Sumilay ang mga ngiti sa aking mga labi nang magising ako. Another one night stand with Lucas. My billionaire man. Isang magandang panaginip para sa akin ang makatabi ko ulit si Lucas sa pagtulog. Ang pinakamamahal kong lalaki sa buong mundo.Maingat akong bumangon at isinuot ko ang damit ko. Matapos kong ayusin ang sarili ko. Uli kong hinarap ang isang Lucas Vontero.Pinagmasdan ko ang sarili ni Lucas. He was sleeping like a child. I'm falling with his loving face. His perfect eyes. His soft juicy lips.Nanlaki ang mga mata ko nang magising si Lucas. Nanlaki rin ang mga mata ni Lucas nang makita ako."What the... I hate your fucking face Iris. Anong ginawa mo? I hate you!"Hinila ko ang kumot para itakip ito sa aking mga mata. Bumangon kasi si Lucas sa harapan ko. Hubad na hubad ang kaniyang katawan."Anong ginagawa mo rito Iris? I hate you! You asshole." Alam kong alam ni Lucas na may nangyari sa amin kagabi. Kaya huwag niyang sabihin kung ano ang ginagawa ko rito? Alam kong alam n
Chapter 17"No!" I whispered. My voice was treambling in fear.Patuloy ang pag-atras ng aking mga paa. Nangangatog lamang ang mga tuhod ko sa takot."Huwag Lucas! Nakikiusap ako please! Parang awa mo na!" Naramdaman kong may ilang luhang pumatak sa aking mga mata. Nanunuyo lamang ang mga labi ko sa takot.Patuloy ang paghakbang ni Lucas papunta sa akin. Nakita kong hinubad niya ang kaniyang sinturon.Napangisi siya habang gumuguhit ang galit sa kaniyang mga mata. Matapos niyang hubarin ang kaniyang paha. Ipinulupot niya ang kalahati nito sa kaniyang kamay.Alam ko na ang gagawin sa akin ni Lucas. Papahirapan niya ako gamit ang sinturon na hawak niya.Sa aking paghakbang patalikod. Nakabangga ang aking likod sa pader. Muntik pa akong matumba. Wala na akong mapupuntahan pa para tumakas kay Lucas. My tears streaming down into my face. Lucas looking at my direction deadly. Alam kong gugulpihin ako ni Lucas. Lumuhod ako sa harapan niya at napahagulgol sa pag-iyak. Nanginginig lamang ang
Pumapatak lamang ang mga luha ko sa aking mga mata. Hindi ko alam kung tama ang nagawa ko? Hindi ko alam kung magiging handa ako sa bagay na ito?Annie looked at me worriedly. My bestfriend. Ang lungkot sa kaniyang mga mata ay nakikita ko.Hindi siya makapaniwala sa hawak niyang pregnancy test na ibinigay ko. Gusto kong sabihin sa kaniya ang totoo."T-Totoo ba ito best? B-Buntis ka?" nanlalaki lamang ang mga mata ni Ann habang nakatingin sa akin.Alam kong hindi siya makapaniwala na buntis ako. Alam kong naging sorpresa sa kaniya ang lahat."Ann! B-Buntis ako! Hindi ko alam kung tama ang ginawa ko Ann? Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang lahat? Natatakot ako!"Kaba at takot ang kasama sa pagtibok ng puso ko. Nababalisa ang diwa ko dahil sa kapalpakan na nagawa ko.Umiwas ako ng tingin ko kay Ann. Hindi ko alam. Naguguluhan tuloy ako. May isang batang nabuo sa sinapupunan ko."Sinong ama ng bata best? Huwag mong sabihin na si Lucas. Huwag mong sabihin na may nangyari sa inyong
Bahagya kong pinunas ang mga luhang pumapatak sa aking mga mata. Ayaw ko nang maging marupok sa mga segundong ito.Tama na ang pag-iyak ko. Ito na ang tamang oras para sabihin ko kay Lucas ang totoo. Kailangan niyang malaman na buntis ako at siya ang ama ng bata. Isinara ko ang pinto nang makapasok ako sa opisina si Lucas. Since pumunta ako dito sa Vontrell company para kausapin siya."Why you didn't use your fucking hands to knock the door Iris? You disturbed me, huh?" Inis na inilapag ni Lucas sa ibabaw ng desk niya ang hawak niyang papers. Bumuntong hininga siya nang malalim at tumayo.Tila na stressed siya nang makita ang mukha ko.He put his hands inside his pocket and faced the window. He sighted outside. I heard that he was let out a heavy breathe again."Why are you here? Ano ang kailangan mo Iris? Bakit ka napadpad dito?"Ito na naman yung pakiramdam na natatakot na naman ako dahil sa pananalita ni Lucas. Hindi ba niya ako pwedeng kausapin na matino? Na hindi siya sumisigaw
