A/n: Hey, another update. Thank you for reading! Keep on voting, salamat! 🥰🤗
Chapter 63He Choose Her HAWAK ni mommy ang kamay ko habang ako'y nakahiga sa OB clinic bed. Nang malaman kasi ni mommy kanina ang aking magandang balita ay nag pasya agad ito na sasamahan niya ako sa isang kilala niyang Ob-gyne doctor ng tanghaling iyon. The doctor immediately examines my blood for the pregnancy detection result. Tulad ng ginawa ko kanina ay ganoon talaga ang resulta. It's positive, and she also clarifies that I am exactly 8-weeks pregnant. Pareho kaming nasiyahan ni mommy sa binalita nito habang isinasagawa rin nito ang ultrasound and trans-b. "Uulitin ko misis, your baby is 8-week from now on. I will explain to you the development of your baby at 8-weeks or 60 days. Here is the baby," tinuro nito ang pinapakita sa monitor. "Your baby is now a little over half an inch in size. Eyelids and ears are forming, and you can see the tip of the nose. The arms and legs are well formed. The fingers and toes grow longer and more distinct," malinaw na paliwanag nito habang
Chapter 64AccidentPINUNASAN ko kaagad ang aking pisngi at gilid ng mga mata dahil sa munting luha na sumungaw na hindi ko man lang napansin."No, baby. Hindi ko kailangan ma-stress. Ayaw kong pati ikaw ay maapektuhan sa amin ng ama mo." I slowly whispered while caressing my abdomen.Kumilos ako. Bago ako umalis ay inilapag ko muna ang envelope sa itaas ng mga documents na naroon sa kanyang mesa."I hope, makita niya ito sa pagbalik niya rito sa office," wika ko sa kawalan.Bumuntong hininga ako saka tuloyang umalis. Ngumiti ako ng bahagya kay Jina saka nagpaalam na rito.Sumakay ako sa aking kotse at saka iyon pinatakbo patungo sa bahay ni mommy."We will wait for your Dad, baby. Hintayin natin siya mamaya. Tiyak masayang-masaya 'yon kapag nalaman niyang nandiyan ka na sa sinapupunan ni mommy. I love you, Anak. Hindi ako nagsisisi na nabuo ka namin sa panahong walang kasiguraduhan sa aming dalawa. But now that you are there, pakiramdam ko ikaw ang bubuo sa pagitan namin ng daddy mo.
Chapter 65Hospital [ DAMIEN P.O.V. ] KNOWING that my wife is lifeless and in a critical condition inside the operating room makes me go crazy, hindi ako mapakali sa pabalik-balik ako sa aking nilalakaran. Parang gusto kong pumasok sa loob ng operating room at ibigay ang lakas ko lahat kay Aurora na ngayon ay kritikal. Ang laki ng naging pagsisisi ko nang nangyari ang trahedyang iyon. Mas lalo kong kinamuhian ang sarili ko dahil hindi lang si Aurora ang nadamay sa gulo kundi pati na walang muwang na anak namin sa kanyang sinapupunan. Galit ako sa sarili ko, kung may mangyari mang masama sa mag-iina ko. Wala akong ibang sisisihin kundi ang sarili ko. "Damien, stay calm. Umupo ka roon at mag-relax," wika ni Joshua na siyang unang natawagan ko matapos kong makita si Aurora sa isang malagim na trahedya. "How can I calm down? Dalawang buhay ko ang nandiyan sa loob ng operating room. Kritikal ang kalagayan ng mag-iina ko dahil sa aksidente at pagbaril ni Katherine sa kanya. Tell me, paa
Chapter 66Private Room MATAPOS kong isiwalat sa mga magulang namin ni Aurora ang lahat ay nanahimik na ako sa isang tabi. Matiyaga pa rin akong naghintay sa doctor sa labas ng operating room kasama ang mga ito. Tumayo ako at lumapit sa bintana. I want an update on the situation of my wife. Kung kumusta na ang operasyon na ginawa ng mga ito. "What will be your action now, Damien? Nasaan na si Katherine?" sunod-sunod na mahinang tanong ni Daddy. He makes sure na hindi ito maririnig nila mommy. "She was also in this hospital, but she's not critical, unlike my wife. Pagbabayarin ko siya sa ginawa niyang ito sa mag-iina ko even she has a psychological problem." Napaawang ang bibig ni Daddy. "Psychological problem?" "Yes, Dad. Kaya ganoon na lang ang hindi niya pagtanggap nang hinihiwalayan ko na siya dahil may asawa na akong tao. Dumating sa point na pati si Aurora ay ginugulo niya at dinamay sa galit niya sa akin. She wanted to end her life with my wife." Napapailing ito. "That wom
