3 เหตุผลที่ต้องไป

3

เหตุผลที่ต้องไป

         “ตองจะมีคนอื่นหรือไม่มี มันก็ไม่เกี่ยวหรอกค่ะ เราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกแล้วนี่คะ ว่าจะหยุดหากมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอยากหยุด”

         “พี่ไม่เห็นจำได้ว่าเคยไปตกลงเรื่องนี้ตอนไหน” กรามคมบดแน่น บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ

         “ทำไมพี่ปูนถึงเข้าใจอะไรยากอย่างนี้คะ เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ตองต้องขอความเห็นจากพี่นะ ตองอยากหยุด ตองอยากพอแค่นี้ พี่ปูนได้ยินชัดมั้ยคะ!”

         ร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเริ่มขึ้นเสียง น้ำเสียงเบาๆ เล็กๆ นั่นไม่น่ารำคาญเลยสักนิด แต่ที่ทำให้คนฟังรู้สึกโมโหขึ้นมาคือเนื้อความข้างในต่างหาก

         “แต่พี่ยังไม่อยากหยุด และไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องหยุดด้วย” ธเนศขยับตัวเข้าไปใกล้ สายตาแผดเผาทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ

         ‘ก็เหตุผลที่ว่าตองตกหลุมรักพี่ไง!’ อยากจะบอกออกไปแบบนี้ แต่ปวิชญารู้ดีว่ามันจะกลายเป็นจุดอ่อนของเธอ ทำให้เขาเล่นกับหัวใจเธอได้มากขึ้น เลยได้แต่เม้มปากแน่น

         เห็นเธอนิ่งเงียบไป ชายหนุ่มก็เอ่ยต่อ “ไหนลองบอกเหตุผลของตองมาทีสิ ทำไมถึงอยากหยุด”

         “มันถึงจุดอิ่มตัวแล้วแหละค่ะ ตองอยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม” ปวิชญาตอบอย่างใจกล้า เธอถอยไปชิดขอบโซฟามากขึ้นไปอีกจนตัวแทบจะเอนตกลงไปอยู่แล้ว ทำให้ชายหนุ่มต้องคว้าข้อมือของเธอไว้อย่างเป็นห่วง

         “ถ้างั้นพี่ก็จะให้เวลาส่วนตัวกับตองมากขึ้น เราเจอกันแค่สัปดาห์ละครั้งพอ คิดว่าไง?”

         น้ำเสียงทุ้ม พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้แสนใกล้ ทำเอาร่างบางอยากจะใจอ่อน แต่ก็ดึงสติยั้งคิดของตนไว้ได้ทัน

         ถ้าเขามาเจอเธอน้อยลง เธอไม่ยิ่งคิดถึงเขาเข้าไปใหญ่เหรอ ยอมตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสียยังจะดีซะกว่า

         “ไม่เอาค่ะ” หญิงสาวสะบัดข้อมือออก

         “ตองชักจะไม่มีเหตุผลเข้าไปใหญ่แล้วนะ ไม่น่ารักเลยรู้มั้ย”

         น่ารักหรือไม่น่ารัก พี่ปูนก็ไม่เคยคิดจะรักอยู่แล้วนี่ ปวิชญาคิด

         “พี่ปูนก็ออกจะรวยนี่คะ ขาดตองไปก็ไปซื้อผู้หญิงอื่นได้ หรือพี่ปูนชอบที่ได้ตองฟรีๆ กันแน่”

         หากเป็นคนอื่น เธอก็คงจะคิดอยู่หรอกว่าการที่ฝ่ายชายไม่ยอมเลิก เพราะเสียผลประโยชน์จากการที่ไม่ได้มีอะไรกับเธอฟรีๆ แต่นี่เป็นธเนศ นักธุรกิจหมื่นล้าน ทำไมต้องยื้อเธอไว้ด้วย

         “มันไม่ใช่แบบนั้น”

         “ใช่ เพราะพี่ปูนไม่ได้คิดแบบนั้น ดังนั้นพี่ปูนก็ต้องปล่อยตองไปค่ะ”

         ร่างเล็กกว่าสรุปให้เสร็จสรรพ ก่อนที่จะรีบลุกหนีเดินเข้าห้องนอน ปิดประตูใส่กลอนอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ดีว่า ต่อให้คุยกันต่อ ก็คงจะไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร

         คงต้องปล่อยให้เขาได้กลับไปนอนคิด ไปสงบสติอารมณ์เสียก่อน

         “โธ่โว้ย!!!”

