กลางงานแถลงข่าวเปิดตัวร่างสูงโปร่งที่สูงกว่าพิรุณ เดินผ่าวงล้อมตรงเข้ามาทักทายเขาจากทางด้านหลัง มือหนาวางลงบนบ่ากว้า กั้งกับคิงผงะแล้วปรี่เข้าไปซ้อนอยู่ด้านหลังนายหญิงเมื่อเห็นบุคคลที่มีใบหน้าเย็นชากว่าเจ้านายของตน กับแววตาไร้ความปราณีตวัดมองมา เขาพยักหน้าทักปาลินเล็กน้อย ก่อนที่พิรุณเพื่อนสนิทที่สุดของเขาจะหันหน้ามาปะทะ"แซ็ค!" พิรุณตกใจที่เห็นเพื่อนของตนในงานของลุงโทนธรรม"กูมีเรื่องจะคุยด้วย" เพื่อนสนิทที่ไม่เจอกันเกือบห้าปีเต็มพากันเข้าไปคุยในห้องวีไอพีของโรงแรม นัยน์ตาว่างเปล่าที่เต็มด้วยความโศกสลดยังคงอาบชุ่มเจือปนอยู่จนผู้ล่วงรู้อดีตที่เจ็บช้ำของเพื่อนรักอย่างพิรุณถึงกับรู้สึกสร้อยเศร้าไม่ต่างจากเพื่อนซี้"มึงไปบอสตันมาใช่ไหม" พิรุณทักพลางส่งวิสกี้ให้เพื่อนจิบ เขารับมาจิบไปอึกใหญ่แล้ววางแก้วลง"อืม" เสียงทุ้มทรุดตัวลงนั่งบนโซฟายกขาข้างหนึ่งขึ้นไขว่ห้าง "เมื่อวานน้องสาวมึงมาวุ่นวายกับกู""กูขอโทษด้วยว่ะที่ดาเนียไปตอแยมึง" เขาเอ่ยแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม"ก็ไม่ได้ตอแยอะไร แค่มาสมัครงานเลขา""แล้วมึงรับดาเนียเข้าทำงานหรือเปล่า""กูรับเลขามาสามคน คนนึงปรนนิบัติตอนกลางคืน คนนึงตอนกลางวั
หลังจากที่ปาลินกับดาเนียทักทายกันและพูดคุยกันอย่างถูกปากถูกคอ โทนธรรมก็เดินมาพร้อมกับเชสแล้วกวักมือเรียกพิรุณให้เข้ามาหา เขาทำหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยเมื่อได้รับรู้ว่า พันธมิตรคู่ค้าหนุ่มคนใหม่ที่มีอายุไล่เลี่ยกับหลานชายนั้นมีประวัติโชกโชนมาก่อน"ถึงฉันจะเรื่องมากไม่อยากให้แม่หนูปาลินนั่นแต่งงานกับแก แต่ดู ๆ แล้วก็คงไม่มีใครรับมือแกได้ดีเท่าหนูลินอีกแล้ว อีกเรื่องลุงขอโทษด้วยล่ะกันที่คอยยัดเยียดผู้หญิงให้แกตลอด ส่วนเรื่องชนะศรลุงจะคอยจับตาดูให้อีกแรง ถ้ามันคิดตุกติกกับฉัน ยังไงฉันก็ไม่เก็บมันไว้หรอก แกพาเมียกลับบ้าน ป่านนี้ลูกกระจองอแงกันหมดแล้ว""ทำไมลุงถึง" พิรุณรู้สึกอึ้งแล้วเหลือบมองหน้าเชส มือขวาคนสนิทได้แต่ยิ้มส่งให้เป็นคำตอบ เขาแทบจะไม่เชื่อเลยว่าลุงจะยอมรับเมียของเขา ทั้งที่ผ่านมาคัดค้านมาตลอด"เฮ้อ!....ถ้าแกจะถามฉันว่าเพราะอะไร ก็คงเป็นเพราะลูกแฝดของแก เด็กมันไม่รู้เรื่องอะไร ฉันก็ขี้เกียจจะพรากพ่อแม่ลูก แค่แม่ยัยเนียตายไปตั้งแต่ยัยเนียยังเด็กฉันก็รู้สึกว่าตัวเองมีเวรกรรมติดตัวมากพ่อแล้ว ถึงต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาตลอดแบบนี้""แสดงว่าคุณปู่โทนธรรมเห่อหลานซะแล้ว แต่ต่อไปยัยเนียก
หลังจากที่เมื่อคืนพิรุณกับปาลินรีบร้อนกลับบ้านเพื่อจะมาบอกลาแม่เพชรไพร แต่เธอก็รีบกลับไปพร้อมกับเจ้าสัวเทิดวิช และโทรตามให้เจ๊กัลยามาดูแลหลานแฝดแทน คืนนั้นทั้งคืนปาลินอดวิตกกังวลแทนสามีไม่ได้เพราะเท่าที่เธอและเขารู้ก็มีเพียงแค่ เกิดเรื่องวุ่นวายที่ไร่วิโอล่า แล้วพอถามแม่ของเธอ เจ๊กัลยาก็เอาแต่ส่ายหน้าบอกไม่รู้ท่าเดียว มันทำให้เธอนอนกระสับกระส่ายทั้งคืนจนตื่นนอนตั้งแต่ตีห้าเพื่อปั๊มนมให้ลูก ๆ ระหว่างนั้นจึงเปิดทีวีดู ดวงตาที่สะลืมสะลืออยู่นั้นเบิกตากว้างสว่างโล่งทันทีที่เห็นข่าวไร่องุ่นถูกไฟไหม้ และไร่ที่ว่านั้นก็คือไร่วิโอล่านั่นเอง"พี่เรนคะ พี่เรนมาดูนี่เร็ว" พิรุณที่กำลังแก้ผ้าอยู่นั้นรีบตะครุบเอาผ้าขนหนูมาพันเอวสอบเอาไว้ เพราะเมียรักรีบลากแขนให้ไปดูบางสิ่งที่ด้านล่าง"อะไรครับลิน หรือลินอยากกินพี่เป็นมื้อเช้าครับ""ไม่ใช่ซะหน่อยค่ะ ลินจะให้พี่เรนดูข่าวในทีวี ดูสิคะข่าวไร่องุ่นวิโอล่าถูกลอบวางเพลิง"พิรุณกดเร่งเสียงในโทรทัศน์ที่ผู้รายงานข่าวเป็นบุคคลที่เขารู้จักดี ไพรัช กิตติโชจน์ พ่อตาของชิตพล เพื่อนสนิทของบอสธิ"เกิดอะไรขึ้นกันแน่" พิรุณรีบโทรตามเชสให้สืบข่าวดังกล่าว ส่วนเขาโทรไ
6 เดือนผ่านไปพิรุณเดินทางกลับมาจากนิวยอร์กพร้อมกับเชสและทนายความกริช ทนายคนสนิทรุ่นพ่อของลุงโทนธรรม แต่ดาเนียที่ไปด้วยกันนั้นเลือกที่จะไปเรียนต่อที่สถาบันแฟชั่นอีกสามปี เพื่อหลบไปเลียแผลใจ ดวงหน้าคมขาวยิ้มสดใสเมื่อเขาแอบหลบซ่อนอยู่ภายในห้องทำงานในสุดของเลานจ์ซึ่งเป็นห้องกระจกเงาที่อยู่หลังห้องของปาลินอีกชั้น เรียกได้ว่าเป็นห้องแห่งความลับที่ใช้หลบศัตรูยามมีภยันอันตรายเขากลับมาถึงตั้งแต่เมื่อเช้าและรีบบอกเชสว่าเขาจะมาแอบดูปาลินทำงานสักพักหนึ่ง เขาอยากนั่งมองเมียเงียบ ๆ และดูว่ายัยตัวเล็กของเขานั้นเก่งกาจขนาดไหน เพราะตั้งแต่เขาจากไปภรรยาที่ใคร ๆ เคยสบประมาทก็งัดความสามารถในการเป็นผู้นำชายฉกรรจ์อีกหลายสิบชีวิตขึ้นมาและคุมพวกเขาได้อยู่หมัด ด้วยรอยยิ้มหวานแต่ยามเอาจริงก็ดูน่าเกรงขามและสง่างามจนลูกน้องใต้อาณัติของเขายังต้องยอมก้มหัวให้นายหญิง"น้ำแตงโมปั่นค่ะคุณลิน" จูน ผู้จัดการของเลานจ์เดินนำน้ำแตงโมเข้ามาเสริฟ์พลางชำเลืองมองห้องกระจกเงาที่ซ้อนอยู่ติดกับห้องทำงานของนายหญิง จูนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนปาลินเหลือบมองใบหน้าที่เอาแต่ยืนยิ้มของผู้จัดการ"มีความสุขอะไรคะวันนี้" ปาลินยิ้มทัก"ปะ....เ
กั้งกับคิงที่อยู่ในชุดพ่อบ้านสวมผ้ากันเปื้อนสีดำสรีนฟ้อนต์ว่า 'พ่อบ้านเรดเรน' กับเจ๊กัลยาช่วยกันเลี้ยงพราวมนต์กับกลเมฆที่เริ่มคลานไปทั่วและซุกซนตามวัย ทันใดที่ทั้งสองเห็นเจ้านายแบกนายหญิงออกมาจากรถ พวกเขาก็วิ่งถลาเข้าไปหาบอสด้วยความคิดถึง"บอสคร้าบบบบ" ลูกน้องคู่หูดูโอ้ร้องเรียกพร้อมกัน"แต่งตัวอะไรของพวกมึง" กั้งกับคิงยิ้ม"ก็ชุดพ่อบ้านไงครับ โน่นทุกคนก็มีเหมือนกันหมด" คิงชี้ไปที่ลูกน้องอีกสิบคนที่ช่วยกันตัดหญ้า ปลูกดอกไม้ อาบน้ำหมา และทำความสะอาดบ้านรอต้อนรับบอสอย่างขยันขันแข็ง ทุกคนต่างมีชุดผ้ากันเปื้อนสีดำสกีนคำว่าพ่อบ้านเรดเรนเหมือนกันหมดทุกคน"ลินทำให้เองแหละค่ะน่ารักดี แต่พี่เรนวางลินก่อนได้ไหม"ฉิบหายแล้วเมียเปลี่ยนลูกน้องหน้าโหดเข้าสู่โหมดฟรุ้งฟริ้งได้ภายในหกเดือน แล้วแบบนี้แก็งอื่นกลุ่มอื่นมันจะกลัวกันไหมวะเนี่ย พิรุณยอมวางภรรยาลง ปาลินยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยทันที"อะไรตัวแสบ" คิ้วเข้มกระตุกอย่างสงสัย ปาลินวิ่งหายเข้าไปในบ้านแล้ววิ่งออกมาสะบัดผ้ากันเปื้อนสีดำสกรีนลายเดียวกันกับลูกน้องของตน"ลินมีของพี่เรนด้วย ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะคุณสามี....จุ๊บ!" ปาลินสวมผ้ากันเปื้อนให้พิ
"พี่จะเสริฟ์พิซซ่าให้ลินกินไปยันเช้าเลย จัดให้หกถาดจุก ๆ เลยดีไหมครับ" สิ้นเสียงที่คลอเคลียรดแถวเนินอกของเธอ ปากกระจับก็ตะโบมดูดลงมาบนยอดถันอย่างกับทารกเพศชาย ขณะที่ดูดกลืนอกของเธอมือทั้งสองข้างก็นวดบีบเต้าที่พองขยายไปด้วย นัยน์ตาที่เปี่ยมด้วยไฟปรารถนาปรือขึ้นมองดูใบหน้าที่หลับพริ้มรับเคลิบเคลิ้มในรสราคะ"อึ้ม...ปะป๊าเรนดูดแรงไปแล้วนะคะ...อ๊าพี่เรน!" ก็คนมันคิดถึงเมียใจจะขาด จะให้มาเนิ่บนาบอ้อยอิ่งอยู่ได้ยังไง แต่ถึงแม่ตัวเล็กของเขาจะบอกว่าเขาดูดแรง แต่ก็แอ่นหน้าอกต้านรับริมฝีปากของเขาไม่หยุดนิ้วทั้งสิบของปาลินแทรกเข้าไปในเรือนผมมือไม้ไล้วนหัวทุยจนสะเปะสะปะด้วยความซ่านเสียวเกินบรรยาย คงเพราะตั้งแต่ที่เธอตั้งท้องและเริ่มมีน้ำนม เต้านมที่คอยปั๊มนมให้ลูกอยู่เป็นประจำมันเริ่มอ่อนไหวได้ง่ายขึ้น ทั้งที่พี่เรนยังไม่ได้แตะส่วนอื่นของร่างกายแต่เธอก็เกือบไปถึงเส้นชัยก่อนเขาเสียแล้วคนที่กำลังหลงอยู่ในรสสวาทถูกกดแช่ลงกับหมอนใบโตกว่าจะรู้ตัวว่าสามีเปลื้องผ้าจนเหลือแต่เนื้อตัวว่างเปล่าก็เป็นตอนที่มือหยาบโลนดันเนินขาอ่อนนุ่มด้านในของเธอจนฉีกออกกว้าง"ฮ้า....อ๊ะพี่เรนขา" ใบหน้าขาวแทรกเข้ามาที่กลางห
พัฒนาการของพราวมนต์และกลเมฆล่วงเลยมาจนถึงสี่ขวบและพร้อมที่จะเข้าสู่ชั้นเตรียมอนุบาลปาลินกับพิรุณจึงพาไปสมัครเรียนที่โรงเรียนในเครือเวหะศิลปการ หรือโรงเรียนอนุบาลเวหะซึ่งมีทัพฟ้า เพื่อนสนิทในกลุ่มเดอะเซฟเฟอร์นั่งแท่นบริหารต่อจากครอบครัว"หวัดดีคร้าบ สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ เชิญเลยครับผม" ผู้อำนวยการหนุ่มสุดหล่อหุ่นสูงชะลูดราวกับดารายืนยกมือไหว้ผู้ปกครองต้อนรับภาคการศึกษาใหม่อย่างอ่อนน้อม"ฮานึล! " ชื่อเกาหลีของเขามักจะไม่ค่อยได้ถูกเรียกบ่อยนักแต่ถ้ามีคนกล้าเรียกขึ้นมาก็เดาได้เลยว่าเป็นฝีมือของเพื่อนในแก็ง ผู้อำนวยการหนุ่มหันไปแล้วยิ้มกว้างทันทีที่เห็นใบหน้าของพิรุณยืนยิ้มแป้นให้ด้านข้างมีลูกชายวัยสี่ขวบยืนเกาะขาพ่ออยู่ด้านข้าง"ไอ้เรนมาแล้วเหรอวะ สวัสดีครับคุณลิน อ้าวสวัสดีครับพราวมนต์กลเมฆ จำอาได้ไหม คงจำไม่ได้แหละเนอะอาเคยวีดีโอคอลคุยกับพวกหนูด้วยตอนนั้นแค่สองขวบเองมั้ง" "ซาหวัดเดค้าบอาฝ้า ซาหวัดเดค่าอาเฟ้อ" ลูกแฝดสองคนของเพื่อนที่ยังพูดจาไม่ค่อยชัดทำเอาทัพฟ้าถึงกับหลุดยิ้มด้วยความเอ็นดู"ลินกับพี่เรนฝากลูกด้วยนะคะคุณฟ้า ทัพฟ้าหรือฮานึล ลูกเสี้ยวไทยเกาหลีที่ต้นตระกูลเป็นคนเกาหลีแล้วย
วันนี้เป็นวันเสาร์อาทิตย์ พ่อแม่ลูกทั้งสี่คนจึงพากันจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้านลุงโทนธรรม และเพื่อฉลองงานวันเกิดอันอบอุ่นให้กับดาเนีย ซึ่งของกินจำนวนมากถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยฝีมือของพ่อบ้านมาเฟียสองคน คือ พิรุณ กับ สุริยะ สองเพื่อนซี้ที่โตมาพร้อมกันตั้งแต่วัยอนุบาล เพียงแค่สบตาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรทั้งสองแข่งกันสับเนื้ออย่างสนุก พิรุณสับไก่ย่าง ส่วนสุริยะก็สับเป็ดย่าง ปาลินกับดาเนียเอียงคอซุบซิบกันรู้สึกว่าสามีของพวกเธอจะจริงจังกับการสับมากเกินไป จนลูกน้องที่นั่งรอยืนกลืนน้ำลายกันเป็นแถว ๆ เพราะลูกพี่เอาแต่บรรจงสับอย่างละเมียดละไม"พิเรนทร์! โมนเหวข่ะ เหวจะแย่" พราวมนต์คือผู้กล้าที่เข้าไปเขย่าขาของปะป๊าเรนให้หยุดสับไก่ย่างสักที "อาแช็คอาแช็คเม่ก เม่กจากิมเปรต" กลเมฆเองก็ไม่ยอมเข้าไปเกาะขาอาแซ็คพยายามเขย่งสุดตัวเพื่อจะดูว่าเมื่อไหร่จะได้กินเป็ด"โอเคครับ ปะป๊าสับไก่ให้น้องมนต์เสร็จแล้วครับ อันนี้น้ำจิ้มนะลูกมีแบบเผ็ดกับไม่เผ็ด ปะป๊าทำเองเลยนะ" พิรุณยื่นถาดหลุมของเด็กที่มีไก่ของโปรดสับเป็นชิ้นน้อย ๆ ให้ลูกสาวไปรับประทานที่โต๊ะกับคุณแม่"ขบคูนค่าพิเรนทร์" พิรุณฉีกยิ้มเอ็นดูลูกสาวที่ต
ปิดเทอมของลูก ๆ ครั้งนี้พ่อแม่ลูกแฝดไม่ค่อยได้เต็มที่กับการท่องเที่ยวเท่าไหร่นักเพราะไปได้ไม่ถึงสองวันก็ต้องรีบเดินทางกลับมาเยี่ยยพี่สาวต่างแม่ของปาลินโดยด่วน ญาติทุกคนรวมตัวกันอยู่หน้าห้องผู้ป่วยวิกฤตสีหน้าโศกเศร้าไม่มีใครปริปากเอ่ยสิ่งใดสักคน ไม่มีใครรู้ว่าสถานการณ์ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรแต่เมื่อน้องสาวคนสุดท้องเดินทางมาถึงโรงพยาบาลพี่สาวอีกสองคนและเจ๊กัลยา แม่แท้ ๆ ของเธอต่างก็โผเข้ากอดตัวเธออย่างพร้อมเพรียงกัน ไม่นานนักหมอผู้ดูแลเคสของพี่แก้วกานต์ก็เดินออกมาด้วยสีหน้าสลด พยาบาลอีกสองคนที่เป็นผู้ช่วยเดิมตามมา