Kinakabahan kong tinatapik ang mga paa ko habang hinihintay kong tawagin ang pangalan ko. Kasalukuyan akong nakaupo sa waiting room ng clinic naghihintay ng appointment ko. Ang sabihing kinakabahan ako ay isang maliit na pahayag dahil ako ay nagpapanic sa loob. Parang De ja vu ang lahat ng ito. Pangalawang pagbubuntis ko at dito ako pupunta sa mga appointment ko mag-isa. Ang kaibahan lang ay hindi makakadalo si Ethan habang kasama si Rowan ay hindi na lang siya nag-abalang lumapit. I tried so hard to ignore the fact na buntis ako hanggang sa ilang araw na ang nakalipas nang mapansin kong tumataas ang waistline ko. Nagsisimula nang magpakita ang aking baby bump at sa lalong madaling panahon malalaman ng lahat na ako ay buntis. Napabuntong hininga ako at gumawa ng mental note para sabihin sa mga magulang ko. Wala akong puso na ibunyag na inaasahan ko ang anak ni Ethan. Unang-una dahil anak pa nila siya. Ito ay talagang kakaiba para sa kanila na malaman na ang kanilang biological
“I want to take you out for lunch” sorpresa ulit ni Rowan sa akin. Tumingin ako sa kanya ng may pagdududa "Bakit?" "Gusto kong mag-usap tayo" Ini-scan ko ang mga kalsada. Tinitingnan kung makakahanap ako ng taxi. Ngayon ay dumating ako sa isa dahil wala ako sa mood na magmaneho. “Sa tingin ko hindi magandang ideya iyon. Wala na talaga tayong pag-uusapan” I focus my eyes back on him. Pinasadahan niya ng mga kamay ang itim niyang buhok. Parang medyo frustrated. "Rowan..." Magpapaalam na sana ako sa kanya na aalis ako, pero pinutol niya ako. Ang lamig ng mukha niya."Hindi ako kukuha ng hindi bilang sagot. It’s either you get in by yourself or I carry you in” sabi niya at sinenyasan ang kotse niya. "Hindi ka maglalakas-loob" "Subukan mo ako, Ava" He starts advance on me and I just know that he was about to enact his threat. With a humph, tumalikod ako at humakbang papunta sa kotse niya. Binuksan niya ang kotse at pumasok ako. Pinandilatan ko siya ng tingin nang makapa
Hindi na kami nag-usap pagkatapos noon. Awkward talaga ang tanghalian habang tahimik kaming dalawa na kumakain. Gulong-gulo ang isip ko sa paghingi niya ng tawad. Hindi ko alam kung ano ang inaasahan niya sa akin, ngunit sigurado akong umaasa akong hindi iyon kapatawaran. Hindi man lang ngayon.Pagkatapos naming kumain ay hinatid niya ako pauwi. Tahimik din ang biyahe. Pareho kaming nawala sa sarili naming pag-iisip. Hindi ko lang alam kung paano siya papasukin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin sa bagong bersyon niyang ito. Ang lahat ng ito ay bago at kakaiba kung sasabihin."Salamat" sabi ko sa kanya pagkarating namin sa bahay. “Sa pagsama sa akin sa appointment at sa tanghalian”"It was no problem" pilit niyang ngumiti pero hindi umabot sa mga mata niya.Tumango ako at nagsimulang lumabas. Pinigilan niya ako sa pamamagitan ng paghawak sa kamay ko."I want you to let me know anytime you have appointments" he told me, his eyes staring deep into mine.Muli ko siyang tinitigan, h
"Ano? Totoo naman at proud na proud ako sayo"He gave me a mischievous smile and I just know na nakuha niya ako kung saan niya ako gusto."Maaari ba akong maglaro ng mga video game dahil ako ay isang math genius?"ngayon ko lang nalaman. Binatukan niya ako.bumuntong hininga ako. "Sige, pero isang oras lang"Nagmamadali siyang umakyat sa hagdan na sumisigaw ng salamat nang paulit-ulit na nagpapangiti sa akin sa proseso.“Hoy, Maria. You’re free to leave” sabi ko sa yaya namin habang naglalakad ako papuntang kusina."Sigurado ka ba?"“Oo. Sige na"Ngumiti siya sa akin bago kinuha ang mga gamit niya. Makalipas ang labinlimang minuto ay wala na siya at sana hindi ko nalang siya pinilit na umalis.Kasama si Noah sa kwarto niya. Ako ay nag-iisa. Wala akong iniisip at nagsimulang tumakbo ang mga iniisip ko. I was just contemplation starting dinner early nang bumukas ang front door ko.“Yoohoo. Ava nasaan ka?"Ang letty voice ay nagdudulot ng ngiti sa aking mukha."Sa kusina"