Hindi kita iiyakan Lucas kung hindi kita mahal! Handa akong gawin ang lahat para maipadama ko ang pagmamahal ko sayo.Nararamdaman kong mahal mo pa rin ako Lucas. Hinayaan mo nga akong yakapin kita kasi may pagmamahal ka pa rin sa akin. Tumitibok pa rin ang puso mo para sa akin. Alam kong hindi ka manhid Lucas! Alam kong may pakiramdam ka! Alam kong may puso at damdamin ka. Alam kong nasasaktan ka lang.Patuloy ang pagpatak ng aking mga luha. Nakayakap lamang ako kay Lucas. Ayaw ko siyang bitawan. Masgugustuhin ko pa siyang yakapin kaysa itaboy.Naramdaman kong hinawakan ni Lucas ang kamay ko. Bigla niyang tinanggal ang mga kamay kong nakapulupot sa baywang niya.Napayuko ako at napahikbi sa pag-iyak. Wala akong pakialam kung tanga ako sa paningin niya. Tanga na kung tanga pero mahal kita Lucas!Hindi ko kayang dayain ang nararamdaman ko. Ikaw at ikaw pa rin ang itinitibok ng puso ko.Sa hindi ko namalayan nakaharap na pala sa akin si Lucas. Pinagmamasdan niya na pala ako habang nakay
Lumalandas lamang sa aking mukha ang mga luhang gustong kumawala sa mga mata ko. Hindi ko kayang pigilan ang bawat pagpatak ng mga luha ko.Nanginginig ang mga tuhod ko sa sakit na nararamdaman ko. Sumisikip ang puso ko sa bawat pagpintig nito.Gusto ko lang mahalin ako ng lalaking pinakamamahal ko! Gusto kong ipagpatuloy namin kung ano ang nasimulan namin noon! Pagmamahal ang nararamdaman ko para sa kaniya. Isang pag-ibig na tapat. Iyon ang gusto kong iparamdam kay Lucas paulit-ulit. Pero bakit hindi niya ako magawang mahalin kagaya ng dati? Kagaya nang mga sandaling niyayakap niya ako! Mga sandaling inaaliw niya ang damdamin ko!Mga segundong sobrang kay saya! Mga segundong puno ng ngiti ang pagmamahalan namin ni Lucas!Iyon ang pag-ibig na hinahanap ko sa kaniya. Ang pag-ibig ni Lucas na ipinangako niya hanggang dulo! Pangakong puno ng pag-asa! Walang kupas ang bawat ngiti sa kahapon! Mga yakap niya na nagbibigay init sa malamig kong mga sandali!Iyon! Iyon nga ang gusto kong mad
I wiped the tears that easily fell down into my face. I can't imagined that I found myself crying for Lucas.Sobrang sakit lang kasi ang pagmamahal sa akin ni Lucas. Nasasaktan ako ng pag-ibig niyang hindi ko kayang pakawalan.Hindi ko kayang ipagtabuyan si Lucas. Hindi ko siya kayang kamuhian. Siya ang itinitibok ng puso ko.Sa bawat segundo ay siya ang hinahanap ko. Siya ang dahilan kung bakit ako nagmahal ng totoo. Pagmamahal ni Lucas ang kumakalinga sa akin. Mga sandaling magkasama kami at masaya.Nagigi akong marupok sa mga yakap niya. Sa bawat haplos niya na ang bilis kong bumigay. Sa mga halik niya na wala akong kawalan.Mga titig niyang nakakabaliw. Mga ngiti niyang kay sarap pagmasdan. Mga lambing niyang hindi ko kayang takasan.Napahilamos ako sa aking mukha. Lumalandas lamang ang aking mga luha.Sobrang lungkot ang nararamdaman ko. Parang pinapatay ang pagtibok ng puso ko.Ang sakit! Ang sakit sakit! Pero lumalaban pa rin ako. Umaasang mamahalin pa rin ako ni Lucas dahil ma
