KABANATA 37: PositiveNALATulala ako habang nakatingin sa labas ng malaking bintana. Wala naman akong ibang nakikita doon kung hindi matataas na puno na may malalagong mga dahon. Ilang oras pa lang akong nandito sa pamamahay na ‘to pero pakiramdam ko ay sobrang tagal ko na dahil sa mga nangyari.Tatlong oras pa lang ang nakakalipas nang bisitahin ako dito ng tatay ko pero hanggang ngayon ay hindi pa rin ma-absorb ng utak ko kung gaano talaga siya kasamang tao. Sinaktan niya ‘ko na ni minsan ay hindi ginawa sa ‘kin ni Mama noong nabubuhay pa siya.Pagak akong natawa.Sana nandito pa si Mama para makapag-sorry ako sa kaniya sa mga nasabi ko dati. Dapat pala magpasalamat pa ‘ko sa kaniya kasi hindi siya sumama sa tatay kong halang ang bituka. Dapat pala matuwa pa ‘ko kasi hindi ko siya kasama habang lumalaki ako dahil hindi ko alam kung ano’ng mararamdaman ko kapag ganito ang trato niya sa akin habang tumatanda ako.Mabilis kong pinahid ang luha ko na nagkalat sa pisngi ko nang marinig
KABANATA 38: DealNALALimang araw na ang nakakalipas simula nang mag-usap kami ni Daniel Cordova sa kaniyang opisina. Hindi kagaya no’ng unang dalawang araw ko dito na nakakulong lang ako at hindi pinapalabas sa kwarto, ngayon ay pinayagan na akong makalabas pero may mga nakasunod pa rin sa aking mga armadong lalaki na bantay sarado sa bawat galaw ko.Sa loob ng limang araw na ‘yon ay hindi ko na ulit nakita pa si Damian. Wala naman akong pakialam sa totoo lang. Ang ipinagtataka ko lang, bakit mukang wala namang alam ang tatay ko sa pagbubuntis ko? Kung sinabi niya talaga sa tatay ko na buntis nga ako hindi ba dapat gumagawa na sila ngayon ng paraan para mawala sa akin ang anak ko?Hindi naman sa gusto kong mapahamak ang baby namin ni Hugo. Maganda nga ‘yon na hindi nila alam na buntis nga ako pero nagsisimula na akong maguluhan sa pagkakakilanlan ni Damian.Kalaban ba siya o kakampi? Dapat ba siyang pagkatiwalaan o hindi?Kung kalaban nga siya posibleng sinabi niya na sa tatay ko na
KABANATA 39: GrandchildNALA“Kung iyan ang gusto mo, walang problema.” Malawak na ngumisi si Daniel Cordova na para bang nagtagumpay na naman siya at saka nilabas ang kaniyang telepono’t nagtipa doon.Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko sa bawat patak ng bawat segundo. Pakiramdam ko ay nabablangko ang utak ko dahil sa dami ng bumabagabag doon. May aircon naman dito pero pinagpapawisan ako.Ano kaya ang iisipin ni Hugo kapag sinabi kong ibigay niya na lang sa tatay ko ang pwesto niya? Iisipin niya kayang inaabuso ko ang pagmamahal niya para sa ‘kin? Magsisisi ba siya na ako ‘yong babaeng minahal niya? Magagalit ba siya sa ‘kin?Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. Iniisip ko pa lang na magagalit sa ‘kin si Hugo dahil sa desisyon ko ay sumasakit na ang puso ko. Mahal na mahal ko siya pero mahal na mahal ko rin naman ang kapatid ko.Kung ano man ang maging bunga ng desisyon kong ito, tatanggapin ko. Kung magalit man sa ‘kin si Hugo, ayos lang, hindi no’n mababago ang pagmamahal
KABANATA 40: FatherNALA“A-Ano po ang sinasabi niyo?” maang-maangang tanong ko sa kaniya at napalunok.“Just like what I’ve said, I’ll help you escape, but you need to protect my grandchild in return, hija. I know that you are pregnant with Lionel’s child, and don’t try to deny it,” aniya.Umiwas naman ako ng tingin. Hindi ko kayang tingnan ang ama ni Hugo. Hindi ko magawang i-deny sa kaniya na buntis nga ako na madali ko namang na-deny kay Damian no’ng una. Masyadong malamig at nakakatakot ang prisensiya niya kaya hindi ko alam kung papaniwalaan at pagkakatiwalaan ko ba siya.Kapag tinitingnan ko siya, naalala ko ang mga sinabi sa ‘kin ni Hugo noon tungkol sa kaniya. Naalala ko ang sakit sa mga mata ni Hugo habang nagkekwento siya tungkol sa tatay niya. Habang iniisip ko ang mga ‘yon ay hindi ko mapigilang hindi masaktan.“I’m not an enemy, hija,” seryosong sabi niya nang hindi ako sumagot. “I know you already know what Lionel and I are up to and how useless a father I am, but I wan
KABANATA 41: EscapeNALA“Please wait for me, baby. Babalikan kita... I promise.”Iyon ang paulit-ulit na tumatakbo sa utak ko habang lumilipas ang oras na mag-isa ako dito sa loob ng kwarto. Hindi ko alam kung bakit sobra akong kinakabahan. Ayaw pa sana akong iwan ni Hugo dito ng mag-isa kanina kung hindi ko lang siya pinilit na umalis na dahil delikado kapag naabutan siya dito ng tatay ko.Nalaman ko na nagpanggap pala siyang bantay sa labas ng kwarto ko kaya nakapasok siya dito. Nakasuot siya ng maskara na kagaya ng mga tauhan kaya hindi siya napansin. Wala raw talaga siyang balak magtago sa banyo kung hindi lang pumasok ang tatay niya. Hindi niya rin sinasadya na marinig ang pag-uusap namin.Alam niya na rin pala na hindi talaga traydor si Damian tatlong araw matapos akong dalhin dito pero ang hindi niya lang alam ay kakampi pala ito ni Tito Leonardo kaya pati siya ay nagulat din sa nalaman.Humigpit ang hawak ko sa phone na iniwan niya sa ‘kin kanina. Numero niya lang ang nandoon
KABANATA 42: DownfallHUGOEverything happened so fast. My heart is pounding so fucking hard, and I barely breathed while waiting outside the operating room where Nala was in. I don’t know what I’m going to do. I wanted to shout my frustration, but I don’t have enough strength.Bakit kailangang umabot pa sa puntong ito ang away namin ni Daniel Cordova? Bakit kailangang madamay pa si Nala? She’s pregnant, for Pete’s sake!I can’t help but blame myself for what happened. If I had just accompanied her earlier, she wouldn’t have been shot and would have fallen down the stairs. We wouldn’t be here in the hospital right now!I strongly pluck my hair.“Fuck!” I cursed and then punched the wall with my bare hand with so much force, not minding the pain.“C-Calm down, Mr. Fabellon. Nala will be fine, as will your baby,” she said. “All we need to do is be strong and pray for the both of them,” Tami added in a soothing tone.My jaw clenched. “How can I fucking calm down kung alam kong nasa panga
KABANATA 43: PeaceNALAUnti-unti kong binuksan ang mga mata ‘ko pero kaagad ko rin itong muling pinikit nang tumama ang mata ko sa tirik na sinag ng araw.Nakatulog ba ‘ko sa labas?Kumunot ang noo ko at umupo mula sa pagkakahiga habang nakapikit pa rin ang mga mata dahil ina-adjust ko pa ang paningin ko. Sobrang gaan ng dibdib ko. Pakiramdam ko ay para akong lumulutang sa ere sa hindi malamang dahilan.Nang tuluyan ng makapag-adjust ang paningin ko ay nilibot ko ang paningin ko sa paligid ko.“Wow!” bulalas ko. “Ang ganda!” dagdag ko pa at tuluyan nang tumayo mula sa pagkakaupo sa dark green na damo.Hindi ako makapaniwala habang nililibot ang paningin sa paligid ko. Ang aking mga mata ay iniikot ko sa kahanga-hangang tanawin ng malawak na hardin na nakapalibot sa akin. Ang mga bulaklak na may iba’t ibang kulay at hugis ay ang nagbibigay buhay at kagandahan sa paligid. Ang mga halaman naman na hindi ko alam kung ano’ng pangalan ay sagana sa sariwang kulay berde.Ngayon lang ako naka
KABANATA 44: BathNALA“So, how are you feeling? Don’t you feel anything strange about your body?” tanong ni Doc Tami habang nagbabalat siya ng orange.Umiling naman ako. “Okay na ‘ko, Doc Tami. Actually, pwede na nga ‘kong ma-discharge ngayon eh,” biro ko.Doc Tami pa rin ang tawag ko sa kaniya kahit alam kong kapatid ko siya dahil hindi pa ako komportableng tawagin siyang Ate o Ate Tami. Nasabi ko na rin naman ‘yon sa kaniya no’ng pangalawang araw simula nang magising ako at naiintidihan niya naman daw. Understandable naman daw ang nararamdaman ko dahil kakikilala pa lang namin. Everything takes time nga raw sabi niya.Tumaas naman ang kilay niya. “Don’t be so sure. Baka mamaya niyan kung kaylan na-discharge ka na ‘tsaka ka naman makakaramdam ng iba.”Ngumuso naman ako. “May gano’n ba?”“Of course. Hindi naman imposible ‘yon. May mga naging patient ako dati na kakalabas lang ng hospital pero bumalik kaagad dahil may naramdaman daw na ganito tapos ganiyan,” pagkwe-kwento niya. “Here.
WAKASHUGOAs I sit on the terrace of my condo unit, sipping a glass of rum, I am captivated by the city of Brussels. The city is a vibrant mix of old and new, with stunning architecture that tells a story of centuries past.The Grand Place, with its ornate buildings and intricate facades, is a true masterpiece. The Atomium, a modern marvel, stands tall in the distance, symbolizing the city's forward-thinking nature.The streets are alive with the sound of laughter and chatter as locals and tourists alike explore the countless shops and cafes.The scent of Belgian waffles fills the air, tempting me to indulge in a sweet treat. As the sun sets, the city comes alive with a kaleidoscope of lights, illuminating the night sky.It’s been two years and three months since I moved here to give Nala the space she wanted. Honestly, it’s hard without her by my side because I know that she’s my strength that keeps me alive, yet I need to respect her decision.I know that she loves me. Hanggang nga
KABANATA 51: ForgivenessNALA“I’m sorry, Hugo…” Iyon ang unang lumabas sa bibig ko habang nakatingin sa mga mata niya.Nanggilid ang luha sa mata ko habang inaalala ang mga nangyari noon. Kung paano kami maging masaya sa piling ng isa’t isa. Kung paano namin nalagpasan ang lahat ng pagsubok ng magkasama at kung paano ako sumuko ng sobrang bilis.Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at saka yumuko. Hindi siya tumugon kaya muli akong nagsalita. Gusto kong sabihin ang lahat ng gusto kong sabihin bago pa mahuli ang lahat.“I’m sorry for hurting you back then. I’m sorry for being too much and not thinking about how you feel. Hindi ko naisip na nasasaktan ka rin sa pagkamatay ni Lorcan.”“L-Lorcan?” tanong niya.Ngumiti ako pero hindi iyon umabot sa mata ko. “Lorcan ang ipinangalan ko sa anak natin. Lorcan Amani Cabral Fabellon.”Nanlaki ang mata niya na tila hindi makapaniwala sa sinabi ko. “D-Did you just really follow his last name with me?” hindi makapaniwalang tanong niya.Kinagat ko a
KABANATA 50: GardenNALANakangiti ako sa human-size mirror habang tinitingnan ang sarili ko suot ang royal blue evening gown na pinadala kanina ni Tito Gael para sa event na dadaluhan ko ngayong gabi kasama si Mr. Joseph Zuniga.Manghang-mangha ako habang walang sawang pinagmamasdan ang gown na suot ko na tila isa iyong bula na biglang mawawala kapag kinurap ko ang mga mata ko.Ang gown features ay strapless sweetheart neckline na mas nakapagpatingkad sa balikat at collarbone ko. Ang bodice ng gown naman ay iniayon sa pagiging perpekto. Yumayakap ito sa baywang ko at lumilikha ng isang eleganteng silweta. Samantalang ang skirt naman ay floor-length A-line style.Napansin ko rin na ang telang ginamit ay mamahaling satin na sigurado akong mahal pa kaysa sa sahod ko. Hindi ito makati sa balat hindi kagaya ng ibang mamahaling damit na mainit na nga makati pa. Pinalamutian rin ito ng madaming beading at sequin na siyang limilikha ng shimmering effect sa ilalim ng mga ilaw.Ang gown featur
KABANATA 49: DrunkNALA“Do I look like a bouncer to you?”Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ang sobrang pamilyar na baritonong boses na ‘yon. Nahigit ko ang aking hininga nang unti-unti siyang lumingon sa gawi ko at doon ko nakumpirma ang aking hinala.Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maging reaksiyon. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Biglang nagkabuhol-buhol ang matino kong pag-iisip dahil sa mabilis na pangyayari.Napalunok ako nang bumilis ang tibok ng puso ko nang tumama ang gunmetal blue niyang mga mata na kinahuhumalingan ko ng sobra noon. Kanina lang ay iniisip ko siya tapos ngayon ay nandito na siya ngayon sa harapan ko. Tatlong taon na ang nakakalipas nang huli ko siyang makita at masasabi kong sobrang dami niyang pinagbago physically.Mas lalong naging mature ang muka niya. Mula sa mga mata niyang parang palaging nang-aakit, ang kaniyang makapal na kilay at matangos na ilong ay mas lalong nadipina. Ang kaniyang labi na mas lalong pumula sa natural
KABANATA 48: New LifeNALA“Uy, sunod ka na lang Nala, ha? Hihintayin ka namin doon,” paalala ni Jenna na nakahanda na sa pag-alis kasama ang iba pa naming katrabaho.Ngumiti naman ako at tumango sa kaniya. “Sige. Mag-iingat kayo!” dagdag ko pa.Nang makaalis na sila ay pinagpatuloy ko na ang pagliligpit ng mga gamit ko sa lamesa ko. Alas tres na ng hapon at mag-o-out na kami sa trabaho. Maaga talaga kaming nag-o-out kapag biyernes dahil walang pasok sa opisina kinabukasan. Weekdays lang kasi ang pasok namin na pinagpapasalamat ko naman.Saktong pagkapatay ko ng lampshade sa table ko ay tumunog naman ang aking cellphone na nasa loob ng aking bag. Kinuha ko ‘yon at mabilis kong sinagot ang tawag nang makita ko ang pangalan na naka-flash sa screen nito.“Hello, Tito Gael?” bungad ko pagkasagot ko.“Hello, hija. Did I disturb something?”Umiling naman ako kaagad kahit hindi niya ako nakikita. “Wala naman po, Tito. Sa katunayan po ay paalis na po ako. May ipag-uutos ka po ba?”“Can you co
KABANATA 47: BegNALA“Kumain ka na, Nala. Magkakasakit ka sa ginagawa mong ‘yan,” sabi ni Lawrence matapos niyang kumatok mula sa labas ng kwarto ko dito sa bahay ko sa Parañaque.“Iwan mo na sabi ako, Lawrence. Kaya ko ang sarili ko. Umalis ka na!” pagtataboy ko sa kaniya sa hindi mabilang na pagkakataon habang nakatalukbong ng kumot.Simula nang pumunta siya kaninang alas nuwebe ng umaga dito sa bahay ay hindi niya na ako tinantanan. Maya’t maya siya kumakatok at nagsisimula na akong mairita.Dito ako pumunta pagkatapos naming mag-usap ni Hugo kahapon sa may park. Hindi ko alam kung tamang desisyon ba na dito ako sa bahay dumiretso o hindi. Naaalala ko kasi ang mga memories naming dalawa dito. Sa bawat sulok ng bahay na ‘to ay nakikita ko siya kahit hindi ko naman siya kasama.Magang-maga na ang mata ko kakaiyak. Simula kahapon ay hindi pa ‘ko kumakain at ang tanging ginawa ko lang ay umiyak nang umiyak hanggang sa mapagod ako.Halo-halo na ang emosiyon ko at sobrang bigat ng dibdi
KABANATA 46: PainNALALumabas ako ng hospital na halo-halo ang emosiyon. Gusto kong sumigaw pero parang wala akong boses. Gusto kong umiyak pero parang wala akong lakas para humagulhol. Nanginginig ang kamay ko habang wala sa sarili na naglalakad sa tabi ng kalsada, walang pakialam kung mahagip man ako ng mga sasakyan.Mainit ang sinag ng araw pero wala akong maramdamang hapdi. Namamanhid ang buong katawan ko dahil sa aking nalaman.I felt betrayed.All this time hindi na pala ako buntis. Dalawang linggo akong walang alam sa nangyari sa anak ko! Hindi ko man lang magawang magluksa dahil pinagkait nila sa akin ang totoo!Ang sakit! Sobrang sakit bilang isang ina na mawalan ng anak. Hindi ko man lang siya nakita, nahawakan, nahalikan o ano pa man. Hindi ko man lang naparamdam sa kaniya ang alagaan ng isang ina. Hindi ko man nagawang humingi ng tawad ng mas maaga. Napabayaan ko siya. Hindi ko siya nagawang protektahan!Kasalanan ko ‘to.Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng paa ko sa
KABANATA 45: ChildNALANauna akong nagising kay Hugo kinabukasan. Dahan-dahan pa akong bumangon para hindi siya magising. Sa pagkakaalala ko kasi ay hindi kaagad siya natulog pagkatapos namin gawin ang bagay na ‘iyon’ kaya alam kong puyat pa siya. Hindi ko alam kung ano pa ang ginawa niya dahil nakatulog na kaagad ako kagabi.Pumasok ako sa banyo para maghilamos at magsipilyo. Pagkatapos ay bumaba naman ako para maghanda ng almusal. Hindi naman siguro makakasama sa ‘kin kung gumalaw ako dito sa bahay, ‘di ba? Okay naman na ako sabi ng doktor.Suot ko pa rin ang maluwag na damit ni Hugo nang makababa ako. Okay lang naman ‘yon dahil kaming dalawa lang naman ni Hugo dito sa loob ng bahay pero may mga guards pa rin naman sa labas.Wala na si Daniel Cordova na siyang pinagpapasalamat ko. Hindi ko alam kung buhay pa siya pero siniguro sa akin ni Hugo na hindi niya na ako— kami guguluhin ulit. May tiwala ako sa kaniya kaya naniniwala ako sa sinabi niya.At dahil nga tapos na ang laban namin
KABANATA 44: BathNALA“So, how are you feeling? Don’t you feel anything strange about your body?” tanong ni Doc Tami habang nagbabalat siya ng orange.Umiling naman ako. “Okay na ‘ko, Doc Tami. Actually, pwede na nga ‘kong ma-discharge ngayon eh,” biro ko.Doc Tami pa rin ang tawag ko sa kaniya kahit alam kong kapatid ko siya dahil hindi pa ako komportableng tawagin siyang Ate o Ate Tami. Nasabi ko na rin naman ‘yon sa kaniya no’ng pangalawang araw simula nang magising ako at naiintidihan niya naman daw. Understandable naman daw ang nararamdaman ko dahil kakikilala pa lang namin. Everything takes time nga raw sabi niya.Tumaas naman ang kilay niya. “Don’t be so sure. Baka mamaya niyan kung kaylan na-discharge ka na ‘tsaka ka naman makakaramdam ng iba.”Ngumuso naman ako. “May gano’n ba?”“Of course. Hindi naman imposible ‘yon. May mga naging patient ako dati na kakalabas lang ng hospital pero bumalik kaagad dahil may naramdaman daw na ganito tapos ganiyan,” pagkwe-kwento niya. “Here.