Ngayon ay isang malamig na araw. Wala akong masyadong gagawin. Nasa school na si Noah, andito ako sa bahay nagpapahinga lang. Pagkatapos ng aking mental breakdown, nagpasya akong magpahinga mula sa trabaho. Hindi natuwa ang aking mga estudyante tungkol dito, ngunit naunawaan nila na wala ako sa aking sarili nitong mga nakaraang linggo. I planned to resume after ko manganak. Ang focus ko ngayon ay ang aking mga anak at ang Hope Foundation.Sinusubukan ko pa ring tanggapin ang lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo. Kasama ang pagbabago ng bawat isa sa pag-uugali. Ang tanging tila naayon sa kanyang mapoot na personalidad ay si Emma. Ang iba ay tila nagkaroon ng magdamag na pagbabago ng puso.Sa halip na tumuon sa mga kaisipang iyon. Tinulak ko sila palayo at kinuha ang phone ko at dinial ang number ni mama. Siya pick up sa unang ring."Hi mom" bati ko sa kanya. Hindi pa ako sanay na tawagin siya ng ganoon, pero unti-unti na akong nakarating doon.“Ava!” Sumisigaw siya sa
“Never in my life have I seen a person’s heart melt so fast when it comes to my dog. Most people usually find him annoying as hell” the warm voice makes me whip my head so fast, I almost break it in the process.Mga banal na usok. Ang init ng lalaki sa malapitan. Itim na buhok, berdeng mata, matataas na cheekbones, pait na linya ng panga, labi na nagmamakaawa na halikan at katawan na umaakit sa iyo na gumawa ng maruruming bagay. Nag-init siya at alam niya iyon. Alam ko kung ano ang iniisip mo. ‘Dahan-dahan Ava, minsan ka nang naloko sa magagandang hitsura, huwag ka nang magkamali ulit’.ako ay hindi. Isinusumpa ko ang pag-ibig at mga lalaki, ngunit hindi iyon nangangahulugan na hindi ko mapapahalagahan ang isang magandang ispesimen kapag nakita ko ang isa. hindi ako bulag."Nagkakilala na ba tayo dati?" Ang mga salitang lumabas sa bibig ko bago ko pa mapigilan. "Mukhang pamilyar ka lang."Tumitig siya saglit bago sumagot. “Oo, sa iisang school tayo nag-aaral, two years behind ka
"Noah, tapos ka na ba sa iyong takdang-aralin?" Tumatawag ako, ngunit hindi ko sinasagot.Biyernes ng hapon noon at pagod na pagod ako sa aking mga paa. Nakalimutan ko noong buntis ka kung gaano ka kadaling mapagod. Ang bawat bagay ay napapagod ako. Ang ipinagpapasalamat ko lang ay hindi ako nakaranas ng morning sickness hindi tulad noong ipinagbubuntis ko si Noah.“Noah?” tawag ko ulit sa kanya.I wonder kung ano ang ginagawa niya. Karaniwan akong nakakakuha ng sagot kaagad. Maliban na lang kung may nakaagaw ng atensyon niya at nakaagaw ng atensyon niya.Bago ko pa mabuhat ang pagod kong katawan para umakyat para tingnan siya, tumunog ang doorbell ko.Isang mabigat na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Hindi naman sa ayaw kong makita ang sinuman, gusto ko lang magpahinga. Baka maligo ng matagal.Buong araw akong nagpunta sa Hope Foundation sa pagbabasa ng napakaraming dokumento na nangangailangan ng aking atensyon. Ang aking mga mata ay tuyo, ang aking isip ay nasunog at ang
"Sana mailabas siya ni Noah sa shell niya" I mumble, handing him a cupcake.Inikot ko ang isla. Kinuha ko ang isa sa mga barstool, nakahinga ako ng maluwag na nakaalis na ako. Hinalukay ko ang isa sa cupcake. Walang laman ang isip ko."Gusto kong humingi ng tawad" sabi ni Calvin pagkaraan ng ilang sandali."Para saan?""Mukhang bastos noong isang araw."Waving my hands dismissively, humarap ako sa kanya. "Sa iyong pagtatanggol, masyado akong naging extra, kaya huwag kang mag-alala tungkol dito"Ang pag-uusap tungkol sa araw na iyon ay nagpapaalala sa akin ng sakit na nakita ko sa kanyang mga mata. Sa ngayon ay nagawa niyang mabuti ang pagsisikap na itago ito. Maaaring isipin ng iba na okay siya, ngunit masasabi kong hindi siya. Kinikilala ko ang pakikibaka sa kanyang kaluluwa dahil karaniwan kong pinagdaraanan ang parehong bagay.Madaling makita ng taong nasaktan ang sakit na pilit tinatago ng iba. Lalo na kung ito ay ang parehong uri ng sakit na nararanasan mo mismo.“So ano
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan