CHAPTER 5

CHAPTER 5

LEIGHTON WAJEEH

"Yes, Arielle. We would now expose the person behind your sister's death."

NAPATAYO BIGLA sina Thirdy at Edan no'ng marinig nila ang sinabi ni Yuna, habang naiwang nakaupo naman sina Wella. Mukhang gusto na nilang malaman.

"Who the hell are they to tell us who killed Trisha? We cannot trust them, guys. This is not a playing ground for kids. This is about Trisha's death!" Thirdy suddenly rebuked.

Napakunot ang noo ko. What did he just say? Kids? Tsk.

I looked at my companion and I saw Yuna smirked. Eun-ji on the other hand just folded her arms together.

"I guess Thirdy's right, though. Maybe we should wait 'til the police came." Edan suggested and I scoffed.

"Guys. Let's just listen to them. They said they already figured it out. So why don't we hear them out? They might help." Luna protested. Tiningnan niya ang dalawang lalake na parang walang tiwala sa amin.

"Kung ayaw ninyong malaman kung sino ang pumatay kay Trisha, pwede naman na kaming umalis. Besides, it's not our loss." Eun-ji snapped and everyone looked at her.

"I guess, we'll just leave. We just wasted out time here." Yuna whispered and started to turn around.

I looked at the four of them for the last time. Huh, why they let us wander around the area---in the first place---if they would not want us to meddle?

We were about to step our feet when Arielle interrupted. "I want to hear!" she demanded, standing firmly. "I want to know who's behind my sister's death." she added. I saw the pain in her eyes that she's trying to hide from us. She's trying to be strong.

I saw them thinking. "We will listen. Just make sure that you won't disappoint us." Wella assented.

Napangiti na lamang ako at napailing.

"Alright... Alright. Spill it out." Thirdy relented. He dropped his hand after raising it, acting as if hindi na siya aawat pa.

Eun-ji cleared her throat before she spoke. "Una sa lahat, kanina ay may binigay na pirasong papel si Arielle sa amin at galing daw ito sa ate niyang si Trisha, ang biktima. Inutos daw ng ate niya na ibigay itong papel sa makatutulong kung sakali mang may mangyaring masama sa kanya. Well obviously, alam na ng biktima na mangyayari ito sa kanya kaya ang sulat sa pirasong papel na 'yon ay ang magbubunyag sa puno ng lahat ng ito." panimula ni Eun-ji.

"And what's written there? Is it one of our names?" sarkastikong tanong ni Thirdy.

"To disappoint you, no. Ang nakasulat dito ay small letter F, big letter E, small letter B, at number 30. So we have 'fEb 30'." sagot ni Eun-ji. Tumingin siya sa amin at tinanguan ko lamang siya.

Napuno ng pagtataka ang mukha nila lalo na ang dalawang lalake.

"Maari ba kitang matanong, Ms. Luna?" biglang tanong ni Eun-ji sa babae. Tumango naman ang huli. "May February 30 ba sa kalendaryo?" pagtatanong niya.

Nag-isip pa ang babae. "W-Wala..." sagot nito na may halong hindi sigurado.

Napangiti kaming tatlo. "Eh 'di, WEL-LA! hihi." pabiro ngunit pagdidiing saad ni Eun-ji sabay tingin kay Wella. "Oo, si Wella ang sinasabi nito, hindi si Thirdy hindi rin si Edan at mas lalong hindi rin ikaw, Luna."

They were obviously shocked after Eun-ji revealed that. They then looked at Wella with widened eyes. Hindi naman nakaimik agad si Wella.

To explain, walang February 30 sa kalendaryo kaya we came up with the word, 'wala'. And the name closest to that word was 'Wella'. But of course, we did not just based on that. At first, akala ko na wala lang kabuluhan ang capitalized letter E. Iyon pala, that served as a highlight that we must emphasize the E. From 'Wala', make it 'Wella'. That's how we got it.

