Lumabas agad ako ng opisina pagkakuha ko ng permiso sa kanya. Pero hindi ako agad pumunta sa bahay. Ilang beses akong huminto para mamili. Okay, ang daming shopping dahil nakauwi ako na may dalang isang dosenang bag na puno ng mga grocery at accessories para mag disenyo sa bahay. Ang plano ko ay isang maliit na romantikong hapunan sa silid-kainan upang ipagdiwang ang aming unang wedding anniversary. Siyempre, bumili din ako ng bagong set ng red lingerie, namumula nang husto habang iniisip kung paano magtatapos ang gabi kung magiging maayos ang lahat. Tinulungan ako ng mga maid sa pagkain, sa mesa at tinulungan din akong ayusin ang mood. Sinuportahan ni lolo ang aking mga kalokohan bilang aking katuwang sa lahat ng bagay na mabuti at kriminal. “Naiinis ako na kailangan kong matulog nang maaga para kayong dalawa ay magkaroon ng oras para sa inyong sarili, pero gagawin ko ang lahat para sa aking munting bride,” sabi niya, ngumisi at pagkatapos ay idinagdag, “at anumang bagay upan
KASALUKUYANG ARAW KIAN’S POVUnang araw ng pagbisita kay Beverly sa hotel, at pagod na agad ang isip ko. Karamihan sa dahilan ay dahil masama na ang simula ng araw ko noong nagpakita ang tiyuhin ko na parang knight in shining armor kaninang umaga. Parang hindi ko siya matitinag, bumalik lang siya nang nakakainis. Mas lalo akong naiinis na makita si Leslie na malambing, masaya at matamis sa paligid ng tiyuhin ko, tapos kapag tinitigan niya ako, nagiging mabangis siya. Hinayaan niya pa ang tiyuhin ko na ihatid siya sa trabaho kaninang umaga habang nanonood ako mula sa bintana. Kaya natural, masama ang araw ko at kailangan ko pa rin pumunta kay Beverly sa halip na dumiretso pauwi. Ang unang oras ay ang kanyang pagiging touchy, clingy at nangangailangan ng atensyon na pinaghirapan kong ibigay. Hindi na pinakinggan ni Beverly ang pangangatwiran mula noong sinabi ko sa kanya na kaya ko lang umako ng responsibilidad para sa bata at hindi ako makapag-aalok sa kanya ng isang roman
KASALUKUYANG ARAW LESLIE’S POVPag-uwi ko noong gabing iyon, ang maraming mga shopping bag ay wala na sa kwarto ko. Naintindihan ni Kian ang gusto ko at proud ako sa sarili ko na panindigan ang sarili ko. Tumulong na ang mga maid sa pag-aayos ng mga gamit ko na dala ni Travis kaninang umaga. Mas komportable na tuluyan na ngayon ang kwarto. Alam kong nauna akong umalis sa trabaho dahil wala akong nakitang bakas ni Kian sa paligid ng bahay. Parang noon; kahit sa iisang bahay lang kami nakatira noong secretary pa niya ako, kahit kailan ay hindi kami sabay umuwi. Ihahatid muna ako ng driver niya sa bahay bago siya susunduin sa opisina mamaya. Kaya kadalasan ay darating si Kian pagkaraan ng isa o dalawang oras. Ilang beses kong sinuri ang oras ngayong gabi at sa tuwing nahuhuli ko ang aking sarili na ginagawa ito, sinasaway ko ang aking sarili dahil sa pagiging tanga. Hindi na ako kasal sa kanya pero mahirap tanggalin ang kaugalian. Kasalukuyan akong nasa kusina, tinutulungan
