Fear is an unpleasant emotion caused by someone or something as likely to cause fear, threat, or danger.
That is what Hendell felt when she recieve George De Castro's message. Pakiramdam niya ay bumalik siya sa nakaraan. Noong mga panahong hindi niya alam kung paano siya mabubuhay nang may taong gusto siyang kunin. Unti-unting bumabalik ang takot niya dahil rito. Alam niyang nasa paligid lang si George. Kung noon ay nakatakas at napagtaguan niya ito, sigurado siyang ngayon ay hindi na ito makakapayag na malamangan at matakasan.Nanginginig na sumiksik siya sa sofa at huminga ng malalim ng ilang beses. Kailangan niyang kumalma dahil hindi makakatulong ang pag iyak at panginginig niya. Kailangan niyang makapag isip ng paraan para tuluyan nang mawala sa landas niya si George. Kailangan niyang maging mas matapang kung sakali mang magpapakita ulit ito sa kaniya. Noong dumating si Tres ay nagkunwari siyang ayos lang ang lahat. She greetedParang saglit na nabingi si Hendell sa narinig. Hindi niya alam kung anong sasabihin, o kahit na gagawin sa balita ni Marcio. Babalik si Harken? Bakit? At para ano pa? Itinikom niya ng maiigi ang kaniyang labi. Wala siyang maapuhap na sagot sa kaniyang sariling katanungan. "Okay ka lang Henny?" tanong ni Tres, nag-aalala. Hindi siya makasagot. Ang tanging alam lang niya ay may mga maliliit na kirot sa puso niya. Parang bubog, parang tinutusok ng karayom, parang unti-unting hinihiwa ng patalim. Paunti-unti ang sakit. Rinig niya ang padabog na pagtayo ni Marcio mula sa pagkakakupo. Hindi niya mabasa ang reaksyon nito. "Are you still hurting, H? Akala ko ba kinamumuhian mo siya?" Huminga siya ng malalim, biglang bumigat ang pakiramdam niya. "I hate him. Totoo 'yon. I hate him for hurting me and ruining my dreams for us. I hate him for leaving me behind." "Iyon naman
Hendell get up from her bed and frustratingly went to the kitchen to get some water. Her throat became dry from her attempts to sleep. Her mind was probably trying to push her to think more and sleep less. She sighed after she drank her first glass of water.Anong oras na ba?Her eyes shifted the gaze from the kitchen sink to the wall clock, lalo siyang nanlumo nang makitang alas dos na pala ng madaling araw. Alas nuebe nang mahiga siya at mula noon ay hindi pa siya nakakatulog kahit ilang minuto lang. She's having a hard time sleeping lately, she has always been though. Pero parang mas kakaiba ngayong naiisip niya na naman si Harken.Muli siyang nagpakawala ng malalim na buntong hininga at umupo sa kaniyang rattan chair at nangalumbaba. Since hindi rin naman siya makatulog, napagdesisyonan niya na lang na huwag nang pilitin ang sarili niya. Nahagip ng tingin niya ang isang box na naglalaman ng regalo na hindi niya pa nabubuksan. It was f
Mabilis ang paglakad ng mga araw, ngunit para kay Hendell ang anim na buwan na nakalipas ay ang pinakamatagal at pinakanakakapagod. Maraming bagay ang unti-unting nagbabalik sa dati. Alejandro finally woke up from sleeping so long after that accident, but the bad news is that he didn't remember nor recognize the culprit. But the investigation of his case is still ongoing along with Alejandro's recovery. Nagbukas na rin ang bar at nagpatuloy ang buhay bago nangyari ang lahat ng iyon.Harken didn't come home. Hindi raw ito makakauwi dahil ayon kay Marcio, he is doing good in Australia. Of course, the first thing she felt about it was, she was disappointed. Not because she's expecting something from him, but she's looking forward to see him suffer. Tough luck. Maybe that time will come and she will wait for it.Ipinilig niya ang kaniyang ulo para makalimutan pansamantala si Harken at ang delubyong ibinigay nito sa buhay niya. Kailangan niya munang magtra
