รถยนต์สีดำวิ่งผ่านประตูรั้วขนาดใหญ่เข้ามาจอดยังประตูคฤหาสน์ กลุ่มคนชายชุดดำต่างยืนรอรับผู้มาเยือน ร่างสูงก้าวลงจากฝั่งคนขับพร้อมกับหญิงสาวที่ลงจากรถจากอีกฝั่ง"สวัสดีทุกคน" รอยยิ้มของเธอทำเอาพวกเขาต่างตกตะลึง ความสวยของผู้เป็นว่าที่นายหญิง"สวัสดีครับ!!" พวกเขากล่าวทักทายและก้มหัวให้เธอเล็กน้อย"เวลาฉันมาไม่เคยมีอะไรแบบนี้หรอก" เสียงบ่นพึมพำของการ์เนททำให้พวกเขาที่กำลังจะเงยหัวขึ้นมาต้องก้มกับไปท่าเดิม"ขอโทษทีนะที่ความสวยของฉันมันทำให้ทุกคนดูมีชีวิตชีวา" เรื่องความสวยของฉันที่ทุกคนต่างยอมรับ ฉันรู้ดีว่าฉันสวยมากแค่ไหน"ความสวยของพี่คิมไม่ได้มีไว้ให้คนอื่นมองเล่น" การ์เนทเดินเข้ามาใกล้และมองฉันด้วยสายตาดุ"งั้นทุกคนที่เจอฉันก็คงต้องหลับตาเดิน""ก็ว่าจะสั่งให้ทำแบบนั้น""ฉันว่าให้ฉันเอาผ้ามาคลุมหน้าจะง่ายกว่า" การ์เนททำหน้าคิดตามก่อนที่จะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย"ทำได้ใช่มั้ยครับแบบนั้น" เอาจริงซะด้วย"นี่ จะทำจริงไปซะทุกเรื่องไม่ได้นะ" ฉันล่ะเหนื่อยใจกับเขาจริง ๆ"ก็หวงนิ" พ่อคนชัดเจน"รู้แล้วว่าหวง แต่ช่วยอายคนอื่นหน่อยได้มั้ย" ฉันกัดฟันพูดกับเขาและปราดสายตามองไปรอบ ๆ ตัว คนของเขายืนอยู
"พี่คิมเก่งจังเลยค่ะ ทำอาหารเป็นด้วย น้ำส้มอร่อยมากเลยค่ะ พี่คิมเก่งมาก ๆ เลย"ตั้งแต่ลงมานั่งที่โต๊ะอาหารกีอาก็ยังไม่หยุดพูด เธอลงมาในจังหวะที่ฉันกำลังทำน้ำส้มเองตามปกติทุกวัน ฉันแค่ชอบทำอะไรเองในส่วนของอาหารเช้าง่าย ๆ ที่กินไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้านเขาจึงขอทำเอง ซึ่งไม่จำเป็นต้องพึ่งพาพ่อครัวของบ้านการ์เนทไปซะทุกเรื่องแต่สิ่งที่ฉันทำมันทำให้กีอาดูตื่นเต้นกับมันมาก มากจนเกินไป จะบอกว่าเธอร่าเริง สดใสตามนิสัยส่วนตัวก็คงจะใช่ล่ะมั้ง แต่บางอย่างมันก็มากซะจนคนนิสัยเสียอย่างฉันเริ่มรำคาญ"การ์เนทจะดื่มแต่กาแฟแบบนี้ไม่ได้นะ""..." คนถูกเตือนไม่สนใจคำพูดของเธอ การ์เนทยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มแต่สายตายังคงมองมาทางฉันตลอด"วันนี้การ์เนทจะไปไหนให้กีอาไปด้วยสิ""..." เงียบ ทุกอย่างเงียบสงบ เสียงกัดแอปเปิลของฉันยังดังซะกว่า"ตอนบ่ายพากีอาไปกินร้านอาหารประจำของเราหน่อยสิ""..." เงียบกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว"ตอนเย็นเราไปคลับกันมั้ยการ์เนท""..." การ์เนทเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้กร๊อบ~เสียงกัดแอปเปิลของฉันดังกลบเสียงหายใจของการ์เนทจนเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงเคี้ยวของฉั
