Kinakabahan kong tinatapik ang mga paa ko habang hinihintay kong tawagin ang pangalan ko. Kasalukuyan akong nakaupo sa waiting room ng clinic naghihintay ng appointment ko. Ang sabihing kinakabahan ako ay isang maliit na pahayag dahil ako ay nagpapanic sa loob. Parang De ja vu ang lahat ng ito. Pangalawang pagbubuntis ko at dito ako pupunta sa mga appointment ko mag-isa. Ang kaibahan lang ay hindi makakadalo si Ethan habang kasama si Rowan ay hindi na lang siya nag-abalang lumapit. I tried so hard to ignore the fact na buntis ako hanggang sa ilang araw na ang nakalipas nang mapansin kong tumataas ang waistline ko. Nagsisimula nang magpakita ang aking baby bump at sa lalong madaling panahon malalaman ng lahat na ako ay buntis. Napabuntong hininga ako at gumawa ng mental note para sabihin sa mga magulang ko. Wala akong puso na ibunyag na inaasahan ko ang anak ni Ethan. Unang-una dahil anak pa nila siya. Ito ay talagang kakaiba para sa kanila na malaman na ang kanilang biological
“I want to take you out for lunch” sorpresa ulit ni Rowan sa akin. Tumingin ako sa kanya ng may pagdududa "Bakit?" "Gusto kong mag-usap tayo" Ini-scan ko ang mga kalsada. Tinitingnan kung makakahanap ako ng taxi. Ngayon ay dumating ako sa isa dahil wala ako sa mood na magmaneho. “Sa tingin ko hindi magandang ideya iyon. Wala na talaga tayong pag-uusapan” I focus my eyes back on him. Pinasadahan niya ng mga kamay ang itim niyang buhok. Parang medyo frustrated. "Rowan..." Magpapaalam na sana ako sa kanya na aalis ako, pero pinutol niya ako. Ang lamig ng mukha niya."Hindi ako kukuha ng hindi bilang sagot. It’s either you get in by yourself or I carry you in” sabi niya at sinenyasan ang kotse niya. "Hindi ka maglalakas-loob" "Subukan mo ako, Ava" He starts advance on me and I just know that he was about to enact his threat. With a humph, tumalikod ako at humakbang papunta sa kotse niya. Binuksan niya ang kotse at pumasok ako. Pinandilatan ko siya ng tingin nang makapa
Hindi na kami nag-usap pagkatapos noon. Awkward talaga ang tanghalian habang tahimik kaming dalawa na kumakain. Gulong-gulo ang isip ko sa paghingi niya ng tawad. Hindi ko alam kung ano ang inaasahan niya sa akin, ngunit sigurado akong umaasa akong hindi iyon kapatawaran. Hindi man lang ngayon.Pagkatapos naming kumain ay hinatid niya ako pauwi. Tahimik din ang biyahe. Pareho kaming nawala sa sarili naming pag-iisip. Hindi ko lang alam kung paano siya papasukin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin sa bagong bersyon niyang ito. Ang lahat ng ito ay bago at kakaiba kung sasabihin."Salamat" sabi ko sa kanya pagkarating namin sa bahay. “Sa pagsama sa akin sa appointment at sa tanghalian”"It was no problem" pilit niyang ngumiti pero hindi umabot sa mga mata niya.Tumango ako at nagsimulang lumabas. Pinigilan niya ako sa pamamagitan ng paghawak sa kamay ko."I want you to let me know anytime you have appointments" he told me, his eyes staring deep into mine.Muli ko siyang tinitigan, h