Chapter 67Blame MABIGAT ang buong katawan at mabigat ang aking mga talukap nang unti-unti akong nagmulat ng aking mga mata. Gusto kong gumalaw ngunit ang bigat talaga ng mga braso at mga binti ko. Ramdam na ramdam ko din ang panunuyo ng aking lalamutan at ang aking pagkauhaw. Pinilit ko igalaw ang aking mga kamay nang may makita akong isang tao na nakasalampak ang ulo sa gilid ng aking kinahihigaan. Ramdam ko ang pagkakahawak nito sa aking palad. Iginalaw ko ang aking palad at pilit ko itong ginigising sa pamamagitan niyon. Gumalaw naman ito na parang naaalimpungatan. Napalunok ako nang makilala ko kung sino iyong nasa tabi ko. Nagmulat ito ng mga mata at tumingin sa akin. Biglang nagising ang diwa nito nang makitang gising na ako. "Aurora? Finally, you are awake..." may pinindot ito sa gilid ng aking kama. "Sweetheart, are you okay? Kumusta na ang pakiramdam mo? May gusto ka bang kainin o inumin?" Tinitigan ko lang ito habang hinahalikan nito ng masuyo ang aking palad. I have n
Chapter 68Grieve THREE days have passed since I have a miscarriage. Tatlong araw na rin akong namamalagi sa loob ng hospital upang paghilomin ang sugat sa aking operation. I feel I am slowly gaining my energy. I already moved on from the pain of my physical wounds, but the wound of losing my child- nandoon pa rin. Patuloy pa rin nagdadalamhati ang puso ko sa pagkawala ng anak ko. Unti-unti kong tinatanggap sa aking puso at isipan na wala na ang batang magbibigay sa akin ng kasiyahan, sa amin ni mommy. Agad kong pinawi ang mga luha ko sa aking mga pisngi ng bumukas ang pinto at ang pumasok ay si Damien. Iniiwas ko rito ang aking mga mata. Ramdam ko ang paglapit nito at pag-upo sa upuan malapit sa kama ko. Malalim itong bumuntong hininga. Ramdam ko ang paghawak nito sa kamay ko. I didn't move and looked at him. Ayaw ko itong tingnan, dahil sa tuwing nakikita ko ito bumabalik sa akin ang araw kung paano niya ako tinalikuran, kami ng anak ko. He didn't even excite to know my surpris
Chapter 69Private Talk NASA hospital pa rin ako, and it's already my fifth day at ngayon araw na ito ako lalabas. Damien, my friends, my mom, and my in-laws are also there. Nandoon rin sila habang nagbibilin ang doctor sa schedule ng pag-inom ko ng mga gamot sa tamang oras at kung paano ang tamang paglilinis ng mga sugat ko. "Mr. Harrison, pwede ho ninyong itawag ng diretsyo sa akin kung may nararamdaman mang pagkirot si Misis sa kanyang tagiliran, my phone number is written to the receipt—" "Doc, my mother will handle it. Sa kanya ninyo ibigay at ihabilin ang lahat ng kailangan ko. Salamat ho." Napatingin sa akin ang mga mata ng lahat ng sinabi ko iyon. Pati rin ang doctor ay nagtataka sa sinabi ko. Ngunit kahit nagtaka ito ay ipinabigay nito sa nurse ang lahat ng records at reseta kay mommy. "Well, it is really your last day in this room. I am glad that you finally recover, Aurora. Hangad ko ang patuloy na paghilom ng mga sugat mo," bahag lang akong tumango rito. "I and all my