Sa gitna ng pagkagulat nila ay nagsalita na si Yuna. "Nagtulog-tulugan ka lang, Wella, no'ng tinabihan mo si Arielle kanina. Kaya no'ng nakalabas na sina Luna at Thirdy para balikan ang naiwang bagahe, binigyan mo ng yosi si Edan para bigyan ito ng rason para lumabas ng bahay. Alam mong bawal manigarilyo sa loob dahil maraming smoke alarm dito kaya you took the chance to start your move. You've been in the kitchen to get a knife and to kill Trisha in the bathroom." paliwanag ni Yuna.

"What?! We-we-we-wait. Are you guys accusing me for Trisha's death?! Dahil lang sa date na iyan?!" At last, Wella reacted. Napatayo na siya dahil sa galit at kaba.

"Nah. Why would we?" sarkastikong tugon ni Eun-ji sa kanya. Nanatili akong tahimik at nag-o-observe lang.

"THEN WHY ARE YOU POINTING ME OUT?! THE HELL?! THIS IS BULLSHIT DO YOU HAVE ANY EVIDEN---"

"Accusing is a wrong word choice to describe this, dear. Hinuhili ka, sounds better. And of course we do have evidence. 'Yan lang ba ang gusto mo?" Eun-ji rebutted, cutting Wella's words short.

"Totoo ba ang sinasabi nila, Wella?!" pasigaw na tanong naman ni Luna.

"No! Not a chance. I can't do that. Trisha's my bestfriend and for goodness sake, you really think I could do some sort of killing, especially to her?!" depensa ni Wella. She looked at everyone of us. Lahat kami ay naghihintay pa rin sa kanyang susunod na sasabihin. Pagkatapos ay tiningnan niya kaming tatlo. "HOW DARE YOU! YOU CANNOT JUST PUT THE BLAME ON ME WITH THAT FUCKING PIECE OF PAPER. PAANO KUNG NAGKAMALI LANG SI TRISHA?! OH, SIGE, MERON KAYONG EBIDENSYA?! THEN SHOW ME! 'WAG KAYONG PURO DADA!" She yelled. Makikita pa ang ugat sa kaniyang leeg.

"Alright." This time, I spoke. Bakas sa mukha nila na naghihintay sila sa susunod kong sasabihin. "Trisha died not just because of stabbing. First things first, she was attacked and was forced to drink zonrox---yes, the thing that is used to get rid from stains when you do a laundry. But unfortunately, that zonrox is not a color safe. Sa sobrang kaba mo ay hindi mo namalayan na natalsikan ka na pala nito, kaya nag-fade ang damit mo sa may bandang leeg." paliwanag ko sabay turo sa faded part ng damit niya.

Tiningnan naman nila agad ito at napasinghap sila.

Nakasuot silang lahat ng ternong red shirt. Malamang, kapansin-pansin na may nabago sa suot ni Wella. Ilang segundo ang nakalipas ay hindi siya nakapagsalita. Nakaawang lang ang kaniyang bibig habang nakatingin sa leegan niya.

"Nabanggit rin kanina ni Luna na walang lumapit sa biktima kanina dahil pinigilan mo raw sila, Thirdy, matapos mong malamang wala na itong pulso. Well, you might know some of investigatory works." wika ni Yuna habang bumaling kay Thirdy at marahang tumango naman ang huli.

Bakas ang galit sa mukha ng tatlo at para namang umuusok sa galit ang ilong ni Arielle. Hindi sila makapaglabas ng galit dahil gaya namin naghihintay din sila na mag-confess ito.

Pero imbis na umamin ay mapaklang tumawa ito. "Ito? Ito ang ebidensya n'yo?" turo niya sa kanyang kwelyo. "Alam n'yo bang nandito na ito kahapon pa? For Pete's sake bago kayo magsalita ng kung ano-ano alamin n'yo muna ang pangyayari, okay?" sarkastiko pa itong tumawa.

"Of course, hindi namin alam kasi hindi tayo magkasama kahapon. Hihi." pagbabara ni Eun-ji kay Wella.

