Chapter 3

Ikatlong persona

King Kleester sits on his gigantic throne made of gold and silver. Nanatiling blanko ang mukha niya at hindi nagpakita ng emosyon kahit nakahelera't nakayuko sa harap niya ang sampung Chamber Maids.

Sa loob ng kalahating oras ay dumating ang balitang nahanap na ang salarin sa pagkawala ng isa sa kanyang singsing.

King Kleester, the one and only ruler of Kingdom of Asteria believes that he is different. Sumilay ang ngisi sa mapula't makapal niyang labi. Tumingin siya sa malaki at gintong baso niya na puno ng red wine. Foolish people, he thought.

A royal crown sits upon his head like a boat stuck on a stream in one place. Nakakasilaw tingnan ang ginto niyang korona na halos mapuno na ng mga dyamante at mukha rin itong mabigat.

The King doesn't mind the weight of his crown, for it shows who he is... with a red cape on his broad shoulders.

His golden brown hair looks shimmering with his gigantic crown. Ang kutis niya ay malanyebe sa puti, bukod don ay ang tanging kakaiba sa kanya ay ang berde niyang mata. His deep set eyes and pointed nose is symmetrical to his face, a proof that royal blood runs to his veins.

The floor is full of light color combinations and shines that he

can see his own reflection to it.

Chairs and tables are made of pure gold. Oil paintings on the wall hung in a silver and gold frame. Vases are all made of porcelain and decorated with gold linings.

Little did they know that the King knows every detail inside the palace. No one can fool him.

"You received a scroll from the Kingdom of Cairon, Sire." mahinang sabi ni Fredego habang nakayuko, "Nakasaad sa loob ang isang balitang magugustuhan niyo, Sire." muli niyang sabi at hindi na nagsalita muli. Katulad ng dati ay wala siyang nakuhang sagot galing sa Hari at hindi rin ito lumingon sa kanya.

Maingat niyang pinatong ang scroll sa mataas na mesang kaharap ng Hari.

Sinigurado niyang hindi damdampi ang kamay niya sa mesa at tanging dulo lang ng papel ang dadampi don dahil mas mahal pa ang bagay na hawak niya sa buhay niya.

Fredego is already old, but still working to live. Katamtaman ang katangkaran at payat ang pangangatawan. Sa tagal niyang nasa palasyo ay parang hangin lang ang trato sa kanya ng Hari at nasanay na siya doon.

Ang puti niyang buhok ang ebidensya na siya ay matanda na. He is required to wear his red suit paired with a vest.

The left side of his vest is marked with a Royal Symbol printed with a golden color, pinned with a king's crest,

exclusive only for people like him.

Nanginginig ang kamay ni Fredego habang hawak ang scroll sapagkat gawa ito sa uri ng papel na kasingmahal ng tatlong lupa at dalawang ginto.

The King of Cairon loves to celebrate his small and big achievements. Hilig din nitong magpadala ng mga sulat sa tatlo pang mga Hari. Hindi na rin mabilang ni Fredego kung ilang beses na siyang nakatanggap ng liham galing sa Hari ng Cairon.

"No one will sleep tonight." Malamig ang pagkasabi ng Hari at seryoso. Tapos na ang hating gabi at alas dos na rin ng umaga kaya ang iba sa mga silid katulong sa palasyo ay inaantok na.

Nagmistulang estatwa ang Hari habang nakaupo at ang malamig niyang presensya ay naramdaman ng mga kasama niya sa loob ng silid.

They knew it, one wrong move and they are doomed. Pagod man sila dahil sa iba't-ibang trabaho sa loob ng palasyo ay hindi sila pwedeng matulog ngayon dahil 'yon ang utos ng Hari.

Dumako ang mata ng Hari sa scroll na pinatong sa harap niya, tanging ang mga mata niya lang ang gumalaw ngunit alam ni Frego kung ano ang dapat gawin dahil agad niyang kinuha ang scroll at binuklat sa harap ng Hari.