Chapter 70Annulment PapersTAHIMIK akong nagbabasa ng aklat sa loob ng aking silid nang may tatlong katok akong narinig sa labas ng aking pinto. Nag-angat ako ng tingin nang iniluwa niyon si mommy."Anak, may bisita ka."Napaawang ang aking bibig. I am immediately curious about who is it. "Sino ho, Mommy?" ang tanong ko rito. I feel excited about her answer."Ang mommy ni Damien," ang sagot nito sa akin. "Come on, hija babain mo si Mommy Minerva mo."Parang akong nadismaya. I don't even know why I feel that. Tumango ako kay mommy. "Okay mom, susunod ho ako."Ngumiti si mommy sa akin at tumango. "We will wait for you downstairs, hija." Sabi nito saka umalis.I sighed. Tumayo ako at naupo sa harap ng aking tokador. Pinagmasdan ko ang aking mukha sa harap ng malaking salamin. Malaki ang ikinapayat ko dahil sa mga nangyayari sa akin."Sino ba sa akala mo ang magiging bisita mo, Aurora? Are you disappointed right now dahil hindi siya ang nasa baba? Are you expecting him to come and pay a v
Chapter 93 Family 1 YEAR LATER ISANG ingit ng sanggol ang siyang pilit na gumigising sa aking inaantok na diwa. Unti-unti akong nagmulat ng aking mga mata. I immediately smile as I open my eyes. Sino ba naman ang hindi ngingiti sa iyong paggising kung ang mag-ama mo agad ang una mong nasilayan sa iyong pagmulat. I was just looking at my beloved husband, Damien. He is now standing at the open window while our precious daughter, Danniella is in his arms. Isinasaw nito ang anak at pinapatahan. "Shh, baby... Mommy is still sleeping. Come on, hush my love... Magigising si mommy. Puyat si mommy kagabi," ang marahan ngunit naririnig kong sinasabi nito sa anak na umiingit sa kanyang dibdib. Hindi pa rin tumitigil ang anak namin sa kanyang mahinang pag-ingit. I think, naglalambing lang si Danniella sa kanyang ama. Nararamdaman kasi nito na kapag umaga ay aalis na naman ang ama nito at magtatrabaho. "Hush, hush, my love. Daddy's here. Mamaya mo na hanapin si mommy, hm? Daddy is here for
Chapter 92A Promise "HMM..." Naaalimpungatan ako ng may pilit na gumigising ng aking natutulog na diwa. "Sweetheart, wake up..." Ang mahinang boses na pilit gumigising sa akin. "Hmm..." Ang tangi kong tugon. "Sweetheart, gising na. It's already six in the evening," Sa sinabi nitong oras ay pinilit kong ibuka ang aking mga talukap. Ang mukha ni Damien agad ang aking masilayan. "Anong oras?" "Six," he answered ang kissed my forehead. "W-what? Oh, God. Si Mommy, hinahanap na ako ni mommy," umupo akong bigla, not minding my naked body. "Damien, get up. Magbihis ka na." "Take your time," wika nito na nakatingin lang sa akin habang nagbibihis. Biglang namula ang aking pisngi. "Get up," hinila ko ito sa braso ng matapos ko ng isuot ang bestida ko. What I didn't expect is he pulled me on the top of his body. "Let's skip the dinner, and let's stay here for a while." "Hindi pwede. Come on, tumayo ka na." Tumayo ako at hinila itong muli. "Damien, please. Magtataka si mommy kung nas
Chapter 91Making Love "D-DAM..." Damien pinned me immediately on the door as we get inside the house. Bahay iyon kung saan kami dating nagsasama. Hindi na ako nagprotesta pa nang siilin niya ako ng halik sa aking labi. Nagpaubaya ako habang iniikot ko naman sa kanyang batok ang aking mga braso. "H-hey, baka may taong makakita sa atin dito." I Huskily said when our mouths parted. "There are no other people in this house except us, sweetheart." Namumungay ang mga matang pahayag nito. "S-so?" I stammered. "So?" He's like teasing. "U-um," "Do not worry dahil solo na 'tin ang bahay." Namumulang napapatango ako at bahagyang napalunok. "G-good... Ahy—" napasinghap ako ng biglang buhatin niya ang katawan ko. I didn't even protest when he claimed my lips again. Hindi muli ako nagprotesta sa masiil niyang halik na iyon. Naramdaman ko ang pag-upo nito sa malapad na sofa bed sa sala. Naramdaman ko kaagad ang buhay nitong pagkalalaki ng doon mismo ako paharap na nakakandong sa kanya.
