Episode 43 สองชั่วโมงต่อมา เพราะรถติดหนักมากทำให้ผมเพิ่งกลับมาถึงบ้านไอ้พริกเอาตอนนี้ และดูเหมือนที่ด้านในจะมีการชุมนุมอะไรกันอยู่ อีกทั้งนอกตัวบ้านยังมีกระเป๋าเดินทางของใครหลายคนกองรวม ๆ กัน แค่ผมเดินเข้าไปที่ด้านในก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้เห็นเพื่อนทุกคนกำลังนั่งก
คู่สนทนาบิดยิ้มขบขัน เพราะมันเองก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมกำลังอยากคุยกับมันเรื่องอะไร…แต่ตอนที่มันผละจะเดินไปขึ้นรถผมก็คว้าไหล่ไว้อีกครั้ง พยายามอย่างหนักที่จะไม่เขินอาย… “แล้วน้อง… ถามถึงกูบ้างไหม?” “…” ทว่าคนฟังกลับเงียบเสียงลง รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าดูจะหม่นหมอ
Episode 44ซอล เพราะกลับมาอยู่บ้าน ฉันเลยตื่นเช้าเป็นปกติ ด้วยเสียงจากทั้งนาฬิกาปลุกที่ตั้งเอาไว้ และเสียงจากไก่ขันที่ได้ยินมาจากด้านหลังบ้านในทุกวัน แม้จะกลับมาบ้านได้วันที่สองแล้วแต่ความรู้สึกหม่นหมองหนักก็ยังคงกัดกินจิตใจจนแทบไม่อยากขยับตัวลุกไปทำอะไร ตื่นได้สักพักแล้วฉั
“ซอล” “…” “เฮียอาจจะดูเหมือนคนฉลาด” “…” ฉันมองค้อน คนทำเป็นเล่นถึงได้ยกมือยอมแพ้เอ่ยต่อ “เฮียก็คนคิดเยอะคนนึงแค่นั้น แถมหนูก็ถามกันโต้ง ๆ ไม่คิดจะให้เตรียมตัว…” “หนูไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จำเป็นต้องเตรียมตัวอะไรเลยค่ะ” “เฮียคิดถึง
Episode 45 วันต่อมา ตอนนี้เราทุกคนพากันออกมาเที่ยวงานเทศกาลโดยฝากหนูยิ้มให้แม่น้อยกับป๋าซึ่งชอบเด็ก ๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้วได้เลี้ยงอยู่ที่บ้าน แน่นอนว่าคนรักเด็กอย่างแม่น้อยยินดีที่จะดูแลให้ โดยบอกให้เราทั้งหมดเที่ยวกันได้แบบไม่ต้องกังวล งานเทศกาลของตำบลเราจัดขึ้นทุกปี ห
แม้ฉันจะไม่ได้เป็นเมียใคร แต่ก็มีคนพยายามทำนู่นทำนี่ให้ไม่ต่างจากคู่อื่น ที่ต่างคือฉันไม่คิดที่จะรับของมาจากคนที่ว่าแม้แต่ชิ้น จนได้เห็นร่างสูงของเฮียยักษ์ต้องหอบหิ้วเอาของที่ตัวเองเล่นเกมได้ไว้คนเดียว จนเพื่อนต้องพากันส่งสายตาให้กำลังใจ ไม่มีใครคิดถือสาหาความกับตัวฉันที่ก็แสดงออกชัดเจนตั้งแต่พวกเขา
Episode 46 สองชั่วโมงต่อมา ตั้งแต่เมื่อวานแม่น้อยต้องจัดที่นอนอีกครั้งให้พวกเฮียนอนรวมกันในห้องนอนแขก ส่วนพวกเจ๊และหนูยิ้มมานอนรวมที่ห้องของฉันหลังจากทุกคนอาบน้ำกันเรียบร้อยก็พากันนั่งเมาท์มอยตามประสาสาว ๆ โชคดีที่ไม่มีใครพยายามจะหยิบยกประเด็นความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคนบางคนขึ้
“ไปไหนมาซอล?” เจ๊พริกขยับลุกขึ้นยืนทำทีเหมือนจะออกไปด้านนอก “เจ๊จะไปไหนคะ?” “ไปเข้าห้องน้ำ พาไปหน่อยสิ เจ๊กลัว” “เดี๋ยวหนูไปเป็นเพื่อนค่ะ” แล้วเราก็พากันเดินออกมาที่ด้านนอกอีกครั้ง อันที่จริงห้องน้ำบนชั้นสองก็มี และมันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นแค่เปิดไฟก็สว
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