และพวกเขาก็โค้งคำนับญาติทั้งสามที่กำลังร้องไห้ระงม"หมอเสียใจกับญาติด้วยนะครับ" หมอแก่พูดเพียงสั้น ๆ แล้วก้มหัวลงค้างไว้พร้อมกับนางพยาบาลด้านหลังด้วยท่าทาอ่อนน้อมราวกับไว้อาลัยเมื่อได้ยินว่าแก้วกานต์ เธียรนิติธาดาได้จากไปแล้ว ทั้งสี่คนก็ยิ่งร้องไห้เสียงดังคับลั่นโรงพยาบาล พิรุณ เชส กั้งและคิงทั้งสี่คนสบตากันนัยน์ตาไร้แววสดใสมองของปาลินที่สูญเสียหนึ่งในสมาชิกของครอบครัวไปตลอดกาลหลังจากเสร็จธุระเรื่องเตรียมย้ายศพพี่แก้วไปที่วัดที่อยู่ไม่ไกลจากตลาดสดของแม่ ปาลินที่สีหน้าหม่นหมอ
พิรุณหงายหลังลงกับเตียงนอนหลังจากวันนี้ทั้งวันไปก่อทรายเล่นหน้าหาดของโรงแรมและพอถึงห้องพักก็เหนื่อยกับการจับตัวแสบสองคนอาบน้ำ เพราะกว่าจะอาบได้ก็ทะเลาะกันตีกันเกือบหัวร้างข้างแตกจนเขาโดนลูกหลงจากตุ๊กตาหุ่นยนต์ของกลเมฆที่ลอยฟิ้วมาใส่หัวเต็ม ๆแต่เมื่อมองภรรยาที่กำลังตบก้นของพราวมนต์ให้หลับในสถานที่ไม่คุ้นชินทั้งเล่านิทานให้ฟังทำสารพัดวิธีแต่ยัยตัวเล็กของเขาก็ยังคงสงบเงียบและใจเย็นเสมอ สมแล้วที่เขาเลือกภรรยามาไม่ผิดคน"ลินจ๋ามานี่มา" เขาตบเบา ๆ ที่เตียงทำเสียงสองเรียกปาลินที่บิดขี้เกียจเดินเข้ามาในห้องนอน หลังจากกล่อมแฝดทั้งสองที่นอนหลับอยู่บนเตียงนอนเสริมของทางโรงแรมเพื่อป้องกันลูก ๆ นอนตกเตียงเธอจึงจัดให้เด็ก ๆ นอนกับพื้นแทนที่จะนอนบนเตียงที่ไม่มีคอกกั้นเหมือนอยู่ที่บ้าน"พี่เรนตัวหอมจัง" หญิงสาวทำจมูกฟุตฟิตดมกลิ่นกายที่หอมเป็นพิเศษของสามี นัยน์ตาขี้สงสัยหรี่มองหน้าเขาแล้วยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น "จะเอาอะไรหรือเปล่าคะ อย่าบอกนะว่าคุณพ่อค้าพิซซ่ายังหาลูกค้าไม่ได้" ทวงถามย้อนไปถึงสมัยที่จีบกันใหม่ ๆ แล้วเขามักจะยกมุกสั่งพิซซ่าหน้าเปเปอร์เรนนี่มาให้เธอกิน ก็คือพิซซ่าหน้าของเข
สองสามีภรรยาพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเพียงไม่กี่วันก็เดินทางกลับมาที่บ้านหลังจากที่เจ้าแฝดสองคนไป ๆ มา ๆ ที่บ้านกับโรงพยาบาลและพบสภาพพ่อกับแม่ที่มีแต่บาดแผลก็เอาแต่ร้องไห้งอแง ยิ่งกลับมาบ้านแล้วลูกทั้งสองก็หงอยเหงาเศร้าสร้อยมากกว่าเดิมเพราะพวกเขากลัวว่าป๊าเรนกับม๊าลินจะออกไปข้างนอกแล้วหายตัวไปอีกพราวมนต์จึงเอาแต่เกาะขาแม่เหมือนปลิงไม่ว่าปาลินจะยืนทำกับข้าวอยู่ในครัวลูกสาวก็จะมานั่งกอดขาเฝ้าแม่ทำกับข้าวจนเสร็จแล้วบางครั้งก็ฟุบหลับอยู่ที่เท้าของคุณแม่วัยสาวไปทั้งสภาพยังกอดขาของแม่อยู่ส่วนกลเมฆก็เอาแต่วิ่งตามพิรุณ ไม่ว่าเขาจะเดินไปสั่งงานลูกน้องบริเวณไหนในบ้านหรือแม้กระทั่งตอนที่พ่อออกไปจ๊อกกิ้งตอนเช้าตรู่ ลูกชายก็จะรู้สึกตัวว่าพ่อหายไปจากเตียงนอน เด็กชายตัวน้อยจะแว่บออกมาจากห้องนอนส่วนตัวแล้ววิ่งไปเกาะหลังพ่อทันทีที่พ่อเปิดไฟสว่างออกไปทำกิจกรรมยามเช้าเวลาเดิม"เฮ้อ!!" พ่อแม่ลูกแฝดถอนหายใจพร้อมกันขณะที่พราวมนต์นั่งหวีผมตุ๊กตาบาร์บี้อยู่ข้างตัวเธอ ส่วนกลเมฆก็เล่นตัวต่อเลโก้ทับอยู่บนตักของสามี"ลินว่าเราต้องพาลูก ๆ ไปเที่ยวบ้าง อาทิตย์หน้าก็ปิดเทอมพอดี พี่เรนคิดว่าไงคะ" ถามความเห็นแล้
เสียงของโกดังถูกยิงถล่มทลายพักใหญ่ลูกน้องเกือบยี่สิบชีวิตของชนะศรวิ่งกรูเข้ามาในสภาพสะบักสะบอมบ้างก็บาดเจ็บสาหัสแต่ไม่ถึงแก่ชีวิต บุรุษร่างสูงโปร่งที่มีความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบกว่าไล่เลี่ยกันจนถึงความสูงเกือบร้อยเก้าสิบกว่ายืนเรียงแถวหน้ากระดานในมือถือสรรพาวุธประจำกายกระบอกปืนสีเงินที่สลักชื่อประจำตัวของทั้งห้าคนส่องประกายวิบวับจ่อเล็งมาที่ใบหน้าชนะศรที่เล็งกระบอกปืนไปยังพิรุณกับปาลิน"เอาปืนนั่นออกไปจากกบาลเพื่อนกูเดี๋ยวนี้!!" สุริยะเอ่ยน้ำเสียงเข้มขรึม ชนะศรชูมือขึ้นสองข้างทำท่าทียอมแพ้"พวกมึงนี่มันหมาหมู่นี่หว่า" สบถอย่างเหน็บแนม"เออสิวะพวกกูหมาหมู่ แต่มึงมันหมาหน้าตัวเมียชัด ๆ เอาผู้หญิงมาเป็นตัวประกันข่มขู่ ทุเรศสิ้นดี!!" พนาธีร์ตวาดลั่น"วางปืนนั่นลงกับพื้นซะ" หมอเหมันต์ หรือหมอเอลวินในคราบชุดเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาลพร้อมกับหูฟังแพทย์ตะคอกแววตาโกรธกร้าวขบฟันกรามแน่นมือข้างนึงกำดาบคาตานะที่ตีขึ้นโดยต้นตระกูลของเขาที่เป็นช่างตีดาบมือฉมัง ด้านหลังสะพายกระเป๋าที่เต็มด้วยอุปกรณ์ทำแผล สายตาตวัดมองร่างกายของผิงผิงที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นรู้สึกถูกบีบหัวใจใจอกจนปวดร้าวไปหมดทัพฟ้าที่เป็น
กลิ่นของความอับชื้น ความหนาวเหน็บยามค่ำคืนภายในโกดังร้างขนาดใหญ่มหึมาดวงตาที่อ่อนระโหยโรยแรงกวาดมองภาพเบื้องหน้าภาวนาในใจว่าขอให้คนที่เธอรักมาปรากฏตัวตรงหน้าเสียที หรือถ้าเขาไม่มาอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่เธอได้มีโอกาสเพ้อและจินตนาการถึงสามี และลูกแฝดแก้วตาดวงใจทั้งสามของเธอในห้วงแห่งฝันนี้ก็ยังดีสาด!!!น้ำเย็นเยียบจากกะละมังแสตนเลสถูกซัดสาดมากระทบกับผิวหน้าที่เห่อบวมของปาลิน ดวงตาที่เลื่อนลอยอยู่ในภวังค์ก็เปิดออกกว้างเพ่งไปยังบุคคลที่น่ารังเกียจอย่างชนะศรทันที อาการตื่นตัวจากความเย็นของสายน้ำที่อาบชุ่มร่างกายจนเปียกชื้นตวัดมองอย่างขัดแค้นราวกับกำลังสาปแช่งในใจ"มองพี่ทำไมแบบนั้นล่ะครับน้องลิน!! มองกันแบบนี้ระวังจะตาปิดแบบเพื่อนร่วมโลกด้านข้างนะ" เสียงขู่ตวัดไปยังร่างกายซีดเซียวฟกช้ำของนับเก้า เจ้าของเพจจองเวรที่กำลังนอนหลับอย่างหมดแรง"นายครับมันอยู่หน้าโกดังแล้ว มาคนเดียว!" รอยยิ้มเล่ห์เหลี่ยมผุดพรายขึ้นอย่างพึงพอใจและกระชับบีบคางของปาลินเข้าไปใกล้ พลางกระซิบแนบริมฝีปากลงมาชิดกับแก้มที่พยายามสะบัดให้หลุด"ผัวน้องลินมาแล้วไงล่ะ ดีใจไหมได้เจอไอ้เรนสักที""อื้อ!! แกไอ้ชาติห
หลังจากที่คุณพ่อส่งลูกแฝดทั้งสองไปโรงเรียนเรียบร้อยช่วงที่เขาจะแวะไปตรวจงานที่ร้านเรดเรนเสียงโทรศัพท์จากเชสก็ดังขึ้นพร้อมกับแชทของกั้งและคิงที่ส่งเข้ามาพร้อมกัน ปลายรองเท้าผ้าใบสีดำค่อย ๆ เหยียบชะลอเบรกและแวะจอดหน้าร้านขายของเล่นเด็ก"เชส....ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม" ทุกครั้งที่คนสนิทของเขาโทรมาตอนเช้ามักจะเป็นเรื่องไม่ดีทั้งสิ้น แถมคราวนี้กั้งกับคิงก็ยังส่งข้อความเข้ามากันอย่างต่อเนื่อง"บอสครับคุณลินหายตัวไป กระเป๋าคุณลินตกอยู่ในลิฟต์บริเวณชั้น 12 ครับ ผมเช็คกล้องวงจรปิดเรียบร้อยดีแล้ว พบว่ามีรปภ.อีกคนหิ้วคุณลินออกไปจากตึกครับ"กรามที่กัดข่มอารมณ์เดือดดาลขบบดหนักจนขึ้นเป็นสันกรามดูน่ากลัว แววตาคู่ที่สดใสเมื่อเช้าตรู่สลับเปลี่ยนโหมดเป็นนัยน์ตาที่เจ็บปวด ตอนนี้ตัวของเขามันชาไปหมด ชาไปถึงแกนสมองหัวใจของเขาเหมือนกับถูกเหวี่ยงออกไปจากอกอย่างแรง จากนั้นก้อนหัวใจนั้นมันก็พลันสลายหายวับไปกับตา เมื่อได้ยินว่าภรรยาของตนถูกใครบางคนลักพาตัว นอกจากเขาจะโกรธจนคิดอ่านอะไรไม่ได้ เขาก็ทรมานใจเมื่อนึกไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าเธอจะถูกกระทำจากบุคคลเดิมอย่างไอ้ชั่วชนะศร ภพนคร"บอส...ครับ ตอนนี้ผมให้กั้งกับค
ทุกวันปาลินจะอาสาออกไปตรวจงานที่เลานจ์ Crazy rain แทนสามี เพราะพิรุณอยากให้ภรรยาออกไปผ่อนคลายพบแสงตะวันหรือได้ทำอะไรที่อยากทำบ้าง ส่วนเขาจึงสลับหน้าที่อยู่บ้านเลี้ยงแฝดทั้งสองด้วยตนเอง"วันนี้ลินว่าจะกลับจากเลานจ์ช่วงลูกเลิกเรียนค่ะ เพราะพวกงานเอกสารลินก็เคลียร์หมดแล้ว จะมีก็แค่คนใหญ่คนโตมาจองเลานจ์จัดงานเลี้ยง ลินก็แค่ตรวจความเรียบร้อยอีกนิดหน่อย แล้วคุณจูนผู้จัดการร้านของพี่เรนก็เป็นคนที่ทำงานได้เก่งมาก ลินเลยหมดห่วงค่ะ วันนี้เลยกะว่าจะรีบกลับบ้านมาสอนลูกปั่นจักรยานตามที่สัญญากับเจ้าแฝดไว้ค่ะ" ปาลินบอกกับสามีขณะที่เขากำลังเตรียมอาหารเช้าให้ลูกแฝดทั้งสองกินก่อนไปโรงเรียน"ได้เลยพี่จะไปรอรับลินนะครับ แล้วเราค่อยไปรับลูก ๆ ด้วยกัน จุ๊บ!" พูดด้วยเสียงนุ่มแล้วประทับจูบลงมาบนปากเล็กบางของปาลิน"งั้นไว้เจอกันตอนเย็นค่ะ ลินรักพี่เรนนะคะ" ยิ้มหวานแล้วโอบกอดเขาก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน จู่ ๆ ภรรยาก็มาบอกรัก ถึงเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเธอรักเขาจนแทบจะกลืนกิน แต่วันนี้คำบอกรักของปาลินมันทำให้เขารู้สึกโหวงเหวงในใจจนอธิบายไม่ถูก"กั้งคิง" พิรุณกวักมือเรียกคู่หูบอดี้การ์ด"ครับบอส""นายคอยเฝ้าระวังปาลินไ