TRAVIS’ POV"Naghihintay si Miss Jackson sa loob ng inyong opisina, sir." Kalalabas ko lang sa isang meeting kasama ang mga manager ng mga departamento sa kumpanya nang ihatid sa akin ng aking personal assistant ang balita. Bumilis agad ang mga hakbang ko nang marinig ko iyon at nakita ko nga si Leslie sa opisina ko. Nasa kalagitnaan siya ng paghanga sa artwork sa opisina ko nang pumasok ako. Lumingon siya nang marinig niyang bumukas ang pinto, ngumiti at kumaway. Sa totoo lang natulala ako saglit, hindi ko maisip kung paano at bakit siya nandito. Hindi na siya tumawag at ito ang unang beses na nakatungtong siya rito. Marahan kong isinara ang pinto ng opisina sa likod ko at naglakad papasok sa opisina habang sinasalubong niya ako sa kalagitnaan. "Akala ko ay mas malaki ang iyong opisina," sabi niya, tumingin sa paligid na may ngiti. "Well, sorry kung binigo kita." Ang sagot ka at tumawa siya, isang magandang tunog na nagpapainit ng puso ko. Kahapon ko lang siya nakita, per
"Ah." Ito ay isang simpleng tunog mula sa kanya ngunit ang kahulugan sa likod nito ay malinaw. Nag-iba ang ekspresyon ng mukha niya at pinili ang pagkain. Napagtanto ko na dahil nabanggit ko ang kanyang ama. "Pasensya na, hindi ko dapat siya binanggit." Humingi ako agad ng tawad pero umiling lang si Leslie at binigyan ako ng ngiti.“Ayos lang.” Pilit niyang binabalewala pero hindi ko talaga matiis. Ibinaba ko ang tinidor ko. "Hindi, Leslie, hindi. Hindi mo maiiwasan ng habambuhay ang iyong ama. Kailangan ninyong dalawa na mag-usap." Hindi ko binanggit ang parte kung saan ang tatay niya ay problemado talga sa nangyayari at kung paanong literal siyang umiyak pagkatapos ng laro namin kahapon. “Ayokong makita siya. At least, hindi ngayon.” Pagkatapos ay tumingin siya sa akin, nakikiusap, "Sana maintindihan mo ako, Travis." Hindi ako nakikipagtalo. Naiintindihan ko kung gaano siya nasasaktan. Kung gaano kahirap para sa kanya na tanggapin siya ng buo sa kanyang buhay. Sinabiha
LESLIE'S POV"Leslie, paumanhin talaga," Walang kabuluhan ang paghingi ng tawad ni Travis nang sinabi niya sa akin ang sakuna na nangyari. Tinitigan ko siya pabalik sa magkahalong pag-aalala at pagkalito, naghihintay ng paliwanag na hindi dumating dahil ang kanyang phone ay nagsisimulang napuno ng mga tawag at mensahe. Pinatay niya ang phone at inihagis ito sa backseat. Huminga siya ng malalim at malakas, ang higpit ng pagkakahawak niya sa manibela dahilan para mamula ang kanyang mga kamao. Siya ay apektado talaga sa balita at sinusubukan niyang itago ito, ngunit ang kanyang katawan ay pinagtaksilan siya. "Leslie, paumanhin." Sabi niya ulit. “Hindi ko maintindihan kung ano ang hinihingi mo ng paumanhin, Travis. Literal na sinabi mo lang na nasusunog ang iyong warehouse. Okay lang ba ang lahat?” Tumingin sa akin si Travis na may mga mata na puno ng napakaraming emosyon na hindi maintindihan at nang sa tingin ko ay hihingi siya muli ng tawad, kinuha niya ang kanyang phone at b
Hinawakan ko ang aking purse, handa nang maglakad palabas ng opisina kasama si Dianne, ngunit bumukas ang pinto bago ko ito marating at pumasok si Travis. Napanganga ang bibig ko habang tiningnan ko siya. Mukha siyang magulo at hindi katulad ng tipikal na businessman na kasama ang kaninang hapon. Magulo na ngayon ang kanyang kadalasang naka-gel na buhok, malamang dahil sa paghawak ng kanyang mga daliri sa kanyang buhok sa buong araw. Nawala siguro ang suit niya sa isang lugar dahil ang suot niya ay isang puting shirt lang na may halos tatlong maluwag na butones, at itim na pantalon. Higit sa kanyang hitsura, ang kanyang mga mata ay nagsasabi ng isang mas malinaw na kuwento kung ano ang kanyang nararamdaman. Ang mga ito ay pula at madilim, dala ang pinaghalong kalungkutan at pagkapagod. Nagpaalam na umalis si Dianne at nagmamadali akong lumapit kay Travis. "Pasensya at hindi ako tumawag." Sabi niya sa napakatahimik na boses. Ipinilig ko ang ulo ko, sinisigurado ko sa kanya na ayos
