Echoes of the moon

บทนำ

“นี่คืออะไร” ใบหน้าเข้มคิ้วขมวดเข้าหากัน จ้องมองที่ตรวจครรภ์ในมือ แม้จะรู้อยู่แล้ว แต่ก็อยากจะถามให้ได้ยินกับหูของตัวเอง

“พี่ราม แป้งท้องค่ะ” น้ำตานองหน้า ในใจเหมือนจะรู้คำตอบของคนตรงหน้าอยู่แล้ว

เขาเงยหน้าที่ก้มมองที่ตรวจครรภ์ในมือ ขึ้นมาจ้องหน้าของเธอ เขาถามย้ำ “พี่บอกแป้งตั้งแต่แรก ๆ ว่ายังไงนะ”

“นอนกับพี่ได้แต่ห้ามท้อง” รามิลกลืนน้ำลายขม ๆ ลงไปในลำคอ เขาไม่อยากพูดแบบนี้เลย เขารู้ตัวดีว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ คำว่า ‘ตัดไฟเสียแต่ต้นลม’ มันก้องอยู่ในหัวของเขา

นรินภัทรเหมือนถูกคำพูดของเขาตบไปที่ใบหน้าแบบจัง ๆ น้ำตาที่เอ่อท่วมเริ่มไหลรินอาบทั้งสองพวงแก้ม

“อย่าคิดเอาลูก มาผูกมัดพี่ได้นะ อย่าคิดว่าท้องแล้วต้องให้พี่รับผิดชอบ”

“แล้วพี่จะให้แป้งทำอย่างไรคะ”

“ไปเอาออกเสีย”

 ++++++++++++++++

Chapter 1.1

ของที่ระลึกของอสูร

เสียงฝีเท้าของเด็กหญิงตัวน้อย ๆ วิ่งเข้ามาในบ้าน เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่ที่ข้อเท้าดังตามติดร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงเข้ามาด้วย

“มะ... แม่ แม่ แม่...” เสียงพูดที่ยังไม่เป็นคำร้องเรียกหาผู้เป็นแม่ ทำให้นรินภัทรรีบวางปากกาวาดรูปในมือลงไปไว้ที่โต๊ะ รีบลุกขึ้นมา แล้วอ้าแขนรับเอาลูกสาวที่วิ่งหน้าตั้งมาหาด้วยความคิดถึง

“เป็นไงไปเที่ยวกับคุณลุงมาสนุกไหมคะ”

“หนุก ได้กินหนมเยอะ ๆ” นรินภัทรยกหน้าขึ้นมองพี่ชาย พร้อมกับจับเอาขนมอมยิ้มในมือของลูกสาวออกมา อมยิ้มที่มักจะมีอยู่ที่หน้าแคชเชียร์ในห้างสะดวกซื้อ

“พี่ปั๊ม แป้งบอกแล้วว่าไม่ให้ชูใจกินลูกอม”

“แหม...” ใบหน้าไม่สำนึกผิด น้องสาวจึงเดินเข้าไปใส่ให้อีกตุบ

“อะ อะไรของแก ชูใจ... ก็แค่กินเล่น ๆ”

“เล่น ๆ ก็ไม่ได้ นี่พี่ไม่เห็นเหรอว่าฟันหลานกำลังสวยเห็นไหม”

“เห็นสิ” ยังตอบหน้าตาย

“ฮึ... แปรงฟันก็ยาก แล้วยังจะ... พี่นี่นะ”

“มะ... แม่อย่าตีลุงนะ” สาวน้อยชูใจรีบเข้ามาขวาง และใช้มือน้อยดึงชายเสื้อของแม่เอาไว้

“เป็นไงล่ะ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย” แล้วก็หันไปจับมือลูกสาวตัวน้อย พร้อมกับพาตัวเด็กตัวป้อมเข้าไปในห้องน้ำ

จากนั้นก็ได้ยินเสียงของนรินภัทรกล่อมลูกสาวตัวน้อย ๆ ให้แปรงฟันเพื่อไม่ให้ฟันผุ และจับอาบน้ำต่อเลยเพราะออกไปข้างนอกมา

อรนิลเดินอุ้ยอ้ายเข้ามาในบ้าน พร้อมกับข้าวของในมือ ณัฐกรรีบเข้าไปช่วย

“เสียงยายชูใจร้องหรือ” สีหน้าไม่ค่อยดี เพราะใกล้คลอดเต็มทีแล้ว

“อื้อ... ก็ยายแป้งนะสิ จับชูใจแปรงฟัน”

“อรก็บอกพี่แล้วนะว่าอย่าซื้อให้หลาน เป็นเรื่องแล้วไง”

“ก็...” อรนิลทำตาดุเข้าใส่ เธอพูดแบบปรามเอาไว้ก่อน

“ถ้าลูกของอรออกมาละก็ พี่จะมาตามใจแกจนเสียเด็กไม่ได้นะ”

