. Tumayo siya para salubungin ang ate niya.“Ate Cee!” Masaya niyang inunat ang dalawang kamay sa direksyon nito.Nilampasan ni Ella si Drizelle at dumiretso sa ‘kin.“Ella, ano ang ginagawa mo rito?” nangangambang tanong ko.“Sinundan ko si Mom at Dad sa bahay ng mga Monteverde. Nagkakagulo na ro’n. Tapos may natanggap akong mensahe kung nasaan ka.” Tinulungan ako nitong tumayo.“Kailangan nating tumakas. Dala mo ba ang kotse mo?” mahinang tanong ko.“Hindi, nag-taxi lang ako kasi hindi ko kabisado ang daan. Ayaw ding pumasok ng taxi kaya naglakad pa ako ng ilang metro,” paliwanag nito.“Paano na ‘to?”“Huwag kang mag-aalala kakausapin ko siya.” Akmang lalapitan na nito si Drizelle na nakatayo at nakatalikod sa ‘min.Hinawakan ko ang braso nito at pinigilan. Umiling ako. Marahan nitong tinanggal ang pagkakahawak ko at ngumiti.“Dee,
Umiling ako. “H-Hindi ko piniling palitan ka, Drizelle. Bata lang ako noon. Wala akong kamuwang-muwang. It didn’t even cross my mind to replace anyone, especially not you.”“Shut up! Shut up!” Tinakpan niya magkabilang tenga. “Huwag kang bait-baitan! Hindi mo ako maloloko!” “Lahat ng sinabi ko sa ‘yo totoo. Lahat nang pinakita ko, pinaramdam ko.” Uminit ang mga mata ko. Bumalik sa isip ko ang mga pinagsamahan namin noong kolehiyo. Siya lagi ang kasama ko pag-break time, sa lunch at sa uwian kahit na magkaklase kami ni Ella. Ella was surrounded by girls our age while I felt like an outcast but everything changed when I met Drizelle. She made feel like I belong, like I’m not alone. She even defended me from Ella.“I-Ikaw lang ang tinuring kong kaibigan, Drizelle. Ikaw lang ang naging kakampi ko. Parang kapatid na nga kita-”“It’s because of my hardwork. I only befriended you to know you, to know your weaknesses. Dahil do’n I was able to make everyone envy you, hate you. Especially Ell
Nakahinga ako nang maluwag nang ginawi niya ang ulo sa direksyon ng silid na nakasara ang pinto.“I’m coming, Anastasia…” Pinihit niya ang doorknob.Napatakip ako ng bibig nang bigla niyang hampasin ang pinto nang mapagtantong naka-lock ito. Marahas at paulit-ulit niyang pinihit doorknob. Napaungol siya sa inis at sapilitang binuksan ang pinto gamit ang mga sipa.“Lalo akong nasasabik sa pgapapahirap mo, Anastasia,” aniya pagkatapos matagumpay na nabuksan ang pinto. “I’m coming, Anastasia...”Sumilip ulit ako at nakitang hinalughog niya ang kuwarto. Hindi niya pinalampas loon ng aparador at ilalim ng kama hanggang sa isang lugar na lang ang natura. Ang banyo.“Nandito na ako, Anastasia.”Napatayo ako nang tuwid nang bigla niyang pagsaksakin ang pinto ng banyo habang tumatawa na parang banyo.“Nanginginig kana ba sa takot? Ha? Anastasia?” Patuloy siya sa pagsaksak ng pinto.Dahan-dahan akong lumabas ng kuwarto habang naaaliw pa sa kahibingan niya si Chase. Sinenyasan ko si Drizelle na
Hininto ko ang sasakyan sa harap ng malaking gate na gawa sa metal at binalot ng baging. Hinayaan kong bukas ang ilaw ng kotse na nakatutok sa mansyon bago lumabas. Tinulak ko ito pabukas. Nangangalit ang mga ngipin ko dahil sa langitngit na tunog nito.Binalik ako sa sasakyan at nagmaneho patungo sa malaking abandonadong mansyon. Wala akong makita sa paligid maliban sa nagtataasang ligaw na mga halaman patunay sa matagal na panahon na napabayaan.I stopped the car at the towering mansion infront of me. It is twice bigger than the Monteverde’s. I went out with the duffle bag in my hand. I pushed the giant dusty door open and was welcomed by an empty huge living room. Napapikit ako nang biglang bumukas ang ilaw. Napamulat ako dahil sa walang tigil na ungos. Sa gitna ng silid ay si Drizelle na nakaupo at nakagapos sa silyang gawa sa sa makapal na tabla. Wala siyang panyapak at may busal ang bibig . Namumula ang pisnge at magulo ang buhok. Nagpupumiglas siya at may nais sabihin sa ‘kin.