KIAN’S POVNabalitaan ko ang tungkol sa sunog sa bodega ng aking tiyuhin dalawang araw matapos itong mangyari. Ang ganitong sakuna ay umabot na sana sa balita sa sandaling mangyari ito, ngunit sa impluwensya ng aking tiyuhin, ito ay itinago at malayo sa balita. Isa itong tipikal na business move upang protektahan ang kanyang kumpanya at malamang na hindi ko malalaman kung hindi ito binanggit ng aking ina sa isa sa kanyang madalas na mga tawag. Ang agenda ng kanyang mga tawag ay palaging pareho; isang imbitasyon sa hapunan sa lugar nila kasama si Beverly. Paulit-ulit ko siyang tinanggihan, ginamit ang trabaho bilang dahilan. Hindi ako papayag muli na magtulungan sila ni Beverly. Ang pagbabalik ni lolo ay hindi naging napakasama dahil ito ang dahilan kung bakit ang aking ina ay huminto sa pagpunta sa aking bahay, at sa gayon ay nababawasan ang pressure ng muling pag-aasawa. Sabihin na nating pareho silang hindi talaga paborito ng isa't isa at mas gusto ng nanay ko na mag-isa sa
Sinabi ni Kian na si Andre ay isang dating kaibigan, tiyak na sinabi ni kay Andre ang tungkol sa aming relasyon habang nagse-set up ng meeting na ito. Ngunit sa paraan ng pagtingin sa akin ni Andre ng may interes, hindi ko malaman kung alam niya o hindi, kaya sumagot na lang ako sa pinakamabuting paraan. "Malapit kami dati." As in kasal kami dati hanggang sa pinagtaksilan niya ako. Sumiklab ang hapdi sa dibdib ko gaya ng lagi nitong ginagawa kapag naiisip ko ang ginawa ni Kian. Siguro kailangan ko rin ng isang cup ng wine. Kinuha ko ang bote at nagbuhos para sa sarili ko habang nakatingin sa akin si Andre na naiintriga. “Gaano kalapit?” Tanong niya pa. Ngayon na pinag isipan ko ito, malamang na parang baliw pakinggan kapag sabihin sa kanya o sa sinuman na kami ay divorced ngunit tinutulungan niya akong mag-set up ng mga meeting at sumakay ng private jet niya ng maraming milya. Ngunit inalis ko ang ideya. Wala itong ibig sabihin. Malamang ay may mapapala si Kian sa pagtulong s
LESLIE’S POVNapakadali mag-relax sa paligid ni Andre.Ang aking mga nerves ay kumalma at ang hindi mapakali na pakiramdam ay matagal na nawala. Nakatulong ang sayaw pero karamihan ay ang palitan namin ng usapan habang sumasayaw. Parang naramdaman niya na ito ang aking unang tunay na meeting bilang isang designer at sinubukan akong patahimikin sa pamamagitan ng pagbibiro tungkol sa kung paano ko patuloy na tinatapakan ang kanyang paa at kung paano ito nagpapaalala sa kanya ng isang meme. Inilarawan niya ang meme, mas magandang sabihin na nagpakita siya ng mukha at hindi ko napigilan, tumawa ako ng malakas. Habang sumasayaw kami ay tahimik kong pinahahalagahan ang kanyang hindi kinaugalian na paraan ng pagnenegosyo. Ito ay kasing interesante dahil ito ay nakakatulong para sa akin. Dahil ginawa niyang madali na maging relaxed sa paligid niya, agad akong pumayag nang bumulong siya sa tenga ko na umalis na kami para mapirmahan na namin ang kasunduan. Ito ay ang buong punto ng pag
