Miguel's POV“Dad---when will you go home?” mukha ni Samantha na malungkot ang bumungad sa akin ng sagutin ko ang kanyang tawag via videocall. It’s been a week ng makarating ako dito sa Switzerland dahil sa pag aayos sa business ni Gayle na iniwan nito at ang expansion ng kompanya namin dito. Napatitig ako sa aking anak, two years ago, nagsimula na naman nitong i isolate ang kanyang sarili sa mga taong malapit dito, kahit sa mga kaibigan niya. Nang magising ako sa halos tatlong buwan na pagka comatose ko, she was on my side, hindi niya ako iniwan. Iyak ito ng iyak, she kept on saying sorry dahil sa nagawa niya kay Mirabella. Mag isang lingo na noon na nagising ako pero walang Mirabella na aking nakita whom I was expecting to be at my side. We were ok before na mangyari ang trahedyang iyon ngunit bigla na naman itong naglaho—bigla na namang malabo ang lahat sa amin and it really hurt me knowing na bumitaw na naman at tuluyan na akong iniwan.“I’ll be home after three days sweetheart. W
Mirabella's POV"Leave him and go back to me" halos matulos ako sa aking kinatatayuan ng marinig ko ang mga katagang binitiwan ni Miguel. Mataman niya akong tinititigan at iyon ang isa pang nakakapag palakas ng tibok ng aking puso. Mula pa kaninang makita kong kausap ni Struve, hindi na tumigil ang malakas na tambol ng dibdib ko. Seeing him in flesh after two years make me deeply grateful to God dahil sa nakaligtas ito sa bingit ng kamatayan ng iwanan ko siya. Alam ko sa kaibuturan ng aking puso, kahit gustong itakwil ng isip ko, mahal ko si Miguel at walang makapagpapabago iyon. Ngunit, hanggang doon na lamang, galit sa akin ang kanyang anak, at ayaw kung magkagulo silang mag ama dahil lang sa akin. Tama na ang mahalin ko siya ng ganito, walang ma compromise na mga damdamin."Mirabella---"Utang na loob Miguel, tumigil ka na. Iniwan na kita, please do me a favor--kalimutan na natin kung ano man ang mayroon tayo." mahina kong saad. Ngunit napamulagat ako ng hawakan niya ang pulsuhan k
Miguel's POVHabang pinagmamasadan ko ang kanyang maamong mukha sa aking bisig, I can't help but smile. Para akong nabunutan ng mabigat na semento na nakakabit sa aking dibdib habang nakayakap ako kay Mirabella. She's peacefully sleeping in my arms. Hindi ko na ito pinakawalan pa mula pa kagabi ng mag usap kami. I don't want to lose her again at gusto kong masiguro na malinaw sa amin ang lahat bago ko iuwi sa Pilipinas. I won't go back unless hindi siya kasama. Isa na lang ang problema ko, it's Mr. Schmid and that billion-dollar contract with him. Nang tumawag ito, he insisted that I will meet his daughter. I know those tricks from businessmen, it's the first step towards arranged marriage. Napailing ako, I can't afford to lose Mirabella again, at ayaw ko na siyang masaktan pa, she had gone through a lot and that idea of meeting Mr. Schmid's daughter will hurt her. But hell no! I won't give in to Mr. Schmid even if he pulls out all his shares again and terminate the contract. I am rea
Mirabella's POVLife must go on, and so I am—or am I convincing myself? I don't know, after my encounter again with Miguel and set things straight for us, noong una, there was still fear in me. Paano kung hindi pa tapos ang lahat? Paano kung may naghihintay na naman na life-threatening situation na kakaharapin niya dahil sa akin? Hindi kakayanin ng konsensiya ko because my heart ached for him and Sam. Ayaw ko ng makompromisiyo ang tahimik na nilang buhay. Hindi malayong mangyari ang mga kinatatakutan ko dahil sa kinabibilangan kong pamilya--hindi mo alam kung sino ang kaaway mo o di kaya magkakaroon at magkakaroon ka talaga ng mga kaaway. And I don't want to pull Miguel into this thing again. Ngunit, papaano pa ulit ako aalis sa tabi nito kung bumigay na ako ng lubusan sa kanyang mga yakap at halik? We made love again and again last night, at aaminin ko, in that moment, everything fell into place. The uncertainty, the years apart, the pain—all of it had led me back to him. What we had
