Mirabella's POVAng ganda naman dito Perpekta" namamanghang saad ko ng sumama ako sa kanya sa likod ng mansiyon kung saan nakatunghay ako sa isang garden na punong puno ng tulips na may iba't ibang kulay. Para akong nasa Netherlands lang. May man-made pa na batis sa may gilid na siyang dumagdag sa freshness ng paligid. Napapikit ako, gusto kong langhapin ang hangin na nahaluan na ng amoy ng mga bulaklak sa paligid."Oo Miss A. Si Ma'am Gayle ang nagpagawa nito, gustong gusto niya ng mga bulaklak na tulips" bumuntunghininga nitong sagot. Umupo kami sa may silong ng isang puno, may mga garden chairs at table na talagang ipinasadya doon para sa mga gustong tumambay na mag muni muni. Bigla akong nakaramdam ng lungkot ng marinig ko ang pangalan na iyon, ang late wife ni Miguel. Siguro kung hindi ito nawala, sobrang saya siguro ni Samantha, at siyempre ganun din si Miguel--hindi sana ako nandito ngayon."Mabait po si Ma'am Gayle, lahat ng tao dito kasundo niya. Sobrang inalagaan ito ni Sir
Third Person POVHalos isang buwan na noong huling makita ni Mirabella si Miguel. Pagkatapos kasi ng nangyari sa garden, hindi na nagtagpo ang landas nila, nitong huli lang nalaman niya kay Samantha na lumipad ito papuntang Switzerland para sa isang buwan na pag-aayos sa ipinapatayong expansion ng kanyang business. Naging maayos naman ang mga sumunod na araw para sa dalaga dahil walang Miguel na makulit habang nasa bahay siya nito para sa tutoring sessions nila ni Samantha. Martes ng hapon, pagkatapos ng klase ni Mirabella, agad nitong tinungo ang parking lot dahil kailangan nitong umuwi ngayon ng maaga. May meeting lahat ng mga tenants ng mga apartment sa compound nila. Nang makapasok siya sa sasakyan, ay agad niyang ng pinaandar at umalis na sa University. Ilang minuto lang ay narating niya ang parking lot ng apartment. Bababa na sana ang dalaga ng mapatingin ito sa likuran na upuan, halos mapalundag siya ng makitang nakaupo si Samantha. Nakangiti ito."Paano ka nakapasok dito?" gula
Miguel's POV"Get inside, lalamigin ka" seryosong sabi ko kay Mirabella noong nasa garden kami. Hindi ko alam kung bakit bigla akong natigilan ng banggitin niya si Gayle sa akin sa time na iyon. It's been 8 years mula ng mawala siya sa amin ni Samantha, but her memory still in us--she's still the most loveable woman na nakilala ko--pinaka sincere sa lahat ng bagay at very trusting na tao. Sa pagbanggit ni Mirabella sa kung nasaan kami, bumalik ang ala-ala ni Gayle sa akin while she's in deep pain, fighting for her life. Nanikip ang aking dibdib at sa puntong iyon, tinalikuran ko na si Mirabella. Agad akong pumasok sa aking silid ng makarating ako sa loob ng bahay. Magkababata kami ni Gayle at naging magkaibigan na halos hindi na mapaghiwalay. When her mom died, we were 8 then, nag-asawa ulit ang kanyang ama at nagkaroon ito ng kapatid sa katauhan ni Jill. After graduation in High School, lumipad pa Switzerland si Gayle at doon na nag-aral ng kolehiyo. Naiwan kami ni Jill dito sa Pilip
Miguel's POV"Hey Mirabella, it's me...." tinapik ko ang kanyang pisngi ng makalapit ako sa kanya ng makarating kami ni Luke sa kanyang apartment. Nagngangalit ang aking kalooban ng mabungaran namin ang loob, para itong dinaanan ng bagyo dahil sa gulo. Nang makaakyat kami sa taas, nanghina ako ng makita ko ang kanyang kwarto. Mas lalo akong nagalit ng makita ko siyang nakatulala lang, na parang wala ito sa kanyang sarili. Samantalang nasa tabi nito si Sam na nakahawak sa kanyang kamay na umiiyak. Nang makita ako ng aking anak, agad itong tumayo at niyakap ako."Daddy...si mommy..she's...." humahagulgul nitong sabi pero pinutol ko ito ng gantihan ko ng mahigpit na yakap. Sinenyasan ko si Luke na ilabas ang si Sam, samantalang ang mga kasama naming tauhan nito ay nagsimula ng kalikutin ang mga bagay na kailangan nilang tignan para matuntun nila ang may gawa nito. Nilapitan ko si Mirabella, still, hindi ito gumagalaw. Nakatulala lang at patuloy na lumuluha. Naikuyum ko ang aking kamay da