KIAN’S POVMuntik na niya akong makita. Sigurado ako na nakita niya ako at nag-iisip na ako kung paano eksaktong ipaliwanag kung bakit at paano ako naririto. Ngunit nakuha ni Andre—ang bastardo—ang atensyon ni Leslie at ako ay nakahinga. Bagaman, hindi ganap. Nag relax ako dahil hindi niya ako nakita, ngunit tense pa rin ako, pinapanood na maganap ang lahat ng nasa harap ko simula nang dumating ako dito. Nananatili akong nakatago sa likod ng banner, nakasimangot sa paraan ng pag-akit niya kay Leslie sa isang sayaw. Ang paraan na nahihiya na hinahayaan ni Leslie si Andre na manguna at gabayan siya nang dahan-dahan. Ang isang braso ni Andre ay nakapatong sa hubad na likod ni Leslie habang ang isa naman niyang kamay ay nag-link sa kanilang mga daliri at magkadikit.Pagkatapos ay nagsimula siyang sumayaw at gumalaw sa musika kasama si Leslie. Clumy si Leslie noong una, pero tinatawanan nila ito. Ang kanilang mga tawa ay tumalbog sa buong silid upang makarating sa akin at nagpapadal
"Andre Sanders," pagpapakilala niya.Buong buo akong humarap sa kanya, tinipon ang aking sarili at itinulak ang aking pinakamabuting ngiti habang hawak ko ang kanyang mainit na nakalahad na kamay. "Leslie Jackson." Napansin ko kung paano tumaas ang kilay niya sa pangalan ko, pero hindi ko masyadong maintindihan kung bakit ganoon ang reaksyon niya dito. "Isang karangalan na makilala ka na, Miss Jackson," sabi niya at kung paano niya diniin ang 'Miss' na aking napansin. "Hindi nakuha ng tama ng driver ko ang iyong description." Nakatingin siya sa katawan ko na nakasuot ng damit na pinili niya at napapailing siya. Bumaba ang tingin ko sa sarili ko, nagtataka kung ano ang tinutukoy niya. Ang dress ay perpekto talaga at kakaiba na nakuha niya ito para sa akin base lang sa mga salita mula sa driver niya.“Bakit? Tamang-tama naman ito.”Lalong lumalim ang kanyang pagsimangot, "Inilarawan niya sa akin ang isang simpleng babae, pero ikaw ay literal na isang diyosa." "Ah." Bulong ko,
LESLIE'S POVAng kaba at excitement ay sabay na bumabalot sa aking kaloob-looban. Nagsimula ang hindi mapakali na pakiramdam nang sumakay ako sa kotse at umalis ito sa hotel. Bigla akong hindi nakaramdam ng kumpiyansa gaya ng naramdaman ko noong pinapagalitan ko si Kian, at hindi rin ako nakatitiyak na kakayanin ko ang isang one-on-one na meeting kay Andre Sanders. Dalawang buwan pa lang ako sa negosyong ito, mula sa sekretarya at napunta sa head designer sa isang kisap-mata. Hindi pa ako nagkaroon ng tunay na meeting sa labas ng kumpanya at talagang hindi na kailangan ng isa. Ibig sabihin wala akong kahit isang clue kung ano ang ginagawa ko. Napagtanto ko ngayon kung gaano ako naging lihim at kung paano ang pagkikitang ito kay Andre ay parang isang hakbang patungo sa totoong mundo. Walang sinuman sa paligid upang harapin ito kasama ko. Hindi ang aking ama. Hindi si Travis. At siguradong hindi si Kian. At saka, huli na para bumalik ngayon. Pinapasok na ako sa isang building nan
Suminghal ako, pinipigilan ang sarili ko na sumigaw sa mukha niya na mas malaking bastardo si Andre kaysa sa inaakala niya at kusa niyang ginagawa ito. "Hindi mo gets, ginagawa niya ito para guluhin ako!" May sumabog sa loob niya. Hindi ko ito naririnig ngunit naroon ito sa kanyang mga mata, sa paraan ng paglaki ng kanyang mga mata at pagkalat ng mga batik na ginto sa kanila. "Kailangan mo lang gawin tungkol sa iyo ang lahat, no?" Sabi niya sa mahinang boses. "Leslie, hindi iyon-"“Tumigil ka na sa paliwanag. Hindi ako bulag sa naging reaksyon mo simula nang i-welcome tayo ng driver niya sa airport. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa inyong dalawa o kung magkaibigan pa nga kayo tulad ng sinasabi mo, pero sa ngayon, wala akong pakialam. Mas mahalaga ang career ko kaysa sa ego mo." Sinabi niya ang mga salitang ito na para bang ito na ang huling sasabihin niya bago niya kinuha ang mga bag at naglakad palayo mula sa akin. Ibinagsak ko ang ulo ko sa mga palad ko, naiinis sa