Napre-pressure na si Wella kaya halatang-halata ang pagsisinungaling niya. Halata ring naiinis na siya sa inasta ni Eun-ji.

"Pero, baby loves, kanina pa natin 'yan nabili bago tayo umalis kanina. We've bought them as our souvenir." singit ni Edan. Baby loves? What an endearment.

Halatang nagulat si Wella sa sinabi ng 'Baby loves' niya dahil nanlaki ang mga mata nito.

"Bakit ayaw mo pang aminin?" tanong ni Eun-ji. She's smiling to mock the suspect that has been pointed out.

"Unless may iba ka pang tinatago bukod sa pagpatay mo kay Trisha." biglang singit ni Yuna na ikinatigil ng lahat.

Napansin ko namang biglang napatingin si Arielle kay Yuna pagkasabi niya no'n.

"Wala akong aaminin dahil wala akong ginawang masama! Hindi ko nga kayang pumatay ng ipis, si Trisha pa kaya na bestfriend ko? NOT A CHANCE. At saka wala akong dahilan para gawin 'yon sa kany---" hindi na natapos ni Wella ang kanyang sasabihin dahil biglang sumigaw si Arielle.

"You're a liar!" Nagulat kaming lahat sa biglaang pagsigaw niya.

"What do you mean, Ari?" tanong naman ni Luna. Lumapit siya kay Arielle.

"Kahapon, nakita kayo ni ate Trisha na naghahalikan---kayong dalawa ni kuya Thirdy..." sabi nito na ikinagulat nang lahat, mas nagulat ang lahat ngayon kaysa kanina.

Oh? So that's making sense now.

Bakas sa mukha ni Edan at Luna ang galit at pagkagulat.

"So that's explained everything. Pinatay mo si Trisha dahil sa takot. Takot na sa oras na malaman ito ni Edan ay layuan ka nito." Eun-ji muttered, trying to fit the situation together.

"Totoo ba ang sinasabi ni Arielle, parekoy?" kalmadong tanong ni Edan kay Thirdy na kasalukuyang nakatingin lang sa kawalan. "Totoo ba?!" tanong ulit nito pero this time ay may halo nang galit.

Pero wala pa ring kibo si Thirdy.

"SAGUTIN MO 'KO!"

Napapikit naman si Thirdy sa takot no'ng sumigaw na si Edan sa mismong mukha niya. Habang galit na galit si Edan ay nakayuko naman si Luna at... umiiyak.

"So, kaya pala... K-Kaya pala hindi mo na sinasagot ang tawag ko, ang messages ko. Kaya pala. Dahil may pinagkakaabalahan ka nang iba." Habang binibigkas ni Luna ang bawat salita niya ay siya namang pagpatak ng kanyang mga luha. "T-Totoo, 'no?! Totoong may relasyon k-kayo ni Wella habang tayo pa! Ano, Thirdy... sagutin mo 'ko." dagdag pa nito. Nakatingin siya kay Thirdy habang umiiyak.

Ilang saglit na katahimikan ang namutawi nang biglang sinapak ni Edan si Thirdy sa mukha dahilan para mamudmud ang mukha nito sa sahig. Hindi naman kumikibo si Thirdy at parang nilinamnam ang suntok ni Edan.

Lumapit nang bahagya si Wella sa bata. "A-Arielle, alam mong bawal magsinungali---"

Arielle cut Wella's word short. "Hindi ako nagsisinungaling."

Napayuko na lang rin si Wella. Nanginginig ang kaniyang mga kamay at labi. Pinagpapawisan na siya nang todo.

"Grabe 'to. 'Di ko na alam ang sasabihin ko. And I don't know if I have something to speak, dahil nasabi na lahat... Ang Diyos nalang ang bahala sa inyo." matapang na tumayo si Luna at umalis.

Pagbukas niya sa pinto ay nakasalubong niya si Tito. Dumating na pala ang mga pulis. Tito Fred greeted me with a smile.

"I'm sor---" naputol na naman ang sasabihin ni Wella.

