CHAPTER 4

Chapter 4

“SO, you’re dating Atty. Alvarez?” Napaigtad si Elizabeth nang biglang may magsalita pagkalabas niya ng kanyang opisina. It’s already eleven in the evening when she decided to finish her paperworks.

Kunot ang nuong tinitigan niya ang lalaking nasa harapan niya. “At bakit ka nandito?” She asked as she put her phone on her shoulder bag.

“Because I want to talk with you,” simpleng sagot nito kaya hindi niya mapigilang irapan ito. Palagi nalang kasi iyon lumalabas sa bibig ng lalaki. Wala na bang bago?

“I told you, we have nothing to talk about. We’re done,” sabi niya at tinalikuran ito. She then entered the elevator and at the same time, Alaister entered before the elevator closed.

Muling napairap si Elizabeth nang tumabi ito sa kanya. His presence is enough to mess her senses. Kaya itinikom niya nalang ang kanyang bibig at pilit pinapakalma ang sarili para maiwasang magkabangayan sila ng lalaki.

“Are you dating Atty. Alvarez?” Pagbasag nito sa panandaliang katahimikan.

She blew out a loud breath. “That’s a personal question, Mr. Romano. ‘Tsaka ano naman sa’yo kung kami nga, labas ka na dun.”

“It’s just yes or no, Eli, you don’t need to be so arrogant.”

She scoffed and looked at him with disbelief. “Did you just call me arrogant?” pagak siyang natawa. “Okay then, talk.”

“Why did you left me?”

Here we go again. Boring na aniya sa kanyang isipan kasabay ang pagkrus ng magkabila niyang braso sa harapan niya.

“I already told you—“

“I want the truth, Eli.”

She took a deep breath before speaking. “Because I realized that we were not really for each other. You see, Alaister, you’re so mysterious, skeptical, and unpredictable. I don’t even know your real name, you hid many things too well. Ni hindi ko nga alam kung nagpapanggap ka lang o pinaglalaruan mo ako. You’re too hard to read, too hard to trust. Kaya patawarin mo ako kung iniwan kita bigla, I just sort some things of.” Kalmado ang boses na sabi niya. But that was just half of the reason why she left him.

She cannot tell him the main reason. Kasi kung tutuusin, kaya niyang manatili sa tabi nito kahit misteryoso at marami itong tinatagong sekreto. Kaya niyang baliwalain lahat ng iyon. But him, being the son of that demon who killed and violated her mother, hindi niya mapapalagpas iyon.

Nakita niyang tumango-tango ang lalaki at mapanglumbabang yumuko. Akala niya ay tatahimik na ito pero hindi pa pala.

“Kung ipapakilala ko ba sayo ang totoong ako… t-tatanggapin mo pa ba ako sa buhay mo? Papapasukin mo ba ulit ako sa p-puso mo?” Basag ang boses na tanong nito and something inside her want to comfort him. Hearing his voice break while pleading with full of pain, parang may kamay na pumiga sa puso niya.

“I… I can’t—“ the elevator opens. Thank God. She said in her mind. “I have to go.” With that, she hurriedly went out from the elevator and walked away from the building without looking back.

KINAUMAGAHAN ay napabalikwas ng bangon si Elizabeth nang marinig na sumigaw ang kanyang anak. Mabilis na tinakbo ni Elizabeth ang pinanggalingan ng ingay. Nang makarating siya sa sala ay nakita niya ang anak niya na may dalang katana, and beside her son is Greg who’s holding a dussack.

Nakapameywang na tiningnan niya ang dalawang tao na nagfefencing sa sala. She looked at them flatly.

“Hey, can you two stop what you’re doing?” Aniya sa mga ito pero parang nakikipag-usap lang siya sa hangin at wala siyang tugon na natanggap. Mukhang abala ang mga ito sa ginagawa nila that they didn’t feel her presence.

Napabuntong-hininga nalang si Elizabeth at naglakad patungong kusina. Dahil sa sobrang magkasundo ang dalawa ay sa bahay na nila natutulog si Greg. Minsan ay napagkakamalan na ngang mag-ama ang dalawa. Napailing nalang si Elizabeth at naghanda ng almusal nila.

THEY HAVE an amazing breakfast, thanks to her cooking skills. Leaving her son with Greg means Greg will teach something extraordinary to her son that normal kids won’t do. Though, si Greg lang naman ang kaisa-isang taong pinagkakatiwalaan niya sa lahat ng bagay kaya wala siyang problema kapag nagtatrabaho siya.

She was busy the whole day in her company, reading and signing the documents. Kung hindi pa kumalam ang tiyan niya ay hindi niya mapapansing madilim na pala sa labas. She stretched her arms and picked her purse and phone before exiting the building. Nang makalabas siya ay nakita niya ang lalaking kayang sumira ng araw niya.

