Kinakabahan kong tinatapik ang mga paa ko habang hinihintay kong tawagin ang pangalan ko. Kasalukuyan akong nakaupo sa waiting room ng clinic naghihintay ng appointment ko. Ang sabihing kinakabahan ako ay isang maliit na pahayag dahil ako ay nagpapanic sa loob. Parang De ja vu ang lahat ng ito. Pangalawang pagbubuntis ko at dito ako pupunta sa mga appointment ko mag-isa. Ang kaibahan lang ay hindi makakadalo si Ethan habang kasama si Rowan ay hindi na lang siya nag-abalang lumapit. I tried so hard to ignore the fact na buntis ako hanggang sa ilang araw na ang nakalipas nang mapansin kong tumataas ang waistline ko. Nagsisimula nang magpakita ang aking baby bump at sa lalong madaling panahon malalaman ng lahat na ako ay buntis. Napabuntong hininga ako at gumawa ng mental note para sabihin sa mga magulang ko. Wala akong puso na ibunyag na inaasahan ko ang anak ni Ethan. Unang-una dahil anak pa nila siya. Ito ay talagang kakaiba para sa kanila na malaman na ang kanilang biological
“I want to take you out for lunch” sorpresa ulit ni Rowan sa akin. Tumingin ako sa kanya ng may pagdududa "Bakit?" "Gusto kong mag-usap tayo" Ini-scan ko ang mga kalsada. Tinitingnan kung makakahanap ako ng taxi. Ngayon ay dumating ako sa isa dahil wala ako sa mood na magmaneho. “Sa tingin ko hindi magandang ideya iyon. Wala na talaga tayong pag-uusapan” I focus my eyes back on him. Pinasadahan niya ng mga kamay ang itim niyang buhok. Parang medyo frustrated. "Rowan..." Magpapaalam na sana ako sa kanya na aalis ako, pero pinutol niya ako. Ang lamig ng mukha niya."Hindi ako kukuha ng hindi bilang sagot. It’s either you get in by yourself or I carry you in” sabi niya at sinenyasan ang kotse niya. "Hindi ka maglalakas-loob" "Subukan mo ako, Ava" He starts advance on me and I just know that he was about to enact his threat. With a humph, tumalikod ako at humakbang papunta sa kotse niya. Binuksan niya ang kotse at pumasok ako. Pinandilatan ko siya ng tingin nang makapa
Hindi na kami nag-usap pagkatapos noon. Awkward talaga ang tanghalian habang tahimik kaming dalawa na kumakain. Gulong-gulo ang isip ko sa paghingi niya ng tawad. Hindi ko alam kung ano ang inaasahan niya sa akin, ngunit sigurado akong umaasa akong hindi iyon kapatawaran. Hindi man lang ngayon.Pagkatapos naming kumain ay hinatid niya ako pauwi. Tahimik din ang biyahe. Pareho kaming nawala sa sarili naming pag-iisip. Hindi ko lang alam kung paano siya papasukin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin sa bagong bersyon niyang ito. Ang lahat ng ito ay bago at kakaiba kung sasabihin."Salamat" sabi ko sa kanya pagkarating namin sa bahay. “Sa pagsama sa akin sa appointment at sa tanghalian”"It was no problem" pilit niyang ngumiti pero hindi umabot sa mga mata niya.Tumango ako at nagsimulang lumabas. Pinigilan niya ako sa pamamagitan ng paghawak sa kamay ko."I want you to let me know anytime you have appointments" he told me, his eyes staring deep into mine.Muli ko siyang tinitigan, h