         คนที่ปฏิกิริยาตอบสนองช้าไปนิด จนพลาดถูกปิดประตูใส่หน้า ได้แต่สบถลั่น ทั้งโมโหหิว ทั้งโมโหคนที่เอาแต่จะหนีเขา

         ธเนศพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ สายตาคมกวาดมองไปยังส่วนอื่นๆ ของคอนโดที่เขาไม่ได้แวะมาเสียหลายวัน เมื่อพบเข้ากับลังกระดาษขนาดใหญ่จำนวนหลายลัง ที่บรรจุหนังสือและของใช้ส่วนตัวของหญิงสาวไว้ ก็ได้แต่กำหมัดแน่นขึ้น

         เธอเตรียมจะย้ายออกจากที่นี่แล้วสินะ

         ถ้าฉันไม่ยินยอม เธอก็ไม่มีทางหนีไปจากฉันได้หรอก... ปวิชญา

         “พอจะมีรถเข็นสำหรับขนของให้ยืมไหมคะ” หญิงสาวถามรปภ. ประจำคอนโดในช่วงเย็นของวันถัดมา

         เมื่อคืน หลังจากที่เธอหนีเข้าห้องนอนไปแล้ว ก็ได้ยินเสียงสบถของเพื่อนรุ่นพี่ ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบไป

         เธอไม่รู้หรอกนะว่าเขากลับไปเมื่อไหร่ เพราะเธอไม่ได้ออกจากห้องนอนอีกเลยจนถึงตอนเช้า พอออกจากห้องเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน ก็ไม่เห็นเขาอีกแล้ว

         “ไปลงชื่อยืมตรงนั้นได้เลยครับ ถ้ามีของเยอะก็จองเวลาใช้ลิฟต์ขนของด้วยนะครับ”

         “ค่ะ”

         ปวิชญาเดินไปลงชื่อยืมรถเข็นไว้ใช้สำหรับขนของใช้ของเธอ ของส่วนใหญ่ถูกแพ็คลงลังกระดาษเรียบร้อย ส่วนพวกเสื้อผ้าก็ถูกทยอยเก็บใส่กระเป๋าเดินทางไปจนจะหมดแล้ว เธอวางแผนที่จะไปนอนห้องเพื่อนชั่วคราวสักหนึ่งสัปดาห์ ในระหว่างที่กำลังหาห้องเช่าใหม่

         ช่วงนี้คนปล่อยห้องเช่ากันเยอะ คิดว่าแค่ใช้ช่วงเวลาเสาร์อาทิตย์หาก็น่าจะหาได้

         “แม่หนู ถ้าย้ายออกเสร็จแล้ว อยากได้คนทำความสะอาด ก็มาจ้างป้าได้นะ” ป้าแม่บ้านที่ยืนพักอยู่ข้างๆ รีบเข้ามาคุยด้วย

         “ได้เลยค่ะ เดี๋ยวถ้าต้องการ ตองจะมาจ้างป้าเป็นคนแรกเลยค่ะ”

         ยุคนี้ก็แบบนี้แหละ คนเราต้องมีรายได้หลายทาง ดีไม่ดีป้าแม่บ้านอาจจะได้เงินรายเดือนเยอะกว่าเธอด้วยซ้ำ

         รายได้สองหมื่นของเธอเหมือนจะเยอะ แต่เมื่อหักค่าเดินทางไปทำงาน และแบ่งเงินให้แม่ไปใช้หนี้แล้ว ก็เหลือแค่พออยู่พอกินเท่านั้น มีเงินเก็บบ้างนิดหน่อย เพราะเธอไม่เคยคิดจะไปเที่ยวที่ไหน

         เอาจริงๆ ด้วยรูปร่างหน้าตาแบบเธอ หากไปทำงานพีอาร์ขายสินค้าตามห้าง หรือทำงานกลางคืนร่วมด้วย ก็น่าจะพอรวยไปแล้ว

         แต่เพราะความหวังว่าจะมีงานประจำที่มั่นคง เงินเดือนขึ้นเรื่อยๆ ทุกปีไปจนเกษียณ เธอก็เลยไม่คิดที่จะแตะพวกงานพาร์ทไทม์อีก

         ที่เธอทนทำงานออฟฟิศอยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อพยายามปั้นเรซูเม่ของตน เผื่อจะไปสมัครงานที่อื่นและอัพเงินเดือนขึ้นได้บ้าง

         ปวิชญาขนกล่องลังทั้งสามกล่องลงใส่รถเข็นขนาดกำลังดี ก่อนจะเข็นไปยังลิฟต์โดยสารปกติ เพราะเธอไม่ได้ขนย้ายเฟอร์นิเจอร์อะไร จึงไม่จำเป็นต้องจองใช้ลิฟต์ขนของ

         “ขอบคุณค่ะ...” ใช้แรงเข็นรถเข็นเข้าไปในลิฟต์ได้สำเร็จ พอหันไปขอบคุณคนที่กดลิฟต์ค้างไว้ให้ก็ต้องตกใจ “พี่ปูน!”

