Thank you for reading! :)
Reeve's POV For the past three days, Melissa and her father haven't been home yet. My surprise for her was waiting in the top corner. I kept the place tidy and helped Tiya Esperanza and Manong Paeng. "Bukas ang dating nila, Dong. Tumawag sa akin ang ama ni Melissa at mukhang may kasama sila. Pinapahanda sa akin ang guest room ng bahay," si Tiya Esperanza sa akin. I'm looking forward to seeing Melissa, my girlfriend whom I've missed dearly. Even though we exchange messages every night before sleeping, nothing beats being able to see each other in person. "Ganoon ba, Tiya. Mabuti naman. May maitutulong ba ako?" "Ay nagawa mo na lahat, Dong, kaya okay lang. Ang ganda rin kaya ng ginawa mong sorpesa para kay Melissa. Tiyak magugustuhan niya ito. Noon pa siya nangarap na magkaroon ng ganito. Kaso walang marunong na gumawa. Ikaw lang pala!" Ngiti ni Tiya sa akin at nakangiti akong tinitigan ito mula rito. I wake up early in the morning and go through my usual household routine. This in
Reeve's POV . Dammit. I bite my lower lip and wrap the piece of cloth on my wound. Sa sobrang pagmamadali ko ay hindi ko napansin na may isang matulis na bagay sa gilid ng puno at tumama ito sa paa ko. Mabuti nalang at hindi malalim ang sugat. "Okay ka lang ba, Dong Reeve?" si Manong Paeng sa likod. "Okay lang, Manong." "Nasugatan ka ba?" "Wala ito, Manong, galos lang." Gumalaw na ako at tinali nang mabuti ang mga ito. Iilang basket ng tuyong isda ang delivery ngayon papuntang kabilang isla. At mamaya ay sasama ako sa kampo nina Ethan sa shooting range sa kabilang bundok. Melissa is not around. She's with her father down the city. Inaayos nila ang iilang papelis at importante raw ito, dahil pangalan naman ni Melissa ang nakasulat sa titulo. "Ako na ang tatapos, Dong. Ihanda mo na ang sasakyan, at ng sa ganoon ay makababa na tayo. May lakad ka pa ano? Di ba sasama ka kina Ethan sa shooting range?" "Oo, Manong." Mabilis ang kilos ko at hindi ko na inantala ang sugat ko sa paa.
Reeve's POV . "Reeve? Love?" My eyes came open, and her beautiful face was the first vision I saw. My brows furrowed. I'm feeling disoriented. Where exactly am I, and what is this place? What the hell happened to me? My mind speaks. "Okay ka lang ba? M-Masakit pa ba ang ulo mo? Mabuti nalang at nagising ka na. . . Salamat." She hugged me tightly, and her heart pounded against my chest. I blinked repeatedly, struggling to make sense of the situation. Ang huling alaala ko ay sina Diego at Cariena. I need to save them, I have to. . . But what is this? Where am I? And who. . . "Dalawang araw kang hindi nagising at nag-alala ako, Reeve. Gutom ka na ba? Nagluto ako ng paborito mo. T-Teka lang, ihahanda ko lang, okay." Haplos niya sa pisngi ko at hinalikan niya ako sa labi. Nagtagal ito rito at sa hindi ko maintindihan ay nagwala ang tibok ng puso ko. It feels like I want to hug and kiss her damn hard. The feeling that you have the most beautiful being in your front right now is wha
Reeve's POV.Diego and Cariena are. . .My mind got clouded for a second while reading the article online about the two. Diego and Cariena are dead, and that includes me.Tulala ako sa sarili habang nakatitig sa mga litrato sa internet.I couldn't find any pictures of Diego and Cariena, possibly because their family kept them private. However, I do have a few pictures of myself. Interestingly, I even came across a website where the Mondragon Boys honour my passing.I found myself in a difficult situation as I was thrown into the sea without my watch, which was my only means of identification. What other expectations can I have in this situation? Iyon lang din ang isang paraan para makuha ni Linus ang lokasyon ko at lahat.Dammit.Napasandal ako sa upuan at hindi ko alam kung ano ang susunod na gagawin.For the Mondragon boys and for my family, I no longer existed. I'm good as dead, and the worst part? I've lost one big brother that I treasured most. . . Diego.Napahilamos ako sa sari