"Ano? Totoo naman at proud na proud ako sayo"He gave me a mischievous smile and I just know na nakuha niya ako kung saan niya ako gusto."Maaari ba akong maglaro ng mga video game dahil ako ay isang math genius?"ngayon ko lang nalaman. Binatukan niya ako.bumuntong hininga ako. "Sige, pero isang oras lang"Nagmamadali siyang umakyat sa hagdan na sumisigaw ng salamat nang paulit-ulit na nagpapangiti sa akin sa proseso.“Hoy, Maria. You’re free to leave” sabi ko sa yaya namin habang naglalakad ako papuntang kusina."Sigurado ka ba?"“Oo. Sige na"Ngumiti siya sa akin bago kinuha ang mga gamit niya. Makalipas ang labinlimang minuto ay wala na siya at sana hindi ko nalang siya pinilit na umalis.Kasama si Noah sa kwarto niya. Ako ay nag-iisa. Wala akong iniisip at nagsimulang tumakbo ang mga iniisip ko. I was just contemplation starting dinner early nang bumukas ang front door ko.“Yoohoo. Ava nasaan ka?"Ang letty voice ay nagdudulot ng ngiti sa aking mukha."Sa kusina"
Ngayon ay isang malamig na araw. Wala akong masyadong gagawin. Nasa school na si Noah, andito ako sa bahay nagpapahinga lang. Pagkatapos ng aking mental breakdown, nagpasya akong magpahinga mula sa trabaho. Hindi natuwa ang aking mga estudyante tungkol dito, ngunit naunawaan nila na wala ako sa aking sarili nitong mga nakaraang linggo. I planned to resume after ko manganak. Ang focus ko ngayon ay ang aking mga anak at ang Hope Foundation.Sinusubukan ko pa ring tanggapin ang lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo. Kasama ang pagbabago ng bawat isa sa pag-uugali. Ang tanging tila naayon sa kanyang mapoot na personalidad ay si Emma. Ang iba ay tila nagkaroon ng magdamag na pagbabago ng puso.Sa halip na tumuon sa mga kaisipang iyon. Tinulak ko sila palayo at kinuha ang phone ko at dinial ang number ni mama. Siya pick up sa unang ring."Hi mom" bati ko sa kanya. Hindi pa ako sanay na tawagin siya ng ganoon, pero unti-unti na akong nakarating doon.“Ava!” Sumisigaw siya sa
“Never in my life have I seen a person’s heart melt so fast when it comes to my dog. Most people usually find him annoying as hell” the warm voice makes me whip my head so fast, I almost break it in the process.Mga banal na usok. Ang init ng lalaki sa malapitan. Itim na buhok, berdeng mata, matataas na cheekbones, pait na linya ng panga, labi na nagmamakaawa na halikan at katawan na umaakit sa iyo na gumawa ng maruruming bagay. Nag-init siya at alam niya iyon. Alam ko kung ano ang iniisip mo. ‘Dahan-dahan Ava, minsan ka nang naloko sa magagandang hitsura, huwag ka nang magkamali ulit’.ako ay hindi. Isinusumpa ko ang pag-ibig at mga lalaki, ngunit hindi iyon nangangahulugan na hindi ko mapapahalagahan ang isang magandang ispesimen kapag nakita ko ang isa. hindi ako bulag."Nagkakilala na ba tayo dati?" Ang mga salitang lumabas sa bibig ko bago ko pa mapigilan. "Mukhang pamilyar ka lang."Tumitig siya saglit bago sumagot. “Oo, sa iisang school tayo nag-aaral, two years behind ka
"Noah, tapos ka na ba sa iyong takdang-aralin?" Tumatawag ako, ngunit hindi ko sinasagot.Biyernes ng hapon noon at pagod na pagod ako sa aking mga paa. Nakalimutan ko noong buntis ka kung gaano ka kadaling mapagod. Ang bawat bagay ay napapagod ako. Ang ipinagpapasalamat ko lang ay hindi ako nakaranas ng morning sickness hindi tulad noong ipinagbubuntis ko si Noah.“Noah?” tawag ko ulit sa kanya.I wonder kung ano ang ginagawa niya. Karaniwan akong nakakakuha ng sagot kaagad. Maliban na lang kung may nakaagaw ng atensyon niya at nakaagaw ng atensyon niya.Bago ko pa mabuhat ang pagod kong katawan para umakyat para tingnan siya, tumunog ang doorbell ko.Isang mabigat na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Hindi naman sa ayaw kong makita ang sinuman, gusto ko lang magpahinga. Baka maligo ng matagal.Buong araw akong nagpunta sa Hope Foundation sa pagbabasa ng napakaraming dokumento na nangangailangan ng aking atensyon. Ang aking mga mata ay tuyo, ang aking isip ay nasunog at ang
