"ANO ba iyong sinasabi mo kanina na sa isang baranggay lang tayo nakatira?" matapos ang mahabang katahimikan ay iyon ang narinig na itinanong sa kaniya ni Ara.
Hindi napigilan ni Daniel ang mapangiti.
Sa kabila kasi ng obvious ng inis na nararamdaman para sa kanya ni Ara ay napakalamyos parin sa pandinig niya ang tono ng boses nito.
"As I have said, long story," sagot niya habang ang magandang ngiti
UNDENIABLE angkiligatkasiyahannanararamdamanniAranangmgasandalingiyonhabangmag-isasiyangnaglalakadsakalsadapauwisakanilangbahay. Hindi panamanmalayoiyonmulasabahayninaDanielnangmadaananniyaangisanggrupongmgakalalakihannanag-iinumansatapatngisangtindahan.“Wow,kapagsinuswertekanganaman,” angnarinigniyangsinabingisanglalakingsatonongpananalitaay
“BAKAgustomongbumabamunaparamaipakilalakitasamgamagulangko?” angmgasalitangkusangnanulasmulasamgalabiniAramatapositigilniDaniel saharapanngbahaynilaangkotsenito.“Talaga?Ipapakilalamoakosa parentsmo?” anghindimakapaniwalangtanongniDaniel sakaniya.NatawangmahinasiAra sanakitaniy
MAAGANGnagisingkinabukasansiAra parapumasoksaeskwela.Ganoonnamantalagaangaraw-arawniyangginagawadahilbagoang first subject aykailanganmunanilangmag-report sa library para mag-time in.Perokailanganniyangamininnamay somethingnakakaibasanararamdamanniyanangumagangiyonatalamniyakungano. Dahil excitedsiyamakitaatmakasamasi
NASAverandanangmgaorasnaiyonsiDaniel atinaabalaangsarilisapagtugtognggitaranangmaramdamanniyaangpresensyang kungsinonanakatayosakaniyanglikuran.“Maykailanganka Ate?”tanongniyakay Danicanangmaupoitosabakantengsilyanakatapatngokupadoniya.Nagkibitlangitongbalikat. “Mukhangikawang may&n
“HELLO,” si Jenny iyon na inabutan na ni Ara sa classroom nila.Ngumiti siya saka ibinaba ang mga gamit sa desk ng kaniyang upuan. “Kumusta? Mukha yatang masaya ka?” tanong niya saka tinitigan ng makahulugan si Jenny.Noon mabilis na namula ang mukha ni Jenny. “A-Ano?” agad na napuna ni Ara ang panginginig sa tinig ng dalaga, dahilan kaya lalo siyang nakaramdam ng amusement para rito.“Saan naman kayo kumain ng lunch ni Jason?” ang makahulugan at nanunukso niyang tanong sa matalik na kaibigan.Sa tanong na iyon agad na umilap ang magagandang mga mata ni Jenny. Pagkatapos ay muli nitong ibinaling ang paningin sa libro na nakita niyang kanina ay binabasa ng kaibigan niya.“Ikaw ah, naglilihim kana!” pagpapatuloy niyang tukso kay Jenny saka sinundan ang tanong ng mahinang hagikhik.“Tumigil k
KINAGABIHAN katulad ng gustong mangyari ni Daniel ay magkasabay rin silang umuwi. Hindi iyon alam ni Jenny dahil hindi niya nasabi rito.“Thank you,” aniya nang itigil ni Daniel sa tapat ng bahay nila ang kotse nito.Tumango lang si Daniel habang nakangiti. “Okay lang, mas mabuti na ang ganito, safe kang nakakauwi,” sagot pa ng binata.Kinilig ng lihim si Ara sa narinig. “Oo nga pala, bukas daanan kita dito ah? Sabay ulit tayong pumasok,” nasa tono naman ng binata ang paghingi nito ng pahintulot pero deep inside alam ni Ara na wala siyang kakayahan para tumanggi.“O-Okay,” sagot niyang pinanginigan pa ng tinig.*****PAGKATAPOS maghugas ng pinagkainan ay pumasok narin si Ara pa magpahinga. Ramdam niya ang pagod nang mga sandaling iyon. Pero dahil excited siyang magsulat sa kaniyang diary tungkol sa laha