King Kleester leaned against his throne with a bored face. He is resting his chin on his hand. Kahit na mukhang alam niya na kung ano ang nakasulat doon ay binasa niya pa rin.

G?

Napaiwas na lang ng tingin ang Hari dahil masakit sa mata ang nabasa niya. Wala siyang sinabi at diretsong tumingin sa kawalan. Kahit isang letra lang ang nakita niya sa baba ay alam niya na kung ano ang ibig sabihin non. A waste of time again, he thought.

The King of Cairon is inviting him to drink and celebrate unnecessary events again. Two months ago he accepted a scroll with the same one letter written on it and traveled to the Kingdom of Cairon.

It was night and the King of Cairon became drunk with four bottles of an expensive beer. Hila-hila niya pa ito dahil panay ang tawa at iyak sa daan. Nagmukha silang timang dahil imbes na lumitaw sila sa loob ng palasyo ay sa isang daan sila napadpad.

If a King visited another country, he would offered the finest of products of the markets of the host Kingdom and best of food would be served to them. Alam niyang mayaman sa natural resources ang Kingdom of Cairon, sagana ang mga nakatira don sa isda at hipon.

Bihira lang siya makatakim ng mga putaheng gan'on kapag nandito siya. Nasapo ng Hari ang noo niya dahil hindi niya man maamin sa sarili niya ay hinahanap-hanap ng panlasa niya ang butterfried shrimp na natikman niya doon.

Naputol ang pag-iisip ng Hari dahil dalawang katok ang narinig niya mula sa malahigante niyang pinto, senyas 'yon na ang leader ng Palace Knights ang kakausap sa kanya. Isa sa kanyang Palace Maid ang nagbukas ng pinto habang nakayuko ang ulo.

Tinaas lang ng Hari ang isa niyang kilay nang tapunan niya ng tingin ang taong bumungad sa kanya. 'Yon ay walang iba kundi si Liam na limang taon ng nagtratrabaho sa kanya bilang Palace Knight.

Ang kanyang ama ay dumaan sa kamay ng Hari ngunit hindi rin ito nagtagal dahil sa edad nito, kaya sa huli ay siya ang pumalit sa kanyang ama at sumalo ng responsibilidad.

Taliwas kay Fredego ay bata pa si Liam at nasa mid twenty's pa lang ito. Matangkad at kapansin-pansin sa kanya ang buhok niyang kasingpula ng rosas. Mapungay ang mga mata niya't maputi ang kutis.

He is always mistaken as a Noble instead of a Knight because of his looks, but he is used to it and gets tired of explaining who he is.

"Bukas po ang tinakdang pagbitay sa salarin, Sire." Yumuko sa harap niya si Liam. Tanging isang ngisi lang ang binigay sa kanya ng Hari.

"Paano napunta sa isang babaeng nakatira sa malayong Nayon ang isang singsing na nakatago sa ilalim ng unan ko?"

Umalingawngaw ang mababang boses ng Hari sa loob ng silid at 'yon ang pinakamahabang sinabi ng Hari sa buong araw. Nanatiling nakayuko naman si Liam sa gilid niya dahil inaasahan niyang babarahin siya ng Hari dahil gano'n naman lagi ang ginagawa sa kanya.

"A rat from a far village came inside the Palace." The King paused for a moment and holds his tall glass of wine, "Should I fire all my Palace Guards? They are not doing their job well.. or..." Dumako ang tingin ng Hari sa mga Chamber Maids na nakayuko sa harap niya.

Tumigil ng ilang segundo ang Hari sa sasabihin niya na nagpakaba nang sobra sa mga silid katulong habang sila ay nakayuko.

"The real rat is one of you."

Binato ng Hari ang hawak niyang baso at ang pagbasag non ay lumikha ng nakakabinging ingay sa panrinig ng lahat kasama niya sa silid. Nagkalat ang bubog ng baso sa sahig kasabay din ng pagkalat ng red wine na parang dugo.