I'm begging such a poor creature for Mr. Lucas to let me go. I'm begging for his mercy.Patuloy na tumatakas ang mga luha sa aking mga mata. Kailangan kong tiisin ang pananakit sa akin ni Lucas dahil mahal ko siya.Hindi ko siya magawang kamuhian dahil sa sobrang pagmamahal ko. Masakit pero kailangan kong tanggapin."L-Lucas! N-Nasasaktan ako!" Gumuguhit lamang ang galit sa mga mata ni Lucas. Gusto niya akong burahin sa kaniyang mga mata."Tinatanong kita kung naipalaglag mo na ang bata Iris? Masasaktan ka kung hindi mo ako sasagutin!" Umarko ang mga labi ni Lucas sa sobrang inis sa akin. Umiigting ang kaniyang panga sa galit. Halos durugin niya ako.Mahigpit ang pagkakahawak niya sa braso ko. Nasasaktan ako sa pinagagawa ni Lucas."L-Lucas! H-Hindi ko magagawa ang gusto mo! Hindi ko kayang ipalaglag ang bata." Bumubuhos lamang ang mga luha ko sa aking mukha. Nakatingala lamang ako kay Lucas. Nagmamakaawa ang isang tulad ko para sa kaniya.Binitawan ni Lucas ang braso ko at agad niy
Iris's POVNapakusot ako sa aking munting mga mata. Tila walang katapusan ang pagpatak ng aking mga luha. Mga mata ko'y nananakit at namumugto na.Hindi ako makapaniwala. Ang taong gusto kong makasama ay wala na. Iniwan niya akong nag-iisa. Luhaan sa mga alaala. Siya ay umalis at hindi na babalik pa.Isang kwento na puno ng saya. Ngunit napalitan ng lungkot at pangungulila. Tunay nga siyang isang makata. Handang makipaglaban sa kahit anong gera.Kung ang pag-ibig ay sugatan? Siya ang aking makata. Handa niyang ibuwis ang kaniyang buhay mailigtas lang ang kaniyang Maria Clara.Ang pangalan niya ay Lucas hindi Ibarra. Pero kasing tapang siya ni Juanito Alfonso at Ibarra. Handa akong ipaglaban kahit sa huli niyang hininga. Napahinto ang mga paa ko nang makarating kami sa hukay niya. Malakas lamang ang bugso ng ulan sa paligid.Tila ang panahon ay nakikiisa at nakikiramay sa pagdadalamhati ng puso ko. Ang lamig ng simoy ng hangin parang yelong naninigas sa balat ko.Malaking tent ang nags
Clara's POV"Clara Mondragon! You're committed in this crime as a murder. Ikaw ay napatunayan na nagkasala ayon sa batas."Napahagulhol na lamang ako sa pag-iyak. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Para akong binaril sa dibdib na halos ikamatay ko. Hindi ako makahinga. Nanginginig ang mga kamay ko habang nakaposas. Ramdam ko rin ang panginginig ng mga tuhod ko.Ang sakit sa pakiramdam. Ang sakit-sakit! Hindi ko matanggap sa sarili ko. I'm committed in this crime as a murder. No! Para akong mabaliw. Gulong-gulo ang isipan ko. Parang sasabog ang ulo. Ang sakit ng nararamdaman ko. I felt I'm weak.Nakatulala lamang ako habang naglalakad. Wala sa sarili. Lumilipad ang ang isipan ko sa airy. Ang lungkot-lungkot isipin.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin? Para aking pinapatay ng lungkot.Walang humpay ang pag-flashed ng mga camera sa dinadaanan ko. Maraming mga press ang nakapaligid sa amin. Kinukunan nila ako ng litrato at imbestigasyon. Hindi
"No! Wala kang karapatan para gawin iyon Clara."L-Lucas?Hindi ipinutok ni Clara ang baril na hawak niya. Nakuha ang attention namin nang dumating si Lucas.Nanlaki ang mga mata ko. I can't believed that Lucas comes unexpectedly to save us. Akala ko hindi na siya darating. Thanks God! Damn! Hindi si Clara makapagsalita. Hawak lamang niya ang baril at nanginginig ang kaniyang mga kamay. She becomes speechless.Hindi si Clara makapaniwala na darating si Lucas sa puntong ito. Nanlalaki ang kaniyang mga mata sa pagkasorpresa."Hayop ka Daniel. Pinagkatiwalaan kita! Pero hindi ko aakalain na ikaw lang pala ang magtatraydor sa akin. Wala kang utang na loob." pagsigaw ni Lucas.Nanlaki ang mga mata ni Daniel sa gulat. Hindi siya makapaniwalang nagawa niya iyon kay Lucas. Buon buhay siyang pinagkatiwalaan pero nagi siyang taksil."Hindi ako naging taksil kahit kailan! Pero sana maintindihan niyo ako! Nagawa ko 'to dahil kailangan ko ng pera." Ano ang ibig niyang sabihin? He shook his head.