Reeve's POV . When I saw her tears, I held her close and comforted her with words of assurance. Then, as I kissed her forehead, I couldn't help but breathe in her scent, knowing I would miss her dearly. I will miss her. I will surely miss my Melissa. "Ayaw kong umalis, Reeve. Pero wala akong magagawa." Sabay patak ng luha niya habang nakatitig sa mga mata ko. Pinunasan ko ito gamit ang kamay at pinipigilan ko rin ang sariling patak ng luha. A true man never cries. . . That was what Diego used to tell me all the time. Dammit, Digs. I don't think it will apply soon to me. My mind speaks. Our wedding is scheduled for next month, and all the necessary arrangements have been taken care of. We have completed the paperwork, confirmed the services of a pastor, and arranged for a small gathering of our loved ones. Despite some initial hesitation, Melissa's father has finally given his blessing to our union. Wala na akong balita sa ama ni Melissa mula ng bumalik ito sa Amerika noong nakar
Reeve's POV . Mainit ang panahon dahil tagtuyo't ngayon at sa bawat araw ng buhay ko ay nasanay na ako sa buhay na ganito. Wala na ang manokan, at pati na ang isda. Tanging tanim nalang na gulay at mais sa paligid ang pinagkakaabalahan ko. I diverted my attention into doing where my expertise matter. Nagtayo ako ng maliit na talyer para magkaroon ng kita kahit papaano. Wala na akong balita kay Melissa, at sa higit dalawang taon na simulang mawala siya na kasama ang ama niya, ay wala na kaming balita mula sa kanila. I've heard different stories from different people in the business where Melissa's father used to be a member. They all said the same thing. Melissa is probably now having a hard time trying to save her father's company. Iba-iba rin ang narinig kong balita. Nag-asawa na raw siya, at isang negostong taga Amerika ang pinakasalan niya. Pambayad utang daw ito sa lahat ng mga utang ng Papa niya. At maliban doon, ay nasa critical pa din daw ang kondisyon ng ama ni Melissa a
Reeve's POV . Is it possible to come back to life after death? The odds are slim, only one percent. However, Diego, Cariena, and I were fortunate to fall into that small percentage. "What a load of bullshit, Reeve! What do you want to do here? Nakakatamad maglakbay nang pabalik-balik dito. Inaaway na ako ni Cariena. May babae raw ako! Shit and biscuits!" He spat the bubble gum he was chewing, and I continued doing what I was doing. "Go back to your family, Diego. Just leave me alone. I'm happy here." "Happy? Do you call this happiness? Shit and. . . more shits!" He looked around and shook his head. Both of his hands are resting on his hips. After I saw Diego that day, I couldn't believe it. Ang akala ko ay hindi niya ako nakilala, iyon pala ay nagmamasid lang siya. Hindi agad ako nagpakilala sa kanya na ako si Reeve. Umuwi siya, pero bumalik lang din pagkaraan ng tatlong araw. He lingered at the repair shop, feigning issues with his motorcycle and making numerous excuses. Ulti
Reeve's POV . I gripped tighter at the steering wheel like there was no tomorrow for me. Then, I heard Diezel swear hard while holding onto the side of his seat. I chuckled and smiled at my most challenging dare. "Shit, holy crap! We are going to crash." Diezel swore again, and I knew he was now looking at me like a reaper. "Don't give me the reaper look, Dez. You are not our Xavion." "Fuck! Shit and biscuits!" he swore in Diego's wit. Natawa ako habang premaryado ang hawak ko sa control stick. "Any last word?" I challenged Diezel with an evil look "Holy crap! You are insane, Reeve! Mayday! Mayday!" Pinindot niya ang maliit na wireless tub sa harapan para makakuha ng saklolo sa kampo ng kapatid ko. "We are crashing the hell out, Linus! Send help! Send the parachute!" Tarantang boses ni Diezel at bahagya akong natawa. Linus Leone cursed in the line while listening to Diezel's call for help. "You effing, gorilla! You have a parachute with you, dickhead!" Linus swore at home, a
Brielle."We need to leave, tiya."Hindi umimik si tiya. Alam ko na pagod na siya sa kakatakbo. Medyo matagal na rin kami sa isla. Mag tatatlong taon na. Ito yata ang pinakamahaba na nanatili kami sa isang lugar. Madalas naman kasi noon ay palipat-lipat kami ng tirahan dahil sa mga taong humahabol sa amin."Pagod na ako sa kakatakbo, Breille… Matanda na ako."I press my lips together and look at her.Naipasok ko na ang iilang gamit na kailangan ko. Sa syudad na muna kami. Mas mabuti roon, dahil maraming tao at madali kaming gumalaw.Iniwan ko na ang susi sa bahay ni Morris kay Manong Paeng. Siya na muna pansamantala ang magmamatyag sa paligid. Sa kanya ko na rin iniwan ang susi ng bahay at ng tindahan."Tiya, we have to go, or else…" my lips trembled."Kilala ko ang mexicanong mafia na 'yon, tiya. Mas halang ang kaluluwa nu'n kaysa kay Alfred. Si Cappytano ang nagpapatay sa halos lahat ng mga tauhan ni Alfred, tiya. Kailangan natin na umalis!""Pero bakit ikaw ang hinahanap, Brielle?