"Ano? Totoo naman at proud na proud ako sayo"He gave me a mischievous smile and I just know na nakuha niya ako kung saan niya ako gusto."Maaari ba akong maglaro ng mga video game dahil ako ay isang math genius?"ngayon ko lang nalaman. Binatukan niya ako.bumuntong hininga ako. "Sige, pero isang oras lang"Nagmamadali siyang umakyat sa hagdan na sumisigaw ng salamat nang paulit-ulit na nagpapangiti sa akin sa proseso.“Hoy, Maria. You’re free to leave” sabi ko sa yaya namin habang naglalakad ako papuntang kusina."Sigurado ka ba?"“Oo. Sige na"Ngumiti siya sa akin bago kinuha ang mga gamit niya. Makalipas ang labinlimang minuto ay wala na siya at sana hindi ko nalang siya pinilit na umalis.Kasama si Noah sa kwarto niya. Ako ay nag-iisa. Wala akong iniisip at nagsimulang tumakbo ang mga iniisip ko. I was just contemplation starting dinner early nang bumukas ang front door ko.“Yoohoo. Ava nasaan ka?"Ang letty voice ay nagdudulot ng ngiti sa aking mukha."Sa kusina"
Ngayon ay isang malamig na araw. Wala akong masyadong gagawin. Nasa school na si Noah, andito ako sa bahay nagpapahinga lang. Pagkatapos ng aking mental breakdown, nagpasya akong magpahinga mula sa trabaho. Hindi natuwa ang aking mga estudyante tungkol dito, ngunit naunawaan nila na wala ako sa aking sarili nitong mga nakaraang linggo. I planned to resume after ko manganak. Ang focus ko ngayon ay ang aking mga anak at ang Hope Foundation.Sinusubukan ko pa ring tanggapin ang lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo. Kasama ang pagbabago ng bawat isa sa pag-uugali. Ang tanging tila naayon sa kanyang mapoot na personalidad ay si Emma. Ang iba ay tila nagkaroon ng magdamag na pagbabago ng puso.Sa halip na tumuon sa mga kaisipang iyon. Tinulak ko sila palayo at kinuha ang phone ko at dinial ang number ni mama. Siya pick up sa unang ring."Hi mom" bati ko sa kanya. Hindi pa ako sanay na tawagin siya ng ganoon, pero unti-unti na akong nakarating doon.“Ava!” Sumisigaw siya sa
“Never in my life have I seen a person’s heart melt so fast when it comes to my dog. Most people usually find him annoying as hell” the warm voice makes me whip my head so fast, I almost break it in the process.Mga banal na usok. Ang init ng lalaki sa malapitan. Itim na buhok, berdeng mata, matataas na cheekbones, pait na linya ng panga, labi na nagmamakaawa na halikan at katawan na umaakit sa iyo na gumawa ng maruruming bagay. Nag-init siya at alam niya iyon. Alam ko kung ano ang iniisip mo. ‘Dahan-dahan Ava, minsan ka nang naloko sa magagandang hitsura, huwag ka nang magkamali ulit’.ako ay hindi. Isinusumpa ko ang pag-ibig at mga lalaki, ngunit hindi iyon nangangahulugan na hindi ko mapapahalagahan ang isang magandang ispesimen kapag nakita ko ang isa. hindi ako bulag."Nagkakilala na ba tayo dati?" Ang mga salitang lumabas sa bibig ko bago ko pa mapigilan. "Mukhang pamilyar ka lang."Tumitig siya saglit bago sumagot. “Oo, sa iisang school tayo nag-aaral, two years behind ka
"Noah, tapos ka na ba sa iyong takdang-aralin?" Tumatawag ako, ngunit hindi ko sinasagot.Biyernes ng hapon noon at pagod na pagod ako sa aking mga paa. Nakalimutan ko noong buntis ka kung gaano ka kadaling mapagod. Ang bawat bagay ay napapagod ako. Ang ipinagpapasalamat ko lang ay hindi ako nakaranas ng morning sickness hindi tulad noong ipinagbubuntis ko si Noah.“Noah?” tawag ko ulit sa kanya.I wonder kung ano ang ginagawa niya. Karaniwan akong nakakakuha ng sagot kaagad. Maliban na lang kung may nakaagaw ng atensyon niya at nakaagaw ng atensyon niya.Bago ko pa mabuhat ang pagod kong katawan para umakyat para tingnan siya, tumunog ang doorbell ko.Isang mabigat na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Hindi naman sa ayaw kong makita ang sinuman, gusto ko lang magpahinga. Baka maligo ng matagal.Buong araw akong nagpunta sa Hope Foundation sa pagbabasa ng napakaraming dokumento na nangangailangan ng aking atensyon. Ang aking mga mata ay tuyo, ang aking isip ay nasunog at ang
