JUSTINNANG matapos kaming maligo kanina, sinabi ko kay Riz na huwag lumabas ng silid namin. I know Veronica can be vicious at hindi iisang beses ko siyang nabalitaan na may sinampal na babae. And the thing is, hindi valid ang pagseselos niya noon dahil ang mga babaeng iyon ay hindi ko kilala at ni hindi ko nakausap. However, it’s different this time around. Kasal na kami ni Riz at may kasunduan kaming dalawa.As soon as I walked in to the living room, kaagad siyang humakbang palapit sa akin. Veronica was about to give me a hug when I stepped back.“What’s wrong?” Instant ang pagkunot ng noo niya.“We need to talk. Have a seat.”“Aren’t you going to give me a kiss?” Lalong lumalim ang gatla sa noo niya nang hindi ako sumagot. “What the fuck is going on?”“Why are you here?” Sinikap kong maging kalmado ang pag-uusap namin but I know she’s already upset.“Itinatanong pa ba ’yan? Of course, I’m here because I want to see you. Dito ka lang naman pumupunta kapag nawawala ka. What are you d
JUSTINAng huling tingin na ibinigay sa akin ni Veronica ay may badya ng galit at malaking gulo. Her mother is the biggest shareholder in the company next to me. Ang parteng iniwan ni Papa sa akin ay fifty-one percent at kay Elvira ang thirty-five percent. The rest are scattered between a few other people.Sa galit niya ngayon, she can either pull out her shares or start buying out para kami lang dalawa ang matira. Higit na mayaman si Elvira Arguelles sa kaniyang asawa na si Vicente de Castro. At kung sa ugali, Elvira is a ruthless and crooked businesswoman. Nakukuha niya ang lahat ng gustuhin sa kahit anong paraan.When I walked into the kitchen, Riz was cooking pancakes at si Manang ay kasalukuyang nakikipagkuwentuhan sa kaniya. Hindi kaagad ako pumasok nang tuluyan at nakinig sa pag-uusap nila.“Manang, kain ka po.” Iniabot niya ang plato na may pancake na may hiniwang strawberries sa ibabaw kay Manang at nilagyan ng syrup.“Ang sosyal naman nito, ineng. Salamat.”Inabutan din niya
RIZANG umaga namin ay naging masaya kahit dumating si Veronica kanina. It was awkward, but the one that made me stay was my husband. He defended me. Sinigurado niyang hindi ako malalapatan ng kamay ng bisita niya. And although his old fiancée had every right to get upset, Justin had a good reason why he chose to marry me.And now I’m getting ready for my doctor’s appointment. Kahit hindi ko alam kung nasaan talaga ako sa buhay niya, natuwa pa rin ang puso ko na inaalagaan niya ako at ang magiging anak namin. Pangalawang araw na niyang hindi pumapasok sa opisina, at sa isang katulad niyang mukhang iyon ang naging mundo, malaking pagbabago ito para sa kaniya.Ipinusod ko ang buhok ko at nag-apply ng lip gloss. Ang pinili kong isuot ay isang maiksing bestidang kulay light blue at hindi kataasan na puting wedge sandals. Wala pa yatang dalawang pulgada ang taas nito at safe naman ilakad. Justin changed his clothes at nagsuot ng maong na pantalon at isang long sleeve na puti. He looked inf
