ILANG araw na akong nakatatanggap ng mga bulaklak mula kay Lance. Madalas may kasama itong mga chocolates at stuffed toys.
Tulad ngayong umaga, isa na namang bouquet ng mga pulang rosas ang aking natanggap.
Sinabihan ko na siyang hindi kailangang araw-araw bigyan niya ako ng ganito. Masaya na ako sa simpleng effort na ipinapakita niya.Inilagay ko ang mga bulaklak sa bakanteng vase at dinala sa kwarto. Nahagip naman ng aking mata ang maliit na paso na inilagay ko malapit sa bintana para maarawan.
Ito ang bulaklak na binigay ni
NAGISING ako at napansing hindi pamilyar ang kamang aking hinihigaan.Parang mas lumaki at iba ang amoy ng mga bedsheets at unan. Dahan-dahan akong nagdilat ng mata kahit pa hinihila ako ng antok.Nagulat ako dahil iba na ang kulay ng dingding. Kombinasyon na ito ng itim at puti.Saka ko lamang naalala ang lahat. Mula sa bagyo at ang mga damdaming pinakawalan namin ni Lance.Bahagya akong napangiti dahil wala akong nararamdamang pagsisisi sa mga nangyari.Ilang beses ding naulit ang pag-iisa namin ng katawan bago tuluyang naidlip.
ANO ang dapat kong isagot tungkol sa pag-alok niya ng kasal? Nakapagtataka lang dahil naisip pa niya ang tungkol dito samantalang kaninang madaling araw ay isinusumpa niya kaming mga babae.Nanatiling tikom ang aking bibig at nakabibinging katahimikan ang namagitan sa'min. Pero malinaw sa aking pandinig ang malakas na kabog ng dibdib."Hey, don't over think about it," mahina niyang sabi. "I'm sorry if nabigla kita," hinging paumanhin niya.Parang nadulas lang ang kanyang dila at hindi sinasadyang mabanggit 'yon."Let me explain, Sab," kabadong saad niya. "We are in a relationship. Ayokong ikaw ang maipit sa sitw
WALA akong pakialam kung saan dalhin ng aking mga paa. Gusto ko lang lumayo dahil sa nangyari kanina.Parang pinapalabas ni Lance na ako ang may kasalanan. Kahit ilang beses ko pang habaan ang pasensiya, umaabot pa rin sa puntong napipigtas ito.Ang masakit ay hindi niya ako maintindihan. Ang hitsura niya kanina'y sobrang nabigo. Hindi habang-buhay kaya kong titiisin ang lahat ng mga masasakit na salita. Masama bang minsan ipagtanggol ko naman ang sarili? Wala ba akong karapatang magalit o magreklamo?Nakarating na ako sa taniman ng pinya. Medyo malayo na pala ang narating ko. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad at wal
ANG sasakyang nasa tapat ng bahay kagabi ang unang pumasok sa aking isip paggising.Dinungaw ko ito dahil baka nasa labas pa rin hanggang ngayon pero nakaramdam ako ng pagkabigo nang hindi na ito nakita.Hanggang ngayon, umaasa pa rin akong nag-aalala si Lance sa akin. Na maisip niya na kasalanan ni Brenna kaya nasagot at nagawa ko iyon.Nagpapakulo ako ng tubig ng dumating si Cindy para magdala ng agahan.Kahit sa pag-uusap namin ay halatang iniiwasan niyang mabanggit ang lalaki."Bago ko pala makalimutan, dinala ko na rito ang wallet at cellphone mo." Inilapag niya ang mga iyon sa aking harapan.
MAHIHINANG PAGTAPIK sa balikat ang nagpagising sa akin mula sa mahimbing na pagtulog.Saka ko naalala ang huling ginawa. Sumakay ako ng bus na hindi alam kong saan papunta. Hindi ko na rin mabilang kung ilang oras na kaming nasa biyahe dahil bukang-liwayway na at may liwanag ng sumisilip sa makakapal na ulap."Saan po kayo bababa, Ma'am?" tanong ng kundoktor."Saan nga po pala ang biyahe ninyo, Sir?" nahihiyang tanong ko pabalik. Tinapunan niya ako ng makahulugang tingin na may kasamang inis.
