CHAPTER 1

SIMULA

Labing limang taon na ang nakalipas, sariwa pa rin sa akin ang nangyare. Ang madugong labanan ng mga Lykos at Sorciere. Ang digmaan na nagpamulat sa akin sa katotohan. Ang katotohanang binuhay lang ako para gawing isang sandata.

Napabuntong hininga ako at bumangon sa aking kama. Lumipat ako sa may bintana at doon umupo. Muli na naman akong napabuntong hininga. Wala akong ibang nakikita kundi ang mga matataas na bakod na nakapalibot sa aming mansiyon. Bawal akong lumabas at bawal akong makipagsalimuha sa iba.

Ni wala akong nakikitang kahit anong nilalang bukod kay Amalya at ng mga tauhan dito. Wala na rin akong mga magulang. Sa tuwing magtatanong ako kay Amlaya, tanging sasabihin niya lang ay matagal na akong inabandona ng aking Ina dahil hindi kami kayang panindigan ng aking Ama.

Nilibot ko ang aking tingin sa aking silid. Walang kahit na anong gamit, maliban sa nag iisang libro na pinuslit ko pa sa laybrarya ni Amalya. Simula kasi noong nangyare, parang sa akin lahat ibinuntong ni Amalya ang kapalpakan ng kanilang plano. Lahat bawal. Ang dating marangya at makulay kong silid, ngayon ay ni isang bulaklak ay wala. Bawal ako lumabas sa aking silid hangga't hindi niya ako pinapatawag or minsan tuwing kakain lamang. Na baling ang aking tingin ng may nag bukas sa aking pintuan.

"Pinapatawag ka ni Madame Amalya. Kayo'y kakain na ng tanghalian." saad nito habang naka yuko.

"Mag aayos muna ako, susunod ako."

Muli akong tumingin sa bintana, sa unang pagkakataon may nakita akong ibon na lumilipad. Pilit itong pumapasok sa barrier. Nawiwili ko itong tiningnan, di nag laon ay tumigil ito at lumipad palayo. Napabuntong hininga na lang ako at lumabas na ng silid. Hindi ko alam pang ilang beses na ba akong napabuntong hininga ngayon araw.

Naglalakad ako sa pasilyo, nagtataka ako dahil lahat ay abala, na parang may pinaghahandaan sila. Patuloy lang ako sa aking paglalakad habang minamasdan ang ang kanilang ginagawa. Yumuko muna ang dalawang bantay sa akin saka nila binuksan ang pinto papasok sa aming hapag kainan. Nakita ko si Amalya na umiinom ng alak sa kanyang gintong kopeta. May isang tauhan ang lumapit sa akin at pinaghila ako ng upuan.

"May bisita ako mamaya. Gusto kong umayos ka sa mga kinikilos mo, wag na wag mo akong ipapahiya mamaya." gamit ang kanyang striktang boses.

"Ipapakilala mo ako sa kanila?" hindi ko mapigilang mapangiti, ngunit mabilis din iyong nabura sa aking narinig.

"At sino may sabing ipapakilala kita? Huwag kang ambisosya, Andromeda. Ikaw ay mananatili sa iyong silid at huwag na huwag kang gagawa ng ingay na makakapag distorbo sa aking mga bisita."

Pinunasan niya muna ang kanyang labi bago ito tumingin sa akin ng nagbabanta, saka ito lumabas na taas noo. Gusto kong umiyak pero pinipigilan ko ang aking sarili. Tumikhim muna ako bago nag angat ng tingin at ngumit sa isa naming katulong.

"Paki hatid na lang ito sa aking silid, doon na lang ako kakain."

Lumabas na ako sa hapag kainan at pumanhik pabalik sa aking silid. Nakaramdam ako ng pag tawag ng kalakikasan kaya mabilis akong pumasok sa palikuran na aking nadaanan.

Matapos kong mag hugas ng kamay, papatayin ko na sana ang gripo na mapansin akong kakaiba sa lalagyan na naka dikit sa dingding. Nilapitan ko ito at sinuri, wala namang kakaiba maliban sa naiibang kulay na bulaklak. Dahil nga naiiba ito, hindi na ako nag dalawang isip na pitasin ito.

"ay!" bigla akong napatalon ng biglang dahan-dahang bumukas ang dingding.

Muli kong tiningnan ang bulaklak na aking pinatas. Hindi pala ito totong bulaklak. Ibinalik ko nalang ito sa lalagyan saka hinintay ang tuluyang pag bukas ng dingding. Nang huminto ito, kinumpas ko ang aking kamay upang magpalabas ng bolang apoy para mag sisilbing ilaw. Bumungad sa akin ang hagdanan pababa sa pasilyo.

Ilang hakbang pa bago ako nakababa. Sa aking pagbaba, wala akong nakita na kahit na ano kundi isang dragon na naka ukit sa dingding. Nararamdam ko na may ibang nilalang pa rito bukod sa akin pero wala akong pintuan na nakikita. Kinakapa-kapa ko ang dingding hanggang sa umabot ito ulahan ng dragon, tiningnan ko ito ng mabuti. Nakita ko ang pagkislap ng mata nito, hindi naman ako nag dalawang isip na pindotin iyon. Hindi nag laon ito ay bumukas.

Ako'y nabigla sa aking nakita. Sa gitnang bahagi ng silid, may sino man ang nakahiga sa altar at napapalibutan ito ng mga puting bulaklak. Mas lumapit pa ako rito para makita ng lubosan.

Isang napakagandang babae ang nakahiga rito na may suot na puting bestida. Para lang itong natutulog pero ramdam ko na matagal na itong natutulog. Mala porcelana ang kanyang kutis at ang kanyang buhok na may halong gintong kulay.

"Ang ganda mo..."

May nakita akong nakaukit sa gilid ng kanyang hinihigaan. Marahil ito ang kanyang pangalan. Hinaplos ko ito at binasa.

"Selena Zaffiro..."

Sa pag banggit ko ng kanyang pangalan mas lalong umosbong ang mga bulaklak. Kung dati ay purong puti lang, ngayon ay mas lalo itong nadagdagan ng kulay. Mas lalong nagpapaganda sa kanya.

"Bakit nararamdaman ko na parang may koneksyon tayong dalawa? Siguro dahil pareho tayong maganda?" pagkakausap ko rito saka humagikhik.

Hindi ko na napigilan ang aking sarili. Hinaplos ko na may pag iingat ang kanyang makinis na mukha. Sa paglapat ng aking palad, maraming senaryo ang biglang kong nakita. Mga nagsisigawang tao at isang lalake na binabanggit ang kanyang pangalan at pilit inaabot ang kanyang kamay. Napabitaw ako sa aking nakita at hindi ko namalayan lumuluha na pala ako. Hindi ko maaninag ng maayos dahil malabo ito.

"Hindi ko ginusto ang aking nakita, ang bigat sa damdamin."