         “จะขนของย้ายออกไปไหน?”

         “ตองก็จะคืนห้องให้พี่ปูนยังไงล่ะคะ”

         หญิงสาวทำใจดีสู้เสือ เอื้อมมือผ่านหน้าเขาไปกดปุ่มชั้นจี พยายามไม่สนใจเรื่องที่ว่าในลิฟต์มีเพียงพวกเธอสองคนเท่านั้น

         “จะย้ายไปอยู่ไหนล่ะ” ธเนศยืนกอดอก มองมาด้วยสายตาที่ชวนให้คนถูกมองรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ

         “ก็ห้อง... ไม่บอกค่ะ” ปากไวกว่าความคิด ดีที่ยั้งไว้ได้ทัน

         “อ้อ...”

         เสียงเหมือนรับรู้ ก่อนจะตามมาด้วยความเงียบนั้น ทำเอาหญิงสาวรู้สึกแปลกใจ ด้วยตอนแรกเตรียมใจรับความโกรธจากชายหนุ่มเสียเต็มที่

         มาแปลกแฮะ...

         โชคดีที่เป็นคอนโดสูงมากกว่าห้าสิบชั้น ลิฟต์ก็เลยมีความเร็วค่อนข้างมาก อดทนอยู่กับบรรยากาศอันน่าอึดอัดเพียงไม่นาน ประตูลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นจี

         “ไม่ต้องค่ะ”

         ปวิชญารีบปฏิเสธคนที่ยื่นมือเข้ามาแย่งเธอเข็นรถเข็นทันที แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะเขาจับที่เข็นไว้แน่นซะจนเธอไม่สามารถจะแทรกได้ เลยได้แต่เม้มปาก เดินตามเขาต้อยๆ

         ภาพคุณชายนักธุรกิจในชุดทำงาน ต้องมาเข็นรถที่บรรจุกล่องลังสีน้ำตาลนั้น ช่างไม่เข้ากันเลยสักนิด

         แต่เส้นเลือดที่มือและแขนในยามที่เขาออกแรงเข็นนี่สิ เป็นอะไรที่เธอชอบมองเอามากๆ

         เวลาเขาได้แสดงความเป็นผู้ชาย นอกเหนือจากเรื่องบนเตียง อย่างเช่น เปลี่ยนหลอดไฟ หรือซ่อมก๊อกน้ำ ล้วนแล้วแต่เป็นช่วงเวลาที่เธอชอบมองที่สุด

         “จะไปยังไงล่ะ”

         “จอดไว้แถวนี้แหละค่ะ เดี๋ยวตองกดแอพเรียกรถ” ปวิชญาชี้ไปที่หน้าประตูทางเข้าคอนโด “พี่ปูนก็กลับไปเถอะค่ะ ไว้วันไหนอยากเจอก็นัดกินข้าวได้ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่”

         ไร้เสียงตอบรับจากคนฟัง จนร่างบางต้องหันไปมอง ก่อนจะพบว่าคนที่เข็นรถตามมานั้น เดินเลยตัวเธอไปยังรถตู้วีไอพีที่ถูกขับเข้ามาจอดยังหน้าทางเข้าคอนโดเสียแล้ว

         “ให้ผมช่วยอะไรบ้างครับ บอส”

         “ขนลังพวกนี้กลับไปเก็บที่ห้องหมายเลข 402 รหัสเข้าห้องเป็นวันเกิดฉันแบบย้อนหลัง ถ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็กลับเองล่ะ ฉันจะใช้รถ”

         “ได้ครับ”

         คนขับรถที่หญิงสาวเคยเจอนานๆ ครั้ง รับคำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเข็นรถเข็นกลับไปยังลิฟต์ ทิ้งให้ปวิชญายืนอ้าปากค้าง เพราะไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

         “เดี๋ยวสิ! อย่าเพิ่งไป” หญิงสาวขยับตัวเมื่อได้สติ แต่ข้อมือดันถูกรั้งไว้ด้วยอุ้งมือใหญ่

         “ไม่ต้องตามไป ตองต้องไปกับพี่”

         “ไปไหนคะ”

         “ไปเป็นคู่ควงออกงานให้กับพี่ยังไงล่ะ”