"ไอ้อลันกูอยากแดกเหล้า เปิดห้องวีไอพีให้กูคืนนี้"(เป็นอะไรอีกวะ เอาแต่ใจชิบหายไอ้คุณชาย)"กูรู้สึกแย่ว่ะ"(อ้าว?เรื่องลิลินเหรอวะ? เออ..กูเห็นลิลินลงรูปในเฟสบุ๊คจับมือใครก็ไม่รู้ แค่มือก็หล่อแล้ว มึงแพ้ราบฮ่าๆ)"ช่างเถอะ..ไม่ใช่เรื่องลิลิน แต่เป็นเรื่องปลายฝน.."Tiin WhaleFly@สำนักงานสายการบินเวลฟาย แอร์ไลน์ ชีวิตและความรู้สึกกู โคตรเฮ็งซวยแต่จะโทษใครได้วะ กูทำตัวเองstatus ในแอพพลิเคชันสีฟ้า..ทำให้อดีตแพทย์หญิงผู้เป็นแม่ถึงกับกุมขมับ ถึงจะพิมพ์ว่าสมน้ำหน้าลูกก็เถอะ..แต่ใจนึงก็นึกเห็นใจเขา"คุณเต้ อันติง ดูติณห์ตั้งสเตตัสสิ-_-"แม่ของติณห์ส่งสมาร์ทโฟนให้ลูกสาวและสามีสีหน้าเคร่งเครียด แต่ผู้รับไปถือกลับอมยิ้ม..แล้วหัวเราะออกมา"ฮ่าๆ ไม่เคยเห็นพี่ติณห์อารมณ์นี้เลย ขนลุกมาก""-_- อะไรอันติง""ไม่อะไรหรอกค่ะ แต่มันจริงนะคะแม่ ขนาดโมโหที่พี่ลิลินงี่เง่าแทบตาย พี่ติณห์ยังไม่เพ้อในเฟสบุ๊คเลย แปลกแหะ..เป็นอะไรของเขา""อกหักละมั้ง" พ่อของติณห์พูดออกมาลอยๆ แต่มันกลับดึงความสนใจภรรยา จนท่านหันขวับไปถามทันที"อกหัก? ทำไมคุณ? ฉันงงไปหมดแล้ว เจ้าติณห์อกหักจากผู้หญิงคนไหนกันแน่" ตอนนี้อันติงผู
"ดอกไม้ใคร?"ลิลินถามทันที เมื่อเดินเข้ามาเห็นดอกไม้ในห้องนอนรับแขกที่ปลายฝนนอนอยู่"เอ่อ ของคุณ..ติณห์ค่ะ""เขาให้ดอกไม้เธอเหรอ? ดอกลิลลี่เนี่ยนะ?-_-""ใช่ค่ะ ทำไมถามแบบนั้นคะ?..คุณติณห์ไม่เคยให้ดอกลิลลี่กับคุณลิลินเหรอ?""ใช่ เขาให้แค่ดอกกุหลาบแดงไม่ก็ชมพู แต่ช่างเถอะๆ เธอไม่คิดจะใจอ่อนหน่อยเหรอ พี่ติณห์อุตส่าห์เอาดอกไม้มาง้อแล้วนะ-_-""ไม่รู้สิคะ มันฝังใจไปแล้ว ทำยังไงฉันก็ไม่หยุดกลัวเขา"เมื่อลิลินเห็นสีหน้าและฟังน้ำเสียงเศร้าๆของปลายฝน เธอก็วางช่อดอกไม้ลง แล้วเดินมานั่งที่ปลายเตียงแทนใจลึกๆตอนนี้..ปลายฝนไม่ได้เกลียดและกลัวติณห์ขนาดนั้นหรอก แต่เธอแค่ไม่แน่ใจกับนิสัยผีเข้าผีออกของซีอีโอหนุ่มต่างหากก็เขาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายซะขนาดนั้น ใครจะอยากเข้าใกล้ล่ะ"แล้วเธอชอบลีอองรึป่าว ฉันรู้นะว่าน้องชายฉันจีบเธอ ถ้าเธอชอบ..ก็บอกกับพี่ติณห์เขาไปตรงๆ เขาจะได้เข้าใจ-_-" ปลายฝนครุ่นคิดไม่ถึงสามวินาที เธอก็หันไปยิ้มและตอบกับลิลินว่า"ชอบนะคะ เพราะคุณลีอองดีกับฉัน แต่ให้คิดเป็นรักกันแบบชายหญิง ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยค่ะ ""แล้วกับพี่ติณห์ล่ะ เธอคิดเป็นแบบนั้นบ้างมั้ย""........" คนถูกถามเงียบ แถม
