Chapter 101 "Alam mo, Mahal, kahit may edad na tayo, nais kong maranasan ang ganitong pakiramdam!" bigkas ko, habang nakatingin sa mga alon na humahampas sa pampang. “Pero mas masaya sana kung kasama natin ang ating mga anak,” dagdag kong sabi, naramdaman ang kaunting lungkot sa aking puso. Dixon ay tumingin sa akin, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-unawa. “Tama ka, Anne. Ang mga alaala ay mas magiging kumpleto kapag kasama sila. Pero alam mo, may mga pagkakataon talagang kailangan nating magpahinga at maging tayo, para sa ating sarili at sa kanila.” “Oo, pero minsan, naiisip ko pa rin kung ano ang ginagawa nila ngayon,” sagot ko, habang naiisip ang mga anak namin. Si Stanley at Sitti, abala sa kanilang pag-aaral sa ibang bansa, tiyak na maraming bagong karanasan at kaibigan. “Alam mo, sa tingin ko, masaya sila. Sila ay lumalaki na at natututo ng mga bagong bagay. Nais ko ring marinig ang kanilang mga kwento pagbalik nila,” sabi ni Dixon, nagngingitngit ang kanyang ngiti. “K
Chapter 102 Dixon POV Habang nakaupo kami sa balcony ng cottage, napansin ko ang mga bituin na tila kumikislap sa madilim na kalangitan. Ang mga ito ay parang mga pangarap na bumababa mula sa langit, bawat isa ay may kwento at pag-asa. "Anne, hindi ko maisip na makakarating tayo sa puntong ito," sabi ko, habang pinagmamasdan siya. "Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan natin, nandito pa rin tayo—mas masaya at mas matatag." “Talaga, Mahal. Ang bawat sandali ay mahalaga, at gusto kong ipagpatuloy ang lahat ng ito,” sagot niya, ang kanyang mga mata ay tila nagliliwanag sa damdamin. “Ang araw na ito ay puno ng mga alaala na dapat nating ipasa sa ating mga anak,” sabi ko, pinapanatili ang kanyang mga kamay sa aking mga palad. “Sana ay maipakita natin sa kanila ang kahalagahan ng bawat karanasan.” Nang tumingin ako sa kanyang mga mata, batid kong ang aming pagsasama ay hindi lamang tungkol sa kami; ito ay tungkol sa mga susunod na henerasyon. “Sa bawat hakbang natin, gusto kong ip
Chapter 103 Habang patuloy kaming nagsusulat sa aming journal, tila bumabalik ang mga alaala ng mga nakaraang taon. Ang bawat pahina ay nagiging mas makulay, puno ng mga kwento ng aming paglalakbay, mga ngiti, at mga aral na natutunan. “Dixon, naiisip ko lang, paano kung gumawa tayo ng mga tema para sa bawat taon?” tanong ni Anne habang kami ay umupo sa balcony sa umaga. “Magandang ideya! Isang tema na makakapagbigay-diin sa mga bagay na nais nating matutunan at maranasan,” sagot ko, napaka-excited sa kanyang mungkahi. “Puwede nating tawagin itong ‘Annual Family Adventures’. Sa bawat taon, may mga tiyak na layunin tayo,” sabi niya. “Puwede nating simulan sa pag-explore ng kultura ng iba’t ibang bansa, pagkatapos ay subukan ang mga lokal na pagkain, at higit sa lahat, makipag-ugnayan sa mga tao. Gusto kong makilala ang kanilang mga kwento,” sabi ko. “Perfect! Tapos, puwede nating isama ang mga sports o adventure activities na puwede ring ipasa sa mga bata,” dagdag ni Anne,
Chapter 104 Amara POV Mula nang naipasa ni Dad ang kanyang posisyon sa akin, agad akong nagbigay-pansin sa mga tungkulin at responsibilidad na kaakibat nito. Para sa akin, hindi lang ito isang titulo; ito ay isang pagkakataon upang ipakita ang aking kakayahan at ipagpatuloy ang magandang pamana ng aming pamilya. Sa kabila ng mga hamon, nagpasya akong maging mas proaktibo sa mga desisyon sa kumpanya. Masaya akong malaman na nasa bakasyon sina Mommy at Dad. Nakita ko itong pagkakataon para makapag-focus at makapagplano nang mas maayos. Habang abala ako sa mga meetings at discussions, naiisip ko ang kanilang mga alaala sa bawat pasya ko. Ang mga natutunan ko mula kay Dad, ang kanyang matiyagang gabay at mga kwento ng kanilang mga pakikibaka sa negosyo, ay patuloy na nagbibigay-inspirasyon sa akin. “Amara, kailangan nating pag-usapan ang mga bagong proyekto,” sabi ng aking assistant na si Maya, habang ipinapakita ang mga proposal sa kanyang laptop. “Oo, Maya. Kailangan nating