Chapter 90Wedding RingNAPABITAW agad ako sa pagkakayakap ko kay Damien nang marinig naming may kumakatok sa labas ng conference room."Sir— ahy... Nasaan na ang mga tao?" nagtataka nitong tanong ng pagbuksan ito ni Damien ng pinto.Ngumiti ako kay Jina dahil sa hindi ito makatingin ng diretsyo sa kanyang boss."Nice one, Jina.""H-huh, Sir?""Sa pakikipagsabwatan mo kay Ma'am Aurora mo," seryosong pagkakasabi niya sa kanyang Sekretarya."Eh kasi, Sir—""Tsk... Damien, leave your secretary, please? It was my plan. Ako ang may utos kaya hindi ka niya sinasagot kanina ng tinatawagan mo siya. Jina, it's fine, abswelto ka na." I said while smiling.Napapakamot pa rin ito sa kanyang ulo. Wari'y hindi sapat sa pagtanggol ko sa kanya mula sa boss nito. "Sorry na ho Sir... Please?""I only just forgive you if you will leave us now, Jina." Seryoso pa ring ang bukas ng mukha nito.Tumango-tango Jina at napangiti ng bahagya. "Thank you, Sir." Saka ito lumabas at muling isinara ang pinto.Damien
Chapter 89My Wife "IKAW nga, Ma'am Aurora..." Tumili ito at nagagalak na lumapit sa akin. "Kayo nga..." And she embraced me. "Hey, Jina." Nahihiyang napatingin ako sa paligid dahil sa amin napunta ang atensyon ng lahat na nasa hallway. "Ay, sorry... Na carried away lang ako, Ma'am Aurora... Akala ko kasi ay kung sinong artista ang napadpad rito eh." Napapakamot ito sa ulo. "Hey everyone... Ang pinaka-magandang boss natin," Napaawang ang mga bibig ng mga empleyado. Marahil ay nagtataka rin ang mga ito sa sinabi ni, Jina. "Jina? Stop it..." "Anyway, our very own, Ma'am Aurora Torres—" "Halika nga, ang tabil mo." Hinila ko ito patungo sa loob ng office ni Damien. "Ma'am, mas lalo ka hong gumanda ngayon." She still widely smiling. "Mas lalo ka ring naging bolera ngayon. Anyway, nasaan ang boss mo?" "Hala! Nako po, si Sir pala... Mayayari talaga ako nito," napasapo ito sa kanyang noo nang maalala ang boss nito. "Why?" nagtataka ako rito nang bigla itong may hinahagilap na dokume
Chapter 88At the Company AS WHAT I expect, patungo nga ang Van sa daanan kung nasaan ang lugar patungo sa dati naming bahay. Hindi iyon ang bagong bahay na inihabilin ni Daddy na siyang pinaglipatan namin ni mommy bago pa man ako tumungo noong nakaraang taon sa Spain. I suddenly wanted to ask my mother, ang dami kong tanong para rito but I respect her when she told me sa pagdating na lang namin sa bahay siya magsasalita. I stay silent, nakikiramdam ako. Pati na si Manang Pasing at Fe ay parehong tahimik sa likod namin ni mommy. Pagkarating namin sa bahay ay tinulongan pa kami ni Manong driver na alalayan si mommy patungo sa silid nito na ngayon ay nasa unang palapag lang ng bahay. Pagpasok ko ng dati naming bahay ay napamangha ako. Iyon ay dahil may binago sa bahay naming iyon. Lalo na ang silid ng mga magulang ko. Ang dating silid na iyon na nasa pangalawang palapag pero ngayon ay nasa unang palapag na. It was a connecting room upstairs. "Manang Fe, ako na ho ang bahala kay mom