KIAN’S POVMas madaling umatras si Leslie kaysa sa inaasahan ko, ngunit nagpapasalamat ako na hindi siya nakikipagtalo o nakikita ang aking kasinungalingan. Siya ay naghihinala, ngunit ang pakiramdam na iyon ay higit pa sa pananabik na makilala si Andre. Kaya walang reklamo, pumasok siya sa kwarto namin kasama ako. Ang 'aming' kwarto ay hindi halos isang kwarto. Ito ay higit pa sa isang suite na may makintab na mga dingding at sahig, mga purong leather na sofa, mga vintage na kurtina at rug, mga klasikong painting at isang King sized na kama na mukhang kasya sa isang pamilyang may limang miyembro. Pinipigilan ko ang isang singhal nang makita ang maluho na hotel suite. Nagsasabi ito ng 'show-off' ngunit mukhang hindi ito napapansin ni Leslie habang naniniwala siya sa buong Andre-hospitality nang hindi alam kung bakit ito ginawa ni Andre. Naiinis ako, pinagmamasdan si Leslie habang namamangha sa kadakilaan ng lahat ng bagay sa silid. Ang hitsura ng pagkamangha sa kanyang mga mata
LESLIE’S POVNagising ako sa pinakamalambot na kama na tinulugan ko sa buong buhay ko. Sa mga unang segundo ng paggising ko, sinusubukan kong alalahanin kung kailan ako nakatulog at kung paano ako napadpad sa kama, ngunit ang aking alaala ay walang iba kundi isang blangko lamang. Ang araw ay unti-unting napupunta sa gabi at ang eroplano ay napakataas pa rin sa ulap. Naglalakad ako sa aisle ng eroplano para bumalik sa upuan ko. Nasa parehong lugar pa rin si Kian kung saan ko siya huling nakita bago ako matulog. Nagbabasa siya ng isang papel, at ngayon ay tumingala siya nang mapansin niya ang presensya ko. “Sakto lang sa landing. Nakakuha ka ba ng sapat na pahinga?" Sabi niya, hindi ko pinansin ang tanong niya at tumutok sa mga unang salita niya. Hindi ako makapaniwala na nakatulog ako sa buong biyahe. "Malapit na tayong mag landing?" tanong ko."Malapit na." Sagot ni Kian, tinabi ang kanyang papel. Bumalik ako sa upuan ko sa harap niya at naghanda para sa landing. Hindi ko
"May negosyo din ba ang asawa mo?" Tanong niya. “Oo.”“Anong trabaho niya?” "Siya ay isang CEO." Matipid kong sagot at napanganga siya. Lumitaw ang isang nurse at tinawag siya. Nakahinga ako ng maluwag na sa wakas ay naiwan akong mag-isa sa aking mga iniisip. Dahan-dahang nauubos ang waiting area, pero wala pa ring senyales ni Kian. Maya-maya, ako na lang ang natitira sa buong waiting area. Lumapit sa akin ang nurse na tila may awa sa mga mata niya. Bakit ganyan siya makatingin sa akin?“Ma’am, ang tagal niyo na. Gusto niyo bang pumasok at magpatingin sa doktor nang wala ang asawa niyo?" Napagtanto ko na hindi lang sa late si Kian, hindi siya magpapakita. "Hindi na iyon kailangan." Sabi ko, tumayo at padabog na lumabas ng ospital para hanapin si Kian. Pumara ako ng taxi diretso sa kumpanya niya. Nakakakuha ako ng kakaiba at nagtatanong na mga sulyap mula sa kanyang mga empleyado sa lobby ngunit hindi ko sila pinansin. Pwede nilang isipin ang kahit anong gusto nila,