“KANINA ka pa?” tanong ni Daniel sa kaniya nang datnan siya nito sa roof deck na abala sa pagbabasa ng libro.“Hindi naman, mga fifteen minutes palang,” sagot ni Ara saka isinara ang binabasa niyang libro.Noon naupo si Daniel sa tabi niya saka ibinaba ang isang paperbag. “Kumain ka muna, baka gutom ka na,” anitong inilabas sa papel na yari sa bag ang dalawang sandwich saka iniabot sa kaniya ang isa pagkatapos ay isinunod naman nito ang dalawang bote ng malamig na mineral water.“Salamat, tama ka gutom na nga ako,” si Ara na tumawa ng mahina bago sinimulang kainin ang ibinigay na sandwich sa kaniya ni Daniel.Mataman lang siyang tinitigan ng binata pagkatapos ay tumango habang nakangiti. “Naalala ko lang, hindi ba nabanggit mo sa akin na may kakambal ka?”“Oo, si Bella,” sagot niya habang ngumunguya ng sandwich.
“KUMUSTA?” si Daniel isang araw habang busy siyang nag-e-encode ng mga bagong dating na titles ng libro sa harapan ng computer.“Kung magsalita ka parang ang tagal na nating hindi nagkikita ah,” aniyang tumawa pa ng mahina saka sinulyapan si Daniel na noon ay nakaupo sa silyang nasa harapan ng working table. At katulad ng dati ay nakatitig parin ito sa kaniya.Tumawa ng mahina si Daniel habang nanatiling nakatitig sa kaniyang mukha. Hindi lang niya masabi pero sa tuwing gagawin iyon ni Daniel ay para siyang nababalisa na hindi niya maipaliwanag.“Kumain ka na?” tanong ni Daniel sa kaniya makalipas ang ilang sandali.Umiling si Ara. “Ikaw ba?” tanong-sagot niya sa binata.“Hindi pa, hinihintay kasi kita,” ang derestahan nitong sagot.“Ano?” agad na dumamba ang kaba sa dibdib ng dalaga dahil sa sinabing iyon ni Daniel.&n
MABIBIGAT ang mga paa kong binagtas ang mabatong kalsada ng lugar na iyon. Hindi ako pamilyar at hindi ko alam kung saan iyon o sa madaling salita, kung nasaan ako. Pero masakit na ang mga paa ko at tinitiis ko nalang ang nararamdaman kong pagtusok sa talampakan ko ng maliliit at matutulis na bato. Sa kabila ng katotohanan na estranghero sa akin ang nasabing lugar ay hindi ko parin mapigilan ang sarili ko na hangaan iyon. Maganda kasi ang tanawin at mabango ang sariwang hangin na tila ba nahaluan ng amoy ng mga damo na nabasa ng hamog at talutlot ng mga ligaw na bulaklak. Napakaganda ng lugar na iyon at kahit kung tutuusin ay wala akong ideya kung nasaan talaga ako ay parang hindi narin naging importante ang kaisipang iyon sa akin. Hanggang sa kalaunan ay tila ba hindi ko narin alintana ang mabatong kalsada na tinatahak ko, dahil ang mas mahalaga sa akin nang mga sandaling iyon, ang masarap na pakiramdam na ibinibigay sa akin nang tila paraisong lugar na iyon. Kung tutuusin ay luma
Present Day... Mabilis na pinahid ni Bella ang mga luhang labis na bumasa sa kaniyang mukha. Hindi niya kilala si Daniel, pero sapat na ang lahat ng nabasa niya upang bigyan ng justification ang lahat ng nangyari. Muli niyang binuklat ang kasunod na pahina. At sa pagkakataong iyon hindi na ang karaniwang Dear Diary ang nabasa niyang nakasulat sa kaliwa at itaas na bahagi ng papel, kundi ang mga salitang Dearest Daniel. Oo, dito pala sinimulan nang sulatan ng kapatid niya ang yumao nitong asawa at iyon ang dumurog ng husto sa puso niya. Dearest Daniel, Nandito ako sa kwarto natin, at habang isinusulat ko ito ay yakap ko ang naka-frame na litrato mo. Napakagwapo mo talaga, alam mo ba? At para sa akin ikaw ang pinakagwapong lalaki sa buong mundo. Totoo iyon. Miss na miss na kita. Kinabukasan nang gabi pagkatapos nating ma