Mariing pumikit si Hendell at tahimik na nakiramdam. Right there and then, she knows she is in danger. She's thinking of fast options para malusutan niya ang dalawang lalaking unti-unting lumalapit sa kinaroroonan niya. Palakas ng palakas ang mga yabag. She's silently praying that someone will appear and distract them from going where she's hiding. But the probability is low. Kaunti lang ang nagdadaan sa likod ng bar at kung mayroon man, baka wala lang ding pakialam. "Lumabas ka riyan kung ayaw mong masaktan," ani ng isang lalaki. Rinig na rinig niya ang malakas na tibok ng puso niya lalo na noong marinig niya ang tunog ng pagkasa ng baril. Strangely, a year ago, she was waiting for this scenario to happen. She wanted to die in a gunshot, a dramatic gunshot. But that was before when she has no reason to live. Punong-puno ng takot ang kaniyang puso dahil ayaw niyang magtapos ang buhay niya na maraming katanungan. Marami pa siyang
It is hard to turn the page when you know someone won't be in the next chapter, but the story must go on. The story must go on with or without that someone. You need to live your life the same way you live it before that someone came. You have to restart and regain yourself, again and again, kahit sobrang hirap.But seeing that someone who walks out of your life, once again trying to make you feel left behind, is another level of pain and anger. Pain because of their presence and anger because of that pain of their presence.She clenched her fist and keep a straight face. He, on the other hand, projects a boring look. Ilang segundo rin silang nagtitigan nang may umalingawngaw na malakas na tunog mula sa gate ng bahay niya. Nilingon niya ito at nakitang nakakunot ang noo ni Tres habang sapo-sapo ang ulo nito. Nabangga nito ang gate niya at mukhang napalakas ang impact. She swallowed the lump on her throat and decided to walk away from Harken. Hindi pa
Huminga nang malalim si Hendell bago sumandal sa backseat ng sasakyan ni Harken. Katabi niya si Tres habang si Marcio naman ay nasa passenger seat katabi ni Harken na siyang nagpresintang magmaneho. Habang bumabyahe ay tahimik lang sila, walang gustong magsalita.It's very awkward. Tila naubusan silang lahat ng sasabihin.Nang makarating sa coffee shop ay nauna na siyang bumaba ng sasakyan at dire-diretsong pumasok para maghanap ng mauupuan. Naramdaman niyang nakasunod sa kaniya si Tres na marahil ay napapansin ang pagkailang niya. Who wouldn't? May isang taong biglang dumating na parang walang nangyari. Ano sa tingin nito ang magiging reaksyon nila? Niya? Mag pa-red carpet? Mag pa-confetti?Hindi madali para sa kaniya na makasama o ni tingnan ito. But for the sake of her pride, she will try to endure him for now. Ayaw niyang magmukhang kawawa at affected dahil mukhang ito ay wala nang pakialam sa nakaraan nila.&
Hendell fixes herself. After so many pushes and pulls, she decided to go out and pretend everything's fine. Kailangan niyang ipakita ang bagong katauhan na binuo niya magmula noong araw na dinurog siya ng paglisan nito. Ang bagong Hendell na walang pakialam sa mga bagay bagay, matapang, at masaya.Masaya. What a word. Though it's a lie, she needs to put on a good show. Maisalba man lang niya ang inapak-apakang pride.Malapad ang ngiting bumalik siya sa pwesto nila. She shrugged off all the negative emotions and sat as if nothing happened."Where were we?" tanong niya at maingat na inangat ang baso ng caramel macchiato na inorder sa kaniya ni Harken. When she tasted it, she felt the sudden urge to hark back to the past but she immediately shut it off. Walang dahilan para gawin niya iyon.Tres answered her, "Ang layo na ng topic, Henny. Baka hindi ka na makahabol.""Ano nga kasi?" pangungulit niya. 