"Sana mailabas siya ni Noah sa shell niya" I mumble, handing him a cupcake.Inikot ko ang isla. Kinuha ko ang isa sa mga barstool, nakahinga ako ng maluwag na nakaalis na ako. Hinalukay ko ang isa sa cupcake. Walang laman ang isip ko."Gusto kong humingi ng tawad" sabi ni Calvin pagkaraan ng ilang sandali."Para saan?""Mukhang bastos noong isang araw."Waving my hands dismissively, humarap ako sa kanya. "Sa iyong pagtatanggol, masyado akong naging extra, kaya huwag kang mag-alala tungkol dito"Ang pag-uusap tungkol sa araw na iyon ay nagpapaalala sa akin ng sakit na nakita ko sa kanyang mga mata. Sa ngayon ay nagawa niyang mabuti ang pagsisikap na itago ito. Maaaring isipin ng iba na okay siya, ngunit masasabi kong hindi siya. Kinikilala ko ang pakikibaka sa kanyang kaluluwa dahil karaniwan kong pinagdaraanan ang parehong bagay.Madaling makita ng taong nasaktan ang sakit na pilit tinatago ng iba. Lalo na kung ito ay ang parehong uri ng sakit na nararanasan mo mismo.“So ano
Hey Loves, so I’m just from reading you comments and you’ve really told me how you feel😅.Everyone is entitled to their own opinion and I respect that. I can’t do anything to change them and that’s is completely okay.I’ve gotten some really good criticism and I want to thank those who have pointed me towards my mistakes. I always struggle with writing an ending and that’s why it can sometimes come off as rushed. Don’t worry I’ll be working on that in my next book.As for Emma and Calvin, I want you all to understand that this was always the way it was supposed to end, at least in this book.Emma didn’t love Calvin, she was sorry for what she did but she never loved him with same depth he loved her. In other words, she loved him but she wasn’t in love with him. Calvin deserved to feel that love with someone else given that Emma couldn’t reciprocate. Go back to some of her therapy sessions and you’ll realize that yes she was remorseful but not because along the way she fell in love
Harper.Lumulutang ako sa isang malambot na puting ulap ng pagtulog. Mainit ang pakiramdam ko, naramdaman kong may kapayapaan, at naramdaman kong mahal ako.Dahan dahan, nagsisimula akong magising. Si Gabriel ay nasa likuran ko, ang kanyang mga braso sa paligid ng yakap. Ginagawa niya ito sa tuwing natutulog tayo. Hawakan mo ako ng mahigpit sa kanyang mga bisig na parang natatakot na mawala ako kung hindi siya.Kumalas ako ng kaunti na sinusubukan na makalabas ng kanyang mga braso. Sa halip na palayain ako, hinigpitan niya ang kanyang mga kamay, na nagtutulak sa akin na mas malapit sa kanyang katawan.Huminto ako kapag naramdaman ko siya. Kapag naramdaman ko ang kanyang hindi mapag aalinlanganan na matigas na kahoy sa umaga. Ang aking mga hormone ay sumusulong at kaagad ko siyang gusto. Gusto kong maramdaman itong ibaon sa loob ko.Mayroon kaming isang malusog na sekswal na buhay, ngunit may mga oras na gusto mo lang. Sa tatlong mga bata, kung minsan mahirap na walang tigil na nag