JUSTINNANG tawagin siyang Mrs. Calderon kanina, lihim akong napangiti. It suited her at hindi ako nagsisisi na pinakasalan siya. The only thing that will make me regret any of these is if she lied to me about the baby or anything in general. I hate being lied to.I held her hand while walking in the hallway. Maiksi lang ang pasilyo pero malinis at may ilang paintings na nakasabit. May mga portrait din ng mga sanggol na hindi ko kilala, but they are cute nonetheless. Nang buksan ng nurse ang pinto ng office ni Dra. Enriquez ay nakaupo ito sa harap ng kaniyang desktop at naghihintay sa amin.“Justin, kumusta ka na, hijo?” Kaibigan siya ni Nanay at siyang OB rin noong ipinagbubuntis ang kapatid ko.“Okay naman po, Tita Edith. Si Riz nga po pala, asawa ko. Riz, this is Dra. Enriquez. Family friend namin siya at isa sa mga kaibigang matalik ng nanay ko.”Riz extended her hand at inabot iyon ng doktora. “Napakaganda naman pala ng asawa mo. Kaya napakasal ka kaagad, e. Have a seat, Riz. How
RIZDRA. ENRIQUEZ printed a couple copies of the sonogram and gave it to us. Bukod sa blood test ay may inireseta rin siyang vitamins. Overall, okay naman kami ni Baby. Iwas stress lang daw at huwag magpapagod. Mahalaga rin daw ang pag-e-exercise and a simple walking would suffice.“Hijo, huwag mong masyadong kulitin ang asawa mo at baka ma-stress,” paalala ni Doktora sa kaniya.“Sweet kaya ako, Tita,” nakaismid na sagot ni Justin sa kaniya.Tumawa ang matanda. “Sus! Ikaw na bata ka. Kung buhay ang nanay mo, siguradong matutuwa iyon na magkakaroon na siya ng apo. Sige, ingat kayong dalawa. Take it easy and don’t forget your checkup next month.”“Salamat po.”Hindi ko alam na wala na pala ang ina ni Justin. I don’t know a lot about his family at hindi ako sigurado kung puwede ba akong magtanong o baka naman isipin niyang tsismosa ako. Ang sa akin lang naman, gusto kong makilala ang pamilya ng ama ng magiging anak namin. Para may maikuwento ako sa anak namin kapag dumating ang panahon n
RIZCrush sa Club Pyre? I can hardly remember anything that night. Paano ko sasagutin kung sino ang Hottie CEO na ’yon? Malalaman ko bukas pagdating ng mga kaibigan ko. Maybe if they refreshed my memory, I can help Justin remember why we ended up in the same bed.“Huwag kang magpapaniwala kina Matet. Baka sila ang may crush doon sa Hottie CEO na ’yon at hindi ako,” sagot ko sa kaniya. Likas na matabil ang dila ng dalawang iyon, at sa aming tatlo, ako ang tahimik. Tahimik kaya nabuntis kaagad. Pambihira.“They said it’s you. Why would they lie?”Nagkibit-balikat ako. “I don’t know. Huwag na nating pag-usapan ’yon. We are too old for crushes, don’t you think?”“Hmm.”I am starting to hate that hmm. Tuwing ayaw niyang magkomento ay iyon ang sasabihin niya.Naglalakad kami nang makita ko ang isang magandang bestida. It’s made of linen and white in color. Ang tirante ay nasa isang pulgada ang lapad at naka-ribbon, simple lang ang tabas at may putol sa ibaba ng dibdib.“Do you like that dre
RIZAYAW ni Justin kumain ng fast-food. Masama raw iyon sa amin ni Baby kaya wala akong nagawa kung hindi sumama sa isang resort. Masarap daw ang pagkain doon at nag-aral pa sa France ang chef. Bukod roon ay nasa tabing-dagat at presko ang hangin.“What’s the place called again?” tanong ko sa kaniya nang nasa sasakyan na kami.“Zion’s. Ang mga pastor ang may-ari. They also have another one somewhere in Mataas na Kahoy. Next time, doon naman tayo kakain.”“Regular ka ba do’n?” Kulang na lang ay itanong ko sa kaniya kung nakakain na roon si Veronica o kung sinumang babae na flavor of the month niya.“If you’re asking if I’d taken a woman there, yes.” Para akong sinuntok sa dibdib. Dapat talaga hindi na ako nagtatanong. “Papa used to take me and Mom there once a month. Wala akong dinalang babae roon para i-date. Nasagot ko ba ang tanong sa isip mo?” nakangising tanong niya sa akin.Am I supposed to believe him? On second thought, there’s no reason for him to lie. Come to think of it, sim