Hendell grab a cold lime drink and sat on the edge of the table. She's still cannot believe that she got the job. Monica just asked her random, unimportant, and non-job-related questions and the next thing she knew, she's already hired. Everything about it was suspicious. She can't just stand there and poof! She's hired.Nakapagtataka talaga iyon. Hindi kaya may balak siyang bawian ni Monica dahil sa nangyari noon? But she can't let her doubt reign this time. She lived for almost all her life doubting all things that concerned about her. This time, taking risks with a wide vision of negative possibilities rather than expecting a good outcome will be a better choice.She sighs, at least ngayon ay may trabaho na siya. Iyon naman ang importante sa lahat.Napatingin siya sa buong paligid ng kaniyang bahay. Maraming mga taon ang nagdaan, halos walang pinagbago, luma at wala pa rin itong buhay. Hinawakan at dinama niya ang magaspang
Sa isang seaside restaurant ako dinala ni Marcio. He is craving seafood raw kaya kahit hindi ko feel na kumain ngayon ng mga lamang dagat ay pumayag na lang ako. Naawa ako dahil mukhang gutom na siya sa tagal ng paghihintay niya sa akin kanina.Agad na umorder si Marcio pagkaupo namin sa pinakadulong puwesto ng restaurant. Huminga ako nang malalim at napapikit, ninanamnam ang malakas na ihip ng hangin.“Are you okay?” Napadilat ako sa tanong ni Marcio. Nakita ko ang pag-aalala sa mukha nito.Ibinaling ko ang atensiyon ko sa box ng tissue na nakapatong sa lamesa at nilaro iyon. “Okay lang ako. Pagod lang siguro sa maghapon na pagtatrabaho.”Tumango ito at tinanggap ang sagot ko. May katotohanan naman din ‘yon. Pagod na pagod ako hindi lang sa pagtatrabaho, pagod din ako sa mga nangyayari nitong mga nakaraang araw. Parang gusto ko munang
HENDELL’S POVMabagal na lumipas ang mga araw. That night was horrible and traumatic. Harken and I never talk about what happened that night. We never talk about anything. At all. Sa limang araw na lumipas ay puro iwasan at ilangan. Like there’s no one would dare to open up about it. And heck, I will never see Alejandro’s bar the same way again. Even the alcohol would surely taste like new but familiar for sure.I simply put my right palm on my forehead. Every time that one specific memory comes into my mind, I couldn’t help but feel uncomfortable. Bakit ko ba sinabi iyon? Nakakahiya!“Mukha kang sabog, H. Ano bang nangyari habang wala ako?”Hindi ako agad makasagot sa tanong ni Marcio. Anong sasabihin ko? Na nagkalat ako sa harapan mismo ng kapatid niya at nagmukhang tanga? Na parang isang baliw na
Hendell’s POVAfter I utter a single prayer I decided to sort things out by walking. Wala akong destinasyon. Lakad lang ako ng lakad. Kung saan man ako dadalhin ng mga paa ko ay hindi ko alam. Ang alam ko lang ay gulong gulo na ako sa lahat.I don’t want to be the villain but I did something bad to someone. To Harken. Pero iyon lang ang alam kong tama. Ang saktan siya dahil sinaktan niya ako. Akala ko iyon ang tama. Akala ko iyon ang makapagpapasaya sa akin. Lahat na lang ng inakala kong tama siguro ay mga maling akala lang. I can’t feel any satisfaction. Instead, all I felt was a burden, never-ending hatred, and loneliness. Pagod na pagod na ako.“It’s okay. Gagawin ko ang lahat para maaprubahan ang investment mo. Trust me Harken, kapag sinabi ko, tutuparin ko.”“Huwag na. I think it’s all over for me Jelena. Sa tingin ko
Hendell."Rinig ni Hendell ang pagtawag sa kaniya ni Harken. Palabas na sana siya nang mamataan niyang nasa labas si Harken at tila may hinihintay. At marahil siya ang hinihintay nito. Bumuga siya ng hangin saka ito nilingon. "Bakit?" tanong niya. Madilim ang mukha nitong naglakad palapit sa kaniya. Nakakuyom ang mga kamay nito na parang gusto nitong manakit. "Totoo ba?!" Nabigla siya sa bulyaw nito. Hindi pa siya nakakahuma sa gulat ay muli itong sumigaw. "Ikaw ba 'yong kumuha ng package ko kahapon?!"Nag iwas siya ng tingin at patay malisyang sumagot. "Hindi. Saan mo naman napulot 'yang balitang 'yan? Binalita ba sa TV?""Huwag mo akong pilosopohin. Hindi mo kasama si Marcio ngayon kaya wala kang rason para magsalita ng pabalang." Masama ang tingin nito sa kaniya. Sobrang sama na halos makaramdam siya