"ถ้านับว่าการที่มีอะไรกับเขาแล้วจะเรียกว่าเป็นสามี งั้นกีอาก็มีสิทธิ์ที่จะเรียกเหมือนกัน" เธอมองฉันด้วยสายตานิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ"ถ้าใช้ความคิดแบบนั้นเธอคงไม่ได้มีเขาเป็นสามีแค่คนเดียวหรอกค่ะ" ฉันเองก็มองเธอด้วยสายตานิ่งเฉยเช่นกัน"ผู้หญิงที่รู้จักแค่สองเดือนแล้วมาอยู่บ้านผู้ชายไม่สมควรพูดกับกีอาแบบนี้เลยนะคะ""ผู้หญิงที่เป็นได้แค่ญาติก็ไม่สมควรแสดงตัวในสิ่งที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์แบบนี้นะคะ" ต่างฝ่ายก็ต่างไม่ยอม เสียงพูดคุยของเราก็ดังมากพอที่จะทำให้คนอื่น ๆ ที่อยู่ในบ้านได้ยินพึ่บ!"กรี๊ด!" อยู่ ๆ กีอาก็นั่งลงที่พื้นแล้วดึงเอาดอกไม้กุหลาบในช่อมาตีใส่ตัวเอง พร้อมกับกรีดร้อง"..." ฉันยืนมองผู้หญิงตรงหน้าก่อนที่จะค่อยหันมองลอดราวบันไดไปยังด้านล่าง การ์เนทเดินเข้ามาและหยุดเงยหน้ามองมาข้างบน ฉันพอเข้าใจแล้ว ที่เธอทำแบบนี้เพราะเห็นการ์เนทมานี่เอง"กรี๊ด! กรี๊ด!" คนอื่น ๆ ต่างวิ่งขึ้นมาดู มีเพียงการ์เนทเท่านั้นที่ยืนมองฉันจากที่เดิม เขาส่งยิ้มให้แต่ก็ไม่เดินขึ้นด้านบน นั่นแหละข้อดีอีกหนึ่งอย่างของเขา เข้าใจฉันไปซะทุกเรื่อง"กรี๊ด!" กีอายังคงกรี๊ดไม่หยุด ดอกไม้กระจายไปทั่วพื้นหมับ!"อึก!"
ณ บ้านของคิม"ยังไงคะยังไง" ฉันยืนเท้าเอวจ้องมองพ่อตัวที่หายตัวไปนาน จนเกือบลืมไปแล้วว่าพ่อมาหาที่อิตาลีตอนนี้กำลังขู่เข็นหาความจริงของคนที่คิดแผนทั้งหมดว่าใครเป็นคนต้นคิด แต่ใจในฉันก็พอจะรู้แหละว่าใคร ไอ้ตัวที่ไม่อยู่ตอนนี้นั่นแหละเป็นคนแนะนำแน่นอน"ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย" พ่อยังคงแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้"ใครเป็นคนคิดวิธีให้" ฉันยังกดดันพ่อไม่เลิก ซึ่งท่านก็ทำเป็นหันไปสนใจการ์เนทแทนที่จะตอบคำถามฉัน"การ์เนทยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ""ขอบคุณครับคุณอา""เรียกพ่อ เรียกพ่อ""ครับคุณพ่อ" อย่าทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนนะปึง!"อย่าให้โมโหนะ" ฉันตบโต๊ะเพราะพ่อแกล้งทำเป็นไม่สนใจฉัน กว่าจะตามตัวเจอก็ยาก"ว่าแต่คิมเตรียมชุดแต่งงานหรือยังลูก" พ่อยังคงทำเฉไฉไม่สนใจคำถามของฉันอยู่ดี"โห พ่ออะ" ฉันเริ่มงอแงและทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา หลบหลีกเก่งเหลือเกิน ถึงว่า เวลาทะเลาะกับแม่พ่อรอดตลอดเพราะแบบนี้นี่เอง"ยังเลยครับ กำลังหลอกล่อให้ไปวัดตัวอยู่" การ์เนทรีบหันไปฟ้องพ่อฉันทันที ก็บ่ายเบี่ยงมาหลายรอบแล้ว"ก็ไปวันนี้ซะเลยสิ คิมก็ว่าง""ใครบอกว่าว่างคะ คิมมีประชุมบ่าย""เดี๋ยวพ่อไปประชุมให้เอง" ดูจะอยากให้ไปวัดตัวให