ปลายฝนบีบไหล่ลิลินเป็นจังหวะ พยายามให้หญิงสาวที่ยืนกรานเถียงชายกำยำ สงบสติอารมณ์ลง"คุณห้ามพูดว่าฉันอาภัพ ฉันไม่ชอบ"'คนเราจะให้ทุกอย่างเป็นดั่งใจทุกเรื่อง มันก็ไม่ได้ เหตุผลที่ข้ามาทางปลายฝนก็เพราะเจ้าไม่ฟังใคร ไม่ว่าจะชาติไหน..ก็เป็นเช่นนี้ ถึงได้ลงเอยด้วยการผิดหวัง และการจบชีวิตไงล่ะ'"โอ้ยๆสรุปยังไง คุณพูดมา ที่ให้ฉันเห็นตัวเองชาติที่แล้ว และบอกว่าฉันมีบาป มันคืออะไร?"'ให้เห็นเฉยๆอยากให้รู้..ว่าเจ้าโชคดีที่สุดที่ข้าเลือกช่วยเจ้า ถึงเจ้าจะทำผิดมหันต์แต่ใจเจ้านั้นมีรักที่บริสุทธิ์ หลังจากนี้ก็ทำแต่ความดี หมั่นเข้าวัดทำบุญด้วย '"ฉันไม่ชอบเข้าวัด -_-"'หลังจากนี้ก็ชอบซะ พาพ่อหนุ่มหน้ามนเนื้อคู่เจ้าไปด้วย'เท่านั้นแหละ ลิลินก็หูพึ่งลุกขึ้นจากเตียงทันที ตอนนี้เธอไม่กลัวคนตัวโตสีหน้าทะมึนตึงเลยสักนิด เพราะใจอยากรู้ให้แน่ชัด ว่าที่เขาพูดเมื่อกี้น่ะ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า!"หมอณภัทรเป็นเนื้อคู่ฉันเหรอคะ?O_O" 'พูดถึงผู้ชายเจ้าก็หูพึ่งเชียวนะ ถ้าข้าบอกว่าใช่..จะขอบคุณข้ารึป่าวล่ะ ที่ข้าพาเขามาเจอเจ้า'"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก หมอเขางานดีและเข้าใจฉันม๊ากมาก ไม่อยากจะโม้เลย..ว่าเขาน่ะแซ่บสุดๆ
"เอาโทรศัพท์พี่แกมาด้วยลีออง!""ปาป๊า ถึงขั้นยึดโทรศัพท์กันมันชักจะเกินไปแล้วนะคะ! ลินไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ>[]ใครที่เกินไป เป็นผู้หญิงหัดรักนวลสงวนตัวบ้างนะลิลิน เห็นแก่หน้าพ่อแม่บ้าง!-_-""แล้วไงคะ พูดอย่างกับปาป๊าเป็นคนดีนักล่ะ ตอนหนุ่มๆปาป๊าก็ฟันหญิงเยอะ นักเลง ฆ่าคน เทหญิง สารพัด! ""ก็เออสิวะ! ถึงได้เตือนลูกตัวเองนี่ไง!"ลิลินกับปาป๊ากัดฟันกรอดๆมองหน้ากัน ส่วนกรรมการอย่างลีอองที่ยืนอยู่นั้น ก็พยายามห้ามและดึงทั้งคู่"พอเถอะๆ ปลายฝนกับม๊านอนอยู่นะ-_-^""งั้นพาพี่แกขึ้นห้อง และขังไว้ด้วย ฉันจะรอดูว่าผู้ชายที่คิดเตร่ไปหา มันจะลากคอตัวเองมาที่นี่รึป่าว!""ปาป๊า!""จะไม่ไปใช่มั้ย! เฮ้ยพวกมึงที่อยู่ข้างนอก ไปส่งลูกกูบนห้องหน่อยสิวะ!"ลิลินส่ายหน้ารัวปฏิเสธ เพราะแค่ลีอองที่ดึงแขนเธอขึ้นบันได มันก็เกินต้านอยู่แล้ว และไม่พอปาป๊าคนที่เป็นพ่อผู้ให้กำเนิด ยังเดินถือปืนตามเธอไปถึงห้องนอน แล้วสั่งแม่บ้านล็อคห้องลิลินจากข้างนอกทันที!!จนช่วงเช้าที่โต๊ะอาหาร ปลายฝนลงมาเลื่อนเก้าอี้นั่งรับประทาน Breakfast กับมาม๊าสองคน จนเธอถูกสังเกตได้และถูกมาม๊าไถ่ถามเรื่องแหวนหยกที่หายไป ปลายฝนจึงตัดสินใจเล
