Miguel's POV"What is this??!" halos dumagundong ang boses ko sa office ni Dave nang makita ko ang email sa kanya. Dave has been my personal lawyer, siya ang taga ayos ng lahat ng personal matters ko. Tumayo si Luke at pinasadahan ang dokomentong printed na galing sa isang email. Pareho kaming salubong ang kilay dahil sa nilalaman nito. Divorce paper! Nag email ang isang kilalang Law Firm dito sa Pilipinas regarding sa divorce na nai file galing sa pangalan ni Mirabella."Tama ang kutob ko Migz, she's still alive. This email speaks." saad ni Luke. May saya na naramdaman ako dahil alam kong buhay pa ito at ayaw niya lang magpakita sa akin. Ngunit may galit na namuo sa utak ko dahil sa pag iwan ni Mirabella sa akin, and now, she wants divorce. Nagsama na ba sila ni Struve? Eversince kasi ng makita namin ito during the abduction of Samantha, hindi ko na ito nakita ulit. Pinahanap ko din ito sa mga tauhan ni Luke pero bigo din silang mahanap ito. Posibleng sumama na ito dito kaya kailanga
Miguel's POVPigil pigil ko ang aking emosyon habang nakaupo kami ni Dave sa aking opisina. Mula pa kagabi, hindi na ako pinatulog nang aking isip dahil sa nabasa ko sa diary ni Mirabella. Sinisisi ko ang aking sarili sa mga nangyari sa kanya. Gusto ko siyang pakawalan ngunit tumututol ang aking puso, ang aking buong pagkatao. I love the woman deeply, more than anything I'd ever known. But damn me for hurting her, somewhere all along the way of pursuing her, I let the storm inside me spill over, crashing through her gentle warmth with careless and impulsive actions seven years ago. She didn't deserve any of it, she was the one who bore the weight of what I did, nagpadala ako ng matindi kong damdamin sa kanya. All these years, she tried to make sense of the jagged edges I did, who kept trying to heal what I broke! Napapikit kong isinandal ang aking ulo sa swivel chair."Sir, Atty. Licaro and his team are here" sumungaw ang aking assisstant sa may pintuan. Nagmulat ako at inayos ko ang
Mirabella's POV"Pero, pinaikot mo na naman ako Miguel--kung kailan naamin ko na sa aking sarili na mahal na kita!" hindi ko alam ngunit bigla na lang lumabas ang lahat ng hinanakit ko sa kanya. Nang malaman kung ang taong pinagkatiwalaan ko ngayon at ang lalaking nangako sa akin na hihintayin ko, ang lalaking ama ng nawala kong anak ay iisa, gusto kong magalit ng sobra sobra dito. Gusto ko siyang pagsasampalin ng ilang ulit para maibsan ang galit at hinanakit ko sa kanya. Pero mas galit ako ngayon sa aking sarili dahil kahit ganunpaman na sobrang nasusuklam ako sa kanya, mahal na mahal ko si Miguel! Kahit ilang ulit kong itanggi sa aking sarili, hindi ko magawang lokohin ang puso ko, dahil simula't sapul, mahal ko na siya!"Babe...." nakita kong bigla itong napatingin at kumislap ang kanyang mata habang hilam ang luha ang kanyang mga mata. Sapo nito ang kanyang dibdib. Pero pilit na humakbang ulit para lumapit sa akin. Ngunit umiling ako at napaatras, ayaw kong hawakan niya ako ulit
Mirabella's POVHabang pababa ako sa eroplanong sinakyan ko mula Manila hanggang sa lugar kung saan ako lumaki, hindi ko mapigilang maramdaman ang takot at pangamba. Ngunit linakasan ko ang aking loob, ngayon ang araw ng pagkawala ng anak ko, kaya kailangan kong dalawin ito. Wala akong balak na magpakita sa kinalakhan kong pamilya, iisa lang ang pakay ko, ang libingan ng anak ko. Biglang sumikip ang dibdib ko, naalala ko ang huling pag uusap namin ni Miguel, pagkatapos niyang sabihin na kahit hindi ko na siya patawarin, ay lumabas na ako sa opisina nito. Hinayaan ko na ang aking mga abogado na makipag usap dito pero nanatiling matigas ito at hindi nakipag settle sa gusto kong mangyari. Tatlong araw na ang lumipas mula sa time na iyon bago ako nagpasyang dalawin ang anak ko bago ako babalik sa Switzerland."Are you sure, you will go there alone?" ito ang tanong sa akin ni Struve ng sabihin ko dito ang plano ko. Tumango ako habang nakaupo ako sa swivel chair sa loob ng kanyang opisina.