"Sana mailabas siya ni Noah sa shell niya" I mumble, handing him a cupcake.Inikot ko ang isla. Kinuha ko ang isa sa mga barstool, nakahinga ako ng maluwag na nakaalis na ako. Hinalukay ko ang isa sa cupcake. Walang laman ang isip ko."Gusto kong humingi ng tawad" sabi ni Calvin pagkaraan ng ilang sandali."Para saan?""Mukhang bastos noong isang araw."Waving my hands dismissively, humarap ako sa kanya. "Sa iyong pagtatanggol, masyado akong naging extra, kaya huwag kang mag-alala tungkol dito"Ang pag-uusap tungkol sa araw na iyon ay nagpapaalala sa akin ng sakit na nakita ko sa kanyang mga mata. Sa ngayon ay nagawa niyang mabuti ang pagsisikap na itago ito. Maaaring isipin ng iba na okay siya, ngunit masasabi kong hindi siya. Kinikilala ko ang pakikibaka sa kanyang kaluluwa dahil karaniwan kong pinagdaraanan ang parehong bagay.Madaling makita ng taong nasaktan ang sakit na pilit tinatago ng iba. Lalo na kung ito ay ang parehong uri ng sakit na nararanasan mo mismo.“So ano
Tiniyak ng kanyang tono na walang puwang para sa pagtatalo. Pumayag ka man o sumang ayon."Oo, Mr. Wood," Nauutal niyang sabi, bakas sa mukha niya ang takot sa tahasang pagbabanta.“Ngayon, bumalik ka na sa trabaho. Hindi ka namin binabayaran para pumasok sa trabaho para makipagkaibigan sa pag asang makakuha ng pabor."Namumula ang pisngi niya sa kahihiyan bago siya mabilis na tumalikod at kumaripas ng takbo. Ang iba, ay nagpanggap na lang na parang hindi pa sila nakakita maliban na lang kung gustong maparusahan.Pagkatapos nito, marahan niya akong hinila papunta sa elevator. Pagkasara nito, lumingon ako sa kanya."Ikaw at ang iyong kapatid ay maaaring nakakatakot kapag gusto niyo," Sabi ko sa kanya ng matapat.Narinig ko sila. Narinig ang Wood duo. Kahit ang mga magulang ko ay natakot sa kanila noon at wala pa silang dalawampu't tatlo. Madali nilang takutin ang sinuman. Yung mga tumatawid sa kanila, sabihin na nating hindi na sila nakabawi. Ibig kong sabihin, ako at si Ava ay is
"Oo, pakiusap," Sagot niya, "Maari mo bang kolektahin ang mga weekly report mula sa mga department. Dahil sa kaganapan kahapon, hindi ko sila nakuha."“Oo naman, walang problema. Ilagay ko na lang ang bag ko sa opisina ko, pagkatapos ay kukunin ko na."Umalis na ako pagkatapos niyang tumango. Nagmamadaling pumunta sa opisina ko, dali dali kong niligpit ang mga gamit ko bago umalis patungo sa ibang department.Pagdating ko sa unang department, tense ang atmosphere habang humahakbang ako sa space. Lahat at ang ibig kong sabihin, lahat, ay nakatitig sa akin. Ayoko ang atensyon at gusto na asikasuhin lang nila ang kanilang mga kailangan gawin. Hindi ko sila pinansin, ginawa ko muna ang dapat kong gawin bago umalis.Hindi ako kailanman gumawa ng mga kaibigan, kasi si Milly ang nagkalat na isa akong p*ta na natutulog kasama si Gabriel. Sapat na iyon para husgahan ako ng iba at lumayo.Nakahinga ako ng maluwag nang makarating ako sa huling departamento. May ilan na nagbibigay sa akin ng
