Chapter 4

Kasalukuyan kaming kumakain ni Shin pero hindi ko maiwasang tingnan siya ng may tanong sa aking isip. Hindi niya kasi ako inaasar ngayon. Kaya iniisip ko kung may nangyari ba.

"Bakit ganyan kang makatingin sa'kin? May gusto ka pa bang ibang pagkain?"

"I'm full. Kakaiba lang kasi ang kilos mo ngayon."

Natawa siya sa sinabi ko bago ulit nagsalita.

"You're just being paranoid."

"Hindi noh. Saka may sakit ka na pala, bakit lumabas ka pa ng bahay niyo?" tanong ko. Nabanggit kasi niya na medyo masama daw ang pakiramdam niya kaya hindi siya nakapasok sa klase. Pero hindi naman daw malala. Sa tingin ko nga mas maganda na ang pakiramdam niya ngayon, kumpara ng sinundo niya ko sa school kanina. Baka nga siguro nagugutom lang siya.

Sandali siyang nag-isip, pero hindi na din niya naituloy ang sasabihin dahil dumating na ang sundo ko. Kaya naman lumabas na din kami.

"Uwi na."

"Ayaw mo bang sumabay? Ihahatid ka na namin." aya ko sa kanya habang nakasilip ako sa kanya mula sa bintana ng kotse.

"Okey na ko dito." kumaway siya at ngumiti.

Kukulitin ko pa sana siya pero nagsimula na siyang maglakad palayo.

"See you tomorrow." sigaw ko at kumaway lang ulit siya.

Matapos ang araw na 'yon. Hindi ko na nakita si Shin.

Kahit sino man ay walang alam kung ano ang nangyari sa kanya. Inisip ko tuloy na baka kaya niya ko pinuntahan sa school ng araw na 'yon ay para magpaalam na sa'kin.

Naging malungkot ako ng halos isang buwan dahil sa hindi ko na nakikita si Shin. Walang kahit anong paramdam sa message ko sa kanya o kahit sa tawag. Sobrang nag-aalala ako kay Shin, at the same time naiinis ako sa kanya. Pakiramdam ko ay iniwan niya ko.

Minsan lang ako magkaroon ng kaibigan pero ngayon hindi ko na alam kung asan siya. Madami akong tanong sa kanya.

Kahit na sobrang lungkot ko ay hindi din naman iyon nahalata nila mom and dad. Mas naging busy sila ngayon sa business namin. Ni-hindi ko na din sila nakakasabay sa breakfast.

Minsan din ay hindi na nakakauwi si dad. Sinubukan kong tanungin si mom, pero hindi na rin kami makapag-usap ng maayos dahil sa madalas siyang may kausap sa phone niya.

Mukhang busy pa rin sila sa bagong project na building na itatayo sa ibang bansa. Kaya inintindi ko na lang din. Alam ko namang gusto lang nilang maging maayos 'yon.

Akala ko, ang pinakamalungkot na haharapin ko ngayon ay ang pagkawala ni Shin sa school. Pero hindi ko inasahan na mas guguho pa pala ang mundo ko.

"Dad, mom?" tawag ko sa kanila ng makalapit ako sa office room ni dad sa bahay.

I heard them having an argument because of our business. And then I saw my mom crying. Dad is also look so stress and down.

"Is there something wrong?" tanong ko at pilit kong pinigilan ang luha kong gustong tumakas sa'king mata. Dahil sa hindi ako sanay na marinig silang nag-aaway.

Agad umayos si mom and dad. They smiled at me like there's nothing wrong. Lumapit sa'kin si mom. Hindi ko na nakikita ang lungkot sa kanyang mukha.

"Nothing. We're just discussing some important part for the plan in our new building." Mom said.

Nakangiti lang din si dad at pilit akong kinukumbinsi sa ngiti na 'yon na wala akong dapat ipag-alala.

"Okay. Kung may problema po. Please, I want you to open up to me. I'm also part of this family." I said.

"Ofcourse. We know that." Mom still smiling and then she embrace me.

That is the last time I had a conversation with my parents.

Hindi ko na naman sila nakita ng madalas sa bahay.

I know, may tinatago sila sa'kin. Gusto kong malaman ang lahat. Pero hinihintay ko din na sila ang magsabi no'n sa'kin. Alam ko naman na gusto lang nila na hindi ako mag-isip sa kahit anong problema namin.

Matapos ang klase ko ay gaya ng dati, nag-abang ako sa labas ng school para sa sundo ko.

Hindi ko maiwasang mapatingin sa aking relo ng medyo matagal na akong nakatayo sa labas. I tried to call our driver. Pero hindi sumasagot. Mukhang nasa company yata siya ngayon. Pinagkakatiwalaan din kasi ni dad ang driver namin. Kaya madalas ay iyon din ang kasama niya sa important meetings niya sa ibang mga lugar.

Nang medyo naiinip na ako sa paghihintay ay naisipan ko munang pumunta sa convenience store para bumili ng pagkain dahil medyo nagugutom na ko. Habang nagbobrowse ako sa phone ko ay di ko naiwasang hindi maalala si Shin.

Tiningnan ko ang contacts ko at hinanap ang pangalan niya.

I tried to call him. Pero wala talagang sumasagot.

Ano na kayang nangyari kay Shin? Okey lang kaya siya?

Nang matapos ko ang pagkain ko ay lumabas na ko. Tiningnan ko ang cellphone ko pero wala pa ding reply ang driver namin. Wala ding tawag.

Dahil sa hapon na at malapit ng mag-gabi ay naisipan kong tawagan si mom and dad. Pero cannot be reach naman sila.

Mukhang may meeting siguro or baka may inaasikasong importante.

Naisip kong sumakay na lang ng bus para makauwi na ko. Mabuti na lang at malapit ang bus stop dito.