เขานั่งมองฉันด้วยสายตาที่คาดเดาอะไรไม่ได้ นิ่ง สงบและว่างเปล่า จะบอกว่าเพราะฤทธิ์ของสิ่งที่เขาสูบก็คงจะใช่ เพราะแอลกอฮอล์ไม่สามารถทำให้การ์เนทเมาได้"ฟังก็รู้ว่าปากเก่ง" เด็กนี่ปากร้ายกว่าที่คิด"นี่ การ์เนท"คนถูกเรียกหันสายตามามอง ฉันเดินเข้าไปใกล้เขาและโน้มตัวเข้าใกล้ มือทั้งสองข้างจับไปที่พนักพิงโซฟา การ์เนทอยู่ตรงกลางระหว่างแขนทั้งสองข้าง"..." เขาเลิกคิ้วมองฉัน พร้อมกับยกสายสูบบารากุขึ้นจ่อที่ปากก่อนจะสูบมัน แล้วพ่นควันใส่หน้าฉัน"เด็กบ้านี่ แค่ก ๆ" เพราะมันไม่ใช่กลิ่นผลไม้แบบที่ควรจะเป็นไง เลยทำให้ฉันสำลัก"ตอนกลางวันอยู่กับผู้ชายอีกคน กลับมาก็อยู่กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ทำมานานแค่ไหนแล้วนะ""ปกติก็ตามฉันตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง" ไปที่ไหนก็จะเจอหรือไม่ก็รู้ทันฉันตลอด ถ้าไม่ได้ส่งคนตามแล้วจะรู้ได้ยังไง"ไม่ได้ตาม ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น" แม้ปากจะพูดแต่สายตาก็หันมองไปทางอื่น"มองหน้าฉัน" ฉันเอื้อมมือจับหน้าการ์เนทให้หันมาสบตา"..." ทำไมต้องเงียบด้วย แบบนี้ฉันก็อึดอัดน่ะสิ"ฉันกับโจเซฟเราเจอกันโดยบังเอิญ""อือ""ฉันไปเอาของไม่ได้นัดเจอเขา""อือ""โจเซฟแค่ขอเลี้ยงข้าวฉันตามประสาเพื่อนเ
"ฉันไม่ดื่มแล้วคิม"เฮเลนดันแก้วตรงหน้าออกอย่างยอมแพ้"ดื่มให้ฉันก่อนถ้าเปิดขวดที่สี่เขามาแน่" ฉันพยายามยกแก้วเหล้าเข้าปากเฮเลน"แล้วเป็นไรทำไมวันนี้ไม่ดื่มเลย ถือขวดเดินไปเดินมาแต่ไม่แตะเหล้าสักหยด" เฮเลนเริ่มบ่น เพราะเธอโดนฉันบังคับให้ดื่มแทน"ไม่อยากเมา เมาแล้วปากดีเดี๋ยวจะแย่กว่าเดิม" ฉันรู้ตัวดีว่าถ้าเมาแล้วจะมีร่างอื่นเข้าตลอด"ก็เลยบังคับให้ฉันดื่มแทน แล้วให้การ์เนทเข้าใจว่าแกดื่มไปเยอะจนเมา จะแสดงเหรอ" เฮเลนสรุปแผนการที่ฉันวางเอาไว้ในหัว"ใช่" ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยให้รู้เรื่อง แต่ว่าการ์เนทไปไหนเนี่ย"ขวดที่สามพอแล้วนะ ดึกขนาดนี้แล้วสามีแกยังไม่มาเลยคิม" เคทหน้าแดงไปด้วยความเมา ส่วนฉันนั่งกอดอกมองเพื่อนตัวเองอย่างขัดใจ"เดี๋ยวมาแน่""มาแน่แล้วเมื่อไหร่ นี่ฉันทั้งจ้างผู้ชายแล้วก็ลากเพื่อนมาทั้งกลุ่มเพื่อแกเลยนะ" เฮเลยบ่นพร้อมกับหันไปมองผู้คนที่อยู่ในคลับเพื่อนในกลุ่มทุกคนอยู่ในคลับอย่างพร้อมเพรียง แค่เอ่ยปากบอกว่ามาที่นี่ทุกคนก็พร้อมใจกันว่างทันที แล้วยังมีหนุ่ม ๆ ที่เฮเลนจ้างให้มาดูแลโดยเฉพาะ แต่ตอนนี้แม้แต่เงาของการ์เนทฉันยังไม่เห็น"ฉันสั่งให้คนของเขาส่งรูปฉันไปแล้วนะ ทำไมหมอ
"เดี๋ยวฉันต้องไปส่งเคทที่บ้าน ส่วนเฮเลน สามีจะมารับ" ฉันยืนมองเพื่อนสาวสองคนที่นอนหลับอยู่บนโซฟา คนที่เมาหนักสุดน่าจะเป็นเคท"เคทเดี๋ยวมีคนมารับ" หลังจากคุยโทรศัพท์กับใครบางคนเสร็จเขาก็หันมาบอกฉัน"นายจะให้คนไปส่งเคทเหรอ เดี๋ยวฉันบอกที่อยู่ให้นะ""ไม่ต้องหรอก คนที่จะมารับรู้บ้านของเธอดี" การ์เนทดูมั่นใจมาก เขาส่งยิ้มให้ฉันและเดินไปสั่งงานกับคนของตัวเอง