Chapter 87Escape from Meetings"WOW..." "Tama nga ang dalawang bata... Narito na siya." "Shh... She is sleeping..." Ang mga mahihinang salitang iyon ang siyang nagpagising sa aking nahihimbing na diwa sa mga oras na iyon. Unti-unti akong nagmulat ng aking mga mata. Nararamdaman ko ang masuyong haplos sa aking buhok habang akoy ay nakayuko at nakatulog. Nang maalala ko kung nasaan ako ay bigla akong napaupo ng maayos. "Good morning, baby..." My mother gladly greet me as I looked at her smiling face. "Magandang umaga, hija." Pagbati rin sa akin ni Manang Fe at Manang Pasing na nakatayo sa paanan ng kama. "Good morning..." Saka ako ngumiti sa kanilang lahat. Katulad ng nakagawian ay lumapit at nag-mano ako sa kanila at kay mommy. "Kaawaan ka ng Diyos, anak." Nakangiti si mommy, she was happy to see me there. "Kailan ka lang dumating, hija? You haven't told me to come home." "Kaninang madaling-araw po, Mommy. And I came here right away to see your situation. Kumusta na po ang lag
Chapter 86At the HospitalMAKALIPAS ang kalahating oras na paglalagi nito doon sa hospital ay tuloyan ko rin itong sinenyasan na umuwi na. He can not stay any longer dahil ang sabi nito ay may emergency meeting ang gaganapin sa araw na ito.Tumango naman ito ng bahagya sa akin at nagpaalam na sa mga kaibigan ko na siyang kausap nito sa mga oras na iyon.Inihatid ko ito hanggang sa labas ng silid ni mommy."You should also need to go home and rest, Aurora." Wika nito ng nasa labas na kami ng silid.Umiling ako rito. "I will stay here, babantayan ko si mommy hanggang sa gumising siya. I also need to talk her doctor upang klaruhin ang nangyari kay mommy.""But you look tired. Magpahinga ka ng kahit ilang oras lang,""I can rest here, basta hindi ko iiwan si mommy."Huminga ito ng malalim saka tumango. "Okay, if that what you want. Babalik ako rito mamaya after my meeting so that may kasama kang magbabantay sa kanya," wika nito ikinailing ko."Huwag na, Damien. I can do it on my own. Nand
Chapter 85ExplainingHINDI ko ito kinikibo simula nang sapilitan niya akong isinama patungo sa private plane nito na babiyahe patungong Pilipinas. Gustuhin ko mang tumanggi ngunit hindi ko na lang ginawa sa kadahilan na mapadali ang biyahe ko pauwi, isa pa I was so eager to catch a glimpse of my mother.When we arrived at the plane, nilapitan niya ako and then he offered to sit behind him ngunit tumanggi ako. Alam ko na ramdam nito na iniiwasan ko siya sa pamamagitan ng pag-upo ko sa isahang upuan.Hindi ko pa rin ito kinibo. Nagkasya akong nakatingin sa malayo at ang tanging iniisip ko ay ang aking ina na nasa hospital ngayon. Bumuntong hininga akong nakatanaw sa labas ng bintana."Sandwich, chocolate milk?"Bumalik ang aking diwa nang dahil sa boses na iyon. Napatingin ako rito ng bahagya."Wala akong ganang kumain," I refuse it."Oh, come on Aurora. It's time for dinner. Ilang oras pa bago tayo darating ng Pilipinas. So, here, accept and eat this food. Kailangan mong maging malakas