Chapter 105 Kinabukasan, araw ng Sabado, at sabik na sabik ako sa pag-uwi nina Mom at Dad mula sa kanilang bakasyon. Ang mga araw na wala sila ay puno ng trabaho, ngunit ang tuwa at inspirasyon na dala nila ay hindi ko maikakaila. Kaya’t nagdesisyon akong maghanda ng isang salo-salo bilang sorpresa para sa kanilang pag-uwi. “Maya, kailangan nating maging handa para sa salo-salo! Mag-order tayo ng mga paborito ni Mom at Dad,” sabi ko habang nag-aayos ng mga detalye. “Anong mga pagkain ang gusto mong ipagsama?” tanong niya. “Dapat nandiyan ang kanilang mga paboritong ulam—adobo, sinigang, at siyempre, ang leche flan! Huwag nating kalimutan ang mga dessert,” sagot ko, puno ng saya. Habang abala kami sa paghahanda, nagtatakip ng mga bulaklak sa paligid ng dining area, naisip ko kung gaano ko sila namiss. Nais kong iparamdam sa kanila ang aming pagmamahal at suporta. “Amara, ano ang gusto mong isama sa décor?” tanong ni Maya habang nag-aayos ng mga mesa. “Mga litrato natin ka
Chapter 106 Stanley POV Mula nang nag-video call kami ng aming mga magulang, puno ng saya at excitement ang aming puso. Nais naming surpresahin sila sa aming pagbabalik sa Pilipinas. Ang mga alaala ng mga pamilya namin ay nagbibigay ng inspirasyon sa amin, at ang mga plano namin ay unti-unting bumubuo. “Stanley, excited na ako! Kailangan nating maging maayos ang lahat,” sabi ni Sitti habang nag-aayos ng aming mga kagamitan sa suitcase. “Oo, dapat tayong maging tahimik tungkol dito. Gusto kong makita ang kanilang mga mukha kapag nakita nila tayo,” tugon ko, punung-puno ng kagalakan. Habang nag-iimpake, naisip ko ang mga bagay na nais naming ipahayag sa aming mga magulang. Matagal na rin kaming wala sa Pilipinas, at ang pagkakataong ito ay tila isang regalo. Ang mga pagmamahal at alaala mula sa mga nakaraang taon ay muling bumabalik sa akin. “Anong mga pasalubong ang gusto mong dalhin?” tanong ni Sitti habang naglalagay ng mga damit. “Baka magdala tayo ng mga sweets at del
Chapter 107 Sitti POV Mula nang magdesisyon kaming umuwi, ang puso ko ay puno ng excitement. Hindi ko maikakaila ang ligaya na dala ng muling pagkikita sa aming pamilya. Habang ako’y natutulog, naisip ko ang mga alaala ng aming kabataan—mga picnic, beach trips, at mga bonding moments na kasama ang aming mga magulang at kapatid. Pagkagising ko sa umaga, sabik akong nag-ayos ng mga gamit. “Stanley, anong oras tayo aalis para sa beach trip?” tanong ko, habang nag-aayos ng mga swimsuit at towels. “Siguro mga alas-dos, para hindi masyadong mainit,” sagot niya. Habang nag-aalmusal, pinagmamasdan ko ang aming mga magulang na masayang nag-uusap. Ang kanilang ngiti at tawanan ay nagbibigay ng init sa aking puso. “Gusto ko sanang ilabas ang mga lumang litrato natin mamaya, para balikan ang mga alaala,” mungkahi ko. “Magandang ideya yan! Masaya siguro ‘yun,” tugon ni Mom, sabik na naghahanap ng mga album. Matapos ang almusal, nagsimula na kaming maghanda para sa beach. Ang mga bata, tula
Chapter 108 Anne POV Masaya ako na kasama ko ang aking mahal sa buhay—ang aking asawa, si Dixon, at ang aming tatlong anak. Bawat halakhak ni Amara, ang aming panganay, ay nagbibigay ng kakaibang saya sa aking puso. Sa kabila ng kanilang paglaki, nananatili ang respeto ng kambal, sina Sitti at Stanley, sa kanilang nakatatandang kapatid. Nakikita ko sa kanilang lahat ang mga mabubuting tao sa hinaharap—mga anak na magpapasaya sa amin ni Dixon. Sa kabila ng kahinaan ng aking katawan, hindi ko ito pinapahalata. Ayaw kong mag-alala sila sa akin. Pinili kong itago ang aking sakit upang hindi sila mag-alala o magdalamhati. Alam ko na ang aking oras ay limitado. Ngunit sa bawat araw, sinusulit ko ang bawat sandali, ginugugol ang natitirang oras kasama ang mga pinakamahalaga sa aking buhay. Sa bawat ngiti ni Dixon, ramdam ko ang kanyang pagmamahal. Hindi man niya diretsong sabihin, alam kong nararamdaman niyang may mali sa akin. Minsan, mahuhuli ko siyang nakatingin nang matagal, ti