Mirabella POVIt's been a week since that day Miguel brought me out from my apartment. Nang magising ako kinabukasan, he was nowhere to be found. Until now, I haven't seen him, hindi ko alam kung iniiwasan niya ako o talagang ayaw niyang makaharap ako. Still, nakatira ako sa bahay nila, dahil bawat galaw ko, may mga taong nakabantay sa akin. I tried to go back to my apartment ng pumasok ako sa trabaho pero bawat hakbang ko, mga tauhan niya ang kasangga ko. Hindi lamang galaw ko ang binabantayan nila, pati mga taong nakakasalamuha ko which is talagang nakakapagpainit ng aking ulo. Ilang ulit kong tinatawagan sa kanyang cellphone pero hindi manlang niya ito sinasagot. Hinihintay ko din ito sa kanyang bahay ngunit talagang mailap ito, dahil nakatulog na ako kapag dumarating at hindi pa ako nagigising, nakaalis na ito. I don't know kung ano ang gusto niyang palabasin, gulong gulo na ako sa mga pinag gagawa niya. Kung tutuusin wala siyang pakialam sa akin, I'm just the tutor. Labas siya sa
Mirabella's POV"Wow, ang ganda mo Ms. M! Thank you for coming po" ang nakangiting si Thania ang sumalubong sa amin ni Samantha ng pumasok kami sa bakuran ng kanilang mansiyon. Ang ganda ganda nito sa suot nitong simpleng cocktail dress na pula. Hindi ko pa na meet ang parents nito ngunit napag alaman ko na doktor ang ama nito at isa sa may ari ng malalaking hospital dito sa bansa. Siguro, parehong maganda at gwapo ang mga magulang nito dahil sa para itong anghel, ang ganda ng kanyang mukha idagdag pa na napakalambing nito kahit sino. Kaya minsan sa loob ng classroom nila, I noticed na namimisinterpret ng iba nilang mga classmates."Happy birthday Thania" saad ko habang iniabot ko ang aking regalo na siyang binili namin ni Samantha kahapon ng magshopping kami. Niyakap ko ito at naramdaman kong gumanti siya sa akin."Salamat po Ms. M! I really cut Sam's neck kapag hindi ka niya nakumbinsi po. My mom wanted to meet you po Ms. M, halika ka po at ipapakilala kita" sagot nito nang maghiwal
Mirabella's POVI need you to get your dad girls for this game" anunsiyo ng emcee ng nasa center stage na kami. Sumenyas ako kay Samantha na kunin ang kanyang daddy na nakaupo parin at nakatingin sa amin. Sumimangot ito."Ikaw na mommy, I'm still mad at him" saad nito ngunit umiling lang ako dito."Ok lang sa akin if we will not participate Samantha" sabi ko, meaning ayaw kong ako ang pupunta sa kinauupuan ni Miguel para hilahin na makipaglaro. Sumimangot ito at naglakad pabalik sa kanyang ama at hinila ito. Umiwas ako ng tingin ng nasa harapan ko na sila."Are you sure about this sweetheart? handa ka na bang matalo?' narinig kong tumatawa ito at nabigla ako ng hapitin niya ako papalapit sa kanya. Marahas akong napatingin dito pero nakatuon ang atensiyon nito sa kanyang anak na hanggang ngayon ay nag gagalit-galitan."Dad, we must win para hindi na ako magagalit sayo!" nakaingos nitong sabi. Ginulo niya lang ang buhok nito at bumaling sa akin, gotcha, nagkatinginan narin kami."Here i
Mirabella POV"Bitiwan mo ako Miguel" pilit kong hinihila ang aking kamay na hawak niya, kahit nasa isang sulok parin kami, hawak hawak niya parin ako."Not so fast babe--I terribly miss you" malamlam itong tumingin sa akin. Napabuga ako ng hangin. Bakit niya sasabihin ang mga katagang na miss niya ako, eh halos ayaw na niya akong makita dahilan sa hindi manlang ito nagpapakita sa akin ng isang linggo, idagdag pa na ayaw niya akong sumama sa party na ito na siyang rason kung bakit nagtampo ang kanyang anak."Tumigil ka. Where were you for a week?" Grrr! my mouth again! Marahas akong bumaling sa kung saan para pagtakpan ang kahihiyan ko. Naramdaman kung sobrang pulang pula na ang pisngi ko."Sounds like a wife huh?" pinaharap niya ako at hinawakan ang mukha ko para magkasalubong ang aming mata."In time, you'll know Mirabella. As of now, let's go home--all I want to do with you is hug and tuck you in my bed" malambing nitong patuloy at iniyakap ang dalawang braso niya sa akin. Hindi na
