CHAPTER 2

SIKRETO

Hindi ko alam bakit sobra akong nagtatangis sa isang nilalang na hindi ko naman kilala.

Labis-labis ang kanyang ginawa dahilan ng pagtulog niya ng napakahabang panahon. Muli kong pinunasan ang aking mukha.

"Selena... napaka mahiwaga mo. Gusto kong makita kang gumising, alam ko na may tinatago kang napakagandang mga mata." nakangiti kong turan.

Mabilis kong sinummon ang aking invisible cloak ng maramdaman kong may paparating. Dalawang presensya. Gumilid ako at pumunta sa ulahan ni Selena. May dalawang nilalang ang pumasok, isang babae na nakasuot ng itim na bistida na tanging labi lang ang natatakpan at ang isang babae na di ka aya-aya ang itsura. Napa kunot ako ng noo, pamilyar sa akin ang kanyang suot. Pumunta sila sa harapan at nag bigay galang.

"Ang Mortal Na Diyosa..." ani ng naka itim na bistida.

Nakita ko kung paano na kuryente ang isang babae na di ka aya-aya ang itsura ng subukan niyang hawakan ito sa mukha.

"Kailan mo ba ibabalik ang Mortal Na Diyosa sa kanyang pinanggalingan"

Pumitas muna ito ng bulaklak saka ito kinain. Nakita ko ang pagbabago ng kanyang itsura. Napasinghap ako ng makilala ko ito.

"...A-Amalya...?"ani ko sa aking isipan.

"Wala akong plano ibalik siya sa kanyang pinanggalingan. Siya ang nagbibigay sa akin ng ganda" Amalya.

"Labis na parusa ang iyong matatanggap mula sa Inang Buwan ang iyong ginagawa, Amalya. Isang Diyosa ang iyong ginagamit para sa iyong pang sariling kapusukan!"

"Tumahimik ka Rebecca! Hindi porket mas matanda ka na sa akin ay susundin ko na ang iyong mga sinasabi. Hindi ko siya ibabalik hangga't hindi ko pa nalalaman kung paano kunin ang kanyang natatanging kapangyarihan."

Muli na naman niyang hawakan ito ngunit gaya ng kanina na kuryente lamang siya.

"Nakikita mo iyan? Kaya niyang protektahan ang kanyang sarili kahit dalawampung taon na siyang natutulog! Nagpapatunay na may malakas siyang kapangyarihan."

"Amalya, nahihibang ka na." Rebecca.

"Kailangan kong malaman kaagad kung paano, habang tumatagal naging walang silbi si Andromeda, hanggang ngayon hindi pa rin lumalabas ang iba niyang kapangyarihan." nanggagaglait nitong saad.

"Hanggang ngayon ba iniisip mo pa rin ang pag sakop sa kabilang mundo?" Rebecca.

"Alam mong hindi ako titigil hangga't hindi ko nakukuha ang gusto ko, Rebecca." saad niya rito at binigyan ng matalim na tingin ang kanyang kapatid.

"Anong gagawin mo kay Andromeda?"

"Simple lang, sa pag sapit ng eclipse kukunin ko ang kanyang ganda at patayin. Hindi ko siya pinalaki upang maging pabigat sa akin." nakita ko kung paano ito ngumis ng mala.demonyo.

"Paano kung biglang magising na hindi mo inaasahan ang Mortal naa Diyosa?"

"Hindi ko hahayaang mangyare iyon, sisiguraduhin kong makukuha ko ang kanyang kapangyarihan bago niya idilat ang kanyang mga mata."

Eclipse? Tatlong araw mula ngayon. Hindi. Hindi ko hahayang mangyari iyon. Nag bigay galang muna ito sa altar bago tumalikod at pumanhik pa labas. Sumunod naman ang kanyang kapatid pero tumigil muna ito ng ilang segundo bago nagpatuloy.

Nang tuluyan ng sumira ang dingding, saka ko hinubad ang aking suot na kapa. Muli kong hinaplos ang kanyang mukha at hinalikan ito sa kanyang noo. Nag teleport na lang ako pabalik sa aking silid.

Napaupo ako sa aking higaan, sa isang araw, marami akong nalalaman. Si Selena, ang mga plano ni Amalya, ang totong itsura nito at ang kanyang planong pag patay sa akin sa nalalapit na eclipse.

Napatingin ako sa aking maliit na lamesa ng may nakita akong pagkain na naka handa. Tumayo ako at kumuha ng isang pandesal.

Ang bruha na yon, napakasakim talaga. Hindi ko siya hahayaan na matuloy ang kanyang mga plano. Lumapit ako sa bintana ng mapansin ko ang ibon na nag pupumulit ulit na pumasok sa barrier. Binuksan ko ng malaki ang aking bintana.

"pst!" tumigil naman ito at tumingin sa akin.

"Masyadong makapal ang barrier na iyan, hindi madadala sa pa tuka tuka mo lang." ani ko

Nakita ko ang pag tagilid ng kanyang ulo. Naintidihan niya ako na ikinatuwa ko. Ikinumpas ko ang aking kamay at binutasan ng maliit ang barrier, sakto lang para sa kanyang laki. Mabilis naman itong lumipad papunta sa akin at dumapo ito sa aking balikat.

"Kay ganda mong ibon." nakangiti kong saad. Nakita ko na may nakasulat sa kanyang kwentas na suot.

"Ang pangalan mo ay Poca...?" natatawang kong tanong. "...kakaiba ang iyong pangalan, kaibigan."

Gumawa lang ito ng ingay na mas lalong nagpapatawa sa akin. Kinuha ko siya sa aking balikat at tiningnan.

"Umiilaw na ang iyong kwentas, marahil tinatawag ka na ng iyong amo."

Gumawa na naman ito ng tunog at mabilis na iniiling ang kanyang ulo. Pinapahiwatig na ayaw niya munang umalis.

"Kailangan mo nv bumalik, baka nag aalala na ang iyong amo kapag hindi ka naka balik agad. Maari mo naman akong bisitahin ulit." binigyan ko siya ng isang sinserong ngiti.

Tumitig muna ito sa akin saka ito lumipad palabas.

"maghihintay ako sayong pag balik, kaibigan."