"You know what's my greatest wish? He looks at me intently while caressing my chin. I closed my eyes, ayaw kong makita ang kanyang emosyon. Ayaw kong ipagkanulo ako ng munting damdamin na meron ako sa kanya. Ayaw kong sumubok dahil kahit kaylan hinding hindi na ako pwedeng sumaya dahil sa ibang tao lalo na sa lalaki. Masaya ako dahil sa sarili ko."Tha I could see smile painted on your lips, that you could stare at me full of emotions." Patuloy nito. Napalunok ako sa narinig ko, gumuhit ang sakit sa dibdib ko na kanina ko pa pinipigilan. Yung halos hindi ako makahinga. Naramdaman kong ikinulong niya ang mukha ko sa kanyang dalawang palad."Open your eyes babe. Look at me" may pagsusumamo ang kanyang tinig. I composed myself first bago ko idinilat ang aking mata. Tinignan ko siya ng blangko. Nakita kong may sumungaw na luha sa kanyang mata."I despise those people who made you like this. I fucking make their lives miserable--"Miguel, stop this nonsense. Umuwi ka na" malamig kong sabi
Mirabella's POVMy name is Mirabella. I moved into this City few months back without anyone who knew me. Even my family do not know my whereabouts. In short, I ran away from everything I have to live here. I got a job in an exclusive University teaching at the High School Department. Today is my first day. Dahil sa wala pa akong uniform, I used an all-white outfit just to give a light vibe/aura to my students. Makulimlim kaninang nagising ako, nagbabadya ang ulan, hula ko uulan talaga.At yun nga habang nag aalmusal ako, umulan ng malakas. Hindi ako makaalis alis sa aking unit kasi nasa labas ng gate ang aking sasakyan, nandoon pa naman ang payong ko sa loob nito. Maaga kung nilabas ang sasakyan ko dahil lumabas ng maaga ang car nung nasa kabilang unit. Medjo masikip kasi ang parking lot dto sa nakuha kong apartment. Mag aalas siyete na nung tumila ang malakas na ulan. Dali dali kong kinuha ang aking mga gamit at tumungo na sa sasakyan. 8 AM ang first class ko, and I have to drive 20
Mirabella's POVI was late for ten minutes, but I immediately went to my first period. I don't care kung ano ang sasabihin ng mga kasama ko, basta I am ready for the consequences later. Bahala na ang HR sa ano mang parusa na ibibigay nila sa akin. If it means deduction on my salary, it's ok, I deserve it. I compose myself before entering the classroom. Alam ko sa bagong yugto ng buhay ko, ibang iba na sa kung ano ako noon. Kaya kahit kinakabahan ako dahil last week during the orientation, nalaman ko na ang mga nag aaral sa eskwelahan na ito ay mga anak ng mga matataas na tao, mga milyonaryo, bilyonaryo, business tycoons, politicians at mga iba pang nasa alta sosyedad. Hindi naman bago sa akin ito dahil sa pamilyang pinanggalingan ko, I was one- "was" dahil noon yun at never kung naramdaman na isa ako sa mga miyembro ng pamilyang mayroon ako. Sumikip ang dibdib ko at inalis ko sa isip ko ang tungkol sa pinanggalingan ko. Sumalubong sa akin ang lamig dahil fully airconditioned ito. Sery
Mirabella's POV"Are you following me?" Ito ang unang kumawala sa aking bibig ng mabungaran ko ang kanyang mukha pagkatapos niyang ibaba ang window ng kanyang sasakyan. Tumaas ang gilid ng labi nito at seryosong tumitig sa akin ulit. Nahintatakutan ako, paano kung hindi aksidente yung pagkikita namin kaninang umaga sa harap ng apartment ko? Paano kung stalker pala ito at sadya lahat ng pagkikita namin? Biglang kumabog ang dibdib ko sa ideyang iyon na pumasok sa isip ko."Cut that stupid idea on your mind woman!" paasik nitong sabi. Kunot noo kung sinalubong ang kanyang yamot nitong mukha. Paano niya nahulaan ang nasa isip ko?! Nagbaba ako ng tingin at tumikhim muna ako bago nagsalita."Would you mind moving your car and park properly" sabi ko. Dumungaw siya sa side ng sasakyan at tinignan kung saan ako nakatingin."Namali ka ng pag park" walang ano mang saad nito. I gave him a cold stare at umiling ako."Can't you see Mister, hindi ako makakapasok sa sasakyan ko because of the space f
Mirabella's POVLife must go on, and so I am—or am I convincing myself? I don't know, after my encounter again with Miguel and set things straight for us, noong una, there was still fear in me. Paano kung hindi pa tapos ang lahat? Paano kung may naghihintay na naman na life-threatening situation na kakaharapin niya dahil sa akin? Hindi kakayanin ng konsensiya ko because my heart ached for him and Sam. Ayaw ko ng makompromisiyo ang tahimik na nilang buhay. Hindi malayong mangyari ang mga kinatatakutan ko dahil sa kinabibilangan kong pamilya--hindi mo alam kung sino ang kaaway mo o di kaya magkakaroon at magkakaroon ka talaga ng mga kaaway. And I don't want to pull Miguel into this thing again. Ngunit, papaano pa ulit ako aalis sa tabi nito kung bumigay na ako ng lubusan sa kanyang mga yakap at halik? We made love again and again last night, at aaminin ko, in that moment, everything fell into place. The uncertainty, the years apart, the pain—all of it had led me back to him. What we had