Mag-iisang buwan na akong nananatili rito sa Santa Elena. Paborito kong tanawin ang pagsikat at paglubog ng araw. Nasa tabing-dagat ako habang hinihintay ang mga sandaling 'yon.May mga pagkakataong marami ang tao sa tourist inn ni Lola, mabuti na lang at nandiyan si Jena, ang anak ng kapitbahay namin na siyang tumutulong sa akin sa paglilinis ng mga kwarto sa inn. Kaya walang ibang ginagawa si Lola kung hindi ang umupo sa kanyang silyang tumba-tumba. Ako na rin ang madalas na nagbabantay ng kanyang maliit na tindahan at gumagawa ng mga gawaing bahay."Ate, tayo na lang daw ang magpunta sa sentro para mamalengke at mag-gr
PUPUNGAS-PUNGAS akong bumangon ng kama saka dinungaw ang bakuran. Kinabahan ako dahil baka may pulis nang naghahanap sa akin. Nakahinga ng maluwang nang walang kahit isang sasakyang makikita sa labas.Saka ko sinulyapan ang dalampasigan. Kumikinang ang tubig-dagat dahil sa sikat ng araw. Tila nag-aanyayang masarap magtampisaw doon.Napagpasyahan kong pumunta roon. Gusto kong basain ang mga paa habang nagpapalipas ng oras.Naagaw ang aki
"YOU'RE FIVE WEEKS pregnant, Mommy," nakangiting sabi ng babaeng doctor habang dahan-dahang ginagalaw ang aparatong nakapatong sa aking tiyan. Nararamdaman ko pa ang lamig ng gel na nilagay niya.Nakahiga ako sa kama dito sa kanyang clinic para sa pinaka-unang ultrasound.Noong una'y itim lang na may mga kaunting puti na mistulang ilaw ang makikita sa monitor pero hindi nagtagal tinigil ng doktora ang aparato sa bandang puson."Ito ang baby mo, Mommy." Turo niya sa kulay puti na nasa gitna ng monitor.Hindi ko magawang gumalaw
MALAMIG ang simoy ng hanging tumatama sa aking mukha. Katatapos lang naming kumain ng tanghalian at nagpasya akong manatili muna rito sa veranda para pagmasdan ang malawak na lupain na maaabot ng aking paningin.Mula sa kulay berdeng mga tanim hanggang sa mga kulay gintong palayan.Naramdaman ko ang dalawang brasong pumulupot sa baywang kasunod ang dalawang palad na namahinga sa aking tiyan. Sa paraan ng kanyang pagkakahawak at ang pagdampi ng kanyang balat sa akin, alam kong si Sab ito.Nakahilig ang kanyang pisngi sa aking likod."Hindi ka ba matutulog?" tanong niya sa akin. Nakasanayan na rin naming matulog p
Maya't maya kong tinatapunan ng tingin si Sab na mahimbing na natutulog habang bumabiyahe kami pauwi ng San Jose.Nalungkot siya nang iniwan si Lola Guada pero kailangan na naming harapin ang buhay at mga tao sa San Jose.Nangako naman si Jena na sasamahan at aalagaan ang matanda kaya nabawasan ang pangamba ni Sab.Hinayaan ko na muna siyang matulog. Titiisin ko na lang ang pagkabagot habang nagmamaneho. Siguro'y napagod din siya sa ginawa namin kaninang madaling araw. Mga maiinit na sandaling pinagsaluhan namin, pambawi sa mga araw na hindi namin kapiling ang isa't isa.
HININTAY ko kung kailan siya matatapos sa pag-iyak. Sana sa simpleng haplos ko'y maramdaman niyang importante siya sa akin, silang dalawa ng anak ko."Akala ko tuluyan mo na akong iniwan," saad niya sa pagitan ng mga hikbi."Baby, hindi ko gagawin iyon. Mahal kita at hindi kita kayang tiisin. Mas malaki ang pagmamahal ko sa 'yo kaysa sa galit at tampo." At hinalikan ko ang tuktok ng kanyang ulo.I missed her so much. Ang tagal kong hinanap ang kanyang init at mga yakap.