"Silence! You talk too much. Nandiyan na ang mga sundo mo kaya tumayo ka na." matapang na sabi ni Arielle.

Namangha naman ako sa pinakitang katapangan ni Arielle sa kabila ng lahat. Pagkatapos no'n ay biglang bumuhos ang luha ni Wella. Si Thirdy naman ay parang nagugustuhan na niya ang sahig dahil mukhang wala na siyang balak na tumayo at magsalita. Sinasabunutan naman ni Edan ang kaniyang sarili.

Bumalik na si Arielle sa mesa at may kinalikot sa phon at pinwesto sa tenga habang kaming tatlo ay nakatayo lang.

Pinusasan na ni Tito Fred si Wella at hindi naman na ito pumalag. Pumunta din ang ibang pulis sa banyo para asikasuhin ang bangkay.

Kinwento namin kay Tito ang lahat ng nangyari dito. Pagkatapos kong magkwento ay tumango-tango lang siya.

"So, anong ginagawa n'yo dito, ha? Bakit nandito kayo?" takang tanong ni Tito sabay tingin sa aming tatlo.

"Actually, tito, inimbita po kami ni Andrew sa kanilang bahay dahil may party sa kanila." panimula ko.

"Oh, eh, bakit kayo nandito? Dito ba ang party?"

"There was unfortunate situation suddenly happened. 'Yong nag-imbita sa amin ay sinaksak ng kaklase naming parang baliw. Kaya ayon, umuna na kaming naglakad, nagbabakasakaling may sasakyang dadaan. At heto kami ngayon, napunta sa bahay na ito dahil may nanghingi ng tulong." sagot ko.

"Bakit kayo naglalakad? Nasaan ba ang sasakyan n'yo?"

"We left them in school, unfortunately. Wala daw po kasing mapa-park-an sa kanila." paliwanag ko sa kanya at tumango naman siya.

"Sabagay. Oh, siya, ako na ang maghahatid sa inyo do'n sa school." he offered.

"Talaga po?! Yey! Hihi." biglang tumili si Eun-ji. Agad naman niyang tinakpan ang bibig niya at nag peace sign nang mapansin niyang nabaling ang atensyon ng lahat sa kanya.

Napangiti lang si Tito at pagkatapos ng lahat ay sinabihan niya ang mga kapwa niya pulis na sila muna ang bahala dahil ihahatid niya muna kami sa paaralan.

Tahimik lang kami sa buong biyahe hanggang makarating na kami sa LSA. Binuksan naman ng guard ang gate at dumiritso agad ang sasakyan ni tito sa parking lot. Agad naman kaming bumaba pagkarating namin do'n.

"Salamat, tito."

"Thanks, tito. Sa uulitin hihi."

"Walang ano man. Oh, siya, mauna na ako sa inyo." pagpaalam ni tito sa amin.

"Sige ho." pagkasabi ko ay saka naman siya tuluyang umalis at kami namang tatlo ay tinahak na ang daan patungo sa kanya-kanya naming sasakyan.

Pagbukas ko ng pintuan ng kotse ko ay bigla akong nagulat no'ng nagsalita sa likod ko si Eun-ji.

"Uhm, Waj."

Gulat akong napalingon sa aking likuran at nanlaki bigla ang mga mata ko kasabay ng pagkabog ng aking dibdib nang napakalakas.

W-What is she doing?

Napalunok ako nang maraming beses. Maraming beses dahil magkatapat ang mga mukha namin ngayon. Magkatapat na magkatapat. One inch na lang ang pagitan ng aming mukha na isang maling galaw ay maaari na kaming magkahalikan.

Nadako ang tingin ko sa kanyang labi at napalunok ako ng ilang beses. Ilang segundo kaming gano'n nang biglang---PEEP!

Napalingon kaming dalawa ni Eun-ji no'ng biglang bumusina si Yuna. Nakaginhawa naman ako nang maluwag at parang ako'y nahimasmasan.

"I'll go ahead." sabi n'ya pa habang seryosong nakitingin sa akin.