Harper.Kinaumagahan, wala nang makita si Gabriel habang kinuha ko ang aking almusal at naghanda para umalis para sa trabaho. Nung pasakay na kami sa kotse tinanong ko yung driver kung nasaan si Gabriel, nalaman ko bang umalis na siya papuntang trabaho.Ito ang unang pagkakataon na magkahiwalay kaming pumasok sa trabaho mula noong nagsimula akong magtrabaho para sa kanya. Hindi ko alam kung gumaan ang loob ko o hindi.Dahil wala siya, nagpasya akong ihatid muna si Lilly sa school. Hindi pa namamatay ang kanyang excitement. Buong biyahe papunta sa paaralan ay patuloy niyang pinag uusapan si Sierra. Kilala ko ang aking anak na babae, at alam kong hindi siya kailanman naging ganito kasabik o kasaya pagdating sa ibang babae.Oo naman, mayroon siyang mga kaibigan sa bahay kung saan kami nakatira, ngunit wala sa kanila ang pinag uusapan. Sasabihin ko na ang mga babaeng iyon ay higit na kakilala kaysa kaibigan ng aking sanggol na babae.Hindi niya sila pinapunta sa mga sleep-overs, at ku
Sa pagpapasya na huwag pansinin ang mga ito, tumayo ako muli, kinuha ang aking amerikana at umalis sa aking opisina. Alam kong wala akong gagawing trabaho, kaya bakit kailangan ko pang subukan?Nag text ako sa aking driver tinanong siya na dalhin ang kotse bago pumasok ng elevator. Makalipas ang ilang minuto, nasa underground parking na ako.“Mr. Wood,” Bahagyang yumuko siya habang pinagbuksan ako ng pinto ng sasakyan.Tumango ako pagkapasok ko. Pumasok na siya at nagsimula na kaming gumalaw.Upang pumatay ng oras, nagpasya akong tingnan ang mga tabloid.SA WAKAS NA TUMAYO si GABRIEL WOOD, AYON SA MGA PAHAYAG NA INILABAS SA LAHAT NG WOOD CORPORATION SOCIAL MEDIA FORUM.ANG PINAKA Kapat dapat na BACHELOR NG LUNGSOD, si GABRIEL WOOD, AY HINDI NA SINGLE.HEARTTHROB, GABRIEL WOOD, SA WAKAS TIED THE KNOT.WALA NA SA MERKADO SI GABRIEL WOOD.SINO ANG MASWERTENG BABAE NA NAKUHA SI GABRIEL WOOD PARA lagyan ng singsing?Tuloy tuloy sila. Ang ilan sa mga teorya na mayroon sila ay hanga
Gabe.Panay ang tingin ko sa mga papel na nasa harapan ko. asar pa rin ako. Sobrang napipikon pa din ako. Ibig kong sabihin, ano ang iniisip ni Milly, nakipag tapatan kay Harper?Hindi ako makapag focus, itinulak ko ang sarili ko at nagsimulang maglakad. Ang aking isip ay tumatakbo ng isang libong milya bawat segundo. Nag iisip ako, nagsisikap na magkaroon ng mga ideya at bawat isa sa kanila ay nasa iba't ibang paraan na maaari kong gawin ang kanyang buhay na isang buhay na impiyerno.Bakit galit na galit ka? Hindi tulad ng pagtrato mo kay Harper ng mas mahusay noong asawa mo siya ilang taon na ang nakakaraan. Kinukutya ako ng aking panloob na boses, ngunit ayaw kong makinig dahil ito ay tama. Hindi ko kailanman kinunsidera ang kanyang nararamdaman dati at paulit ulit ko siyang sinasaktan, kung gayon ano ang nagbago?Nakita ko ang gulat at pagtataka sa mga mata ni Harper nang hilahin ko siya sa gitna ng silid at pinagbantaan ang sinumang maglakas loob na saktan siya.Nung nasa off
Pagkatapos nito, pinagsama niya ang kamay namin, tumalikod at hinila ako palabas ng kwarto. Ang huling nakikita ko bago kami umalis ay ang takot ni Milly. Ang kanyang takot ay nagsasabi sa akin ng lahat ng kailangan kong malaman. Oo, ang ulat ng pagsisiyasat na iyon ay hindi aawit ng mga papuri sa kanya.Tahimik kaming pumasok sa elevator at sumakay. Pagbukas nito, inakay ako ni Gabriel papunta sa opisina niya.“Okay ka lang ba?” Tanong niya sa akin ng nasa loob na kami. “Sinabihan ko ang aming media team na iannounce ang ating kasal. Bumaba lang ako para ipaalam sayo dahil wala ka sa opisina mo noong nadatnan ko ang nakakadiri na eksenang iyon."Inalis ko ang kamay ko sa kanya at saka siya tinitigan. “Okay lang ako. Walang dapat ipag alala."“Sigurado ka?”"Positibo"Nanatili kaming tahimik ng ilang sandali. Nakikita kong may gusto pa siyang sabihin, pero may pumipigil sa kanya. Ang mapupungay niyang mga mata ay nagiging dahilan para hindi ako komportable."Kung wala ng iba, gu