Nanatiling blanko ang mukha ng Hari kahit halos manginig na ang mga Palace Maids sa harap niya. Hindi man sila makapaniwala sa narinig nila ay nangingibabaw pa rin ang takot sa sistema nila dahil sa inakto ng Hari. The King throws anything when he's mad.

"Don't sleep until you find the real rat." malamig na sabi ng Hari habang nanatiling diretso ang tingin sa harap. Isang yuko na lamang ang ginanti ng dalawang taong nasa harap niya.

Diretso siyang tumingin sa direksyon ng mga Palace Maids na nakayuko pa rin sa harap niya.

He is King Kleester, the ruler of Kingdom of Asteria and no one can fool him.

Maluwang ang sementadong selda at mataas ang kisame nito. Ang malamig na sahig ay may alikabok na.

Nanatiling nakaupo si Luna sa upuan dahil 'yon lang ang nasa loob.

Ginala niya ang paningin niya sa loob pero wala siyang makita kundi sapot ng kakamba. Mag-iisang oras na siyang kinulong sa loob at malapit na yatang mabaliw. Ilang beses niya nang sinukang mag-teleport sa ibang lugar ngunit walang epekto.

Paano ako makaalis dito? Dapat ay sinapak ko na lang lahat ng Royal Knights kanina.

Nasapo niya ang noo niya dahil 'yan lang ang nasa isip niya sa buong durasyon na nakaupo siya sa loob ng selda. Hanggang ngayon ay hindi mawala sa isip niya ang ginawa ng kababata niyang kapatid na si Fionna.

Paulit-ulit siyang nag-isip ng dahilan kung bakit nagawang magnakaw ng nakababata niyang kapatid. Silang dalawa lang ang magkasama nang mamatay ang kanilang magulang noong sila ay bata pa.

Her mind is full of questions and thoughts, maybe I failed as a big sister, as her guardian, as a human being, she thought.

Pumikit siya at sumandal sa malamig na pader bago bumuntong hininga. Hinilot-hilot niya ang noo niya habang nakaupo. Mabigat sa pakiramdam ang dininadamdam niya.

Masyadong mabilis ang pangyayari at hindi nag-sisink in sa kanya. Isa pa ay Itim na ang buhok niya at tago na ang buwan kaya ang tanging mayro'n siya ay ang kanyang panrinig.

"Ang sabi mo ay hindi mo ako bibiguin, maliligtas mo ba ako kung nahuli nila ako?"

Napatayo si Luna dahil sa kanyang narinig. Boses ng isang babae ang kanyang narinig. Malayo ang distansya non pero rinig na rinig niya.

Parang isang malaking sampal ang kanyang narinig at konti na lang ay malapit na siyang magwala sa loob. Halos lahat ng mura ay nasabi niya habang nakatayo.

Naningkit ang mga mata niya't nakakuyom ang palad. Klaro ang panrinig niya at sigurado siyang mula sa distansya lang ang nagsasalita. Gustuhin niya mang magwala ay pinili niyang pakalmahin ang sarili niya.

'Malaman ko lang kung sino ka ay pagsisisihan mo na nakaharap mo ako. Mamaya ka sa akin,' sabi niya sa kanyang isip habang nakapikit at nagtitimpi.

"Hindi importante ang singsing na kinuha mo ngunit nilagay 'yon ng Hari sa ilalim ng kanyang unan. Hindi ka ba nagtaka kung bakit niya ginawa 'yon?"

Isang panibagong boses ang narinig ni Luna, isang mababang boses ng lalaki. Alam niyang hindi gano'n ang normal na boses ng isang tao, na para bang may ginamit na kung ano'ng mahika ang mga nagsasalita para baguhin ang boses nila.

Pagkatapos ng ilang segundo ay wala na siyang narinig pa. Nangunot ang noo niya at nakakunot noo siyang tumayo.

