วันนี้ผมนัดตากล้องเข้ามาถ่ายรูปครอบครัว เพราะงั้นตัวผมเองถึงได้อยู่ในชุดสูทเรียบกริบเหมือนกัน คนเป็นเมียหรี่ตามองชุดผมแล้วเริ่มอยู่ไม่สุขอีกครั้ง จัดการปัดฝุ่นออกจากสูทที่ผมใส่อยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า จนผมต้องเบี่ยงตัวเดินหลบไปอีกทาง และถึงแม้จะบอกว่าเป็นวันถ่ายรูปครอบครัว… แต่ก็ไม่เชิง เพ
Prologueยักษ์ กระแสเสียงอ่อนหวานครางพร่าสั่นประชิดติดอยู่ที่ข้างหู นัยน์ตาฉ่ำปรือช้อนขึ้นมองอย่างอ้อนออดแบบที่เจ้าตัวมักจะเป็นยามใกล้ถึงฝั่งฝัน กายชื้นเหงื่อขยับกอดก่ายเบียดเกยชนิดไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไม่รู้เคลื่อนที่ลงมาทำกันบนพื้นเย็นชืดตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้ว่าเสียงคำรามคราง
คาดเดาจากรูปการณ์ ประกอบกับสภาพแวดล้อมยังงี้ จะให้คิดเป็นอะไรไปได้อีก!ถึงจะรู้สึก ‘ฉิบหาย’ มากแค่ไหน และต่อให้ในใจจะมีแต่คำว่า ‘เวรแล้วกู’ แต่เพราะผมเป็นผู้ชายก็จำต้องกลั้นใจเดินเข้าขวางหน้าผู้หญิงเพียงคนเดียวในที่นี้ ก่อนจะออกหน้าแทนทั้งที่สมองยังคงสับสนงุนงง“อย่ารุนแรงครับ ความผิดผมเอง”ผมปั้นห
Episode 1หลายเดือนก่อนหน้า 02.00 น. ผมเมานิดหน่อย…แต่ก็พอได้อยู่… “ได้ก็เหี้ย” คนนั่งตำแหน่งคนขับสบถเสียงดัง ไอ้โซ่ ชะแง้ชะโงกมองผ่านม่านฝนที่ด้านนอกกระจกรถ ก่อนหันกลับมามองกันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “คนเขาเพิ่งเลิกกับผัว ถ้าผัวเขาโผล่มามึงจะทำไง?
และยิ่งชัวร์เข้าไปใหญ่ ก็ตอนที่เจ้าของห้องผลักประตูเปิดกว้างขึ้น ก่อนหมุนตัวเดินนำเข้าไปที่ด้านในราวกับให้การอนุญาตกลาย ๆ แหงอยู่แล้วที่เหตุการณ์ต้องออกมารูปแบบนี้ เบ้าหน้าฟ้าประทานแบบ พี่ยักษ์คนเท่ ถ้าได้เจอตัวเป็น ๆ หญิงที่ไหนจะเมินได้ลงบรรยากาศภายในห้องหับทั้งเย็นเยียบ ทั้งมืดสนิท ทำให้แอบคิดไปว
“ขึ้นค่าตัวเป็นเท่าไหร่คะ? สามพัน?”“ถามจริง? หล่อขนาดนี้ได้แค่นั้น?” ผมย่นคิ้วเข้าหากัน ชักจะรู้สึกเสียเซลฟ์ขึ้นทุกที หน้าหล่อขนาดนี้ บริการขนาดนั้น ได้แค่สามพัน! “อย่าโก่งราคาสิคะ นี่ยอมจ่ายเพิ่มก็ถือว่าดีมากแล้ว อีกอย่างพี่ก็ทำตั้งหลายที หนูไม่ได้ขอด้วยซ้ำ”“อ้าวน้อง” “ให้
Episode 2 วันต่อมา 02.00 น. เหลือเชื่อจริง ๆ เหลือเชื่อว่าผมยังมีหน้าถ่อมายังสถานที่เดิม ในเวลาเดิม เพื่อหาน้องน้อยหน่าคนเดิม แต่แค่เป็นคนละวัน… และที่บอกว่า ‘เหลือเชื่อ’ เพราะคนที่เป็นฝ่ายนัดอีกครั้งดันมาเทกันอีกหนเหมือนเดิม แต่รอบนี้ดีกว่าหน่อย
“วันนี้ไม่ซื้อนะคะ” “อกหัก?” ผมแสร้งเมิน แล้วเอ่ยถามแบบตรงไปตรงมา “เราไม่รู้จักกัน ทำไมต้องมายุ่งเรื่องของคนอื่นด้วยคะ?” “หนูชื่อซอลไง” ริมฝีปากอิ่มบึ้งตึงทันทีที่ได้ฟัง ก็ไม่ได้ตั้งใจจะกวน แต่การยิ้มให้อย่างเป็นมิตรในสายตาของคนมองอาจดูเป็นแบบนั้น
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