Third POV"Mommy, I am scared....." ito ang saad ng batang paslit na si Mirabella habang yakap yakap ang ina sa loob ng isang madilim na silid. Agad hinaplos ni Tamara ang buhok ng anak habang pinupunasan niya ang luhang naglandas na sa sariling mukha. Hindi niya alam kung bakit napunta sila ng kanyang anak dito sa lugar na ito. Isang taon ang lumipas mula ng bumalik sila dito sa Pilipinas mula Switzerland kung saan naiwan ang isa pang anak niya at asawa sa kadahilanang hindi nila pagkakaintindihan. Nasa airport palang silang mag ina ng limang tao na ang sumundo sa kanila na nagpakilalang mga tauhan ng kanyang ama. Buong buhay ni Tamara, hindi niya nakilala ang ama dahil laging sinasabi noon ng kanyang ina na hindi na niya kailangang makilala ito dahil hindi siya nito kikilalanin, na magiging magulo lang ang buhay nila. Dahil doon, hindi na niya ipinilit ang kagustuhang kilala ang kanyang amang si Senior Fausto Castillo. Hindi dahil nawalan na siya ng pakialam dito, bagkus mas marami
Miguel's POVHalos mawalan ulit ako ng ulirat ng may maramdaman akong tubig na sumaboy sa aking mukha. Nang imulat ko ang aking mga mata, dalawang lalaki na nakaitim ang nakaharap sa akin, hawak ang isang balde na siyang ginamit na lalagyan ng tubig na isinaboy sa akin. Nang tangkain kong gumalaw, na realized kong nakatali ang aking kamay at paa sa kinauupuan ko. Napapikit ako ng maalala ko ang nangyari, may pumalo sa likod ng ulo ko at si Mirabella--Mirabella?! nagpanic ang utak ko ng maalala kung kasama ko si Mirabella sa time na iyon. Nang iikot ko ang aking paningin sa kinaroroonan ko, nakita ko itong nasa sahig, wala paring malay, gaya ko, nakatali din ang mga kamay at paa habang nakabusal ang kanyang bibig. Damn! I felt like the world is spinning, yet I am rooted in place, unable to tear my eyes away from the person I loved so deeply, the one who is now running for her life. Every wince, every furrow of her brow while she's unconscious, made my chest tighten with an ache I could
Mirabella's POV"Miguel, stay with me please, please..don't leave me please" halos hindi ko na alam kung nasaan ako sa mga oras na ito dahil nasa kay Miguel ang atensiyon mula pa kaninang binaril siya ni daddy hanggang sa dumating ang rescue, hindi ko alam kung sino ang tumawag. Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan kanina, natulos ako, hindi dahil sa nakagapos ako kundi ng makita kong natumba ito at mas lalo akong napaiyak ng tumingin siya sa akin na parang may nais itong sabihin. My world shattered and slowed down, and all sound faded away as I saw him stumble, eyes wide with shock, and then—fall. In that moment, my heart seemed to shatter into a million pieces, each one echoing the sound of his body hitting the cold, unforgiving floor. A crimson stain began to spread across his shirt, dark and terrifyingly vivid, each second stretching out like an eternity as I watched. My breath hitched, paralyzed in disbelief, but my legs couldn't move before I could think. I tried to straggl
Mirabella's POVAfter two years..."Dad, this is ridiculous" nanggagalaiti akong pumasok sa opisina ni daddy habang hawak ko ang isang million-dollar project na pinirmahan nito with the Mijares Group of Companies. It's been two years when I cut my ties to them. Nang umalis kami ni Struve sa ospital kung saan galit na galit sa akin si Sam, we flew back here in Switzerland. Masakit man para sa akin na iwan si Miguel habang nasa bingit ng kamatayan, but it's the greatest thing I did, para sa peacefulness ng pamilya niya, para sa ikabubuti ng lahat. Tama lang na once and for all, kahit mahal na mahal ko siya, hindi ako ang para sa kanya. Life must go on to me, iyon naman ang gusto ko noon pa, ang mawala na ako sa buhay nila. My dad--I mean, ang amang kinalakhan ko, he died on that incident and his family was in run dahil sa dami ng mga kasong kanilang kinakaharap. Struve started to make things right sa mga iniwan sa akin ni Lolo Facundo, in fact, he's in and out of Switzerland para lang p
THIRD PERSON POVAng unang naramdaman ni Samantha ay ang bigat ng kumot—malambot, mainit, maayos ang pagkakatakip na para bang may siguradong ayaw siyang ginawin. Sumunod ang amoy sa malinis na linen at ang crisp na cologne. At bahagyang usok—yung uri ng samyo na dumidikit sa mamahaling suit at mga lihim na hindi kailanman nabanggit. Struve. Pumikit-sumikat ang kanyang mga pilik mata, dahan-dahang bumukas sa liwanag ng araw na lumulusot sa sheer na kurtina.“Where the hell am I…?” bulong niya, garalgal pa ang boses. Pumikit siya muli, sinubukang balikan ang nangyari.Ang bar.Sina Thania, Jacob, Noah.Siya.Yung halik.Tapos—wala na.Umupo siya, dahan-dahan, habang nag-aadjust pa ang paningin niya. Malaki ang kama at sterile ang paligid. Mamahaling paintings sa pader, pero walang emosyon. Parang hindi bahay, kundi modelo ng bahay. Perfection. Silence. Control ito ang mga salita to describe the place.Hindi sa kanya. At doon niya nakita.Ang shirt. Itim, crisp at malaki sa kanya. Nakal