ฉันได้แต่ยืนมองเพื่อนสองคนที่เมาหลับไม่รู้เรื่องสองคนนี้ถือว่าเป็นคนที่ไปไหนไปกันเสมอ ขอให้ช่วยหรือทำอะไรก็ไม่เคยบ่น แม้แต่วันนี้เมาเละขนาดนี้ก็เพราะฉันไม่สามารถดื่มได้ ทั้งสองคนจึงจัดการให้เพื่อสร้างสถานการณ์ว่าฉันดื่มไปเยอะ"สามีคุณเฮเลนมาแล้วครับ" ลูกน้องของการ์เนทเดินเข้ามาบอกฉัน พร้อมกับสามีของเฮเลนเดินตามหลังเข้ามา"ขอโทษด้วยนะ" ฉันกล่าวขอโทษเมื่อสามีของเพื่อนสาวเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า เขาส่งยิ้มให้ฉันและมองไปที่ภรรยาของตัวเอง"ไม่เป็นไร เฮเลนบอกแล้วว่าวันนี้ต้องมาทำอะไร" สามีของเฮเลนเข้าใจธรรมชาติของพวกเราจริง ๆ เขาเดินเข้าไปใกล้เธอและช้อนอุ้มเฮเลนไว้ในอ้อมแขน"ขับรถกลับดี ๆ นะ""ดีกับการ์เนทแล้วใช่มั้ย" ก่อนที่เขาจะเดินออกไปก
ณ ห้องทำงานของคิมติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด~เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับแสงหน้าจอปรากฏเป็นเบอร์แปลกที่โทร. เข้ามา มือเรียวเอื้อมไปกดรับสายพร้อมกับเปิดสปีกเกอร์โฟน"สวัสดีค่ะ"(คิม)เสียงจากปลายสายทำให้ฉันขมวดคิ้วแล้วมองเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอ เบอร์ที่ไม่คุ้นตาแต่เรียกชื่อฉันเหมือนรู้จักกันมานาน เสียงปลายสายก็คุ้นหูพอสมควร"ใครพูดสายคะ" เพื่อความแน่ใจจึงเลือกที่จะถามออกไปเลย(โจเซฟ) ฉันว่าแล้วไง"มีเบอร์ฉันได้ยังไง" หากันง่ายเหลือเกินคนพวกนี้(ขอมาจากเพื่อนเก่าน่ะ) ฉันถอนหายใจใส่โทรศัพท์"แล้วโทร. มามีอะไร"(เธอทะเลาะกับเขาเรื่องที่เราไปกินข้าวกันใช่มั้ย)"รู้ไปแล้วได้อะไรขึ้นมา" ฉันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วมองตรงไปยังด้านหน้า(เราเป็นห่วง แล้วตอนนี้ดีกันหรือยัง)"ก็ปกติ"(...ก็ดีแล้ว) ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า"โทร. มาถามแค่นี้ใช่มั้ย"(อย่าเพิ่งวางนะ คิมลืมไปหรือยังว่าวันนี้วันอะไร) วันอะไรงั้นเหรอ ฉันมองไปยังวันที่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ"วันศุกร์" มีหวังตอบไปว่ารู้ก็คอขาดพอดี(ฮ่าฮ่า คิมลืมก็ไม่แปลกมันนานมาแล้วนี่...วันนี้วันเกิดเราเอง)"อ่อ งั้นเหรอ"(วันนี้วันเกิดเรา คิมมาหาเราได้ไหม) โจ
"ไม่มีไปที่ไหนเหรอครับวันนี้" การ์เนทเดินเข้าไปถามปู่ถึงในห้องทำงาน"อยากให้พาไปที่ไหนก็พูดมาเลย" เขาแกล้งพูดแหย่หลานตัวเอง ก็เดี๋ยวนี้การ์เนทดูจะอยากไปข้างนอกมากขึ้น เหมือนว่ารอจะได้ไปเจอใคร"เปล่าครับ""ถ้าอยากไปหาหนูคิมก็คงต้องรอไปก่อน" ปู่ของเขาพูดขึ้นในขณะที่หลานชายกำลังจะหันหลังเดินออกจากห้อง ทำให้การ์เนทหยุดชะงักและหันมามองที่ปู่"...""