Nasa pagkabigla pa rin ako sa lahat ng sinabi sa akin ni Rowan. Lahat ng sinabi niya sa akin ay may katuturan, pero hindi ko lang alam kung mapagkakatiwalaan ko ang kanyang mga salita.Ang isip ko ay nasa kaguluhan mula noon. Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang paniwalaan o hindi. Naiintindihan ko na nahirapan siyang bitawan ang lahat ng pinaplano nila ni Emma para sa hinaharap. Naiintindihan ko na nahirapan din siyang bitawan ang isang pag-ibig na akala niya ay walang hanggan. Naku, naiintindihan ko na kung ako ang nasa kanyang kalagayan, mahihirapan din ako sa aking mga damdamin, pero paano naman ako?Paano naman ang mga pinagdaanan ko sa kanyang mga kamay? Ano naman ang sakit na dinanas ko at ang mga damdaming patuloy kong pinagdadaanan? Minahal ko si Rowan kahit na hindi ko dapat, at sa tingin ko iyon ang sandaling napagtanto kong dapat ko nang bitawan.Gusto ko ng kinabukasan kasama siya, pero paano ko lalabanan ang mga alaala ng lahat ng ginawa niyang masakit sa akin? Maaari
"Maaari mo kaming kausapin tungkol sa anumang bagay na nakakabahala sa iyo. Makikinig kami," dagdag ni Theo na may maliit na ngiti sa kanyang mukha.Humihinga ako ng malalim at saka binuksan ang aking bibig. "Tungkol ito kay Rowan."Nora ay humuhuni kay Iris bago tumingin sa akin. "Alam kong sasabihin mo ‘yan."“Ano sa tingin niyo sa kanya? Nasaktan niya ako, pero nakikita ko rin ang ilang pagbabago sa kanya. Ang problema ko ay hindi ko alam kung dapat ko ba siyang patawarin at magpatuloy o hindi. Nag-usap kami, at may mga sinabi siya. Mga bagay na hindi ko alam kung dapat ko bang tanggapin o hindi.” Hindi ko nga alam kung may kabuluhan ba ako, pero inilabas ko lang ito sa paraan ng pagproseso ko sa aking isipan.Nagkatitigan sila bago sabay silang tumingin sa akin. Si Theo ang unang nagsalita."Hindi ko gusto si Rowan; kailangan kong maging tapat sa iyo tungkol diyan. Hindi pagkatapos ng lahat ng pinagdaraanan mo sa kanya. Mas gugustuhin kong ilibing siya sa lugar na walang makak
Nananatili ako sa bahay ng mga magulang ko nang kaunti pang mas matagal. Ipinapakinabang ni Iris ang atensyon na ibinibigay sa kanya ng kanyang mga lolo't lola. Bagaman siya ay maliit, mahilig siya sa atensyon, lalo na kung ang atensyon ay nasa anyo ng mga halik sa tiyan.Tinitingnan siya, sana ganun lang kasimple ang buhay ko. Ako lang ba ang naghangad ng buhay ng isang bata? Wala silang ibang iniisip kundi pagkain at maruming lampin. Ang kanilang kawalang-kasalanan ay parang panggamot sa sugatang at naguguluhang kaluluwa.Pagkatapos ay lumalaki sila, nangyayari ang buhay, at nagiging mapaghimagsik sila. Kung kaya kong iligtas ang aking dalawang anak mula sa bagay na ito na tinatawag na pag-ibig, gagawin ko, pero alam kong sa huli ay hindi ko magagawa dahil mayroon silang sariling kapalaran na susundan, kung ito man ay puno ng kaligayahan, sakit, o halo ng pareho.Patuloy akong manood habang parehong mga lolo't lola ay naglalaro sa aking anak sa damuhan. Si Nora ay may hawak na tum
"Lumabas ka!" Sumigaw si Letty, halos tumayo mula sa kanyang upuan. "Sabihin mo na lahat, babae. Huwag mo kaming bitinin.”Hindi ako interesado dati, pero ito ang nagpasimula ng aking interes. Hindi ko akalain na itutuloy niya ito, pero mukhang nagkamali ako. Kahit na sinabi niyang iisipin niya lang ito para pasakitan ang kanyang ama, hindi ko siya sineryoso."Well, dumating siya ulit; pinapasok ko siya, at pagkatapos ay sinimulan niyang magpakasasa sa akin," sabi ni Corrine na may ngiti, na malinaw na nasa langit pa rin."Seryoso?" Iyan lang ang sasabihin mo sa amin.” Mukhang naiinis si Letty dito. "Gusto ko ng mga maanghang na detalye: gaano siya kalaki, anong mga posisyon ang ginawa niya sa'yo, gaano siya katagal, at ilang beses ka nilabasan?"Nagtawanan ako doon. Parang mamamatay si Letty kung hindi niya makuha ang mga sagot sa kanyang mga tanong. Mukhang sabik siya at nakaupo sa gilid ng kanyang upuan. Hindi ko na kayang pigilin pa, at nauwi ako sa pagtawa. Sobrang nakakatawa,