RIZNAKAUWI kami sa bahay nang matiwasay at kahit inaantok ako ngayon ay pinigilan ko ito. Justin is leaving for Manila today at hindi ko alam kung kailan ang balik niya. Nagderetso ako sa silid at iniwan si Justin sa sala dahil kausap pa niya si Manang. Nagdesisyon akong mag-shower nang mabilis dahil malagkit ang dapyo ng hangin kanina. I didn’t bother to wash my hair again at baka tuluyan na itong maging dry. Isang walking shorts at T-shirt ang isinuot ko at nakaramdam ako ng ginhawa.Nadidiliman ako sa kuwarto kaya hinawi ko ang kurtina. Kaagad na kumalat ang liwanag sa silid. I didn’t realize that there’s a sliding door at ang patio rito ay may access patungo sa garden kung saan naroon ang swimming pool. Hindi pa man ako nagtatagal dito ay parang ayaw ko nang umalis. The simplicity of the place and the fresh air appealed to me. Malayo sa Maynila kung saan maingay at mausok. Iba pa rin ang buhay sa probinsiya. Tama lang ang pace at walang pagmamadali. Napansin ko lang, walang masya
JUSTIN, Wintara Sands IT’S been ten years since the twins were born. Pero heto at nakahabol pa kami ng isang bunso. Riz is about to give birth in two months. We regularly go for checkups dahil na rin sa edad niya. She’s thiry-nine and considered high risk. After the twins were born, we tried to get pregnant again but we had no luck. We didn’t use any contraception because we wanted more children. Akala namin ay hindi na kami makahihirit. But a few months from now, ready na uli kaming magpuyat at magpalit ng maraming diaper. “Luto na ba ’yan? Nagugutom na ’yong kambal mo.” It’s the weekend at nakasanayan na naming magkakapatid na once a month ay narito kami sa resort na binili ko para kay Riz. Nagluluto kami ni Priam ng barbeque habang si Paris ay bantay ng mga bata. “Mga bata o ikaw?” tatawa-tawang tanong ni Priam sa bunso naming kapatid. “Tsk! Siyempre, ako rin. Luto na ba ’yong isaw ko?” Binigyan ko siya ng hilaw at sinamaan niya ako ng tingin. “Isusumbong kita kay Riri.” Hindi
RIZWHAT would it take for you to get over your anger and forgive someone? Hindi ba’t kalimitan ay nagiging posible lang ito kapag pumanaw na ang isang tao? It’s like you’re able to let go of it all because the person is no longer there. Nakalilimutan mo ang lahat ng hinanakit, sama ng loob, tampo, at napapalitan ng lungkot. Binabalot ang puso natin ng kahungkagan. We are breathing. We are alive. But there’s something missing. Iyong maliit na parte at sulok sa puso natin na hindi na mapupunan dahil alam nating hindi na babalik ’yong dating naroon. That’s what I felt the moment I saw my parents drenched in blood. At dumoble ’yon nang makita ko ang asawa kong walang ulirat at duguan. Parang hinahalukay ang sikmura ko at pakiramdam ko ay nalulunod ako sa isang malalim na karagatan at walang darating na tulong. Hindi ko alam kung sino’ng unang pupuntahan ko. Pabalik-balik ako. At kung puwede ko lang hatiin ang sarili ko sa tatlo ay ginawa ko na para wala akong iwan sa kanila.Si Dad.Si N