ครอบครัวของเธอกลับประเทศไทย สักพักคงกลับมา" เขาพูดได้เพียงเท่านี้"เหรอครับ""เอาไว้ปู่จะโทร. ไปหาเขาให้นะ""ไม่ต้องหรอกครับ ไม่ได้อยากรู้" เย็นชาเกินไปแล้วหลานของเขา"ไม่อยากรู้จริงเหรอ""ครับ" ปากไม่ต้องกับใจสุด ๆ"ที่กลับประเทศไทยด่วน เพราะหนูคิมเกิดอุบัติเหตุตกต้นไม้" คำพูดของปู่ทำให้เขายืนนิ่ง"....""หนูคิมถูกส่งตัวไปรักษากับหมอด้านประสาทที่เก่งที่สุด ซึ่งเขาอยู่ที่ประเทศไทย""เป็นอะไรมากหรือเปล่า" การ์เนทตรงเข้ามาถามปู่ของเขาด้วยความเป็นห่วง"ไม่หรอก แล้วอีกอย่างหนูคิมยังเรียนอยู่ที่ไทยด้วย ที่มาก็จะมาแค่ช่วงปิดเทรมเธอก็ต้องกลับไปเรียน"แค่เห็นปฏิกิริยาจากหลานของเขาก็ทำให้ไม่กล้าพูดเลยว่าเธอเข้าสู่สภาวะสูญเสียความทรงจำบางส่วนจากผลกระทบของ
"ฮึก ฮือ!"ย่าของเขาร้องไห้พร้อมกับกอดร่างไร้วิญญาณของลูกชายไว้แน่น ลูกชายของเธอก็คือพ่อของการ์เนท เขายืนมองร่างของพ่อที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวนอนราบอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลตลอดระยะเวลาที่เกิดมา เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพ่อเคยคุยกับเขาบ้างหรือเปล่า ความผูกพันและความรัก เขาจึงไม่เคยได้รับมันเลยจากทั้งพ่อและแม่เขาไม่รู้อะไรเลยนอกจากที่ว่าพ่อตายเพราะโรคประจำตัวเท่านั้น ทุกอย่างถูกปิดเป็นความลับต่อสื่อและเขางานศพถูกจัดขึ้นและไว้อาลัยแด่บอสมาเฟียลำดับที่หนึ่งของอิตาลี ผู้คนมากมายต่างเดินทางมาร่วมงาน เด็กชายในชุดสูทสีดำมองใบหน้าเศร้าโศกของย่าก่อนที่เขาจะเข้าไปกอดเธอเอาไว้"ฮือ! หลานย่า ฮือ!"เธอปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ทั้งความรู้สึกสงสารหลานตัวเองจับใจ ที่เขาขาดไปทั้งพ่อและแม่ ถึงเธอจะเป็นฝ่ายดูแลเขาแต่ก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้"ไม่ต้องร้องนะครับ""ฮือฮือ"คำพูดของหลานยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม เด็กคนหนึ่งสูญเสียทั้งพ่อและแม่ แต่เขากับไม่มีน้ำตาออกมาให้ได้เห็น ที่ผ่านมาเขาอยู่ท่ามกลางความรักของย่าและปู่เท่านั้น ความรู้สึกต่อพ่อแม่จึงกลายเป็นศูนย์พิธีศพเป็นไปตามธรรมเนียม แต่คนขี้เบื่
"ตอนเย็นการ์เนทไปกับปู่มั้ย" ปู่ของเขาถามขึ้นในขณะที่นั่งมองหลานชายของเขาเดินเลือกดอกไม้"ไปทำอะไรครับ" เขาถามกลับมาไป แต่ไม่หันไปสนใจปู่ของเขาสักนิด ถึงภายนอกจะเป็นแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้เฉยชาจนไม่ได้ยินสิ่งที่คนอื่นถาม"ปู่จะพาการ์เนทไปงานวันเกิดของลูกสาวคนที่ปู่สนิท ไปด้วยกันนะ"เขาพยายามสุดความสามารถที่จะทำให้หลานของเขากลับมามีโลกที่มีชีวิตชีวาแบบเด็กวัยเดียวกัน ถึงบางทีเขาจะยังทำเป็นไม่ใส่ใจคนรอบข้างไปบ้าง แต่การ์เนทก็ดีขึ้นจากตอนแรกที่รับเขามาดูแล"ไม่ครับ""ทำไมล่ะ การ์เนทต้องมีเพื่อนนะ""ไม่จำเป็น" การ์เนทเลือกดอกไม้ที่เขาสนใจขึ้นมาทีละดอก