"Sigurado," Ibabalik niya ang aking ngiti tulad ng paglalakad sa amin ni Killian."Narito ako upang nakawin ng aking magandang asawa." Ang kanyang tinig ay raspy at hindi ko maiwasang matunaw sa timbre. Ito ay sobrang sexy."Sayo na siya." Binitawan ako ni Calvin at humakbang sa tabi bago maglakad palayo.Hinila ako ni Killian sa kanyang mga bisig, tinitiyak na walang puwang sa pagitan namin. “Okay ka lang ba? Ang iyong likod ay nasasaktan? Ang iyong mga binti? "Tingnan kung ano ang sinabi ko sa iyo? Siya ay isang pating bilang isang abogado ngunit nagmamalasakit at mapagmahal bilang asawa. Hindi ko rin alam na may tipo ako hanggang sa makilala ko siya."Okay lang ako, mahal ko, medyo nagaalala," Tawa ko, itinulak ang aking sarili na mas malapit sa kanya."Sinabi ko na ba sayo na mahal kita?" Tanong niya.Hindi ko maiwasang mapangiti habang itinutulak ko ang aking sarili ng tumingkayad at bumulong malapit sa kanyang mga labi. "Halos isang libong beses ngayon, hindi na ako ay na
Si Molly ay isa sa aking mga abay na babae at ganoon din sina Ava, Connie, Letty, Harper at Kinley. Sila ay naging aking mga batang babae sa nagdaang apat na taon mula nang aksidente. Siyempre, hindi ko mapalitan si Molly, siya ang aking pinakamatalik na kaibigan, ngunit nagpapasalamat ako na mayroon ako sa kanila.Dagdag pa, kahapon sinabi sa akin ni Molly na iniisip niya na lumipat dito. Tuwang tuwa ako. Mahal ko siya. Ngunit inamin namin na mahirap gawin ang buong pagkakaibigan na malayo. Ako ay matapat sa buwan na siya ay nasa paligid.Bumagsak ang musika at lumapit si Gunner, sinira ang lahat ng iba pang pag uusap."Maaari ba akong magsayaw sayo, Mom?"Mayroong isang serye ng mga aaws at isinusumpa ko ang aking puso ay natutunaw mismo sa lugar."Syempre, aking gwapong lalaki anak," Sagot ko bago kunin ang kanyang kamay.Si Gunner ay labing apat, ngayon ay isang teenager. Maniwala ka ba diyan? Siya ay kasing taas ko at sigurado ako sa ilang taon na siya ay magiging mas mataas
Emma.Sumasayaw ako kasama si Molly, pinahihintulutan ang musika na maghugas sa akin. Medyo masakit ang likod ko, pero hindi mahalaga kapag sobrang saya ko.Ang aking damit ay kumikislap sa paligid ko habang sinisigaw namin ang lyrics ng Cruel Summer ni Taylor Swift sa tuktok ng aming mga baga. Sumama sa amin si Ava, na buntis nang husto. Natawa ako dahil iniisip niya na sumasayaw siya, ngunit hindi. Hindi ko rin alam kung anong tawag sa ginagawa niya.Mabibilang ko ang ilang beses kung kailan ako naging pinakamasaya. Ang isa ay noong nakapasa ako sa bar exam. Ang pangalawa ay noong tinawag ako ni Gunner na mom sa unang pagkakataon sa mahabang panahon. At ang pangatlo ay ngayon. Sa araw ng aking kasal.Tama ang narinig mo. Kakakasal ko pa lang at hindi ako magiging mas masaya.Natandaan ang cute lawyer na sinabi ko kay Ava noong birthday ni James? Well, hindi siya sumuko, kahit ilang beses ko siyang tinanggihan. Panay ang tanong niya, at ang ibig kong sabihin, ay halos araw araw s
Kaya dumating na tayo sa dulo ng Ex-Husband’s Regret at sa mga side story. Gusto ko lang magpasalamat sa lahat ng pagmamahal at suporta mo sa librong ito. Ito ang pinakamahabang librong naisulat ko at sa ngayon ang pinakamatagumpay kong libro. Hindi ito magiging matagumpay kung hindi dahil sa iyong suporta. Kaya kaysa sa inyo. maraming salamat po. Salamat sa iyong paglalakbay mula sa simula hanggang sa katapusan. Ibig sabihin ang mundo ay nananatili ka sa akin.Ngayon, gusto kong iannounce na susunod na ang kwento ni Noah. Ito ay tinatawag na [The Billionaire's Fight For Redemption] Inaayos ko pa ang plot, pero magiging available ito sa kalagitnaan ng Oktubre, kaya abangan ito. Magkakaroon tayo ng side story tungkol kay Gunner at malamang isa pa tungkol kay Lilly.Narito ang isang sneak peek ng The Billionaire's Fight for Redemption. Ito ay isang magaspang na draft.Sierra.Naglalakad ako sa aisle. Bumibilis ang tibok ng puso ko at mabagal ang mga hakbang ko. Ang mga rosas at putin