THIRD PERSON POVAng unang naramdaman ni Samantha ay ang bigat ng kumot—malambot, mainit, maayos ang pagkakatakip na para bang may siguradong ayaw siyang ginawin. Sumunod ang amoy sa malinis na linen at ang crisp na cologne. At bahagyang usok—yung uri ng samyo na dumidikit sa mamahaling suit at mga lihim na hindi kailanman nabanggit. Struve. Pumikit-sumikat ang kanyang mga pilik mata, dahan-dahang bumukas sa liwanag ng araw na lumulusot sa sheer na kurtina.“Where the hell am I…?” bulong niya, garalgal pa ang boses. Pumikit siya muli, sinubukang balikan ang nangyari.Ang bar.Sina Thania, Jacob, Noah.Siya.Yung halik.Tapos—wala na.Umupo siya, dahan-dahan, habang nag-aadjust pa ang paningin niya. Malaki ang kama at sterile ang paligid. Mamahaling paintings sa pader, pero walang emosyon. Parang hindi bahay, kundi modelo ng bahay. Perfection. Silence. Control ito ang mga salita to describe the place.Hindi sa kanya. At doon niya nakita.Ang shirt. Itim, crisp at malaki sa kanya. Nakal
THIRD PERSON POVThe air outside was cool, almost cruel as it kissed her flushed cheeks. Samantha fumbled with her clutch, keys jingling louder than necessary. Her heels clacked on the pavement, echoing against the stillness of the near-empty lot. Her balance was… suggestible, thanks to the cocktails and shots that had chased her anger like gasoline to fire. After thirty minutes, she actually got out from the bar, following that order from him. Damn her! She's too stupid to follow him.“Where the hell—” she muttered, squinting at her car. And then she saw him. Leaning against the hood of a sleek black SUV. Hands in his pockets. Expression unreadable.Struve.Samantha froze, nausea and fury swirling in her gut.“You stalking me now?” she called out, sarcasm loud in the open night. “Because if this is your way of flirting, it's still disturbing.”Struve pushed off the car slowly. Unhurried. Controlled. That typical predator calm.“I’m making sure you don’t kill yourself—or someone else—
THIRD PERSON POVThe fourth song had already turned into background noise. Samantha sat cross-legged on the velvet booth seat, nursing her second mojito. The others were laughing over an old university story—something about Noah fainting during a cadaver lab and Jacob documenting it for blackmail. Typical med student chaos.“Tell me again,” Samantha said, voice dry, “why you three voluntarily signed up to bathe in blood and memorize Latin terms for five years straight?” Thania tossed her hair over her shoulder dramatically.“Because our parents threatened to cut us off if we didn’t.” she laughed dryly. But at the back of her mind, she loves to be like her dad--a surgeon.Jacob snorted. “Speak for yourself. I chose this path.”“You chose med because you’re addicted to academic stress,” Noah said. “Your love language is failing gracefully and then passing by 0.5.” He laughed at Thania, trying to annoy her. Samantha smiled. God, she needed this. Laughter. Friends. People who didn’t trea
Samantha's POVThe hallway outside the CEO’s office was quiet—too quiet. I adjusted the cuff of my blazer, eyes locked on the frosted glass door ahead of me. My heels echoed with every step, calm and steady. I refused to show the slightest hesitation. Not today. Not in front of him. Kaharap ko lang siya kaninang umaga, pero heto ako ngayon, kung kailan malapit na ang uwian saka niya ako pinatawag. Maybe he just wanted a time alone with you. Ang isang bahagi ng isip ko. No, way! He hates me!The receptionist barely looked up when I gazed at her.“You can go in, Ms. Mijares.” Of course I can. He summoned me. She opened the door, and I walked in. Struve stood by the windows, back to me, the cityscape stretching behind him like an oil painting. He looked the same—sharply dressed, shoulders squared, posture like steel. He didn’t even turn when I entered. Classic Struve. Palaging hindi nakatingin. Palaging naka-talilis.“You wanted to see me?” My voice was cool. Measured. Crisp as the after
Samantha's POVPresent time...Tumunog ang heels niya sa polished marble floor ng C&C Hotel Corp main headquarters. 25th floor. Boardroom. 8:40 AM. She was never late. Not today. Not when he was coming back. Pagpasok niya sa room, tahimik ang mga board members. Nakaupo na ang Daddy Miguel niya sa dulo ng mesa—composed, powerful, and proud. Sa kanan nito si mommy Mirabella, ang aking stepmother, graceful as always in her cream Chanel suit. I sat two seats away from my father. I didn’t want to be beside her, or him. My fingers played with my pen, my back straight, my heart louder than I wanted it to be. Parang wala lang ang time na iyon sa akin, an ordinary day. He’s coming back. After six years. After that one night, after he ran away again two years ago ng magkita sila sa kasal ng kanyang mga magulang. After everything.8:59 AM. The door opened. I didn’t look right away. But the tension in the room shifted. Kahit hindi pa ako lumingon, alam kong siya na iyon.Struve.Back from his sel