แล้วนำมันมาวางเรียงกันบนโต๊ะ"ถ้าไม่อยากมีเพื่อนแล้วจะอยู่คนเดียวไปตลอดเหรอ""ก็อยู่ได้""ลองไปพบเจอเด็กวัยเดียวกันดูมั้ย" ผู้เป็นปู่พยายามสุดตัวที่จะพาหลานเขาไปให้ได้ อย่างน้อยให้เขาได้เจอสังคมภายนอกมากกว่านี้"ไม่อยากเจอ ขี้เกียจหาของขวัญ""นี่ไง เราจะเอาดอกไม้ที่การ์เนทกำลังจัดไปให้เป็นของขวัญวันเกิดเธอ" คำพูดของปู่ทำให้เขาหยุดมือที่กำลังดึงดอกไม้ขึ้นมาทันที สายตาของเด็กน้อยหันไปมองปู่ของเขา"ไม่มีใครอยากได้ของผมหรอกครับ"เขาไม่รู้เลยว่ามาสนใจ
เพล้ง เพล้ง!"คุณกล้าเอาอีผู้หญิงแบบนั้นขึ้นมาเหนือฉันเหรอ หา!""หุบปาก น่ารำคาญ!""เคยเห็นแก่หน้าฉันบ้างมั้ย หา!""บอกให้หุบปากไง!"พลั่ก!ร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่งกระเด็นไปกระแทกกับผนังท้อง เธอล้มลงบนพื้นและนอนกุมท้องตัวเองเอาไว้แน่น อาการจุกบริเวณช่วงท้องทำให้เธอนอนตัวงอ ขยับไปไหนไม่ได้"แม่..."เด็กผู้ชายวัยห้าขวบเดินเข้ามาหาเธอและพยายามปกป้องเธอเท่าที่เด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะทำได้"กลับไปที่ห้องการ์เนท!" ผู้เป็นพ่อกระชากแขนเล็กของเด็กชายแล้วลากเขาโยนออกจากห้องอย่างไม่ไยดีปัง!ประตูบานใหญ่ถูกปิดลงต่อหน้าเขา เสียงทะเลาะดังมากจากภายในห้องนั้นอย่างต่อเนื่อง เด็กชายยืนฟังเสียงอยู่นาน จนกระทั่งพี่เลี้ยงของเขามาพาตัวเขาออกไปตลอดระยะเวลาที่จำความได้ เขาไม่เคยได้รับความรักจากพ่อ ตลอดเวลาเขาใช้ชีวิตอยู่กับแม่ตลอด ถึงแม้ว่าแม่เอาแต่ใช้เวลาในหนึ่งวันไล่ตามเฝ้าพ่อของเขาก็ตามความรักและความสนใจเขามักจะได้รับจากคุณปู่กับคุณย่าเท่านั้น สิ่งหนึ่งที่เขารับรู้ได้มาตลอดคือ พ่อและแม่ของเขาไม่เคยรักกันจนในที่สุดคุณปู่และคุณย่าก็ทนเห็นสภาพแบบนี้ต่อไปไม่ไหว พวกท่านทั้งสองคนมารับตัวผมไปอยู่ด้วยตอนอายุได
"คุณพ่อขา ฟีฟี่อยากได้ม้า"เด็กสาววัยสามขวบชี้นิ้วไปยังการ์ตูนในจอโทรทัศน์ ม้าโพนีตัวสีชมพูวิ่งไปมาอยู่ตรงหน้า เธอหันมากอดคอผู้เป็นพ่อและซบหน้าลงบนไหล่"อันนั้นเป็นม้าโพนีค่ะ เป็นการ์ตูนก็คงหาให้ฟีฟี่ได้แค่ตุ๊กตา พ่อก็อยากซื้อม้าจริง ๆ ให้ฟีฟี่แบบนั้นนะ แต่พ่อไม่รู้ว่าจะไปหามาให้จากที่ไหน" เขาอุ้มลูกสาวตัวเล็กมานั่งตัก"ถ้าม้าเป็นสีชมพูแบบนั้นจะต้องน่ารักมากเลยใช่มั้ยคะ สัตว์บนโลกให้เป็นสีชมพูก็น่ารักหมดเลย" เธอเงยหน้ามองและส่งยิ้มกว้าง ยิ้มที่มีเสน่ห์ของฟีฟี่ทำให้ผู้พบเจอต่างพากันสดใสตามเธอ"สัตว์บนโลกทุกตัวน่ารัก ฟีฟี่ต้องรักพวกเขาให้มาก ๆ นะ อย่าไปรังแกพวกเขา""ค่ะ ฟีฟี่รักสัตว์บนโลกทุกตัว แล้วก็รักคุณพ่อขาด้วย" ฟีฟี่ลุกขึ้นยืนบนโซฟาและกอดคอของผู้เป็นพ่อไว้แน่น"อ๊าก !"เสียงร้องของเด็กผู้ชายดังมาจากประตูบ้าน เด็กผู้ชายที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกับเด็กผู้หญิงที่กอดเขาอยู่ ฟีฟ่า แฝดผู้น้องโครม!ฟีฟ่าทรงตัวอยู่เซิร์ฟสเก็ตวิ่งเข้ามาในบ้าน ถึงความเร็วจะไม่มาก แต่พื้นของบ้านที่ไม่เหมาะกับการเล่นทำให้ลื่นแล้วล้มกลิ้้งอยู่ที่พื้นการ์เนทหันมองไปยังลูกชายของตัวเอง คนในบ้านต่างวิ่งเข้ามาเพื่อจะ