RIZDAD knew we were going to see him. He was hoping that I would be able to convince Nanay to come with me. Siguro gusto na rin niyang magkaayos sila. Nanawa na silang magpalitan ng masasakit na salita. Wala naman kaming balak magtagal sa bahay ni Dad pero gusto niyang mananghalian kami roon habang nag-uusap. Sa kotse ay panay ang tanong ni Nanay.“Alam niya.”Napahilot siya sa sentido. “Baka magkagulo. Alam mo naman si Liberty. Dapat pinapunta mo na lang ang daddy mo sa penthouse mo at doon na lang tayo nag-usap. Mas safe doon.”Napangiwi ako. “’Nay naman, para kang si Justin. ’Yan din ang sabi niya kanina.”“May punto naman ang asawa mo. Ang iniisip ko lang, buntis ka. Para namang hindi mo kilala si Liberty. Walang sinasanto ’yon. Nakita ko nga ’yon minsan na nakikipagtalo sa isang babae. Mukhang mayaman rin.”Tahimik akong nakinig sa kuwento ni Nanay. Ang mga sinasabi niya tungkol kay Liberty ay hindi na bago sa akin. Kung isang character sa libro si Liberty, siya na siguro ’yong
RIZ Earlier that day . . .IT was the familiar smell of my bakeshop that took me back to reality. Iyon pa rin ang ayos ng loob at katulad ng dati, busy ang mga staff. The only difference now is the store expanded. Nakuha na rin namin ang katabing building at ipina-renovate para madagdagan ang mga mesa. The shop became a favorite hangout for people in all ages. Nakatutuwang isipin na nagsimula lang ang business na ito sa penthouse at sa pangungulit ni Justin. Encouragement from the people you love and care about makes you brave. And the bakeshop business has made a name in the industry.Nang marinig ko ang lagitik ng tangkay ng mop na nalaglag sa sahig ay napatingin ako sa taong may hawak nito. In front of me is a woman in her late forties. Bukod sa lipstick na hindi masyadong mapula at kilay na ginuhitan ng eyebrow pencil ay wala na siyang ibang kolorete sa mukha. Maayos na nakapusod ang kaniyang buhok at hindi alintana ang ilang ub
JUSTIN“W-What are you even doing here? Where’s my wife?” Nasapo ko ang noo ko dahil nakaramdam ako ng hilo. It must be the meds they gave me.“Riri just left to see her parents in the other wing. Ano ba’ng meron sa araw na ’to at tatlo kayong nabaril?” kunot-noong tanong niya sa akin.“Her parents got shot?”Bago pa siya nakasagot ay bumukas ang pinto at pumasok si Priam. Ano’ng ginagawa ng mga kapatid ko dito? Iniabot ni Priam ang paperbag kay Paris para ito ang mag-ayos ng pagkain mesa. Ano bang oras na?“I’m glad you’re awake. Mukhang lalo kang pumangit nang masalinan ka ng dugo ni Paris. Kamukha mo na ’tong unggoy na ’to— Aray!”Binato ni Paris ng isang pirasong ubas si Priam at tinamaan ito sa pisngi. Alam na nilang kapatid nila ako. And with Paris donating blood to me, I will be forever grateful to him. Hindi lahat ng half brothers ay kailangang maging mailap sa isa’t isa. Totoong nasa pagpapalaki iyon ng magulang at sa crowd na pinipili nilang samahan.“Huwag kang magsayang ng
JUSTINSeveral days later . . .“ARE you sure you’re not going to the office today?” tanong ko kay Riz nang sabihin niya na magpapahatid siya sa bakeshop. Gusto raw niyang makausap si Nanay.“I’m sure. I want to take a day off and rest. Aayain ko siyang magpunta kay Dad pagkatapos. I want to talk to the both of them for once. Iyong magkaharap sila at ayusin na ang lahat. Ilang buwan mula ngayon ay manganganak ako. I just want everything to be in order, you know? Nakakapagod na rin ’yong puro away.”Kumunot ang noo ko. “Is his wife going to be home? Baka magkagulo roon kapag dinala mo si Nanay.”“Hindi. Ako ang bahala,” paniniguro niya sa akin.“You’re pregnant, baby. Baka mapaano kayo.” Minsan, hindi ko alam kung naaalala niyang buntis siya. But I know she’s being careful. Ayaw ko lang na may mangyari na naman. Kahit alam kong walang may gusto ng nangyari noon, mas mabuti na rin ’yong nag-iingat ngayon.“I don’t think Madam would harm a pregnant woman.”“She might if it’s you,” sagot