ANASTASIA’S POVNaghihintay ako sa perang pinahanda ko nang nakaraang linggo. Napatingin ako sa cellphone nang may matanggap na mensahe mula sa cellphone ni Drizelle. Video iyon ni Drizelle na nakagapos at pinagsasampal ng lalaking naka maskara at may tattoong ahas na nakapulupot sa rosas sa braso. Nag-ring naman agad ang cellphone na hawak ko at bumungad sa screean ang pangalan ni Drizelle. Sinagot ko ang tawag.“Forward the video I just sent to Tremaine Sullivan,” utos niya.Nagsalubong ang mga kilay ko sa narinig. Ano ang gusto niyang mangyari? Ano ang gusto niyang palabasin?“Now!”Napamura ako sa likod ng isipan sa biglaan niyang pagsigaw kasabay niyon ang pag-iwas ko ng cellphone sa tenga. Agad kong pinasa ang video kay Tremaine nang walang pag-alinlangan. Wala na akong pakealam kung ano ang isipin nito dahil una pa lang ay maspinili na nitong
“Is this a new trick? You can’t use her mother to get her so you’re making up stories?” I sneered.“I’m telling the truth. Why don’t you ask your parents? They knew my son and daughter-in-law very well.” He diverted his eyes to mom and dad who were standing behind me.“What is he talking about?” My brows furrowed at them.“H-Hindi ko alam,” pagtatanggi ni Dad. Hindi ito makatingin nang diretso sa mga mata ko.Alam kong nagsisinungaling ito. Napayukom ako ng palad. Sasayangin lang ba niya ang pangalawang pagkakataong ibinigay ko sa kaniya?Tumawa si Don Hildegarde. Umigting ang panga ko. Pinaglalaruan niya ba ako?“Alam kong itatanggi mo kaya naman nagbaon na ako ng ebidensiya.” Binaling niya ang tingin kay Lucero.Lumapit sa ‘kin si Lucero at b
The phone Lucero gave me rang. The words bank manager appeared in the screen. My brows furrowed. We just talked awhile ago. I answered the call.“Xeonne…”I froze hearing her voice. My heart pounded fast against my chest. “Where are you, Wife?”Hindi niya sinagot ang tanong ko at nagsalita. “Tumawag ako para sabihing huwag kang maalala-”“Paanong hindi ako mag-aalala when you’re walking towards a trap? The kidnapping is a bait, Anastasia.” Tumaas ang boses ko.“I know-”“You know? What do you mean you know?” Napahilot ako sa sintido.“I just want some answers, Xeonne,” mahinang sagot niya.“I have almost all the answers to your questions, Anastasia. I’m telling you everything just come back here please.” I begged.“Alam kong patuloy ang pag-iimbestiga mo, Xeonne, pero gusto kong malamaan kung bakit niya ‘to ginagawa. Gusto kong malaman kung bakit gano’n na lamang ang galit niya sa ‘kin. Gusto kong manggagaling mismo sa bibig niya ang lahat-lahat,” kontra niya.Bumuntong-hininga ako. “
Bumusina ako para kunin ang atensyon ni Anastasia pero nagmamadali siyang pumasok sa taxi habang may kausap sa cellphone. Tinapakan ko ang gas at binilisan ang pagmamaneho para hindi mawala sa paningin ang taxi. Kinabisa ko ang plate number nito.Napasulyap ako sa monitor ng sasakyan nang makitang tumatawag si Lucero. Nagsalubong ang mga kilay ko. Does he know Victoria?Mabilis kong sinagot ang tawag at binalik ang tingin sa harap.“I located Faker,” bungad niya.“And?” tanong ko nang hindi inaalis ang tingin sa taxi.“Pagmamay-ari ni Ella ang sapatos na nasa crime scene,” sagot niya.“Tell me there’s more to it, Lucero. Hindi pwedeng may kinalaman si Ella sa nangyari four years ago.” Humigpit ang hawak ko sa manibela. “Ikadudurog ito ni Anastasia.”Sandaling natahimik si Lucero. Dinala ng katahimikan niya sa isipan ko ang mukha ni Anastasia’ng umiiyak at nasasaktan. Fuck. I hate seeing her cry. Thinking of her hurt is hurting me.“Yes, there’s more to it,” biglang salita ni Lucero.“
XEONNE’S POV “Anastasia!” I called but she ignored me.I ran after her but Luciano ordered his men to stop me. Two men grabbed me and the other two blocked me with their bodies.“Anastasia!” I called again but she kept going she didn’t even look back.I tried to escape but I was outnumbered. They pin me down. I heard bewildered murmurs from guests. I feel their disgusted stares of judgements. Whatever they say, whatever they think of me doesn’t matter. What I worry most was Anastasia’s thought of me. “Mama!” my son cried out.His cry was painful. I felt a pang on my already hurting chest. I clenched my fist. “Let me go!” I screamed forcing myself on my feet and pushed off one of the men.“Let him go,” my grandfather commanded.“No,” Luciano opposed.The other three loosened their grasps. Wala pa sa kalingkingan ng matanda ang awtoridad ni Luciano. He couldn’t even over power me and he really think he could surpass the old man? His audacity is making him stupid. I pulled my arms off