"ใกล้ถึงแล้วครับ"เสียงคนขับรถเรียกสติให้ฉันกลับไปสนใจสถานที่ตรงหน้า"ค่ะ"สายตามองไปยังอาคารหรูตั้งเด่นอยู่ตรงหน้า สถานที่รวมตัวของกลุ่มมาเฟียจากหลายประเทศ ทุกคนต่างมาเพื่อแสดงความยินดีและแสดงความต้อนรับแก่บอสมาเฟียคนใหม่ รวมไปถึงการประกาศของการผู้นำคนใหม่ของลำดับที่สองและที่สามด้วย นั่นคือเฮเลนและสามีของเธอรถยนต์จอดหยุดลงหน้าทางเข้า ประตูรถถูกเปิดออก กลุ่มชายจำนวนมากต่างยืนเรียงรอต้อนรับหญิงสาวที่กำลังก้าวลงจากรถ"เชิญครับ" เขายื่นมือมาให้เธอพร้อมกับก้มหัวให้เล็กน้อย"ขอบคุณค่ะ" ฉันก้าวเท้าลงจากรถ ท่ามกลางสายตาของคนที่อยู่นอกอาคารจำนวนมากต่างจ้องมองมาทางฉันถึงจะเตรียมตัวมาบ้างแล้วจากการถูกมอง แต่คนจำนวนเยอะขนาดนี้ฉันก็เพิ่งได้สัมผัสครั้งแรก นี่ขนาดด้านนอกนะ ยังไม่ได้เข้าไปในอาคาร"คนเยอะมากเลยนะคะ" ฉันหันไปพูดกับคริสเตียนที่ออกมารอรับ"ข้างในเยอะกว่านี้ครับ ทุกคนรอพบนายหญิงอยู่" ถึงจะฟังดูเป็นคำพูดธรรมดา แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกกดดันได้ไม่น้อย"ฉันดูสำคัญมากเลยนะคะ""สำคัญสิครับ เป็นสิ่งที่ต้องอยู่คู่กับบอสนี่ แล้วอีกอย่างบรรดาญาติก็อยากเห็นผู้หญิงที่การ์เนทเฝ้ารอมาตลอดสิบปีครับ" คำพูด
"นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอการ์เนท""ก็พอเป็นบ้าง""ว้าว ทำข้าวต้มเป็นด้วยสินะ" ฉันมองข้าวต้มในหม้อที่กำลังเดือดได้ที่"ดูจากในเว็บมาครับ" คำตอบของเขาทำฉันหันไปมองด้วยความประหลาดใจ"ทำได้น่ากินขนาดนี้เลยเหรอ ฉันเป็นคนไทยแท้ ๆ ยังทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นเลย เต็มที่ก็ไข่ดาว" ฉันนี่น่าขายหน้าจริง ๆ"ไม่ต้องทำหน้าเศร้าหรอก เดี๋ยวผมจะจ้างพ่อครัวตามความถนัดของอาหารแต่ละประเทศมาไว้บ้าน เผื่อพี่คิมอยากกินอาหารประเทศอื่น" สายตาที่แสดงออกมาคือเขาจะทำแบบนั้นจริง ๆ"ฉันว่าไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ" ฉันต้องหยุดเขาก่อนที่ทุกอย่างมันจะเกิดขึ้นจริง ๆ"เอาแบบนั้นเหรอครับ""เอาแบบนั้นดีแล้ว อย่าต้องให้มีพ่อครัวมากไปกว่านี้เลยนะ" แค่ตอนนี้ก็มากพอแล้ว"พี่คิมลองชิมมั้ย" การ์เนทใช้ช้อนตักข้าวต้มในหม้อขึ้นมาเป่า แล้วป้อนให้ฉัน"อื้อ~" ฉันแกล้งทำเสียงและกลอกตาไปมา"อร่อยมั้ย""อ่า~""...""อืม~""เดี๋ยวเททิ้งแล้วให้พ่อครับมาทำให้ใหม่แล้วกัน" การ์เนทปิดเตาแล้วทำทีจะยกหม้อไปเททิ้งจริง ๆ"เดี๋ยวสิ ขี้น้อยใจจังเลยนะ อร่อยมาก""ก็พี่คิมทำหน้าเหมือนไม่อร่อย" แค่ฉันแกล้งเล่นก็ทำลายความมั่นใจของเขาไปจนหมดเลยเหรอเนี่ย"อร่