“Asawa?” Inuulit ni Milly ang mga salita na parang hindi niya maintindihan.“Nauutal ba ako?” Tanong ni Gabriel na may talim sa tono niya.Tahimik ngayon ang buong kwarto. Lahat ng kanina pa nagbubulungan at nakaturo sa akin ay nakatingin na sa lupa.Hindi ko talaga kailangan ni Gabriel na lumaban sa mga laban ko para sa akin. Malayo na ang narating ko mula sa insecure at mahiyain na batang babae na magpapahintulot sa mga tao na libutin siya. Sinabi iyon, hindi mahalaga na hindi ko gusto kung paano siya lumapit sa aking pagtatanggol.Nanginginig si Milly. Parang nanginginig ang buong katawan. Tahimik ang katawan niya at bakas sa mukha niya ang takot. Sa unang beses simula ng dumating ako para magtrabaho dito, hindi siya kamukha ng mayabang na babaeng nakasanayan ko.Sa paraan ng dinadala niya ang kanyang sarili, aakalain mong pag aari niya ang bwisit na company. Siya ay namumuno sa iba sa paligid, siya ay bastos at malisyoso, palaging tinatrato ang iba (lalo na ang mga babae) na p
Kakababa ko pa lang ng sasakyan ay bigla niyang hinawakan ang kamay ko at hinila ito ng mahigpit. Nagulat ako sa kilos at nataranta kong inangat ang ulo ko para lang makita ang mata niya na nagaalab."Nasaan ang singsing mo?" Sigaw niya, nanlilisik ang mga mata niya sa akin.Langya! Anong kalokohan?Dahan dahan akong tumingin sa kanya, papunta sa walang laman na ring finger ko. Nalilito ka na ba sa isang sitwasyon? Para bang alam mo kung ano ang tinatanong sayo, alam mo ang sagot, ngunit nalilito ka pa rin? Well, ako yan ngayon."Harper, nasaan ang singsing mo?" Sigaw niya habang bumababa ng sasakyan.Pinagmamasdan ko ang pagbuka ng kanyang katawan mula sa kotse at pagkatapos ay tumataas siya sa akin. Ang kanyang napakaraming presensya ay nagpapatahimik sa akin.Ang kaunting iling niya ay nagpabalik sa akin sa kasalukuyan."Hindi ko maintindihan kung ano ang nangyayari ngayon," Bulong ko, hindi pa rin sigurado kung bakit siya nagalit sa isang bagay na hindi gaanong mahalaga.Ma
Pilit kong inaalis ang kamay ko, pero walang silbi. Matatag ang pagkakalagay niya, ayaw bitawan. Hindi masakit ang pagkakahawak niya, pero sapat na ang higpit kaya hindi ko maalis ang kamay ko sa kanya."Harper" Babala niya nang subukan kong hilahin muli ang kamay ko.Bakit niya ito pinaghirapan? Hindi kaya hinayaan na lang niya ang isyu?"Walang dapat pag usapan" Umangal ako, nakatitig sa kanyang gwapong mukha.Nakakahiya na ang katotohanang muntik na akong sumuko sa haplos niya. Ngayon ay gusto niya akong ipahiya pa ngunit hinahagis ito sa aming pagpunta sa trabaho."Dyan ka nagkakamali." Hinawakan niya ang bewang ko at hinila ako palapit sa kanya. "Marami tayong pag uusapan."Anong kalokohan ang ginagawa niya? Nawala na ba ang kanyang katinuan? Siguradong may mali kay Gabriel, dahil napaka out of character niya.Sinubukan niya bang paglaruan ako? Iyan ba ang nangyari noon? Isang laro para sa kanya."Bitawan mo ako Gabriel," Sumisitsit ako, habang ang mga nakakaligalig na kai