CLOSE FRIEND CHAPTER 22RAM TALKS “เป็นไร?”เสียงของใครสักคนที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ผมตื่นจากภวังค์ ไอ้เจินทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ดึงบุหรี่ออกมาจุดสูบ บรรยากาศข้างนอกสงบเงียบเชียบ แต่ยังได้ยินเสียงไอ้ยักษ์ดังลอดออกมาเป็นระยะ “มึงบอกให้เมียมึงไปนอนกับน้องเหมยได้ปะ?” “
แต่แล้วมันก็ผละริมฝีปากออกห่าง พลิกตัวหันหลังให้ทั้งอย่างนั้น ผมเลยต้องเป็นฝ่ายขยับตามเพื่อจะได้นอนกอดมันเหมือนเดิม ปลายจมูกคลอเคลียสูดดมกลิ่นกายหอม ๆ มือก็ลูบผ่านส่วนโค้งเว้าของเอวบาง เสียงหัวใจพริกเต้นแรงจนสัมผัสได้…ยิ่งมันเป็นแบบนี้… ผมก็ยิ่งใจเต้นตาม…และระหว่างที่เรากำลังแข่งกันใจเ
CLOSE FRIEND CHAPTER 23รามปล่อยฉันให้เป็นอิสระแล้วยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ส่วนฉันก็ผุดตัวขึ้นนั่งรู้สึกใบหน้าเห่อร้อนอย่างคุมไม่อยู่กับคำว่า หวง ของมันร่างสูงยืนเท้าสะเอวจ้องมาเงียบ ๆ โดยไม่คิดขยายความสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูด มันคว้ามือถือไปอีกครั้ง ไม่ถึงนาทีก็โยนมาให้ฉันดู หน้าจอยังคงค้างอยู่ที่หน้า
ไหนจะความหวงของมันที่นับวันชักจะหนักข้อขึ้นทุกทีนั่นก็อีก ถ้าไม่รู้นิสัย ฉันคงคิดว่ามันก็มีใจให้อยู่เหมือนกัน แต่คนแบบมันเดาใจไม่ได้เลย มันอาจจะแค่กำลังสับสน รามอาจจะไม่ได้ชอบกันจริง ๆ “แดกไม่รอ” ไอ้ยักษ์เดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงข้างฉันแล้วเริ่มจิ้มนั่นจิ้มนี่กินอีกคน
CLOSE FRIEND CHAPTER 24วันต่อมา การอยู่ปีสี่เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก นอกจากจะต้องยัดหน่วยกิตเข้าไปให้แน่นที่สุดหลังจากดรอปบางตัวในปีก่อน ๆ แล้ว ยังต้องตามแก้งานมหาศาลที่มีกำหนดส่งใกล้เข้ามาทุกที ถ้าไม่แก้อาจารย์ก็จะมีคำฮอตฮิตที่จะกระตุ้นเหล่านิสิตว่า ‘ไม่อยากจบพร้อมเพื่อนเหรอ?’ มาบอกเสมอ
และใช่… ถึงตอนนี้ฉันก็รู้สึกโง่เง่าหนักกว่าเดิมที่ตัดสินใจออกมากับไอ้บ้านี่ที่วุ่นแต่จะลวนลามกันท่าเดียวสองชั่วโมงต่อมา รถคันหรูของเชนจอดสนิทลงที่หน้าหอ แม้จะพยายามทำตัวดี ๆ แล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้อีกเหมือนเคยที่ฉันเป็นคนเก็บอาการไม่เก่ง พอถึงปุ๊บฉันก็แทบจะกระโดดลงจากรถทันที ขณะเดียวกันคนม
CLOSE FRIEND CHAPTER 25ฉันช้อนสายตาขึ้นมองโดยที่ยังคงไม่หยุดสะอึกสะอื้น…รามเม้มปากกลั้นยิ้มแล้วดึงฉันให้เดินออกจากห้องน้ำไปด้วยกัน แม้จะยังงุนงงแต่ก็ต้องเดินตามมันออกมา ร่างสูงผละไปที่โต๊ะทำงานแล้วฉวยเอาถุงกระดาษมายื่นให้ “อะไร?” ฉันกลืนก้อนสะอื้นสุดท้ายลงคอ จ้องถุงจิวเวลรี่แบรนด์ดังท
แต่ละเรื่องที่มันทำ ตัวมันคงโง่ไม่รู้ว่าใจฉันที่สงบนิ่งอยู่ในเฟรนด์โซนมาได้ร่วมสี่ปีตอนนี้กำลังเตลิดไปไกลหนักขึ้นทุกวัน แทบจะคอนโทรลอะไรไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ แค่ตอนนี้นั่งมองพวกมันเล่นบาสกันท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาว ๆ สายตาฉันยังโฟกัสแค่มัน…ทั้งเรือนร่างสูงโปร่งกำยำแข็งแรง ทั้งใบหน้าหล่อจัดที่กำลัง
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