Morris."Don't tell her that you're still here, Mors," Linus advises."And why is that?" My brows met halfway."Because that's not you. You don't give your location to anyone, lunatic."I laughed a little bit and shook my head. Linus was right. I don't easily give my location unless it's them, my cousins, asking for it. But Brielle is not just anyone. . . I like her."It seems like you like her. How serious?"I stared at Linus on the big screen. He's not even looking at me. He was busy sorting something. I did not answer and just rested my back on my chair.I'm not sure about it, but one thing is sure… I miss her."Hey, Mors. Don't you know that Cappytano is after you?" He changes the subject.Napatingin na siya sa akin ngayon na seryoso. Nawalang bigla ang tanong niya kanina tungkol kay Brielle.It wasn't important anyway. Linus knows that, and he doesn't care much about it. He is more concerned about the enemies around us."And what does he want? Cappytano was off the hook a long t
Brielle.Pagkatapos malinis ang paligid ay ang mga halaman naman ni tiya ang inasikaso ko. Nakakabagot nga, dahil wala man lang akong lilinisan sa territoryo ni Morris.Lahat ng mga alaga niyang hayop ay wala na roon. Inilipat niya ito sa pangangala ng isang kaibigan. Hindi ko alam kung sino, at tiyak sa kabilang isla iyon.Wala rin siyang halaman sa paligid at purong malalaking bush shrub at mga puno lang. Hindi na kailangan ng tubig dahil nabubuhay naman.Inside Morris house is clean. Nothing else to do there. Nalulungkot lang ako sa tuwing bumibisita ako roon. Dahil naaalala ko siya sa bawat sulok nito.It's not even a week, but it seems like months for me."Tapos na, tiya. Ihahatid ko na lang ito mamaya," tugon ko. Naramdaman ko kasi siya sa likod. Hindi siya sumagot."Siyanga pala, tiya. Ang aga mo naman nakabalik. Hindi ba dapat mamaya ka ba? Wala na bang ganap sa baba?" Pinunasan ko muna ang kamay gamit ang basahan na meron ako. Tumayo ako at saka nagpawis ng pawis sa mukha ba
Eva.I feel lonely already while seeing him walking away from me. Nangilid ang luha ko sa mata at mabilis akong tumingala sa lahat.Sana nga pala ay hind ko na siya hinatid dito sa pier. Heto tuloy. Nakakaiyak na.Kumaway siya at nasa top deck na ng barko. Kumaway rin ako, at nag-flying kiss pa. I want him to remember me as lively and lovely, and will try to wait for him. Alam kong alam ni Morris kung saan kami hahanapin ni tiya kung wala na kami sa isla.Bleu, his only friend was also with him. Wala ng natira sa bahay niya sa tuktok, dahil iniwan ni naman talaga ang lahat sa akin. Nasa akin ang mga susi nito.Nakauwi na ako, at ang tahimik na paligid agad ang namasdan ko. It feel strange. The quite environment around me seems like a haunting dream from my past.Nakakatakot at nakakalungkot. Ibang-iba na. . .Ibang iba na, dahil wala na si Morris sa Islang ito. Naiwan na lang kami ni tiya."Tatawag naman siya 'di ba? Brielle?" si tiya sa likod ko.Gabi na. Madilim ang langit at wala m
Brielle.I look at the blue sea sadly, feeling uncomfortable at the moment, trying to make everything alright.Gusto kong manatili kami ni tiya rito, para pagkabalik ni Morris ay nandito pa rin ako. Nagdadalawang isip na tuloy ako ngayon. Hindi ko alam kung tutuloy pa ba kami sa paglilipat ni tiya sa malayong isla na iyon.Ibinaon ko ang paa sa buhangin at ramdam ko ang lamig nito sa ilalim. Nilingon kong muli si Morris mula sa karagatan.Malayo siya, at hindi ko na halos makita."Inomin mo muna ito, anak." Inilagay ni tiya ang malamig na inomin na gawa niya. At kasama na ang kay Morris."Salamat, tiya." Tinikman ko agad ito, at ibinalik ko lang ang mga mata ko sa kung nasaan na si Morris ngayon. Tahimik ako at panag ang pagbuntonghininga sa sarili."Babalik na ako sa tindahan," aniya. Hindi ako kumibo at tulala pa rin habang pinagmasdan si Morris."Mamimiss mo ano?"Ang akala ko ay umalis na si tiya… hindi pa pala. Nilingon ko siya at katulad ko, ay nakatingin din pala siya kay Morr