ณ ห้องทำงานของคิมติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด~เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับแสงหน้าจอปรากฏเป็นเบอร์แปลกที่โทร. เข้ามา มือเรียวเอื้อมไปกดรับสายพร้อมกับเปิดสปีกเกอร์โฟน"สวัสดีค่ะ"(คิม)เสียงจากปลายสายทำให้ฉันขมวดคิ้วแล้วมองเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอ เบอร์ที่ไม่คุ้นตาแต่เรียกชื่อฉันเหมือนรู้จักกันมานาน เสียงปลายสายก็คุ้นหูพอสมควร"ใครพูดสายคะ" เพื่อความแน่ใจจึงเลือกที่จะถามออกไปเลย(โจเซฟ) ฉันว่าแล้วไง"มีเบอร์ฉันได้ยังไง" หากันง่ายเหลือเกินคนพวกนี้(ขอมาจากเพื่อนเก่าน่ะ) ฉันถอนหายใจใส่โทรศัพท์"แล้วโทร. มามีอะไร"(เธอทะเลาะกับเขาเรื่องที่เราไปกินข้าวกันใช่มั้ย)"รู้ไปแล้วได้อะไรขึ้นมา" ฉันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วมองตรงไปยังด้านหน้า(เราเป็นห่วง แล้วตอนนี้ดีกันหรือยัง)"ก็ปกติ"(...ก็ดีแล้ว) ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า"โทร. มาถามแค่นี้ใช่มั้ย"(อย่าเพิ่งวางนะ คิมลืมไปหรือยังว่าวันนี้วันอะไร) วันอะไรงั้นเหรอ ฉันมองไปยังวันที่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ"วันศุกร์" มีหวังตอบไปว่ารู้ก็คอขาดพอดี(ฮ่าฮ่า คิมลืมก็ไม่แปลกมันนานมาแล้วนี่...วันนี้วันเกิดเราเอง)"อ่อ งั้นเหรอ"(วันนี้วันเกิดเรา คิมมาหาเราได้ไหม) โจ
"เดี๋ยวฉันต้องไปส่งเคทที่บ้าน ส่วนเฮเลน สามีจะมารับ" ฉันยืนมองเพื่อนสาวสองคนที่นอนหลับอยู่บนโซฟา คนที่เมาหนักสุดน่าจะเป็นเคท"เคทเดี๋ยวมีคนมารับ" หลังจากคุยโทรศัพท์กับใครบางคนเสร็จเขาก็หันมาบอกฉัน"นายจะให้คนไปส่งเคทเหรอ เดี๋ยวฉันบอกที่อยู่ให้นะ""ไม่ต้องหรอก คนที่จะมารับรู้บ้านของเธอดี" การ์เนทดูมั่นใจมาก เขาส่งยิ้มให้ฉันและเดินไปสั่งงานกับคนของตัวเอง ฉันได้แต่ยืนมองเพื่อนสองคนที่เมาหลับไม่รู้เรื่องสองคนนี้ถือว่าเป็นคนที่ไปไหนไปกันเสมอ ขอให้ช่วยหรือทำอะไรก็ไม่เคยบ่น แม้แต่วันนี้เมาเละขนาดนี้ก็เพราะฉันไม่สามารถดื่มได้ ทั้งสองคนจึงจัดการให้เพื่อสร้างสถานการณ์ว่าฉันดื่มไปเยอะ"สามีคุณเฮเลนมาแล้วครับ" ลูกน้องของการ์เนทเดินเข้ามาบอกฉัน พร้อมกับสามีของเฮเลนเดินตามหลังเข้ามา"ขอโทษด้วยนะ" ฉันกล่าวขอโทษเมื่อสามีของเพื่อนสาวเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า เขาส่งยิ้มให้ฉันและมองไปที่ภรรยาของตัวเอง"ไม่เป็นไร เฮเลนบอกแล้วว่าวันนี้ต้องมาทำอะไร" สามีของเฮเลนเข้าใจธรรมชาติของพวกเราจริง ๆ เขาเดินเข้าไปใกล้เธอและช้อนอุ้มเฮเลนไว้ในอ้อมแขน"ขับรถกลับดี ๆ นะ""ดีกับการ์เนทแล้วใช่มั้ย" ก่อนที่เขาจะเดินออกไปก