RowanPutang ina, ayaw ko ito! Ayoko ng tensyon at hindi komportableng pakiramdam sa pagitan namin ni Ava. Sinasadya ko na lang na tuwing nagkikita kami, tinititigan niya ako na parang hindi niya alam kung ano ang gagawin sa akin.Ilang araw na ang lumipas mula noong umagang iyon. Akala ko magiging maayos ang lahat sa pagitan natin kapag naipaliwanag ko na ang lahat, pero mali ako. Sa katunayan, parang, pagkatapos kong sabihin sa kanya ang lahat, doon na nagsimulang bumagsak ang lahat.Bumalik ako sa bahay, at hindi na pareho ang mga bagay. Huwag mo akong maliitin, hindi siya naging isang galit na galit na babae o anuman, pero sa puntong ito, mas pipiliin ko pa ang ganoong sitwasyon kaysa sa malamig na pagkamagalang na ipinapakita niya sa akin.Ang takot kong mawala siya ay lalong lumalakas araw-araw. Hindi ko maiwasang magtaka kung ano ang mangyayari kapag naibalik na ang kanyang alaala at malaman niyang kami ay hiwalay na. Na niloko ko siya. Ang takot ay may hawak sa aking putang
Ava Pagod na pagod na ako. Huwag mo akong maliitin, mahal ko si Noah, pero hindi na ako makapaghintay na matapos ang kanyang party para makapagpahinga ako. Ang mga nakaraang araw ay naging abala sa pagpaplano ng bahagi. Naipanatili nito ang aking isip na abala, pero hindi nang husto.Nasa kaguluhan pa rin ako tungkol sa kung ano ang dapat kong gawin. Tuwing tinitingnan ko siya, hindi ko maiwasang magtaka kung dapat ko ba siyang bigyan ng pagkakataon o hindi. Mahal ko siya, pero hindi ko lang sigurado kung kailan ako tunay na gagaling at makakalimutan ang lahat ng pinagdaraanan ko dahil sa kanya.Inalis ko ang sarili ko sa mga iniisip na iyon, nag-text ako kay Kate at sinabi kong okay lang na dalhin niya si Emma. Malinaw na darating si Travis, pati na rin ang mga magulang ni Rowan at si Kate. Dumalo sila sa bawat kaarawan ni Noah. Maging bastos naman kung hindi ko sila imbitahan dahil sa mga isyu ko sa kanila. Bukod pa rito, gusto ni Noah na nandito sila.Sumagot siya kaagad at sin
Hindi niya binibigyan ng pagkakataon ang sinuman sa kanila na sumagot. Dahan-dahan niyang kinuha si Iris mula sa mga bisig ni Rowan, hinawakan ang kamay ko, at hinila ako palayo sa dalawang lalaking mukhang awkward na nakatayo nang magkasama.Pareho kaming tahimik habang umaakyat kami patungo sa kwarto ni Iris. Pagdating namin doon, maingat na inilalagay ni Mama si Iris sa kanyang kuna. Pagkaayos niya, hinawakan niya ang kamay ko, at umupo kami malapit sa bintana."So, sabihin mo sa akin, nakapagdesisyon ka na ba tungkol kay Rowan?""tinanong niya, hawak ang aking kamay."Humaharap ako sa kanya at nilingon siya. Hindi. Hindi pa rin ako sigurado sa mga bagay-bagay."Naisip ko na ito at sa tingin ko dapat kang magsimula ng therapy." Sinabi sa akin ni Letty na nagsimula ka pero tumigil ka dahil sa mga halatang dahilan. Sa tingin ko, dapat mong ipagpatuloy.” Sabi niya. "Marami kang pinagdaanan, at malinaw na mahirap talikuran ito." Kailangan mo ng tulong at isang tao na gagabay sa iyong
Patuloy akong nakatitig kay Emma sa gulat. Nang sinabi ni Inay na siya ay nasa isang nakababahalang kalagayan, hindi ko akalain na magiging ganito kalala.Wala siyang kahit anong pagkakahawig sa dati niyang sarili. Sinubukan niyang magbihis, o baka pinilit siya ni Inang magbihis, at kahit na maganda ang hitsura ng kanyang itim na maong, navy blue na halter top, at isang pares ng wedge sandals, wala itong nagawa para mapaganda ang kanyang anyo.Ang kanyang mukha ay maputla; ang kanyang kahanga-hangang gintong buhok ay mukhang mamantika at manipis na. Ang kanyang mga pisngi ay halata rin, pero hindi sa magandang paraan, at mukhang marami siyang nawalang timbang."OMG," bulong ni mama sa tabi ko.Tayo ay sumusulong. Hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko. Hindi ko alam kung dapat ko ba silang tanggapin o iwasan na lang.Si Nanay ang nagpasimula at ginabayan ako papunta sa kanila. Pareho silang lumingon at tumingin sa amin."Maligayang pagdating," bulong ko, pakiramdam na lubos
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan