Chapter 2

Chapter 2

--

Napabalikwas ako ng bangon nang marinig ko ang mga iyak ng tao sa labas. Tumingin ako sa paligid ko at don ko lang napansin na nakatulog pala ako sa couch habang namumugto ang mga mata

Tumayo na ako't binuksan ang pinto. Tumambad sakin ang mga taong umiiyak. May ibang sumisigaw ng tulong

Hindi ko sila masisisi dahil ako din mismo, natatakot at kinakabahan. How I wish that man didn't tell me the truth

"Ikaw lang ang di umiiyak.."biglang may lalaking tumabi sakin

Bahagya akong umatras saka tiningnan siya na may salubong na tingin "Whoever the hell you are, distance yourself from me"masungit kong sabi dun sa lalaking lumapit. Nakasuot ng berdeng jacket at may numerong 25 

Marahan siyang tumawa "Ohh, so you're done crying yesterday"he said while laughing

Nagsalubong ang kilay ko pero unti unti din itong nawala nang maalalang namumugto pa mga mata ko "Ehh ano ngayon? Kawalan ba yun ng dignidad mo?"nagtaas ako ng boses pero nanatili siyang tumatawa "Alam mo Mr. Lumot, hindi ako natutuwa sayo. Kaya pwede bang lumayas ka nalang sa harap ko kasi nauumay ako sa pagmumukha mo"

Tumigil siya sa pagtawa saka tiningnan ako "Nauumay ka? So you've seen me somewhere?"

"Oo, dun sa septic. Parehong pareho kayo ng pagmumukha ng mga lumot dun"sabi ko habang sinusundot sundot ang dibdib niya 

Bahagya naman siyang ngumisi "Nahiya naman ako sayong mukhang gasul. Pandak na nga, kulay blue pa ang suot"tatawa tawa niyang sabi

Tinitigan ko siya. Wala manlang bang nararamdamang takot ang lalaking toh?!

Maya maya'y biglang may matinis ng tunog ang umalingawngaw sa buong siyudad dahilan para mahinto ang lahat sa pag iyak at sigaw ~Magandang umaga mga binibini't ginoo~ magiliw na pagbati ng isang babae mula sa mikropono. ~Labis akong natutuwa sapagkat kompleto na rin kayo, sa wakas!~dagdag pa niya habang pumapalakpak. Hindi man namin siya nakikita pero nasisiguro kong masaya siya

Nababaliw na ang babaeng iyan

~Ako nga pala ang headmistress. Alam kong nabanggit na ako ng aking mga tauhan sainyo kaya huwag na nating patagalin pa..~magiliw niyang sabi saka sandaling nanahimik 

What is she up to?

~Ok so, the long wait is over. Dahil kahapon lang, nakompleto na kayong lahat. For sure nabanggit na ng mga tauhan ko kung anong dapat niyong gawin, at mga rules sa larong toh..~rinig mula sa mikropono niyang may nilipat siyang pahina ~ At ngayon, sisimulan na natin ang lahat!~ humalakhak siya na mala-demonyo ~Welcome to the City of Secrets, where secrets live and sinners die. Ibig sabihin, lahat kayo mamamatay, kung mauunahan niyo ang mga killers everywhere~aniya pa niya ~Huwag kayong mag alala dahil may hint naman akong ibibigay~humagikhik siya ~Eto ang hint, makinig kayong lahat!~ para naman kaming mga tangang nakinig sa susunod niyang sasabihin ~Patayin ang inyong katabi, wahahaha!~humalakhak siya nang humalakhak

Anong klaseng demonyo ang taong toh

Biglang bumukas ang isang malaking flat screen tv at doon nag flash ang mga players. Mula number 1 hanggang 100. Nagflip ang number 23 dahilan para makita nito kung anong role niya.

Citizen.. 

"A-anong nangyari?"pabulong kong tanong sa sarili ko

Pumalakpak ang headmistress ~Exciting naman nito! Simula palang may patay na agad~aniya na parang iyon na ang pinakamagandang nangyari sa buhay niya. Nawala na ang boses niya dahilan para mas lalong mag iyakan ang mga taong naririto

"Woah, that was close to me"napatingin ako kay bente-singko na nasa tabi ko pa pala 

"Psh! Sana nga ikaw nalang yun"mahina kong sabi saka siya nilayasan. Nadinig ko pa ang pagtawag niya sakin, mukhang nadinig yung sinabi ko pero di ko na siya nilingon pa

Bumalik ako ng bahay at doon tuluyang lumuha sa takot. Ayokong mamatay, pero ayoko ding pumatay. Gusto ko ng makaalis pa sa lugar na toh. Gusto ko ng bumalik sa totoong buhay ko

"Gasul! Gasul!"rinig kong may sumigaw sa labas ng bahay ko. Dumungaw ako sa bintana pero napairap ako saka sinara yung kurtina dahil yung lumot nanaman yun

Nakakainis! Di pa ko binigyan ng matino-tinong kausap

"Woii!! Di ka mabubuhay niyang pagtatago mo!"sigaw pa niya 

Padabog akong naupo sa couch saka hinayaan lang siyang mageskandalo

"If I were you, I'll fight no matter what! Don't be a coward!"dagdag pa niya saka siya narinig na paalis 

Well I'm not like you!

Sandali akong naupo hanggang sa makaisip ako ng paraan na satingin ko ay makakatulong sakin ng sobra sobra 

What if hindi nalang ako lalabas hangga't hindi tapos ang laban? I asked my self. I clapped my hand because I found a solution for my problem "Gosh! I thought I'm gonna die here!"I uttered and go to the kitchen to drink some water to calm my nerves.

Just like I've planned earlier, I stayed at home for the whole day. Nabobored ako sa ginagawa ko but I have to sacrifice for my safety.

While laying down in my bed, I've heard someone walking. Sadsad yung paa niya habang naglalakad. It caught my attention so I go to my near window side. There's this man walking with a serious face but you can see to his face that he looks tired and bored

"Can't come out?"I was shocked when he suddenly talked. I think he noticed me "Why are you look so shocked? Aren't you aware that people can talk?"he added. And I was like, seriously?! Bawal bang magulat kasi napansin mo ko?!

I raised my eyebrows "Will you please walk silently? because you're distracting me, honestly"I tried to calm myself. I still have a respect though.

He smirked "Will you please mind your own business? Because you're literally disturbing my business, honestly"pang gagaya niya sa sinabi ko and he looks even sarcastic!

"Whatever!"I said and closed my window. Kung sino man siya, I hope he'll die soon

--

Time passed and now it's already dark outside. I'm currently eating cup noodles and I hear nothing but a whistling wind.

It's kinda bored day but I have to face this consequence to be safe. 

After I ate my dinner, I go up stairs and watch the moon lighting up this dark city. maganda sana ang tanawin, pero nasa maling lugar naman.

I tried to climb up to the roof to see the beauty of this city. And I see a wonderful view. I can't believe I can see the beauty of this bloody city

Masarap ang hangin na dumadampi sa mukha ko. I can hear the whistling wind travelling around this city. I suddenly remember my brother. I hope we're looking at the same sky I said as tears fell down through my cheeks

I wipe my tears and trying to go down but suddenly I saw someone walking with a blood on its hands. 

As she gets closer, I heard her sobbing and asking for help.

Dali dali akong bumaba saka kinuha ang first aid kit na nasa malaking aparador. Tumakbo ako sa labas saka agad tinulungan yung babae

I don't want to suffer someone on my watch

"A-are you ok? What happened?"sunod sunod kong tanong sakanya habang pilit na hinahawi ang buhok niyang maikli at makulot

"May lalaking muntik akong saksakin!"natataranta niyang sabi habang nagpapalinga linga sa paligid 

Hinila ko siya papasok ng bahay ko para doon siya gamutin. "Don't worry, I'm here to help you"sabi ko sakanya dahil naghihinala ang mga mata niyang nakatingin sakin. Pero hindi padin iyon nawala "Just...just let me give you a first aid"paniniguro ko sakanya saka nilabas na isa-isa ang mga gagamitin ko

While I'm cleaning her wounds, she starts crying so I stop what I'm doing "Sorry. Masyado bang masakit?"

"N-natatakot ako. Ayokong mamatay rito"natatakot ang mga mata niyang nakatingin sakin na animoy nanghihingi ng tulong

"To tell you frankly, We're all gonna die here.."I sighed heavily 

Bigla siyang umatungal na parang bata "Ayoko pang mamatay!"

"Then stop crying!"naiirita kong sabi saka binuhos yung alcohol sa sugat niya

"ARAY!!"sigaw niya pero hindi ko na yun pinanasin pa't nilinis ang sugat niya

"Take the pain for you to be recovered"mahinahon kong sabi nang umaangal padin siya habang dinadampi ko ang bulak sa sugat niya. Matapos kong malinis iyon, agad akong naglagay ng gauze para hindi ma-infect ang sugat niya at hindi magalaw "It's done.."sabi ko saka marahang inilagay sa lap niya ang kamay niya

"Thanks.."aniya saka tiningnan ang binendahan kong sugat niya "Doctor ka ba?"she asked while looking at the gauze I've made for her. Natigilan ako sa tanong niya. Gosh! Di ako nag-iingat! "Sa way palang ng pagkakalagay mo ng benda, halatang professional.."dagdag pa niya na mas lalong nagpakaba sakin

Damn! I don't know what to say! 

"I'm not a professional.."my mouth suddenly answered. Tiningnan niya ako ng may pagtataka "Dati akong nagvovolunteer sa lugar namin. And they're teaching us how to apply first aid" inusisa niya ako gamit ang tingin. Gosh! Di pa kumbinsido tong taba na toh "You should visit our place some times para maturuan ka din"I said and put back my things on the box

She looks convinced when she nodded "Hindi ka ba natatakot?"she suddenly asked

"Natatakot din ako. But we have to be strong"malamig kong sagot 

"Yeah, that's how you think, but how about physically?" 

Napatulala ako sa kung saan. Thank you for ruining my confidence