Chapter 2: Yes

"W-WHAT is it, Aurora?" Nangunot ang noo na tanong ng kaharap ko na nasa isang mamahaling restaurant na nasa gitna ng karagatan.

"I said, Yes..." I said with a smile.

Nagliwanag ang bukas na mukha nito. "Yes? You mean, it's finally, yes?" Paguulit nito.

Ngumiti ako ng matamis rito. "Oo nga. Ang kulit. Paulit-ulit ba tayo?"

"Yes. Yes. Yes..." Napatayo itong napatingala sa langit at masayang nagsisigaw.

"Hey, Travis. Nakakahiya. Umupo ka na." Sabi ko rito nang maramdaman ko na halos sa amin na nakatingin ang lahat ng taong nandoon.

"No. I can't stop it. Yes. Oh, my dearest, Aurora. Thank you, thank you so much for making my days complete. Thank you." Sa sobrang saya nito ay hinila nito ang kamay ko patayo.

"T-Travis—"

"Everyone, I just want to scream my happiness to all of you. This woman is officially my girlfriend. Finally, she is mine starting tonight..."

Unti-unting may nagpapalakpak, hanggang sa dumami iyon. Ang iba ay humiyaw ng pagbati sa aming dalawa.

Maya-maya rin ay hinila ko na itong paupo. "Enough, please enough, Travis. Nahihiya ako. You know me, I don't want a public display." I said.

"Sorry, I just carried away."

Tumango lang ako rito saka naupo na rin.

"Come on, let's eat." Pag-aya ko rito.

"Sure, sure." Hinayaan ko itong lagyan ako ng pagkain sa aking pinggan. Hindi naman kasi ito maawat kahit pa pigilan ko ito. I only did is to put a wine in our goblet.

Kumain kaming masagana. He is not my first boyfriend but I feel so awkward at that time, ewan ko kung bakit. Hindi lang ata ako sanay na isipin na simula sa gabing iyon ay kasintahan ko na ito. I am sure that I want to accept his love... but my heart— I don't think so...

Natapos ang gabi na masaya akong hinatid ni Travis sa apartment ko. I didn't invite him inside for a coffee. Pagod kasi ako at alam ko na maaga pa ang pasok nito bukas sa trabaho.

"Well, good night," I said as he stopped his car.

Pinatay nito ang makina saka nakangiting humarap sa akin. Ipinaloob niya sa dalawang palad ang mukha ko. "I still can't believe it, Aurora. After a year, finally. Am I dreaming?" Umiling ako rito at bahagyang ngumiti. "Oh, this will be a special day of my life. Thank you, I love you..." Wika nito at ramdam ko na totoo ang bawat pagbigkas nito ng katagang iyon.

"I'm sorry if I make you wait for so long."

"No, don't say that. Of course, I am willing to wait at hindi naman dapat na minamadali ang lahat. I am so happy that you finally give me a chance to be your man, and I hope to be your man in the future."

Napalunok ako sa sinabi niyang iyon. May nararamdaman ako para dito, but if kasal na ang paguusapan... No, I am not ready for it. Yes, nakikita ko na na siya ang gusto ko na maging kabiyak sa hinaharap ngunit hindi agad ngayon.

"Let's not hurry about it, Travis. Let's just enjoy having each other, o-okay?" Sabi ko na nakatitig rin sa mga mata nito.

His eyes show sadness. Ngunit tinabunan agad nito ng ngiti. "I promise to be the best boyfriend for you, Aurora. Ipaparamdam ko rin sa 'yo kung gaano kita kamahal at kung gaano ka kaimportante sa buhay ko."

"Of course, nararamdaman ko 'yon, at ramdam ng puso ko 'yon."

Maalab niya akong tinitigan sa aking mga mata. I didn't expect, unti-unting dumampi ang labi nito sa labi ko. Nagulat ako at hindi agad gumalaw. Hindi naman nagtagal ang dampi ng labi nito sa labi ko. Nanginit ang magkabilang pisngi ko ng tumitig itong muli sa akin.

"Parang ayaw ko nang matapos pa ang gabing ito."

I smile in a sudden. "Oh, come on, Travis, pareho tayong may pasok bukas sa trabaho. So, good night and have a wonderful dream."

"Aurora—"

"Travis, look gabing-gabi na. You know me, hindi ako mahilig magpuyat."

"Okay, dahil ayaw din naman kitang napupuyat." Wika nito at tuloyan na akong binitawan.

Before he finally let me go, isang dampi muli sa labi ang iginawad nito sa akin.

Pagkatapos ko maglinis ng katawan at magbihis ng pantulog, nahiga na agad ako sa aking malambot na kama. I am looking at the ceiling. Matagal at malayong nakarating ang utak ko. I am thinking about my parents. Bigla kasing sumagi sa isip ko ang mga magulang ko na matagal ko ng tinitikis.

"Kumusta na kaya sila? I'm always hoping that they are both fine. Namimis ko na rin sila." I said, out of the blue.

I Nagmumuni-muni ako nang bigla na lang tumunog ang aking cellular phone. Tinignan ko iyon. I shook my head and smiled when I saw, Travis's name in the caller ID.

"Hello, honey..."

"Honey?" I frowned.

"I want to call you, honey as an endearment." Wika nito na nakatawa sa kabilang linya.

"Ah, okay."

"You do not like it?"

"Hindi pa ako sanay—"

"Masasanay ka rin, hon." He said.

"Yeah, I agree. Masasanay rin ako. E, nasa nakauwi ka na ba?"

"Yes."

"Good. Then pahinga na. May pasok pa bukas."

"Opo. I just call you because I wanna hear your voice before I go to sleep."

I giggle. "Oh, narinig mo na."

"Well, mukhang mas gaganahan akong kausap ang magandang girlfriend ko kesa sa matulog."

"Asus, bola."

Ilang minuto rin kaming nagusap ni Travis before the call ended ay narinig ko na naman ang salitang pagmamahal nito sa akin.

Napatitig muli ako sa kisame ng aking silid. Bumuntong hininga ako ng pilit kong damhin ang kakaibang damdamin na dapat ay maramdaman ko sa katipan ko. But sad, I still didn't feel the magic that I wanted to feel.

"Is my decision is right? Hay. Baka naman ay mas matutunan ko pa siyang mahalin. Yes, we are just starting, kaya on the process pa rin ang nararamdaman ko para rito."

Pumikit ako kasabay nang hungkag na nararamdaman ko sa mga sandaling iyon. Hanggang sa tumungong muli ang gunita ko sa mga magulang ko na dalawang taon ko ng hindi nakikita at nakakasama.

"I miss you, mommy and daddy. I hope, you two are always fine. Promise to visit you one of these days." Bulong ko habang nakapikit at inaalala ang masasayang sandali noong kasama ko pa ang mga ito.