Malapit na sana ako sa bus stop pero napatigil ako dahil sa narinig ko.

"Isang malaking sunog ang naganap sa Hernandez's company. Madaming sugatan at nasawi dahil dito. Ang iba ay hindi pa nahahanap."

Hindi ako makapaniwala ng mapatingin ako sa balita. Nakita ko ang kumpanya namin na puno ng usok at apoy

Sila mom and dad! 

Narinig ko ang pag-ring ng aking phone at nakita kong tumatawag sa’kin ang sekretarya ni dad.

May sinabi siyang location ng ospital at doon ako agad nagtungo.

"Where's my mom and dad?" I asked the doctor ng may makita ako. Gulung-gulo na din kasi ang isip ko.

“Ms. Mira.” agad akong napalingon sa tumawag sa’kin.

Nakita ko ang secretary ni dad, ginagamot siya ng isang nurse doon dahil may ilang sugat siya. Sinabi nilang dito dinala ang mga naaksidente sa aming kumpanya.

Agad akong lumapit sa kanya.

“Sila mom and dad?”

“Hindi ko pa sila nakikita. Pero tatanungin ko sa mga doctor.”

Nakipag-usap ang secretary ni dad sa ilang doctor at nurse sa ospital.

Napag-alaman na hindi daw dinala sa ospital na iyon sila mom at dad. I'm so stress. Hindi ko alam kung saan sila hahanapin. I'm also worried. Baka may nangyari na sa kanila. I can't live without them. They are the only family I have.

Si mom ay tinakwil na ng kanyang pamilya ng piliin niya si dad while my dad is the only son of my grandfather and grandmother. My grandpa and grandma in my father's side already passed away. 

Halos hindi na ko makalabas ng bahay ng mangyari ang sunog. Paano ko haharapin din ang naging problema sa aming kumpanya?

"Mira?"

Isang tawag ng isang matandang lalaki ang narinig ko habang umiiyak ako sa aming sala. Wala pa ding balita sa aking mga magulang. At napag-alaman ko din ang dami ng problema sa kumpanya. Sinasabi nila na nagnanakaw daw ang parents ko sa mga pera na ininvest ng ilang tao para sa aming business. Wala akong nagawa kun'di alalahanin din 'yong mga araw na madalas silang wala sa bahay. Kung magawa man nila 'yon ay alam kong may mabigat silang dahilan.

Kinukuha na din ang ilang gamit namin para ipambayad sa mga utang dahil sa naging epekto ng malaking sunog.

Umangat ang tingin ko sa tumawag sa'kin.

"Sino po kayo?" tanong ko at maririnig mo din sa aking boses na wala akong tigil sa pag-iyak. I feel like I'm so ugly now because I can't stop crying and thinking about my parents.

"Kaibigan ako ni Alfred at Syrra." sabi niya habang nakangiti.

Nabuhayan ako bigla ng marinig ko ang pangalan ng mga magulang ko. Agad akong tumayo at puno ng pag-asa ang aking isip. Iniisip ko nab aka ligtas sila mom and dad tapos gusto nilang makita ko na sila

"Talaga po? Alam niyo na po ba kung nasaan sila? I miss them. Please po, dalhin niyo na po ako ngayon sa kanila. Gusto ko pong malaman kung ayos ba sila." sabi ko habang umiiyak. May saya at lungkot akong nararamdaman ngayon sa hindi ko malamang dahilan.

Napawi ang ngiti ng matanda sa sinabi ko. Sandali niyang ibinaling ang tingin niya sa paligid.

"Mas mabuting sumama ka sa'min para mapuntahan mo na sila." iyon lang ang sinabi niya.

Sumakay na kami sa sasakyan. At sa buong byahe, wala akong narinig sa matanda o maging sa ilang kasama niyang bodyguard.

Nang makarating kami sa isang ospital ay dali-dali na akong pumasok sa loob para hanapin sila mom and dad.

"Mira." tawag ng matandang lalaki ang aking pangalan kaya napahinto ako sa paglalakad.

I don't know why I'm acting like crazy now. I just want to know if my parents are okay. 

Nakita kong itinuturo na ng isang bodyguard ang isang daan.

Sumunod ako do'n. At halos nanginginig ang aking mga paa sa paglalakad papasok sa isang room na may ideya na ko kung ano. Pero hinihiling ko pa rin na sana mali ako.

Pagbukas na pagbukas ng pinto ay hindi ko na napigilan ang sarili kong mapaupo sa sahig.

"NO!!!" I shouted.

Inalalayan ako ng bodyguards para maitayo.  Hindi ako makakuha ng lakas kahit sa pag-iyak ng mamasdan ko sila.

At lalo akong nanghina ng malapitan ko si mom at dad.

Tinanggal ko ang telang nakaharang sa kanilang mukha.

My heart almost stopped when I saw their faces.

"Mom! NO!"  Hindi ako makapaniwala. I embrace her.

Hindi ko alam kung paano pa ako makakatigil sa pag-iyak. I feel like this is also the end of my life.

"DAD! Why? Why?!!"

This time I embrace my dad.

Wala akong ginawa kun'di umiyak ng umiyak at halos ayaw ko ng umalis sa tabi ng aking mga magulang na ngayon ay wala ng buhay.

Hindi ko alam kung paano pa ko makakaalis sa kalungkutan na ito. Kahit kailan ay hindi ko naisip na makita sila sa ganitong kalagayan.

Ang buong buhay ko ay naglaho na dahil sa pagkawala nila. Hindi ko kaya ang sakit na 'to. How can I begin without you mom and dad? I'm not as brave like both of you.

Bakit niyo po ako iniwan? Bakit hindi niyo ako isinama na mawala na lang? Why is this happening to our family? I don't know what to do in my life now.