Brielle.Busog ako at masaya. Nagpahinga na si tiya at naiwan kami ni Morris na gising pa. Maaga pa naman, at alam ni tiya na sa bahay ni Morris ako matutulog ngayon. Kaya inayos ko muna ang lahat, para wala na siyang iisipin pagkagising niya bukas.Mahigpit ang hawak ni Morris sa kamay ko, at panay naman ang ngiti ko habang tanaw na ang treehouse. Huminto kaming pareho, at saka dumampi ang labi niya sa likod ng kamay ko na hawak niya. "I'll be missing you, Bree…" Humarap siya sa akin, at saka hinaplos ang gilid ng mukha ko."And I will miss you too, Morris…" Pinalupot ko agad ang mga kamay ko sa leeg niya at saka hinalikan siya.With both of our eyes shut, we kissed. . . It was majestic. Nakakatawa ang hitsura namin pareho. Para kaming mga teenager rito. We kissed, hugged, laughed and kissed again. Morri's jokes were not funny at all. Kahit pa anong jokes ang sabihin niya ay hindi nakakatawa ito dahil hindi bagay sa hitsura niya. Kaya heto, tudo tawa ako.Morris is also not romant
Morris."Ilang linggo ka sa Italya? Buwan ba? Taon?"Glenn grimaced as he looked at me with never-ending questions. I shook my head, sipping the light champagne.It must be my last family dinner for I am going to go back to Italy in the next few days.“I will be back before you know it, Glenn.”He laughed a little bit.“I will keep an eye on your woman if you want.”I chuckled as I looked at his wife below."Brielle is fine. She's easy and she'll never go anywhere. Hindi naman siya katulad ng napangasawa mo ngayon. Mukhang palaban ang misis mo."“A little bit. She’s stubborn, but I can handle her.”"Sinusuban ang pasensya mo ano? In that case, I will not bother you to keep an eye on Brielle. I trust her,” I proudly said, and it was his turn to chuckle.“So, are you going back into business again?”I know Glenn is worried, but everything is okay with my business abroad. Iyon nga lang may mga bagay na sadyang naiiba sa kalakaran, at alam na niya kung ano ang mga ito.My father knew abo
Brielle.I couldn't sleep, ending up staring at him while he was asleep.Noon, hindi ako naniniwala sa pag-ibig. Wala akong alam kung ano ang nagagawa nito sa buhay ng isang tao. Marami akong tanong tungkol sa pagmamahal, at nang hindi ko makuha ang tamang sagot ay kinalimutan ko na ang mga ito.Si tiya lang ang mahalaga sa akin noon. Siya lang ang pamilya ko. Siya lang ang kinikilala kong ina. Pero nang dumating si Morris sa buhay ko, ay nagbago ang pananaw ko sa pangalang 'pag-ibig'.I suddenly feel a weird desire, longing, and love for him. I want to be with him. I can't be at peace without seeing him. I want to sleep and wake up beside him. I want him to be a part of me. I want him with me forever… I know I'm selfish at times, but… that's me.Pero hindi naman ako bulag. Alam ko ang pangako namin ni Morris sa isa't-isa. Pumayag ako sa gusto niya, dahil wala namang kasiguruhan ang buhay.I'm not a good person. I've done a lot of bad things, and I have a dark past that I've been try
Brielle."You don't want us to go somewhere, Brielle. Why not? The weather is good, baby. Let's go out fishing.""No. I don't feel like fishing." Tumalikod ako kay Morris at saka nag-kunwaring abala sa lababo."Alright. So, when do you feel like fishing or swimming?""I don't know. . ." Kibit-balikat ko. Nilingon ko siya. Nakaupo siya at hawak ang mainit na kape sa kamay. Dapat sana ay pupunta siya sa kabilang Isla para mamalengke, pero pinigilan ko. Si Bleu ang gumawa nito. Inilipat ko ang gawain na ginagawa niya madalas sa amin ni tiya."Why don't we finish the project you started at your place?" I sweetly smiled and walked towards him.Nasa bandang likod na niya ako nakatayo at niyayakap siya."The tree house?""Oo... Hindi ba matagal mo na na gusto matapos iyon. Mas mabuting tapusin na natin bago ka bumalik ng Italy."Humawak siya sa kamay ko, at saka umikot ang tingin sa akin. Tumayo siya at nakatingala na ako ngayon sa kanya.Matangkad si Morris, at polido ang katawan. His broad