JUSTIN“ARAY!”Tinaliman niya ako ng mga mata. Akma niya akong kukurutin pero inunahan ko na siya at umaray na kaagad ako habang tumatawa. I know Dad’s plan wasn’t the best. ’Yong mga ipinakita kong panlalamig kay Riz nang dumating siya ay sarili ko nang plano. It did work though: buntis na siya ngayon at hindi pa siya bumabalik sa States.“Pasalamat ka talaga at mahal kita, kung hindi ipapakulam kita.” Pinandilatan niya ako ng mga mata at humalukipkip.“Wala ka namang kilalang mangkukulam.” Binigyan ko siya ng maliliit na halik sa pisngi, sa noo, sa panga, at sa kung saan pa na puwede.“Pag-aaralan ko at ako na lang ang gagawa. Nakakainis ka! Mabuti na lang at pareho kayo ng kuwento ni Nina. Kung hindi, iisipin ko talagang may gusto ka sa kaniya.”“I never liked her more than a sister. She’s like Ryleigh to me.”“I know. I just . . . It’s just a little hard to believe that men like you still exist. Abstinence isn’t easy— Bakit ka tumatawa?”“Paano mo alam na wala nga?” Okay, that was
JUSTINNAALIMPUNGATAN ako nang lumundo ang kama at makita ang asawa ko na ngayon pa lang mahihiga. Napasarap siguro ang kuwentuhan nila ni Nina. Pumihit ako paharap sa kaniya at yumakap. I didn’t want to leave them at the living room earlier pero mukhang may gusto silang pag-usapan na hindi ko puwedeng marinig. And when it comes to women, I know how much privacy means to them. Bata pa lang ako ay palagi na ’yong ipinapaalala ni Nanay sa akin.“What time is it?” tanong ko sa kaniya.“Late.”“Baby, bawal sa ’yo ang mapuyat,” paalala ko sa kaniya. “Umuwi ba si Nina o napilit mong matulog sa guest room?”“Nagpilit umuwi, e. Kaya hindi ko na pinigilan.” Humalik ako sa sentido niya at saka ipinikit ang mga mata ko. I should have known na wala siyang planong pabalikin ako sa tulog kaagad. “How did you meet her again?”“Gusto mo talagang mapuyat?” I lightly tapped the tip of her nose.“Ten minutes and I will go to sleep. Magkuwento ka na.”Ipinaalala pa niya sa akin na hindi raw dapat sumasam
RIZSA pagod ko, maaga akong nakatulog. I woke up the next morning that Justin was no longer in bed. Hinagip ko ang roba ko sa gilid at saka isinuot. Ipinusod ko ang buhok ko at saka naglakad palabas.“Good morning, baby,” bati niya sa akin habang nagsasangag ng kanin.I felt queasy in an instant. I loved the smell of fried rice but today, sobrang baho nito na hindi ko kayang amuyin. Nagtatakbo ako papunta sa powder room at doon sumuka pero wala naman akong inilabas. Puro laway lang at sobrang sakit ng ulo ko.“Are you okay?” nag-aalalang tanong niya sa akin.“Ang kalan?” Napangiwi siya dahil hindi ko sinagot ang kaniyang tanong. Ang isip ko ay nasa niluluto niya dahil baka masunog.“Nasusuka ka pero ’yong kalan pa ang inaalala mo?” Napahilamos siya sa kaniyang mukha. “Masakit ba ang ulo mo?” Tumango ako. “Dizzy?” Tumango ako uli. “I’m taking you to the hospital. Baka kung ano na ’yan. Kahapon pa masakit ang ulo mo. Mas mabuti na ’yong malaman natin para maagapan kung tumor.”I rolled