เฮียยักษ์เดินกลับมาพร้อมน้ำหนึ่งขวด หลุบสายตาลงมองฉันด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ จนเจ๊ต้องเงยหน้าขึ้นถามอาการคนเป็นเพื่อน “เป็นไร?” “ไปเล่นโฟมกันอีกสักรอบดิ ไอ้พวกนั้นยังไม่มาเลย” เฮียย่อตัวนั่งลง เลื่อนสายตามองตัวฉันที่ตอนนี้ฟองโฟมสีขาวเริ่มหดหายไปจนเกือบหมด “มึงจะเล่นทุกห้
Episode 38 ตอนดึก หลังจากเล่นน้ำกันจนแต่ละคนแยกย้ายกันไปนอนสลบหมดแรง และหลังจากมื้ออาหารเย็นผ่านพ้นไป ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเวลาห้าทุ่มกว่า ในห้องปิดไฟเงียบเชียบบ่งบอกว่าเฮียไม่อยู่ น่าจะไปรวมตัวกันที่ห้องของใครสักคนตามที่มีการนัดแนะไว้ พอเดินมาที่ห้องเจ๊พริกกลับเจอเจ
คิดว่า อาจเป็นฉันเองที่เป็นตัวแปรมาตั้งแต่ต้น ไม่ใช่พี่จี้อย่างที่เคยคิดเอาเอง…ไม่มีเวลาให้มองตานานเกินไปนักในสถานการณ์แบบนี้ ฉันจำเป็นที่จะต้องรีบเอ่ยบอกในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งคิดได้เมื่อวินาทีก่อนให้เฮียได้ฟัง แม้จะพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น แต่มันก็ช่างยากเย็น“ไม่เป็นไรนะคะ”“ซอล”“ไม่เป็นไรเลยค่ะถ้
เรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน…“หนูคงไปยุ่งหรือวุ่นวายเรื่องของพี่จี้มากไม่ได้ เพราะยังไงพี่จี้ก็เป็นเพื่อนของเฮีย แต่กับเรื่องนี้หนูพูดได้ใช่ไหม?”“ซอล”“หนูคิดว่าประเด็นมันไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นตัวเฮียต่างหาก…”น้ำเสียงติดขัดจนน่าตกใจของฉันกับการต้องพยายามยกแขนขึ้นปาดน้ำตาเป็นภาพที่อีกฝ่ายคงไม่คิดว่
Episode 39 หนึ่งชั่วโมงต่อมา ผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้ว ที่ฉันต้องรบกวนขอย้ายมานอนกับเจ๊พริก โดยเฮียรามซึ่งหลับไปแล้วต้องตื่นขึ้นแบบงุนงง และโดนเมียไล่ให้ไปนอนกับเฮียยักษ์แทนแม้จะมีความเกรงใจแต่นาทีนี้การมาอยู่กับเจ๊คงดีกว่าต้องทนอยู่กับคนบางคน อีกทั้งตัวโรงแรมตั้งอยู่ต่างจังหวัดจะใ
“อือ เฮียก็ดี” ฉันหัวเราะเสียงแปร่ง ยิ้มทั้งน้ำตาเป็นยังไงได้รู้ซึ้งเอาก็วันนี้ “แล้วคืนนี้มันเกิดอะไร? หรือเป็นเพราะเรื่องจี้?”การตั้งข้อสันนิษฐานยังดำเนินต่อ ทำให้รู้ได้ว่าเจ๊พริกไม่ได้รับรู้แค่เรื่องระหว่างฉันกับเฮียยักษ์ เจ๊รู้ไปถึงเรื่องระหว่างเฮียกับพี่จี้ด้วย และหากคิดดี ๆ ก็ไม่น
“เจอกันที่บ้าน ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวรถติด” “อืม เจอกัน” แม้จะยังมีความข้องใจ แต่ทุกคนก็พากันเดินห่างออกไปทางรถใครรถมัน ส่วนฉันก็เดินตามเจ๊พริกไปขึ้นรถเช่นเดียวกัน ระหว่างที่กำลังยกเอากระเป๋าขึ้นเก็บที่ท้ายรถนั่นเอง ทันทีที่กระโปรงท้ายปิดปุ๊บใครคนหนึ่งก็มาหยุดยืนที่ข
หลายชั่วโมงต่อมา เรากลับมาถึงบ้านเจ๊พริกกันแล้ว และทุกคนก็พากันไปรวมตัวกันที่บ้านหลังข้าง ๆ กันหมด เดาได้ไม่ยากว่ากำลังตั้งโต๊ะถกประเด็นเรื่องอะไร…ส่วนฉัน… ถือโอกาสนี้แอบเก็บข้าวเก็บของโดยไม่ให้ใครรู้… แม้ความรู้สึกหน่วงหนักที่ข้างในจะทำเอาใจปวดแปลบในหลายจังหวะ แต่เพราะไม่อย
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