Tumango naman kami ni Eun-ji at pagkatapos no'n ay umalis na siya. Bigla ko namang naalala ang mga sinabi ni Yuna kanina sa party. Her words that confused me a lot.

"Ehem." Napatingin ako kay Eun-ji na ngayon ay malayo na ang distansya sa akin, 'di kagaya kanina. Taka pa akong tumingin sa kanya. "Uh, 'yong bag ko kasi, Waj, nasa kotse mo. Hihi."

"Uh, s-sorry." I muttered. I really forgot. Pagkatapos no'n ay kinuha ko na ang bag niya. "H-Here..." inabot ko sa kaniya ang kaniyang shoulder bag.

"Thanks, Waj." nakangiting sabi niya sabay kuha ng bag. Nginitian ko nalang siya bilang sagot. Pagkatapos no'n ay pinaandar na niya ang kaniyang sasakyan matapos siyang kumaway.

I just shook my head to dodge such thought and drove my car.

***

YUNA AYANNE

AFTER THAT tiring morning session, everyone yelled in joy once we heard the bell. No one comes through my mind except for one thing: I am hungry at kailangan ko nang kumain ngayon.

And when I'm hungry, that only mean one thing. I am in a bad mood!

I did not have time earlier this morning to have breakfast because I woke up late. Maybe because of the draining happening last night. Bukambibig rin kanina ang nangyari kina Andrew at Christian.

Sa aking pagmamadali, parang gusto kong mag teleport for I cannot bear this hunger I feel inside to the extent of walking ten steps would surely wilt me to the ground. But of course, I am not Hermione Granger who can just teleport to the cafeteria so I have to make use of my remaining strength to get my way through to the cafeteria. Pinilit ko lang ang aking mga paa para maglakad at tumakbo.

Tss, as if I have other choice.

Finally, we got to the treasure of my desire which is the cafeteria. We were about to get inside when the guard stopped us. I was about to ask why, because, God, I can eat whole horse right here, right now, and I mean it. Then suddenly the Cafeteria Manager came out with obviously bad news. With her facial expression, I can tell that it is indeed a bad one.

"Dear, students, I am very sorry to inform you but our cafeteria is not available for now due to inconveniency..." After hearing those words from her, a lot of us mumbled in dismay. We got only one cafeteria in this institution, and we are not allowed to go outside---

"Pero, huwag kayong mag-alala... all of you are allowed to go outside the campus even if it's not Wednesday. There's a cafeteria not so far from here, so just go there and you will be eating there for the mean time. Again, we are very sorry." The manager added. After hearing those, I felt my face crumpled in its own.

Really?! At this time?!

I want to yell and throw some cursing words. Pero bukas nalang, I don't have enough energy to do that. I am tired and hungry right now!

This is the second time that the cafeteria is unavailable.

"Just milk with ice, oh!" Eun-ji mumbled, but all of us still managed to hear her.

Nagutom na at ano't ano, she would still look for the milk first, as if it would satisfy her hunger, unbelievable.

"Ano?"

"For real?"

"I'm very hungry!"

All of us were like a pity creature for all of us were really 'that' hungry especially the grade 12 STEM students.

"So, saan na tayo pupunta?" Leigh inserted. Unlike the majority, he can still be able to stay calm and be in his usual posture, and there's even no smudge of annoyance on his face as if there is no alarming happening right now. Maybe he took a lot of his breakfast.

"We've left with no choice, pupunta tayo sa labas. Let's go." I said and lead the way to the parking lot and the two just followed me. There are other students as well aside from my classmates that took the same path with us. We will eat outside.

We don't have choice, do we? Tss

And because I am annoyed, no one must dare to stand on my way at the moment. I might yell at their face otherwise. My stomach is hell burning and is seems cooking my internal organs.

We went straight to the parking lot. We are too tired and exhausted to get on our feet all the way to where we will be eating. I was about to open the door of my car when I heard something annoying.

"Pst... Miss! That's my car."

"Oh, hi, Harry!"

##