CLOSE FRIEND CHAPTER 29ฉันคบกับรามแล้ว… ทั้งที่รู้ว่ามันเสี่ยงที่จะเสียเพื่อนไปถ้าเกิดเรามีปัญหากัน แต่แรงดึงดูดระหว่างฉันกับมันก็มหาศาลจนไม่สามารถปฏิเสธได้ลง ทั้งตัวฉันเองที่มีใจให้มันตั้งแต่แรก รวมถึงตัวมันเองที่ตอนนี้ก็ตัวติดฉันไม่ห่าง อาจเรียกว่ามันกำลังหลงยังไม่ถึงขั้นรัก แต่แค่นั
“มึง… มาได้ไง?” ส่วนรามตอนนี้ดูเหมือนมันจะค้างไปแล้ว คำพูดที่เอ่ยก็ตะกุกตะกักอย่างไม่เคยเป็น…อันที่จริงเรามีเพื่อนสนิทอีกคนที่ตัวฉันเองยังไม่ได้เล่า…หลังจากที่ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มได้ไม่นานไอติมก็เข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิก เพราะมันเป็นคนหน้าตาน่ารัก สดใสร่าเริง ไม่ใช่คนโก๊ะ ๆ แบบฉันในตอนนั้น ท
CLOSE FRIEND CHAPTER 30สองชั่วโมงต่อมา“เป็นไร?” “เปล่า” “โกหก” ตัวฉันถูกรามดึงเข้าไปกอด มันจูบลงบนหัวแรง ๆ แล้วกระชับอ้อมแขนแน่น เรากลับมาแล้วหลังจากนั่งคุยกับไอติมอยู่นาน จากที่ได้ฟังจากนี้ติมคงจะกลับมาอยู่ไทยถาวร เจ้าตัวทำเรื่องย้ายมหา’ลัยเรียบร้อยแล้วด้วย
ฉันเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถบังคับสีหน้าที่แสดงความรู้สึกจริง ๆ ออกมาได้เลย รามเองคงเห็น… มันเป็นเพื่อนฉันมากี่ปี เราสนิทกันแค่ไหน… ฉันเป็นยังไงคนอื่นก็รู้หมดนั่นแหละ คนข้าง ๆ เอาแต่คลอเคลียจูบไม่ห่าง เหมือนอยากให้ฉันสบายใจยังไงยังงั้น ตัวฉันถูกมันกอดไว้ มือหนาลูบไล้แผ่วเบาบริเวณขาอ่อนซึ่
CLOSE FRIEND CHAPTER 31“ได้หอแล้ว?” “ใช่ อาทิตย์หน้าคงย้ายเข้า” “หอไหน?” “หอใกล้มึงเลย!” “ดี” ฉันยิ้มให้ติมที่เดินมาเบียดตัวนั่งลงที่ข้าง ๆ มันเขย่าแขนกันอย่างอารมณ์ดี ฉันอยู่หอเดิมมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ไม่แปลกหรอกที่มันจะจำได้ดี “แต่คงไม่ได้อ
“โอเคก็เหี้ยแล้ว ตัวแดงเป็นกุ้งขนาดนี้” “เดี๋ยวบอกไอ้รามว่าให้นอนนี่แหละ” ฉันถอนหายใจอย่างไร้เหตุผล ปล่อยให้พวกมันตัดสินใจกันไปว่าฉันควรค้างหรือเปล่า จิตใจยังคิดอยู่แต่กับราม หันมองกลับเข้าไปสองคนนั้นก็ยังไม่ออกมาสักที แค่เข้าห้องน้ำทำไมนานขนาดนี้… แต่หลังจากที่จิ
CLOSE FRIEND CHAPTER 32RAM TALKS “อือ…” “ใจเย็น” ผมหัวเราะเบา ๆ ตอนที่คนตัวเล็กซึ่งยืนแทบไม่ไหวอยู่แล้วพยายามจะข่มขืนกันซึ่งหน้า ขนาดว่าตาปรือแทบลืมไม่ขึ้นมันก็ยังบดจูบใส่กันไม่หยุดเราเดินกอดกันไปนอนลงบนเตียงทันทีที่มาถึงห้อง พอถึงที่หมายปุ๊บพริกก็รีบปีนขึ้นบนต
“อืม…”ผมจำเป็นต้องละสายตาจากหน้าจอเอามือถือยัดลงกระเป๋ากางเกงเมื่อพริกแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เราเดินไปคว้ากุญแจรถเพื่อออกไปเรียนตามปกติ พริกยังคงน่ารักเหมือนเดิมในชุดนิสิต ต่อให้ไม่แต่งหน้า ทั้งยังใส่แว่น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความฮอตของมันลดน้อยลง ไม่ใช่ว่าผมเพิ่งจะเห็น… ผมเห็นมานานแล้วแต
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