วันนี้เป็นวันเสาร์อาทิตย์ พ่อแม่ลูกทั้งสี่คนจึงพากันจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้านลุงโทนธรรม และเพื่อฉลองงานวันเกิดอันอบอุ่นให้กับดาเนีย ซึ่งของกินจำนวนมากถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยฝีมือของพ่อบ้านมาเฟียสองคน คือ พิรุณ กับ สุริยะ สองเพื่อนซี้ที่โตมาพร้อมกันตั้งแต่วัยอนุบาล เพียงแค่สบตาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรทั้งสองแข่งกันสับเนื้ออย่างสนุก พิรุณสับไก่ย่าง ส่วนสุริยะก็สับเป็ดย่าง ปาลินกับดาเนียเอียงคอซุบซิบกันรู้สึกว่าสามีของพวกเธอจะจริงจังกับการสับมากเกินไป จนลูกน้องที่นั่งรอยืนกลืนน้ำลายกันเป็นแถว ๆ เพราะลูกพี่เอาแต่บรรจงสับอย่างละเมียดละไม"พิเรนทร์! โมนเหวข่ะ เหวจะแย่" พราวมนต์คือผู้กล้าที่เข้าไปเขย่าขาของปะป๊าเรนให้หยุดสับไก่ย่างสักที "อาแช็คอาแช็คเม่ก เม่กจากิมเปรต" กลเมฆเองก็ไม่ยอมเข้าไปเกาะขาอาแซ็คพยายามเขย่งสุดตัวเพื่อจะดูว่าเมื่อไหร่จะได้กินเป็ด"โอเคครับ ปะป๊าสับไก่ให้น้องมนต์เสร็จแล้วครับ อันนี้น้ำจิ้มนะลูกมีแบบเผ็ดกับไม่เผ็ด ปะป๊าทำเองเลยนะ" พิรุณยื่นถาดหลุมของเด็กที่มีไก่ของโปรดสับเป็นชิ้นน้อย ๆ ให้ลูกสาวไปรับประทานที่โต๊ะกับคุณแม่"ขบคูนค่าพิเรนทร์" พิรุณฉีกยิ้มเอ็นดูลูกสาวที่ต
พัฒนาการของพราวมนต์และกลเมฆล่วงเลยมาจนถึงสี่ขวบและพร้อมที่จะเข้าสู่ชั้นเตรียมอนุบาลปาลินกับพิรุณจึงพาไปสมัครเรียนที่โรงเรียนในเครือเวหะศิลปการ หรือโรงเรียนอนุบาลเวหะซึ่งมีทัพฟ้า เพื่อนสนิทในกลุ่มเดอะเซฟเฟอร์นั่งแท่นบริหารต่อจากครอบครัว"หวัดดีคร้าบ สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ เชิญเลยครับผม" ผู้อำนวยการหนุ่มสุดหล่อหุ่นสูงชะลูดราวกับดารายืนยกมือไหว้ผู้ปกครองต้อนรับภาคการศึกษาใหม่อย่างอ่อนน้อม"ฮานึล! " ชื่อเกาหลีของเขามักจะไม่ค่อยได้ถูกเรียกบ่อยนักแต่ถ้ามีคนกล้าเรียกขึ้นมาก็เดาได้เลยว่าเป็นฝีมือของเพื่อนในแก็ง ผู้อำนวยการหนุ่มหันไปแล้วยิ้มกว้างทันทีที่เห็นใบหน้าของพิรุณยืนยิ้มแป้นให้ด้านข้างมีลูกชายวัยสี่ขวบยืนเกาะขาพ่ออยู่ด้านข้าง"ไอ้เรนมาแล้วเหรอวะ สวัสดีครับคุณลิน อ้าวสวัสดีครับพราวมนต์กลเมฆ จำอาได้ไหม คงจำไม่ได้แหละเนอะอาเคยวีดีโอคอลคุยกับพวกหนูด้วยตอนนั้นแค่สองขวบเองมั้ง" "ซาหวัดเดค้าบอาฝ้า ซาหวัดเดค่าอาเฟ้อ" ลูกแฝดสองคนของเพื่อนที่ยังพูดจาไม่ค่อยชัดทำเอาทัพฟ้าถึงกับหลุดยิ้มด้วยความเอ็นดู"ลินกับพี่เรนฝากลูกด้วยนะคะคุณฟ้า ทัพฟ้าหรือฮานึล ลูกเสี้ยวไทยเกาหลีที่ต้นตระกูลเป็นคนเกาหลีแล้วย