"ANO bang sinasabi mo?" ang umiiyak kong sambit."Iyong totoo," aniyang tumawa pa ng mahina saka ako tinitigan. "Look at me," ilang sandali nang umiwas ako ng tingin sa asawa ko ay iyon ang narinig kong sinabi niya.Kahit ayoko ay kusa akong napasunod sa kaniya. Ganoon naman palagi si Daniel. Mayroon siyang sariling paraan kung papaano niya akong pahihinuhurin at hindi niya kailangang magtaas ng boses o maging awtorisado ang tono ng kaniyang pananalita para gawin iyon."Kapag wala na ako magmahal kang muli, ituloy mo parin ang buhay mo," mabilis akong nakaramdam ng matinding palalamig sa buo kong katawan dahil sa sinabing iyon ni Daniel.Magkakasunod akong napailing. "No, alam mong hindi ko magagawa iyan. Alam mo kung gaano kita kamahal at kapag ginawa ko iyon alam mo rin na kahit may ibang tao sa tabi ko ikaw parin ang hahanapin ko, ikaw parin ang makikita ko," umiiyak kong giit.
Dear Diary,NANG magsimula ang treatment ni Daniel ay pinuno ko ang puso ko ng pag-asa na gagaling ang asawa ko. Mahal na mahal ko siya at gusto ko pa siyang makasama. Mahirap sa akin ang pakawalan siya dahil binuo ko na ang buhay ko kasama siya, at nagsimula iyon nang araw na sagutin ko siya at tanggapin siya sa buhay ko bilang aking nobyo. At hindi lang iyon nadoble nang araw na pumayag akong magpakasal kami.Pinipilit kong isipin na gagaling siya, dahil mahal na mahal ko siya.Gusto kong isipin na siya parin ang makakasama ko hanggang sa aking pagtanda. Pero iba ang sinasabi ng mga doktor. Iba narin ang sinasabi ni Daniel.Siguro ganoon talaga kapag mahal mo ang isang tao. Pipilitin mong kumapit kahit wala ka nang pwedeng kapitan. Kasi ayaw mo siyang pakawalan.Lumipas ang mga araw, linggo at buwan. Malaki ang ipinagbago ng itsura ng asawa ko. Sa
"HINDI ba makakasama sa iyo ang pinaggagagawa nating ito?" nang pareho na silang nakahiga ng asawa niya ay iyon ang naitanong ni Ara rito.Narinig ni Ara ang mahinang tawa na naglandas sa lalamunan ni Daniel. "Sa tingin ko hindi naman," sagot nito saka siya kinabig at saka dinampian ng isang simpleng halik sa kaniyang noo."Kung ganoon pala eh samantalahin na natin ang pagkakataon," aniyang kumilos saka umibabaw sa asawa niya."Ara!" saway ni Daniel sa kaniya.Kinikilig na natawa lang siya ng mahina at saka sinimulan ang muling paghuhubad ng ngayon ay manipis na pantulog na kaniyang ng suot."Hindi mo naman kailangang bumangon, huwag kang mag-alala kasi ako ang magtatrabaho this time," aniya pang inihagis kung saan ang hinubad niyang damit saka isinunod ang suot niyang panloob na yari naman sa manipis na lace.Madilim ang kwarto nila nang mga sandaling iyo