"I'm sorry!" napahikbi ako sa pag-iyak.Hindi ko mailabas ang pag-iyak ko. Pinipigilan ko ito habang pumapatak ang mga luha ko. Ang sakit sa dibdib."I'm sorry kung hindi ako nagpaalam Lucas! Nandito ako sa South Center Building. Lucas bihag nila si Andrie." Hindi ako mapakali. Pakiramdam ko mayayanig ang mga tuhod ko dahil sa panginginig nito. Pangamba at takot ang nararmdaman ko."Ano? Bihag nila si Andrie?" "Hindi ko alam Lucas! Hindi ko alam! Nandito si Clara. Nandito si Daniel! Bihag nila ang anak natin." Nanginginig lamang ang mga kamay ko. Nanlalamig ito. Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman. Pakiramdam ko masisiraan ako."Teka! Hindi kita maintindihan? Nandiyan si Clara at Daniel? Bihag niya si Andrie?" Naguguluhan lamang si Lucas. Hindi niya ako naintindihan."Oo! Pero hindi ko maintindihan Lucas. Nag-aaway sila at nagbabarilan. Pinag-aawayan nila si Andrie."Umiiyak lamang ako. Ramdam ko ang pag-agos ng mga luha ko. Napaimpit ako sa pag-iyak. Ang sakit-sakit ng p
"Ahhhh!" Napahagulhol ako sa pag-iyak. Para akong basahan na tumilapon sa semento. Nanmanhid ang katawan ko."Mommy!" umiiyak lamang si Andrie. Nagkakandarapa akong napaharap kay Clara. Nanunuklaw ang galit sa kaniyang mga mata. Sasabog siya sa sobrang pagkasuklam sa akin. Agad niyang ibinungad ang baril sa ulo ko. Nanginginig ang kaniyang kamay sa galit. Walang awa niya akong babarilin."Sige! Subukan mong lumaban Iris. Papatayin ko 'to." agad niyang tinutikan ng baril sa ulo si Andrie. Lumiliyab ang galit sa kaniyang mga mata."No! Please! Huwag mong idamay ang anak ko Clara! Nagmamakaawa ako!" Napaluhod ako at napahagulhol sa pag-iyak. Nanginginig lamang ang mga tuhod ko sa takot. Nanlalamig ang aking mga kamay.Umiiyak lamang si Andrie. Bumubuhos ang kaniyang mga luha bahang nakatingin sa akin. He shook his head. Nasasaktan siya. Napahikbi siya sa pag-iyak."Clara! Clara pakawakan mo ang anak ko! Wala siyang kasalanan! Wala siyang kinalaman rito!" Nakaluhod lamang ako at nagma
I shook my head terribly when I opened my eyes. Puno ng dugo ang aking mga palad nang mapahilamos ako sa may bandang mukha ko. Nanginginig lamang ako sa sobrang takot. Nangangatog ang mga tuhod ko. Nanlalaki ang mga mata ko kuryusidad."No!" I whispered, shaking my head terribly. I felt my blood running down into my face. Namimilog lamang ang mga mata ko sa takot."Mommy!" Napalingon ako kay Andrie nang sumigaw ito. Umiiyak siya at nagpupumiglas. Hindi siya mapakali. Kunting boses lang ang aking naririnig mula sa kaniya.Natatakpan ng lalaki ang kaniyang bibig. Mabuti na lang hindi siya tuluyang sinakal ng lalaki. Umuubo siya.Duguan lamang ang mga palad ko. Akala ko binaril niya ako? Hindi pala! Pinakawalan niya ang kaniyang baril sa taas.Napatayo ako sa aking pagkakaluhod. Pumapatak lamang ang mga luha ko. I shook my head.Walang gulat na uli akong tinutukan ng baril sa ulo ng lalaki. Umarko ang kaniyang mga labi sa inis. Gusto niyang ituloy ang pagpaslang sa akin. Gusto niya ak