THIRD PERSON POVThe air outside was cool, almost cruel as it kissed her flushed cheeks. Samantha fumbled with her clutch, keys jingling louder than necessary. Her heels clacked on the pavement, echoing against the stillness of the near-empty lot. Her balance was… suggestible, thanks to the cocktails and shots that had chased her anger like gasoline to fire. After thirty minutes, she actually got out from the bar, following that order from him. Damn her! She's too stupid to follow him.“Where the hell—” she muttered, squinting at her car. And then she saw him. Leaning against the hood of a sleek black SUV. Hands in his pockets. Expression unreadable.Struve.Samantha froze, nausea and fury swirling in her gut.“You stalking me now?” she called out, sarcasm loud in the open night. “Because if this is your way of flirting, it's still disturbing.”Struve pushed off the car slowly. Unhurried. Controlled. That typical predator calm.“I’m making sure you don’t kill yourself—or someone else—
THIRD PERSON POVThe fourth song had already turned into background noise. Samantha sat cross-legged on the velvet booth seat, nursing her second mojito. The others were laughing over an old university story—something about Noah fainting during a cadaver lab and Jacob documenting it for blackmail. Typical med student chaos.“Tell me again,” Samantha said, voice dry, “why you three voluntarily signed up to bathe in blood and memorize Latin terms for five years straight?” Thania tossed her hair over her shoulder dramatically.“Because our parents threatened to cut us off if we didn’t.” she laughed dryly. But at the back of her mind, she loves to be like her dad--a surgeon.Jacob snorted. “Speak for yourself. I chose this path.”“You chose med because you’re addicted to academic stress,” Noah said. “Your love language is failing gracefully and then passing by 0.5.” He laughed at Thania, trying to annoy her. Samantha smiled. God, she needed this. Laughter. Friends. People who didn’t trea
Samantha's POVThe hallway outside the CEO’s office was quiet—too quiet. I adjusted the cuff of my blazer, eyes locked on the frosted glass door ahead of me. My heels echoed with every step, calm and steady. I refused to show the slightest hesitation. Not today. Not in front of him. Kaharap ko lang siya kaninang umaga, pero heto ako ngayon, kung kailan malapit na ang uwian saka niya ako pinatawag. Maybe he just wanted a time alone with you. Ang isang bahagi ng isip ko. No, way! He hates me!The receptionist barely looked up when I gazed at her.“You can go in, Ms. Mijares.” Of course I can. He summoned me. She opened the door, and I walked in. Struve stood by the windows, back to me, the cityscape stretching behind him like an oil painting. He looked the same—sharply dressed, shoulders squared, posture like steel. He didn’t even turn when I entered. Classic Struve. Palaging hindi nakatingin. Palaging naka-talilis.“You wanted to see me?” My voice was cool. Measured. Crisp as the after
Samantha's POVPresent time...Tumunog ang heels niya sa polished marble floor ng C&C Hotel Corp main headquarters. 25th floor. Boardroom. 8:40 AM. She was never late. Not today. Not when he was coming back. Pagpasok niya sa room, tahimik ang mga board members. Nakaupo na ang Daddy Miguel niya sa dulo ng mesa—composed, powerful, and proud. Sa kanan nito si mommy Mirabella, ang aking stepmother, graceful as always in her cream Chanel suit. I sat two seats away from my father. I didn’t want to be beside her, or him. My fingers played with my pen, my back straight, my heart louder than I wanted it to be. Parang wala lang ang time na iyon sa akin, an ordinary day. He’s coming back. After six years. After that one night, after he ran away again two years ago ng magkita sila sa kasal ng kanyang mga magulang. After everything.8:59 AM. The door opened. I didn’t look right away. But the tension in the room shifted. Kahit hindi pa ako lumingon, alam kong siya na iyon.Struve.Back from his sel
THIRD PERSON POVSix years agoAng daming tao sa mall, pero somehow, Samantha still felt alone. Bitbit niya ang shopping bag na may laman lang naman na bagong lip gloss, sketchpad, at 'yung librong matagal na niyang gustong basahin. Small things, pero para sa kanya, freedom 'yon. Finally, she thought. Walang yaya, walang bodyguard, walang mata ng daddy niya sa likod niya. Samantha rolled her eyes just thinking about her dad. Lagi na lang overprotective. Baka raw may mag-kidnap sa kanya. Like that would ever happen. Nag-decide siyang maglakad muna around the second floor. The view from the glass railings calmed her—people moving, unaware, normal.Her phone buzzed. Unknown number. She stared at it, saglit na nagduda, then declined the call. She turned toward the escalator—pero parang may something off. Sa peripheral vision niya, may lalaking naka-itim sa upper floor. Still. Parang bantay. Another one was walking behind her, not close enough para obvious, pero… why was her skin tingling?