Lately, everyone’s quite busy doing their own businesses. Hendell wasn’t ready for the silence and aloneness after a long time of loud and chaotic days she had. At first, it was okay. Tolerable. Having no one around felt like an end of the world for her. The silence really does.Marcio was out of town. He has some music gigs in the city. She wanted to come but he won’t let her. Maybe because Marcio was very particular in doing his thing alone. While Tres, on the other hand, went to his hometown to visit some immediate family. Christmas is fast approaching and the need to be with one family member is a must. And that made her sad.Sinubukan niyang tawagan si Monica ngunit nasa isang business seminar ito sa Singapore at hindi nito sinabi kung kailan ito uuwi. There is one person she knew, so far, available. But in the past weeks, Harken was always seen with Jelena. That girl helped him with his business and they’re quite closer than the last time
Ilang minutong nakatunganga lang si Hendell sa loob ng restaurant. Ilang minuto na rin mula noong makaalis si Jelena at Harken ngunit heto pa rin siya at halos hindi makagalaw sa kinauupuan.Nagseselos nga ba talaga siya? O dinadaya lang siya ng kaniyang imahinasyon? Possible iyon. Galit siya kay Harken at ang maging masaya ito sa piling ng iba ay ang pinakahuling bagay na hihilingin niya. Hindi maaaring siya lang ang nahihirapan."Miss oorder ka ba?" Napakurap siya sa tanong ng waiter na mukhang kanina pa nakatayo sa gilid niya. Umiling siya at nagmadaling lumabas ng restaurant. Gusto niyang batukan ang sarili. Hindi siya dapat pumasok doon. Hindi siya dapat nagpadala sa agos ng damdamin.Pumasok siya ng sasakyan na tila wala pa rin sa maayos na pag-iisip. Kagat kagat ang labing isinandal ang sarili sa upuan, iniisip kung anong nangyayari sa kaniya. Naiinis siya hindi kaninuman, kung hindi sa sarili niya. Na
"Monica, can I ask you a question?" tanong ni Hendell nang makitang hindi na gaanong busy si Monica. Kani-kanina ay napakarami nitong tambak na trabaho at ayaw paistorbo. Nang makakita siya ng pagkakataon na kausapin ito ay hindi na siya nagdalawang isip pa.Nag-angat ito ng tingin mula papeles na kanina pa nito pinagmamasdan. "Ano 'yon?""May kilala ka bang George?" maingat na wika niya.Mukhang naging interesado ito. Itinabi nito ang ginagawa at itinutok sa kaniya ang buong atensyon. "George what?""De Castro," aniya at kaagad niyang napansin ang biglaang pagbabago ng reaksyon nito. That confirms na totoo ang sinasabi ng ex boyfriend nitong si Brent. Si George De Castro ang may pakana ng lahat ng nangyari rito at ang muntik na sanang mangyari sa kaniyang sinapit ni Monica.Kumuyom ang kamao nito at dahan-dahang huminga. Punong puno ng galit ang mga mata nito a
Nagising si Hendell sa isang malakas na katok. Inis na iminulat niya ang kaniyang mga mata at kaagad na tinignan ang orasan. Alas sais pa lang ng umaga.Huminga muna siya nang malalim bago pilitin ang sarili na bumangon. Sinong matinong tao ang mambubulabog nang ganito kaaga? At higit sa lahat ay umuulan pa?Mabibigat ang kaniyang mga hakbang na tinungo ang pinto. If this is not important, she'll gonna swear to every saint that she will punish the heck out of the person who disturbed her precious sleep.Binuksan niya ang pinto at bumungad sa kaniya ang mukha ni Marcio na halatang kagigising lang rin. Magulo pa ang mahaba nitong buhok at halos hindi pa naisusuot ang itim nitong t-shirt na pinutol ang dalawang manggas. Ni hindi pa ito nakapagtsinelas.Napakamot siya ng noo. "Anong ginagawa mo rito't nambubulahaw ka ng tulog?" pagtataray niya sabay taas ng kilay. Isa sa mga bagay n
'This is not a good idea.''It is,' mabilis na kontra ni Hendell sa kaniyang isip.Dahan-dahan siyang nag-angat ng tingin at sinalubong naman ito ni Mr. Fuentebella, ang matandang humawi kay Harken noong nakaraang araw. Nalaman niyang isa itong officer ng kumpanya at kailangan ni Harken ang tulong nito. But sad to say, Mr. Fuentebella was uninterested with his business."Bakit gusto mo akong makausap?" He asked. She saw his wrinkled eyes squints out of suspicion.She sips on her tea before she answers his question. "May gusto lang akong malaman mula sa'yo," aniya at inilabas ang isang dokumento. "Kilala mo ba ito?"Itinutok niya ang larawan ni Harken. Oo, desperado na siyang malaman kung ano ang kailangan nito sa matanda. Kailangan niyang malaman ang nangyayari para maisagawa niya ng maayos ang kaniyang plano."Kilala