CHAPTER 45.2

Nang makaalis ang nga tao at kaming dalawa na lang ang natira ay umupo siya sa hospital bed ko. There's still a little distance between us.

"So, may I know who you are in my life?" I asked, looking at him. "I mean, kanina ka pa nasa tabi ko and you even hugged me when you saw that I was awake earlier. You might be so important to me to act like that."

He cleared his throat. "I-I don't want force you now. Hindi pa magaling ang sugat mo sa ulo."

Tumaas ang gilid ng abi ko. "Pagpapakilala ka lang naman," usal ko. Marahan akong ngumiti sa kanya. Nag-iwas siya ng tingin kaya sinilip ko ang mukha niyang nakayuko.

"Seriously? You're not going to talk?" giit ko sa kanya.

"I want to... but I don't want you to hurt. Ang sabi ng doctor it might be risky for your health pag may mga bagay o sabihin ako na magpaalala sa'yo. Hindi ka pa magaling, Ava!"

Nagulat ako sa medyo pagtaas ng boses niya. "Wala naman akong maramdaman na kakaiba sa'kin ngayon, Blake," sambit ko sa pan