Samantha's POVThe wedding reception was like a fairytale—golden lights twinkling above, the soft hum of romantic music in the air, and my dad holding my stepmother’s hand like he had waited his whole life for this moment. I smiled as I watched them, my heart swelling with warmth. Seeing them together felt like everything had finally fallen into place. Dad may not have been my biological father, but he had been the one who raised me, protected me, and loved me unconditionally. And now, he had married the woman who deserved him, the woman who loved me as her own. I should’ve been lost in the happiness of it all, letting myself soak in the joy. I happily looked at them in one corner of the garden... But then, I felt it.A presence.The hairs on the back of my neck stood on end, and even before I turned, I knew who it was.Struve."Wow. You actually exist," I teased as I approached him, who was standing alone looking deeply at me, nursing a glass of whiskey like it was the only thing kee
Miguel's POVSa gitna ng hardin, sa ilalim ng isang arko na pinapalamutian ng mga puti at rosas na bulaklak, naghihintay ako sa babaeng naglalakad sa gitna. Nakangiti ito sa akin habang hawak siya ng kanyang mga magulang. Yes, it's our garden wedding today. Ang puso ko ay punong-puno ng emosyon at pasasalamat habang pinagmamasdan ko ang babaeng papalapit sa akin—si Mirabella, ang kaisa-isang babaeng minahal ko. Ngayong araw, matapos ang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan niya, ako na ang magiging opisyal na tagapagbantay at katuwang ni Mirabella habambuhay.Ang hangin ay may dalang mabining simoy, tila isang banayad na yakap mula sa kalangitan, habang ang araw ay nagdudulot ng gintong liwanag sa buong paligid. Sa bawat hakbang ni Mirabella, ramdam ko ang bigat at halaga ng araw na ito—ang pangakong magtatali sa amin sa habang buhay. Oo, kasal na nga kami, pero masasabi kong hindi iyon opisyal dahil minanipula ko ito at muntik na siyang mawala sa akin dahil sa kapangahasan ko. N
Mirabella's POVHindi ko alam kung paano ko ilalarawan ang pakiramdam ko ngayon. Para akong bata na matagal nang nangangarap ng yakap mula sa kanyang ina. Isang yakap na akala ko, kailanman ay hindi ko na mararanasan. Mahigit dalawampung taon. Mahigit dalawampung taon mula nang huli ko siyang nakita—isang malabong alaala na lang sa isip ng isang musmos na bata. Mahigit dalawampung taon rin mula nang paniwalaan kong patay na siya. Ngunit hindi. Narito siya. Buhay. Humihinga. At nasa harapan ko.Nasa hospital pa rin ako, nakaratay, mahina ang katawan dahil sa muntik nang pagkalagas ng buhay ko sa pagtatangkang sagipin siya at si Samantha. Ngunit kahit anong kirot ng sugat ko, wala itong panama sa bugso ng emosyon sa puso ko ngayon.Nang bumukas ang pinto ng silid ko, agad akong napatingin. Parang tumigil ang mundo ko nang makita ko siyang pumasok kasama si Daddy na nakaalalay lang sa kanya. Ang kanyang buhok ay mapusyaw na, ang kanyang mukha may bakas ng sakit at paghihirap, ngunit ang