"จะยอม หรือไม่ยอม"ติณห์ถอนริมฝีปากออกและถามปลายฝน จนหญิงสาวที่ริมฝีปากแวววับจากรสจูบ เธอถึงกับเบิกตากว้างตกใจ"มะ..ไม่ค่ะ O//O""อื้ม ยังไงก็จะไม่ยอมใช่มั้ย?""ใช่ค่ะ..ใช่ ยังไงฉันก็ไม่ยอมO//O""โอเค คงต้องจัดสักรอบแล้วล่ะ^^""อื้อออออออO//O" ริมฝีปากซีอีโอหนุ่มฉกฉวยจูบลงทันที ก่อนที่มือเล็กที่พยายามปัดป้อง จะคว้าจับขอบโต๊ะประคองตัวตัวเองไว้เพราะตอนนี้ปลายฝนถูกจูบหนักหน่วงจนเธอตั้งตัวไม่ได้ และเธอก็ถึงกับตั้งรับไม่ไหว..เอนหลังลงไปที่พนักเก้าอี้จนสุดส่วนริมฝีปากนุ่มก็สอดเรียวลิ้นอุ่นรุกล้ำเข้ามาอีก..เข้ามาอีก จนริมฝีปากเล็กที่ถูกครอบครองตอนนี้เริ่มรับรู้สัมผัสอันหวานนุ่ม และนั่นก็ทำให้ปลายฝนหยุดนิ่งอยู่พักนึง ก่อนสุดท้ายเธอจะเผลอขยับริมฝีปากขึ้น และจูบตอบเขา... จากนั้นติณห์ก็สอดสองมือใหญ่เข้าซอกคอ ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเม็ดแรกของปลายฝนออกทีละเม็ด.. ทุกอย่างเนิบนาบและหวานซึ้งกว่าที่เคยเป็นจนตอนนี้ซีอีโอหนุ่มกำลังจะเห็น หน้าอกหน้าใจที่ขาวผ่องของเธอ..และนั่นก็ทำให้ปลายฝนมีสติ รีบถอนจูบออกทันที"คุณติณห์ ไม่เอาค่ะ ฉัน...คือ ฉัน...""เธอจะให้โอกาสฉันไถ่โทษใช่มั้ย?" เขาถามกลับแผ่วเบา
"แต่ฉันบอกคุณติณห์แล้วไงคะ ว่าฉันไม่ไป""เธอไม่สงสารฉันเหรอ? ฉันขอแค่หกวันเองนะ..." ปลายฝนส่ายหน้าที่ร้อนผ่าวนั้นทันที ก่อนที่จะทำทีหันไปมองกระจกมองข้าง เพื่อหลบหลีกสายตาเจ้าเล่ห์ของติณห์"เธออย่าหลบกันสิ ตั๋วคืนไม่ได้ รีฟันไม่ได้...ฉันทำยังไงดีล่ะ""คุณโกหกฉันไม่ได้หรอกค่ะ คุณเป็นซีอีโอสายการบินนี้ คุณจะเสียดายตั๋วเครื่องบินของตัวเองทำไม-///-""ฉันไม่ได้เสียดายตั๋ว แต่ฉันเสียดายที่ไม่ได้ไปกับเธอ"ปลายฝนเม้มปากหลับตาปี๋ เธออยากจะบ้าจริงๆเพราะเขาเอาอีกแล้ว! พูดจาแบบนี้กับเธออีกแล้ว!และมันก็มีผลต่อหัวใจเธอมาก ถ้าเลือกได้..ปลายฝนอยากให้เขากลับไปร้ายเหมือนเดิมดีกว่า เพราะทุกประโยคที่เขายิงมา ทำเธอเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว!"ไปกับฉันไม่สนุกหรอกค่ะ-//-""สนุกไม่สนุกเดี๋ยวก็รู้ ตกลงตามนี้นะ"และแล้วคุณซีอีโอผู้ใจร้อน ก็บึ่งรถขับไปที่สนามบิน เขาไม่ได้เตรียมชุดไม่เตรียมเสื้อผ้าใดๆทั้งสิ้น และพอไปถึง..ก็บังคับปลายฝนเช็คอิน เข้าไปเลือกซื้อของที่ดิวตี้ฟรีที่มีน้อยนิดแทนเขาซื้อหมวกปีกกว้างให้ปลายฝน ซื้อชุดนอนบางๆพร้อมข้ออ้างต่างๆนาๆ แถมยังมีเครื่องสำอางกับเสื้อผ้า ทุกอย่างยกเซทใหม่ จนจบที่กระเป๋
ผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในมือหล่น พรึบ! ลงกับพื้นเพราะตอนนี้ปลายฝน เห็นซีอีโอหนุ่มยืนล่อนจ้อนและหลับตาอยู่ตรงหน้า"ทำไมคุณโป๊แบบนี้ล่ะคะ!>[]\\ปลายฝนบอกพลางก้าวขาออกจากห้องอาบน้ำ แต่คนตัวโตกลับรีบโอบเอวเธอมั่น แล้วบอกเบาๆว่า"เปียกแล้วก็อา
ครืนนนนน ครืนนนนนนเสียงสมาร์ทโฟนที่สั่นบนโต๊ะ ทำร่างเล็กที่หลับอยู่รู้สึกตัวตื่นปลายฝนปรือตาที่หนักๆขึ้น หันมองรอบๆห้องของโรงแรมหรูที่เธอเข้าพักพร้อมกับติณห์ติณห์ !คุณติณห์!O\\Oพอนึกได้หญิงสาวก็หยัดตัวลุกหันขวับไปมองคนข้างกาย ที่ตอนนี้หลับสลบไสลไร้เรี่ยวแรงอยู่โดยปราศจากเสื้อผ้าไม่ให้สลบไสลได้ยังไง ก็เมื่อคืน..เขากินปลายฝนจนคุ้ม! ตีสามตีสี่คือเบาๆ แต่เขาเล่นเธอซะหกโมงเช้าเลยครืนนนนน ครืนนนนนน"จะมองฉันอีกนานมั้ย รับโทรศัพท์สักที" เมื่อติณห์บอกเสียงอู้อี้ คนที่แอบมองอยู่ตอนนี้ก็รีบรนรานหันไปหยิบมือถือมาแทนแต่เมื่อเธออ่านชื่อปลายสายเท่านั้นแหละ.."พี่ณภัทร?"หมับ! แค่พูดชื่อนี้เบาๆโทรศัพท์ของปลายฝนก็ถูกมือใหญ่คว้าไปอย่างรวดเร็ว "ฉันคุยเอง""แต่นั่นมันโทรศัพท์ของฉันนะคะ เดี๋ยวพี่ณภัทรก็เข้าใจผิดหรอกค่ะ""แล้วไง? เลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอจะกลัวอะไร?"ปลายฝนไม่ตอบ เธอไม่ได้กลัวอะไรหมอณภัทรหรอก แต่เกรงใจเขามากกว่า เพราะนอกจากแฟนเก่าเขาก็คือพี่ชายของเธอ จะให้มารับรู้ว่าเธอแจ้นมาอยู่กระบี่กับติณห์ นอนค้างอ้างแรมกัน..มันก็ดูงามหน้าไป"แล้วแต่คุณแล้วกันค่ะ" "โกรธฉันเหรอ?" ติณห์ถามด
พรวิเศษที่ตัวเองได้มา เด็กน้อยไม่รู้ตัวเลยสักนิด เขาเอาแต่คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่ โม้กับปาป๊าว่าตัวเองเก่งที่สามารถช่วยอันอันไม่ให้วิ่งชนโต๊ะได้จนกลับมาจากเกาะของครอบครัว ลิลินก้พาพร้อมไปทำบุญครั้งยิ่งใหญ่ ต่อให้มันจะเป็นพรวิเศษที่ได้มา...แต่เธอก็ไม่สบายใจอยู่ดี "หนูกังวลอะไรอยู่เหรอ?" เมื่อถวายสังฆทานเสร็จ พระสงค์ที่รับไปก็ไถ่ถามขึ้นมา ทั้งที่ลิลินเอง..ยังไม่ได้บอกเล่าเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับลูกชายเธอเลยด้วยซ้ำ"คะ?..ถามหนูเหรอคะ?" หญิงสาวถามและชี้ที่ตัวเองงุนงง"ใช่ หนูนั่นแหละ""ค่ะกังวลนิดหน่อย คือ..อยู่ๆลูกชายหนูก็แปลกๆ เขาหายตัวได้ ไม่สิ..หนูไม่รู้จะอธิบายยังไงค่ะหลวงพ่อ พูดไม่ถูก""หลวงพ่อรู้แล้ว ถึงได้ถาม..