Miguel's POVHabang pinagmamasadan ko ang kanyang maamong mukha sa aking bisig, I can't help but smile. Para akong nabunutan ng mabigat na semento na nakakabit sa aking dibdib habang nakayakap ako kay Mirabella. She's peacefully sleeping in my arms. Hindi ko na ito pinakawalan pa mula pa kagabi ng mag usap kami. I don't want to lose her again at gusto kong masiguro na malinaw sa amin ang lahat bago ko iuwi sa Pilipinas. I won't go back unless hindi siya kasama. Isa na lang ang problema ko, it's Mr. Schmid and that billion-dollar contract with him. Nang tumawag ito, he insisted that I will meet his daughter. I know those tricks from businessmen, it's the first step towards arranged marriage. Napailing ako, I can't afford to lose Mirabella again, at ayaw ko na siyang masaktan pa, she had gone through a lot and that idea of meeting Mr. Schmid's daughter will hurt her. But hell no! I won't give in to Mr. Schmid even if he pulls out all his shares again and terminate the contract. I am rea
Mirabella's POV"Leave him and go back to me" halos matulos ako sa aking kinatatayuan ng marinig ko ang mga katagang binitiwan ni Miguel. Mataman niya akong tinititigan at iyon ang isa pang nakakapag palakas ng tibok ng aking puso. Mula pa kaninang makita kong kausap ni Struve, hindi na tumigil ang malakas na tambol ng dibdib ko. Seeing him in flesh after two years make me deeply grateful to God dahil sa nakaligtas ito sa bingit ng kamatayan ng iwanan ko siya. Alam ko sa kaibuturan ng aking puso, kahit gustong itakwil ng isip ko, mahal ko si Miguel at walang makapagpapabago iyon. Ngunit, hanggang doon na lamang, galit sa akin ang kanyang anak, at ayaw kung magkagulo silang mag ama dahil lang sa akin. Tama na ang mahalin ko siya ng ganito, walang ma compromise na mga damdamin."Mirabella---"Utang na loob Miguel, tumigil ka na. Iniwan na kita, please do me a favor--kalimutan na natin kung ano man ang mayroon tayo." mahina kong saad. Ngunit napamulagat ako ng hawakan niya ang pulsuhan k
Miguel's POV“Dad---when will you go home?” mukha ni Samantha na malungkot ang bumungad sa akin ng sagutin ko ang kanyang tawag via videocall. It’s been a week ng makarating ako dito sa Switzerland dahil sa pag aayos sa business ni Gayle na iniwan nito at ang expansion ng kompanya namin dito. Napatitig ako sa aking anak, two years ago, nagsimula na naman nitong i isolate ang kanyang sarili sa mga taong malapit dito, kahit sa mga kaibigan niya. Nang magising ako sa halos tatlong buwan na pagka comatose ko, she was on my side, hindi niya ako iniwan. Iyak ito ng iyak, she kept on saying sorry dahil sa nagawa niya kay Mirabella. Mag isang lingo na noon na nagising ako pero walang Mirabella na aking nakita whom I was expecting to be at my side. We were ok before na mangyari ang trahedyang iyon ngunit bigla na naman itong naglaho—bigla na namang malabo ang lahat sa amin and it really hurt me knowing na bumitaw na naman at tuluyan na akong iniwan.“I’ll be home after three days sweetheart. W
Mirabella's POVAfter two years..."Dad, this is ridiculous" nanggagalaiti akong pumasok sa opisina ni daddy habang hawak ko ang isang million-dollar project na pinirmahan nito with the Mijares Group of Companies. It's been two years when I cut my ties to them. Nang umalis kami ni Struve sa ospital kung saan galit na galit sa akin si Sam, we flew back here in Switzerland. Masakit man para sa akin na iwan si Miguel habang nasa bingit ng kamatayan, but it's the greatest thing I did, para sa peacefulness ng pamilya niya, para sa ikabubuti ng lahat. Tama lang na once and for all, kahit mahal na mahal ko siya, hindi ako ang para sa kanya. Life must go on to me, iyon naman ang gusto ko noon pa, ang mawala na ako sa buhay nila. My dad--I mean, ang amang kinalakhan ko, he died on that incident and his family was in run dahil sa dami ng mga kasong kanilang kinakaharap. Struve started to make things right sa mga iniwan sa akin ni Lolo Facundo, in fact, he's in and out of Switzerland para lang p