Hindi ko kayang tiisin ang anak ko. Lahat gagawin ko para sa kaniya. Alam kong ito lang ang magagawa ko para sa anak ko. Para kay Andrie. Hindi ko siya kayang mawala. Noon pa man lagi na kaming magkasama ni Andrie sa mga pagsubok. Sa sakit at lungkot. Ngayon ko pa ba siya bibitiwan? Ngayon ko pa ba siya ipapahamak? Ngayon ko pa ba siya matitiis?Syempre hindi! Anak ko siya! Hindi ako manhid para hindi masaktan. Isa akong ina ni Andrie. Ramdam ko yong sakit na nararamdaman niya ngayon.Alam kong nasasaktan siya ngayon at nahihirapan. Alam kong nangungulila siya sa mga sandaling ito.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko kayang dahil ang bigat sa akin dibdib. Humihikbi lamang ako sa pag-iyak.Hawak ko ang 100 million kapalit ng buhay niya. Walang halaga sa akin ang yaman sa mga sandaling ito. Ang kailangan ko lang ay si Andrie. Aanhin ko ang pera kung mawawala naman ang anak ko? Aanhin ko ang yaman kung hindi ko na makikita si Andrie at mahahawakan?Nasaharapan na ako ngayon ng n
"100 million kapalit ng iyong pinakamamahal na anak. Kapag hindi ka tumupad sa usapan. Goodby to your son. I will give you two hours para gawin iyon."Nanlaki ang mata kong napalunok. Nanginginig lamang ang mga kamay ko habang hawak ko ang phone. Nakadikit lamang ito sa tainga ko.Kuryusidad ang tumulak sa akin para sagutin ko ang tawag. It's unknown number kaya sinagot ko.Pero ang pinagtataka ko ay kung saan nila nakuha ang number ko? Maybe dahil iyon sa mga ibinigay namin na informations kahapon sa mga police. Ikinalat nila sa publiko ang pagkawala ni Andrie. Dahil sa aking narinig. Gumapang ang takot sa buong pagkatao ko. Nanlumo ang mga tuhod ko. I shook my head."No!" I whispered terribly.May luhang pumatak mula sa mga mata ko. Sa hindi ko namalayan ay umiiyak na pala ako. Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko."Remember! Huwag na huwag kang tatawag sa mga police. Dahil kapag ginawa mo iyon. You never see your son."Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ano an
Iris's POV"What happened? Natagpuan na ba si Andrie? Nahanap na ba siya?"Kakaapak ko pa lang ng mansion nang makabalik kami ni Lucas. Halos hindi ako makahinga nang sunod-sunod akong tanungin ni mom tungkol kay Andrie.Galing na kami sa police station kanina. Ipinagbigay alam na namin sa mga police ang tungkol sa pagkawala ni Andrie. Upang makipagtulungan sila sa amin na mahanap si Andrie.Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi ko mapigilan ang mapahikbi kanina pa. Labis akong nag-aalala sa anak ko.Hanggang ngayon hindi pa namin siya mahanap. Labis na pangungulila ang nararamdaman ko sa pagkawala niya.Agad kong niyakap si mom habang umiiyak. Lumakas ang paghikbi ko sa kaniyang bisig. Nag-uunahan lamang ang mga luha ko.Ang sakit-sakit sa nararamdaman. Para akong nilalason ng lungkot. Hindi ako mapakali. Naguguluhan lamang ako.Maraming dapat mawala pero bakit si Andrie pa? Bakit ang anak ko pa? Bakit napakalupit ng tadhana sa amin ng anak ko?Dama ko ang paghagod ng kamay ni mom s