Sumilip siya sa labas pero kadiliman lang ang bumungad sa kanya. Tanging tunog ng yapak ng mga tao, mga plato at baso mula sa palasyo ang naririnig niya. Tumaas ang kilay niya dahil sa mga naririnig niya at hindi nga siya nagkakamali dahil tama ang hinala niya.

Ang kulungan na kinalalagyan niya ay may kalayuan sa kusina ng palasyo.

Mabigat ang yapak na mga naririnig niya at nasundan 'yon ng paggulong ng isang napakalaking bagay, at nasundan ng tunog ng mga babasaging plato't baso.

She drew the conclusion of a maid pushing a trolley with expensive foods-made by the most talented and the best chefs in her country-Narvia.

Napaupo siya dahil naramdaman niya ang pagtunog ng kanyang tiyan. Hindi niya sinamahan si Fionna kumain dahil nag-inarte siya't nagmatigas.

May nagtapon ng tinapay papunta sa direksyon niya at nanggaling sa labas kaya mas mabilis pa sa alas kwarto siyang tumayo para saluhin iyon.

Nauna pang bumagsak ang mukha niya sa sahig ngunit agad niyang inangat ang ulo niya para tingnan kung sino ang nagbato no'n.

Sumalubong sa kanya ay walang iba kundi si Liam-suot ang kanyang Knight helmet kaya ang mga mata niya lang ang nakikita.

Napako ang mga mata ni Liam kay Luna at hindi siya kumurap. Tumayo naman si Luna at nagawa niya pang buksan ang tinapay bago magsalita.

"Wala bang tubig?"

Malakas na sabi ni Luna at lihim namang napangisi si Liam dahil sa inasta niya. Isang tinapay galing sa loob ng palasyo ang binigay niya at imbes na magpasalamat sa kanya ang babaeng kaharap niya ay nakuha pa nitong magreklamo dahil wala siyang natanggap na maiinom.

This girl is unbelievable. Walang katulad ang lakas ng loob and I know that something is off about her... She's different, he thought. And he can't take his eyes off her.

Samantalang si Luna ay ginulungan lang siya ng mga mata at napilitang kumagat sa tinapay na hawak niya.

Agad siyang natigilan dahil sa lambot ng tinapay-bukod do'n ay kakaiba ang tamis na bumungad sa dila niya. Ibang-iba ang tinapay na 'yon sa matigas at walang lasa na tinapay na kinakain nila araw-araw.

Napangisi si Liam habang nakatingin kay Luna. Hanggang ngayon ay hindi pa rin siya makapaniwala na isang babaeng katulad niya ang salarin sa pagnanakaw ng singsing ng hari.

Sa limang taon niyang serbisyo sa Palasyo ay ngayon lang siya nakatagpo ng isang criminal na kalmado kahit na nakatayo sa harap niya ang isang Palace Knight.

Samantalang si Luna ay abala sa pag-iisip ng mga paraan kung paano makaalis sa loob. Dumako ang tingin niya kay Liam na nakatalikod na sa kanya't nakahalukipkip ang mga kamay. Sa likod niya'y nakasabit ang sandamakmak na maliliit na mga susi. At nagningning ang mga mata ni Luna nang makita niya ang mga susi.

Tinuon ni Luna ang paningin niya sa mga susi at hindi siya kumurap. Pagkatapos ng ilang segundo ay unti-unting lumutang ang tatlong magkakatabing susi sa ere.

Naudlot ang balak niyang gawin nang gumalaw si Liam at tumingin sa direksyon niya. Agad namang umiwas ng tingin si Luna at nagkunwaring nakatingin sa sahig.

Kingina sayang malapit na eh, sabi niya sa kanyang isip. Muli siyang nairita at sinamaan ng tingin si Liam.

Behind his shimmering silver helmet, Liam smiled again and turned his back. Madami pa siyang kailangang gawin sa loob ng palasyo at isa don ay ang paghahanap sa totoong salarin.

Even the King knows that the real culprit is somewhere within the palace.