“What are you doing here?” Sikmat niya dito nang makalapit siya dito.

Alaister gave her a smug smirk. “Chill, I’m not here to pester nor open up our past. I’m here to be on good terms with you… and maybe, we can be friends?”

Nagsalubong ang magkabilang kilay ni Elizabeth sa tinuran nito. She’s trying to read him. If he’s telling his real intentions. Pero wala, hindi niya mabasa ang laman ng isipan ng lalaki. He’s too mysterious but she can’t see that this person in front of her will harm her.

“Okay? But that doesn’t mean you have to be this close to me, Alaister.” Aniya kasabay ang bahagyang pagkalukot ng mukha nang makitang isang pulgada nalang ang pagitan ng katawan nila sa isa’t-isa.

Alaister chuckled and stepped back. “Can I invite you to a simple dinner?” Biglang sabi nito kaya kaagad siyang naghinala. “Don’t worry, it’s just a friendly dinner date. Hindi naman kita aahasin o ipapahamak. You know me, Eli, I won’t harm you.”

Napabuntong-hininga nalang si Elizabeth at dahan-dahang tumango. Alaister won’t hurt her, physically. Kaya nang igiya siya nito papasok sa sasakyan nito ay sumunod siya. Pinagbuksan siya nito ng pinto at kaagad siyang pumasok sa loob. Sumunod naman si Alaister at pinaandar ang sasakyan. Tahimik lang sila habang umaandar ang sasakyan hanggang sa basagin ni Alaister ang katahimikang lumukob sa kanila.

“Sorry, Eli.”

Nilingon niya ito at pinangunutan ng noo. “What?” She asked, trying to clarify if she heard it right.

A sad smile crept in his lips before putting his right arm at her back. Kinakahaban siya na parang ewan. He didn’t even touch her but she was nervous as hell.

“For this…” with that, she felt a sting on her nape and seconds later, her vision became blurry and she felt her body weakened.

“W-What… d-did—“ nanghihinang usal niya hanggang sa lamunin ng dilim ang kanyang paningin.

ELIZABETH woke up in an unfamiliar room. Pinakiramdaman niya ang paligid. The ground is swaying slightly like this place is on the waves. Bumangon siya mula sa pagkakahiga at sinapo ang kanyang noo. She wandered her eyesight around the place. Walls painted with blue, navy blue curtains, black marble tiles… halos ata ng makita niya sa loob ng silid ay puro dark ang kulay.

Trying to remember what happened, a man entered the room wearing only a white towel wrapped around his waist. It was no other than Alaister! Then, a memory of her, being with Alaister in the car, his words full of lies, him sedating something to her making her lose her consciousness—popped into her mind. Galit na sinugod niya ang lalaki at sinuntok ito sa pisngi. And with Alaister, putting his guards off, he got hit on his face.

“What the f’ck?!” Hindi makapaniwalang asik nito habang salubong ang mga kilay na tumingin sa kanya.

Pinanlakihan niya ito ng mata. “Don’t what the f’ck me, Alaister. Why am I here?! Where am I? Anong araw na ngayon? Why are you doing this to me?!” Galit na tanong niya dito.

“Come on, Eli, you know why I brought you here.” Pasimpleng sagot nito at tinalikuran siya para kumuha ng damit.

“You f’cking kidnapped me, Alaister, you didn’t brought me here!” Sigaw niya na puno ng inis. Pakiramdam niya ay sasabog na siya mamaya dahil sa sobrang inis na nararamdaman. “I can sue you for this.” Aniya sa nagbabantang tinig pero parang wala lang narinig si Alaister at walang hiyang nagbihis sa harapan niya.

Nanlaki ang mga mata niya nang akmang huhubarin nito ang tuwalyang nakapulupot sa baywang nito. Mabilis na tumalikod siya para hindi makita ang itinatago nito. Ramdam niya ang pag-init ng magkabilang pisngi niya at ang mabilis na pagtibok ng puso niya.

She heard him chuckled in amusement. “Kung makatalikod ka naman, parang hindi mo ako niluhuran noon ah.”

Malalaki ang mga matang nilingon niya ito at iniwasang bumaba ang tingin sa baba nito. Napupuno ng puot na iniwan niya ito nang makitang ngisi-ngisi lang ang tarantado na parang nasisiyahang makita siyang gano’n.

“Ugh! I hate you!” Nagpupuyos na sigaw niya habang nagpapadyak sa galit na tinahak ang daan palabas ng silid.

“Good thing I still love you, Eli. So, our feelings are not mutual… for now.” Sagot nito sa malakas na boses kaya mas lalo lang siyang nainis dito. Bwesit na lalaki!