THIRD PERSON POVSix years agoAng daming tao sa mall, pero somehow, Samantha still felt alone. Bitbit niya ang shopping bag na may laman lang naman na bagong lip gloss, sketchpad, at 'yung librong matagal na niyang gustong basahin. Small things, pero para sa kanya, freedom 'yon. Finally, she thought. Walang yaya, walang bodyguard, walang mata ng daddy niya sa likod niya. Samantha rolled her eyes just thinking about her dad. Lagi na lang overprotective. Baka raw may mag-kidnap sa kanya. Like that would ever happen. Nag-decide siyang maglakad muna around the second floor. The view from the glass railings calmed her—people moving, unaware, normal.Her phone buzzed. Unknown number. She stared at it, saglit na nagduda, then declined the call. She turned toward the escalator—pero parang may something off. Sa peripheral vision niya, may lalaking naka-itim sa upper floor. Still. Parang bantay. Another one was walking behind her, not close enough para obvious, pero… why was her skin tingling?
Samantha's POVThe wedding reception was like a fairytale—golden lights twinkling above, the soft hum of romantic music in the air, and my dad holding my stepmother’s hand like he had waited his whole life for this moment. I smiled as I watched them, my heart swelling with warmth. Seeing them together felt like everything had finally fallen into place. Dad may not have been my biological father, but he had been the one who raised me, protected me, and loved me unconditionally. And now, he had married the woman who deserved him, the woman who loved me as her own. I should’ve been lost in the happiness of it all, letting myself soak in the joy. I happily looked at them in one corner of the garden... But then, I felt it.A presence.The hairs on the back of my neck stood on end, and even before I turned, I knew who it was.Struve."Wow. You actually exist," I teased as I approached him, who was standing alone looking deeply at me, nursing a glass of whiskey like it was the only thing kee
Miguel's POVSa gitna ng hardin, sa ilalim ng isang arko na pinapalamutian ng mga puti at rosas na bulaklak, naghihintay ako sa babaeng naglalakad sa gitna. Nakangiti ito sa akin habang hawak siya ng kanyang mga magulang. Yes, it's our garden wedding today. Ang puso ko ay punong-puno ng emosyon at pasasalamat habang pinagmamasdan ko ang babaeng papalapit sa akin—si Mirabella, ang kaisa-isang babaeng minahal ko. Ngayong araw, matapos ang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan niya, ako na ang magiging opisyal na tagapagbantay at katuwang ni Mirabella habambuhay.Ang hangin ay may dalang mabining simoy, tila isang banayad na yakap mula sa kalangitan, habang ang araw ay nagdudulot ng gintong liwanag sa buong paligid. Sa bawat hakbang ni Mirabella, ramdam ko ang bigat at halaga ng araw na ito—ang pangakong magtatali sa amin sa habang buhay. Oo, kasal na nga kami, pero masasabi kong hindi iyon opisyal dahil minanipula ko ito at muntik na siyang mawala sa akin dahil sa kapangahasan ko. N
Mirabella's POVHindi ko alam kung paano ko ilalarawan ang pakiramdam ko ngayon. Para akong bata na matagal nang nangangarap ng yakap mula sa kanyang ina. Isang yakap na akala ko, kailanman ay hindi ko na mararanasan. Mahigit dalawampung taon. Mahigit dalawampung taon mula nang huli ko siyang nakita—isang malabong alaala na lang sa isip ng isang musmos na bata. Mahigit dalawampung taon rin mula nang paniwalaan kong patay na siya. Ngunit hindi. Narito siya. Buhay. Humihinga. At nasa harapan ko.Nasa hospital pa rin ako, nakaratay, mahina ang katawan dahil sa muntik nang pagkalagas ng buhay ko sa pagtatangkang sagipin siya at si Samantha. Ngunit kahit anong kirot ng sugat ko, wala itong panama sa bugso ng emosyon sa puso ko ngayon.Nang bumukas ang pinto ng silid ko, agad akong napatingin. Parang tumigil ang mundo ko nang makita ko siyang pumasok kasama si Daddy na nakaalalay lang sa kanya. Ang kanyang buhok ay mapusyaw na, ang kanyang mukha may bakas ng sakit at paghihirap, ngunit ang