Mirabella's POV"Miguel, stay with me please, please..don't leave me please" halos hindi ko na alam kung nasaan ako sa mga oras na ito dahil nasa kay Miguel ang atensiyon mula pa kaninang binaril siya ni daddy hanggang sa dumating ang rescue, hindi ko alam kung sino ang tumawag. Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan kanina, natulos ako, hindi dahil sa nakagapos ako kundi ng makita kong natumba ito at mas lalo akong napaiyak ng tumingin siya sa akin na parang may nais itong sabihin. My world shattered and slowed down, and all sound faded away as I saw him stumble, eyes wide with shock, and then—fall. In that moment, my heart seemed to shatter into a million pieces, each one echoing the sound of his body hitting the cold, unforgiving floor. A crimson stain began to spread across his shirt, dark and terrifyingly vivid, each second stretching out like an eternity as I watched. My breath hitched, paralyzed in disbelief, but my legs couldn't move before I could think. I tried to straggl
Miguel's POVHalos mawalan ulit ako ng ulirat ng may maramdaman akong tubig na sumaboy sa aking mukha. Nang imulat ko ang aking mga mata, dalawang lalaki na nakaitim ang nakaharap sa akin, hawak ang isang balde na siyang ginamit na lalagyan ng tubig na isinaboy sa akin. Nang tangkain kong gumalaw, na realized kong nakatali ang aking kamay at paa sa kinauupuan ko. Napapikit ako ng maalala ko ang nangyari, may pumalo sa likod ng ulo ko at si Mirabella--Mirabella?! nagpanic ang utak ko ng maalala kung kasama ko si Mirabella sa time na iyon. Nang iikot ko ang aking paningin sa kinaroroonan ko, nakita ko itong nasa sahig, wala paring malay, gaya ko, nakatali din ang mga kamay at paa habang nakabusal ang kanyang bibig. Damn! I felt like the world is spinning, yet I am rooted in place, unable to tear my eyes away from the person I loved so deeply, the one who is now running for her life. Every wince, every furrow of her brow while she's unconscious, made my chest tighten with an ache I could
Third POV"Mommy, I am scared....." ito ang saad ng batang paslit na si Mirabella habang yakap yakap ang ina sa loob ng isang madilim na silid. Agad hinaplos ni Tamara ang buhok ng anak habang pinupunasan niya ang luhang naglandas na sa sariling mukha. Hindi niya alam kung bakit napunta sila ng kanyang anak dito sa lugar na ito. Isang taon ang lumipas mula ng bumalik sila dito sa Pilipinas mula Switzerland kung saan naiwan ang isa pang anak niya at asawa sa kadahilanang hindi nila pagkakaintindihan. Nasa airport palang silang mag ina ng limang tao na ang sumundo sa kanila na nagpakilalang mga tauhan ng kanyang ama. Buong buhay ni Tamara, hindi niya nakilala ang ama dahil laging sinasabi noon ng kanyang ina na hindi na niya kailangang makilala ito dahil hindi siya nito kikilalanin, na magiging magulo lang ang buhay nila. Dahil doon, hindi na niya ipinilit ang kagustuhang kilala ang kanyang amang si Senior Fausto Castillo. Hindi dahil nawalan na siya ng pakialam dito, bagkus mas marami
Mirabella's POVHabang pababa ako sa eroplanong sinakyan ko mula Manila hanggang sa lugar kung saan ako lumaki, hindi ko mapigilang maramdaman ang takot at pangamba. Ngunit linakasan ko ang aking loob, ngayon ang araw ng pagkawala ng anak ko, kaya kailangan kong dalawin ito. Wala akong balak na magpakita sa kinalakhan kong pamilya, iisa lang ang pakay ko, ang libingan ng anak ko. Biglang sumikip ang dibdib ko, naalala ko ang huling pag uusap namin ni Miguel, pagkatapos niyang sabihin na kahit hindi ko na siya patawarin, ay lumabas na ako sa opisina nito. Hinayaan ko na ang aking mga abogado na makipag usap dito pero nanatiling matigas ito at hindi nakipag settle sa gusto kong mangyari. Tatlong araw na ang lumipas mula sa time na iyon bago ako nagpasyang dalawin ang anak ko bago ako babalik sa Switzerland."Are you sure, you will go there alone?" ito ang tanong sa akin ni Struve ng sabihin ko dito ang plano ko. Tumango ako habang nakaupo ako sa swivel chair sa loob ng kanyang opisina.