ร่างบางสวมบิกินีไว้แล้วที่ด้านใน เศษผ้าสีดำเล็กจิ๋วทั้งบนทั้งล่างตัดกับผิวขาวเนียนของมัน ยิ่งมองก็ยิ่งคิดเตลิดไปไกล ทั้งนม ทั้งก้น เนื้อเน้น ๆ เต็มไม้เต็มมือไปหมด แค่คิดว่าคนอื่นจะเห็นมันในสภาพนี้ผมก็เริ่มหงุดหงิด “ใส่เสื้อหน่อยไหม?” ไม่รู้อีกว่าทำไมจะต้องไปยุ่งวุ่นวายกับร่างกายมันด้วย ร
CLOSE FRIEND CHAPTER 17รามแกล้งกันแรงเกินไปแล้ว… และฉันก็คุมตัวเองไม่อยู่ที่ไปจูบตอบมันแบบนั้นอีกแล้ว! ให้ตาย! ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าฉันมองหน้ามันไม่ได้เลย สถานการณ์ระหว่างเรากลับมากระอักกระอ่วนเหมือนครั้งก่อนนู้นไม่มีผิด แต่รอบนี้คนหน้าด้านยังคงทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ม
ตกดึก เราแยกย้ายกันเข้านอนหลังจากกินเบียร์กันจนเต็มคราบหมดไปสามลัง ฉันก็เมาเหมือนเดิมนั่นแหละ ถ้าไม่เมาก็คงไม่ใช่อีพริกหรอก และรามก็เป็นคนแบกฉันมานอนเหมือนเดิม เรื่องแปลก ๆ ระหว่างเราสองคนไม่มีใครรู้เพราะฉันไม่พูด รามเองก็ไม่ได้ทำตัวผิดปกติไปจากที่เคย จะมีก็แค่สายตาของมันที่ดูแปลกไปตั้งแ
CLOSE FRIEND CHAPTER 18RAM TALKS ผมคงบ้าไปแล้วที่กำลังคิดจะกินเพื่อนตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคย แต่พอแค่ได้คิดมันก็เสือกหยุดคิดไม่ได้ ยิ่งระยะหลังได้ใกล้กันเกินพอดี หัวสมองก็เหมือนสั่งการอะไรไม่ค่อยจะฟัง คนเมาถูกผมกอดรัดเอาไว้ นิ้วผมยังคงขยับแทงผ่านความคับแน่น ดวงหน้
“ระ… ราม” “อืม… เก่งมาก” “อึก! กูเสียว” พริกร่ำร้องเสียงสั่น แต่ถึงงั้นก็ควบเอวไม่หยุด…ผมได้แต่เลียริมฝีปากจ้องมองโดยไม่สามารถละสายตา ยิ่งได้เห็นหุ่นเอ็กซ์ ๆ เต้าโต ๆ สะบัดขึ้นลง ประกอบกับจังหวะการร่อน ใจผมก็ยิ่งเตลิดลอยไปไกลไม่คิด… ว่าเพื่อนมันจะฮอตเรื่องบนเตีย
CLOSE FRIEND CHAPTER 19 วันต่อมา ฉันตื่นมาด้วยความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งเชิงกราน ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นผ่านไปทั่วทั้งร่าง เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำจนต้องดึงผ้าห่มขึ้นชิดคอ ร่างกายเปลือยเปล่าสั่นเล็กน้อยตอนนี้คนข้าง ๆ ยังไม่ตื่น… รามนอนกอดฉันนิ่ง เรือนผมสีดำยุ่งเหยิงไม่เป็นทร
“ปะ… ไปยัง?” ฉันร้องถามขึ้น เดินเข้าหาไอ้ยักษ์ที่ดูปกติสุขที่สุดแม้มันจะหัวร้อนอยู่ก็ตามคนอื่นหันมองหน้ากันเองแล้วออกเดินนำโดยไม่มีใครพูดอะไร ฉันเลยคล้องแขนไอ้ยักษ์เดินรั้งท้ายขบวนเพราะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่แปลกไป ทั้งรามที่ไม่รู้หงุดหงิดอะไร ทั้งเจินที่บังเอิญเห็นคราบเลือดบนที่นอน กระทั่งครามเองว
CLOSE FRIEND CHAPTER 20หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็เปลี่ยนมาใส่บิกินีอีกครั้ง ว่าจะไปนอนรับลมที่ชายหาดสักหน่อย แต่รอบนี้ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวายเรื่องชุดอีกแล้ว ตอนเดินออกมาก็เห็นหลังไว ๆ ของรามกับน้องเหมยที่น่าจะเพิ่งมาถึงเดินเข้าห้องพักไป ถึงจะรู้สึกเจ็บแปลบในใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี…ในเมื่อเรา… ไม่ไ
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