Episode 15 ตอนเย็น ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าทุกคนบ้าพลังกันอย่างกับอะไรดี แม้แต่เจ๊พริกกับเจ๊อ้ายที่อาเจียนแทบจะตลอดทั้งวันแต่ก็หาได้ยอมแพ้ไม่ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเก็บแต้มให้ครบมันทุกเครื่องเล่น ยิ่งถ้าเครื่องเล่นไหนสนุกหรือชวนคลื่นเหียนหนักกว่าชนิดอื่น พวกเฮียก็จะพากันวนขึ้นรอบใหม่
แม้จะไม่คุ้นเคยกับการจัดปาร์ตี้อะไรแบบที่เพื่อน ๆ ของเฮียทำกันเป็นประจำอย่างที่เคยได้ฟังตามคำบอกเล่า แม้อาจเป็นคนเดียวที่ไม่เข้าพวกเพราะคนอื่นรู้จักกันมานมนาน แต่ฉันไม่ใช่คนประเภทที่จะทำให้ใครลำบากใจหากปฏิเสธการเข้าร่วมสังสรรค์อาจทำให้คนอื่นรู้สึกกร่อยได้ อีกทั้งบรรดาเพื่อนสนิทของเฮียก็ใจดีกับคนนอก
Episode 16 หนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันไม่เมาเพราะต้องการจะนั่งคุยเป็นเพื่อนเจ๊พริกที่ดูจะชินชากับสภาพเพื่อนแต่ละคนไม่มากก็น้อย แต่คุยไปคุยมาก็ดูมีคนอยากจะคุยด้วยแทบตลอดเวลา… เฮียยักษ์เอาแต่เขย่ามือเรียกให้หันมองหลายต่อหลายครั้ง จนเจ๊เห็นเข้ากับอากัปกิริยาของเพื่อนก็พานปั้น
แม้อยู่ท่ามกลางคนมากมาย ฉันกับเฮียคุยกันแค่สองคน…แต่เพราะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศเงียบเชียบแปลก ๆ เสียงหัวเราะของคนอื่นเบาลงตอนไหนไม่อาจทราบได้ ทำให้ต้องเหลียวชำเลืองมองไปยังกลุ่มเพื่อนของเขา เฮียเองก็คงรู้สึกถึงได้เลื่อนสายตาขึ้นมองยังทิศทางเดียวกันพบว่าทุกคนกำลังถือเหล้าคนละแก้ว สายตาชนิดหนึ่งจ้องจั
นัยน์ตาคมทอดมองหลานตัวน้อยหลับสนิทด้วยท่าตะแคงข้างนอนห่อตัวในผ้าห่มขนเป็ดผืนหนา เฮียมองหลานด้วยสายตาเอ็นดู ส่วนฉันเองมองเขาต่ออีกทอดหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงละสายตาแทบไม่ได้เลย กระทั่งเจ้าตัวหันมองกันถึงได้รีบดึงสายตากลับมา และตั้งท่าเป็นฝ่ายชวนคุย “เฮียว่าหนูยิ้มหน้าเหมือนใครเหรอค
Episode 17พูดจบ…คนตรงหน้าก็ประทับบดเบียดริมฝีปากเข้าใส่อย่างร้อนแรงจนฉันเงยหน้าตั้งรับแทบไม่ทัน แม้จะพยายามเดินถอยหลังหนี ทว่าเดินได้ไม่กี่ก้าวแผ่นหลังก็ชนเข้ากับผนังเย็นเยียบของห้องเสียงลมหายใจกรุ่นไอร้อนประชิดอยู่เหนือปลายจมูก รสชาติขมฝาดจากปลายลิ้นอีกฝ่ายสอดแทรกสู่โพรงปากอย่างรุกเร้ารุนแรงจนฉ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งคะ” ฉันหัวเราะขึ้นได้ในจังหวะนี้ เจ๊เองก็ขำเสียงดัง“หลายปีแล้วที่มันไม่มีแฟน ไม่เห็นจริงจังกับใคร แถมเป็นคนขี้เหงาหนักมาก เอะอะก็ต้องมาหาเพื่อน ตีสามตีสี่มากดกริ่งเรียกก็ยังมี”ฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้ม เพราะจากนิสัยเฮียก็เป็นแบบนั้นจริง“ทุกคนถึงได้อยากให้มันรีบ ๆ มีแฟน จะได้ไม่เหงา”
Episode 18 จมูกคมคลอเคลียเข้าหาร่องที่ว่า พร้อมกันมือที่ด้านหลังก็รั้งสะโพกเข้าใกล้อีกระดับจนส่วนหน้าเบียดประชิดติดกับทั้งริมฝีปากและปลายจมูก ความชื้นเปียกยังคงถูกละเลงเลียต่อไปจนฉันเองเป็นฝ่ายเลื่อนมือขึ้นกอบกุมเรือนผมของเขา คนตรงหน้าไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมองทว่ากำลังหลับตาทำราว
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