PARA akong masisiraan ng bait nang malaman mula kay Cindy na wala si Sab sa bahay nila.Napahawak ako sa sintido dahil hindi ko alam ang gagawin. Tinawagan ko kaagad ang mga pulis para mahanap siya.Pero ayokong maghintay ng bukas o sa susunod na linggo kaya tinawagan ko ang kakilalang private investigator upangtumulong na sa paghahanap."Parang-awa mo na Cindy, sabihin mo na sa akin kung nasaan si Sab." Maiiyak na ako dahil hindi ko na alam ang gagawin."Sir, kung alam ko lang kung nasaan siya ay sinabi ko na po sa inyo kaagad. Sa tingin niyo po ba kayo lan
KAGAYA ng bagyo sa labas, bumubugso ang aking damdamin para sa kanya.Katatapos lamang ng pag-uusap namin ni Rafael nang mawala ang kuryente kaya lumabas na ako para puntahan siya sa kanyang kwarto.Nagkasalubong kami at bumigay na ang pagpipigil ko.Ako ang unang lalaki sa kanyang buhay at walang mapagsidlan ang aking kasiyahan. Pinagkatiwalaan niya ako kaya ibinigay niya ang sarili sa akin at iyon ang hinding-hindi ko sasayangin.Gustong-gusto ko ng sabihin na mahal na mahal ko siya pero ayoko ring isipin niya na kaya ko lang sinabi iyon dahil sa katawan niya at dahil may nangyari sa amin. Ayokong isipin niya na iyon lang ang habol ko.
DAHIL na rin sa pakiusap ng mga kapatid niya, pumayag na rin si Sab na isama sila sa mga naka-avail ng scholarship. Bago papuntahin sa ibang bansa ang mga bata, sinigurado ko muna ang pasilidad at seguridad ng eskwelahang lilipatan nila. Tinawagan ko ang kakilalang madre na naka-base sa eskwelahang nasa Italy at maganda ang in-offer nila.Para sa akin, hindi pagpapanggap ang lahat ng ito. Ginagawa ko lamang iyong rason dahil ayokong mag-iba ang tingin niya sa akin. Ayokong isipin niya na binibili ko siya.Pinipigilan kong mayakap o mahalikan siya dahil malaki ang respeto ko para sa kanya.Siya lang ang nagpapakaba sa akin ng ganito. Siya lang ang babaeng mailap sa akin a
Sobrang tahimik na ng paligid at kahit ang mga yapak ko'y dinig na dinig sa buong bahay.Parang nagising ako sa isang mahimbing na pagtulog nang mapansin ang tinatahak ko'y papunta sa kwarto ni Sab. Bago pa ako matuksong kumatok kanyang pintuan, dali-dali akong humakbang patalikod at lumayo. Gusto kong batukan ang sarili sa katahangang ginawa. Paano kung kumatok nga ako at lumabas siya? Ano ang magiging rason ko kung bakit inistorbo ko siya ng ganoong oras?Tinuloy ko ang balak na kausapin si Gov kinabukasan.Paglabas ko pa lang ng aking sasakyan, pinagtitinginan na ako ng mga tao, empleyado man o hindi."Good morning, Sir. What can I do for you?" pagpapa-cut
MADILIM pa pero nakapagbihis na ako at nakasampa na sa kabayo. Ini-abot sa akin ni Owen ang shot gun na madalas ginagamit sa pangangaso. Ito ang madalas na libangan namin ni Raf, lalo na kapag umuuwi kami sa bahay ni Tita Ade sa Colorado.Pero ngayong umaga iba ang babarilin ko kapag nagkamali siyang magpakita sa palaisdaan.Maambon ang paligid pero kita ang pal
"Since I was a kid. But I'm improving now, iyon ang sabi niya. Kaya dalawang beses na lang kaming nagkikita sa isang buwan," paliwanag ko."Bakit hindi mo sinabi sa akin?!" Tuluyan ng tumaas ang kanyang boses."Bakit pa? It's not important. Wala namang kinalaman sa relasyon natin ang pagpunta ko sa kanya." Sinubukan kong habaan ang pasensiya."Mayroon! Kasi hindi mo sinabi sa akin na baliw ka!""Baliw? I