KATULAD ng gustong mangyari ni Daniel, tinitigan niya ito. Kaya naman kitang-kita niya kung sa papaanong paraan nagbago ang damdamin sa maiitim nitong mga mata habang inaangkin siya.Pareho naman silang basang-basa ng umaagos na malamig na tubig mula sa shower kung saan sila nakatapat.Pero walang sinabi iyon sa init ng pakiramdam na ibinibigay sa kaniya ng paglalabas-masok ng pagkalalaki ng kaniyang asawa. At talagang hindi kayang hugasan kahit ng malamig na tubig na inilalabas ng dutsa."B-Baka mapagod ka, ohhhhh!" ang nasambit niya saka muling napapikit nang maramdaman niya ang isang malalim na ulos na nagmula kay Daniel."Kaya ko pa huwag kang mag-alala," ang asawa niyang umangat pa ang sulok ng labi bago siya hinalikan. "I love you," anas muli ni Daniel nang pakawalan nito ang kaniyang bibig saka siya binuhat upang iupo sa mahabang counter sa loob ng banyo nito.Lalong nagtumind
NAUNA na silang tinanong ni Marielle kung ano ang plano nila para sa unang gabi nila bilang mag-asawa. Sa simula ay nagbiro si Daniel, gusto raw nito ng trip to Europe, pero dahil nga sa kalagayan nito ay pareho-pareho naman nilang alam na imposibleng mangyari iyon.Si Ara ang nag-suggest na sa mismong mansyon nalang sila mag-stay. Masaya na siyang kasal na sila ng lalaking pinakamamahal niya. Ngayon mas importante higit sa kahit ano pang pwedeng mabili at mabayaran ng salapi ay ang pagsisimula ng treatment nito."Bakit hindi ka pumayag nung nag-suggest si Mama na mag-check in tayo sa isang five-star hotel?" katulad ng napagkasunduan nila noon pa mang lumipat siya sa masyon ay sa kwarto na siya nito matutulog simula sa gabing iyon.Nasa veranda sila noon at nagpapahangin. Katatapos lang nilang kumain ng masarap na hapunan na si Aling Salyn at ang biyenan mismo niya ang naghanda. Bukod pa iyon sa masarap rin n
SUMAPIT ang araw na pinakahihintay ni Ara at ganoon narin ang kaniyang nobyo na si Daniel.Hindi iyon ang tipo ng kasal na pinangarap niya, kailangan niyang aminin iyon sa kaniyang sarili. Pero kahit na ganoon, kahit hindi iyon ang klase ng kasal na pangarap niya noon pa mang bata siya ay wala siyang maramdaman na kahit katiting na kalungkutan o panghihinayang. Dahil ang totoo, napakasaya niya.Labis ang pagmamahal niya sa lalaking mapapangasawa niya at iyon ang pinakamahalaga sa lahat. At iyon ang dahilan kaya punong-puno parin ng kaligayahan ang puso niya.Sa huling pagkakataon ay hinagod niya ng tingin ang kaniyang sarili sa harapan ng malaking salamin sa loob ng kaniyang silid.Kahapon ng gabi, sa halip na si Daniel ay si Danica na ang kasama niyang bumili ng damit na iyon. Hindi naging madali para sa kanilang tatlo ang kumbinsihin ang binata na mag-stay
SA nakalipas na mga araw ay naging abala na nga ang magkasintahan katulong ang ina ni Daniel sa pag-aasikaso ng kasal nila na gagawin sa mismong opisina ni Judge Arcega. Ang hukom na kaibigan ng ama at ina ni Daniel na siyang magkakasal sa kanilang dalawa."Saan tayo pupunta?" tanong ni Ara isang araw bago ang kasal nila.Sabado iyon at walang pasok sa eskwela habang gaganapin naman kinabukasan ang kasal nila."Bibili tayo ng damit na isusuot mo para bukas. Gusto ko iyong maganda," ang binata pinakatitigan siya saka hinaplos ang kaniyang pisngi."Kaya mo pa bang mag-drive?" tanong niya sa nobyo sa nag-aalalang tono."Oo naman, sinasamantala ko nga ang pagkakataon na malakas pa ako kasi alam ko hindi magtatagal hindi ko na magagawa ang lahat ng ito lalo na kapag nag-start na ang treatment ko," ang binata sa kaniya nang palabas na sila ng garahe.