Makalipas ang tatlong taon.Emma."Seryoso, Emma, kailan ka magsisimulang makipag date?" Tanong ni Ava, umupo sa tabi ko.Tumingin ako sa likod bahay at hindi ko mapigilan ang ngiti na namumuo sa aking mga labi. Ngayon ang kaarawan ng anak nina Travis at Letty. Si James, na ipinangalan sa dad namin, ay mag iisang taon na ngayon.Nagpakasal sina Letty at Travis mga dalawang taon na ang nakalilipas. Nagpropose agad si Travis. Nagising ako pagkatapos ng aksidenteng iyon na muntik ng kumuha sa buhay ko. Nagtataka siguro kayo kung ano ang nangyari sa driver. Well, siya ay kasalukuyang nagsisilbi ng limang taong sentensiya para sa walang ingat na pagmamaneho. Sana natuto siya ng leksyon.Bumalik kina Travis at Letty. Sa tingin ko nakita niya ako sa ospital napagtanto niya kung gaano kaikli ang buhay. Nag propose siya at sinabi ni Letty na oo. Nagpakasal sila sa isang magandang kasal sa spring.Bilang resulta ng pagiging kaibigan ni Ava, dinala ako sa kulungan. Nagpakasal sina Connie
“Hindi! Kailangan kong itulak,” Ungol ko, hinawakan si Gabriel sa sando.Para akong baliw. Para akong nawalan ng malay. Ang sakit ay talagang nababaliw sa akin.Buti na lang at nakarating kami sa kwarto bago ako manganak sa hallway ng biwist na ospital. Nakahinga ako ng maluwag ng makarating kami sa kwarto at sinimulan na nila akong ihanda.Nasa loob na si Ava. Nagpapasalamat ako na may taong nakakaunawa kung ano ang pakiramdam kapag literal na nahati ang iyong ari sa dalawa upang ang isang maliit na maliit na tao ay makapasok sa mundo."Hindi na ako makapagpigil," Sigaw ko bago umakyat at itinulak ang lahat ng mayroon ako.Sumpa ko nararamdaman kong nahati ang pwetan ko at nakakadagdag lang ito sa sakit ko."Kasalanan mo ang lahat ng ito!" Sigaw ko kay Gabriel habang nakahawak sa kamay niya na nakakamatay.Nakatitig ako sa kanya. Mabilis na pumapasok ang aking mga hininga at ang aking mga butas ng ilong ay pumutok sa pagsisikap na kumuha ng mas maraming hangin sa aking mga baga
”Ayos lang ito, Lily-Bear. Magkakaroon lang ako ng baby… Natandaan mo ano sinabi ko kapag mangyayari na ito?”Tumango siya. “Opo. Sabi mo na mahihirapan ka, pero hindi dapat ako magalala dahil iyon ay parte ng pagdala ng bata sa mundo.”“Mabuti,” Napangiwi ako habang isa pang contraction ang naganap. “Nangyayari ito sa ngayon, kaya huwag kang magalala.”Kinuha ni Gabriel ang kamay ko at tinulungan ako palabas ng kwarto. Huminga ako sa ilong ko at palabas sa bibig ko, pero maging totoo ma tayo. Hindi talaga iyon nakakatulong. Hindi ba?“Hindi ko lang maintindihan. Bakit kailangan mo mahirapan? Hindi ba pwedeng lumabas ang baby ng hindi ka nahihirapan?”Ang huling bagay na gusto ko ay ang matrauma ang anak kong babae sa pagpapaliwanag sa kanya na ang sakit ay kailangan para itulak palabas ang baby mula sa loob ko. Gusto niya na malaman kung bakit ang baby ay kailangan itulak palabas at ipapaliwanag ko na dahil ang baby ay malaki at ang daanan niya ay maliit, kaya ang mga contraction