“ทำไมต้องคิดว่าพี่จะตามใจลูกฮึ... อร” ณัฐกรจับร่างท้วม ๆ อวบ ๆ ของเมียรัก

“ก็เห็นพี่ตามใจชูใจไงคะ”

“ก็พี่สงสารหลานนี่นา” พลางกระซิบกระซาบใกล้หูของอรนิล เรื่องนี้ณัฐกรรู้ว่าเขาไม่ควรพูด

การเอ่ยแบบนี้หากนรินภัทรมาได้ยินจะเสียใจ การท้องลูกไม่มีพ่อ แถมยังเรียนไม่จบอีกด้วย กลายเป็นปมด้อยที่อยู่ในใจของนรินภัทรตลอดมา  

ดีที่ณัฐกรตัดสินใจพาน้องสาวมาอยู่ด้วยที่บ้านของอร­นิลที่กระบี่เพื่อหนีความอับอาย และคำถามที่จะเกิดขึ้นจากคนรอบข้าง  

นรินภัทรท้องโดยที่ฝ่ายชายปฏิเสธ ทำให้หญิงสาวเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่เคยเป็นคนร่าเริง ก็เอาแต่เก็บตัว และเก็บปากเก็บคำ ซึ่งก็ยังทำให้ทั้งสองคนผัวเมียเป็นห่วงมาตลอด

ในตอนที่น้องสาวจบ ม. หก แม่ที่รักเธอมากก็จากไปด้วยโรคร้าย พอต่อมาสองเดือนพ่อก็มาประสบอุบัติเหตุจากไปอีกคน ในตอนนั้นณัฐกรเป็นห่วงนรินภัทรมากว่าจะประคองชีวิตไม่อยู่ แต่พอมีแฟน นรินภัทรก็ดีขึ้น

และแล้วโชคชะตายังมาเล่นตลกอีก คนที่น้องสาวกะจะฝากชีวิต ดันมาปฏิเสธ ซึ่งตอนนั้นนรินภัทรจะขึ้นปีสี่อยู่แล้ว การท้องมีลูก ผู้ชายบอกให้ไปทำแท้ง แต่น้องสาวเลือกที่จะเก็บลูกเอาไว้

ดีหน่อยที่ตอนเรียน ในสายที่นรินภัทรเลือกเรียนมีสอนการวาดรูป เธอก็ชอบด้วย จึงได้ทำอาชีพเป็นนักวาดการ์ตูนเพื่อทำปกนิยาย ลายเส้นและการลงสีของนรินภัทรที่เป็นเอกลักษณ์ เธอมีรายได้พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ไม่ได้ทำความลำบากให้กับพี่ชายและพี่สะใภ้

อีกทั้งนรินภัทรเป็นคนที่มีความตั้งใจสูง จึงทำให้งานออกมาเร็ว และออกมาสวย เดือนหนึ่งเธอรับงานวาดสี่ห้าปก ก็สามารถทำเงินเข้ากระเป๋าไปอย่างสบาย ๆ

นรินภัทรอุ้มลูกสาวที่อาบน้ำแต่งตัวสวยออกมาข้างนอก

ใบหน้าของเด็กหญิงชูใจขาววอก ใบหน้ากลมแป้นยิ้มร่า พอเท้าแตะพื้นก็รีบวิ่งมาหาคุณลุง

“ลุงปั๊ม”

“แป้งจะดุลูกล่ะนะ ถ้าจะดุ ให้แป้งมาดุพี่” ทำหน้างอนใส่น้องสาวด้วย และกอดร่างป้อม ๆ ของเด็กน้อยเอาไว้แบบโอ๋

นรินภัทรหันมาทำตาขวาง

“หรือพี่ปั๊มจะเอาอีกสักตุ้บหื้อ เมื่อกี้ก็โดนไปตุ้บหนึ่งแล้วยังไม่พอใช่ไหม” พร้อมง้างมือ และทำตาเขียวเข้าใส่อีก

“ก็...” พี่ชายทำท่าจะเถียง

“พอกันเลยทั้งพี่ทั้งน้อง หยุดทะเลาะกันและทำเสียงดังเลยนะ แป้งเอาของพวกนี้ไปใส่ตู้เย็นไป” พี่สะใภ้ออกคำสั่ง

“หมอเขาว่าอย่างไรบ้างพี่” เห็นหน้าตาที่บิด ๆ เบี้ยว ๆ และเหยเกก็นึกห่วง

“คงจะคลอดอาทิตย์หน้าแหละ หมอบอกแบบนั้น” พูดไปพลางเป่าลมออกจากปากไป ตรงหน้าท้องของอรนิลขมวดเกร็งแข็งขึ้นมาอีก จนคนเป็นแม่ทำหน้ามุ่ย สูดปากเสียงยาว ๆ อรนิลยกสองมือขึ้นมาลูบหน้าท้อง

“พี่ก็เตรียมของใช้เด็กอ่อนใส่ตะกร้าเอาไว้นะ”