ว่าทำไมหนูต้องกังวลกับเรื่องนี้ ลูกชายหนูเป็นคนดี วาสนาดีและมีบุญมหาศาล เขาได้พรวิเศษนั้นมา มันจะช่วยปกป้องเขาและคนอื่นๆอีกมาก"ลิลินเม้มปากบางๆของเธอแล้วพยักหน้าตาม ก่อนจะพนมมือขึ้นอีกครั้ง และตัดสินใจพูดบางสิ่งบางอย่าง ที่เธอกำลังอัดอั้นกับหลวงพ่อ"แต่หนูห่วงว่าเขาจะแวบไปตรงนู้นตรงนี้ แล้วเกิดอันตราย ถ้าเลือกได้...หนูอยากให้ลูกชายเป็นคนธรรมดาปกติ หลวงพ่อพอจะช่วยได้มั้ยคะ?""ไ
3 ปีต่อมา..เสียงคลื่นกระทบฝั่ง แสงแดดยามเช้า กลิ่นอายของทะเลที่พัดเข้ามากระทบหน้าตามแรงลม ทำให้หญิงสาวที่นอนกินลมชมบรรยากาศ ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขลิลินทอดมองไปที่ทะเลกว้าง...มองไปที่เกลียวคลื่นกระทบฝั่ง...ซ่า ซ่าแต่ระหว่างนั้นหางตาของเธอ ก็มองลูกชายและหลานๆ ที่กำลังนั่งก่อกองทรายกันริมหาดด้วย"ห้ามโยนทรายนะลูก ยังไม่ทานมื้อเช้าเลย เดี๋ยวอาบน้ำใหม่นะ-_-""ได้เลยๆมาม๊า^^"แหมะ! หมดกัน ไม่ทันขาดคำ..ลินินก็กุมขมับ และลุกขึ้นจากเตียงชายหาดทันที เพราะพอบอกจบเท่านั้น..ลูกชายวัยสามขวบของเธอ ก็ปั้นทรายก้อนโต โปะ!เข้าที่หัวสาวๆที่นั่งเล่นอยู่จนหมอณัทร..ที่กำลังเดินออกมาจากตัวบ้าน เห็นหญิงสาวก้าวสามขุมไปหาลูก เขารีบตะโกนตามหลังทันที"ลิน! ไม่ว่าลูกนะ..ค่อยๆสอน~~""รู้แล้วหมอ! โอ๋กันจริงๆเลย" ลิลินบ่นอิบ ก็เดินไปหยุดที่ลูกชายและหลานสาว ก่อนที่ทั้งสามจะเงยขึ้นทำตาปริบๆมองลิลินราวกับเธอเป็นนางพันธุรัตน์ "พร้อม เล่นแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะลูก ไปแกล้งอันอันกับปลายฝันได้ยังไง ม๊าบอกเมื่อกี้ไม่ได้ยินใช่มั้ย>ลิลิน ไม่ดุลูก~" หมอณภัทรตะโกนบอกอีกครั้ง"เออ รู้แล้วหมอ! ไม่ได้ดุ!""ก็..ก็มาม๊าบอกช้
ตอนนี้รอยยิ้มของติณห์กำลังจางหายไป เพราะน้ำตาลูกผู้ชายของเขา..กำลังเอ่อออกมาท่วมท้นพิธีกร : เห็นมั้ยคะ..ว่าบางครั้งความรักก็ไม่ได้เริ่มต้นด้วยความสวยงามเสมอไป แต่ตอนนี้เจ้าบ่าวของเราดูท่าจะไม่ไหวแล้วนะคะ คุณติณห์คะ..ว่าไงบ้าง^^แล้วปลายฝนก็ส่งไมค์ให้ทันที ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาของซีอีโอหนุ่มดูซิ คุณซีอีโอเขาอ่อนไหวอีกแล้ว...ร้องไห้อีกแล้ว..ติณห์ : ผมก็..อยากขอบคุณปลายฝนที่ให้โอกาสผม แล้วผมสัญญาครับ ผมจะรักษาโอกาสนี้ให้ดี...หลังจากวันนี้จะไม่มีใครมาแทนที่ปลายฝน และผมสัญญาว่าจะเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี จะรักและดูแลเธอคนนี้จนแก่เฒ่า ขะ..ขอบคุณครับมีคำพูดมากมายที่เขาอยากพูด แต่หลังๆเสียงติณห์เริ่มสั่นเครือจวนไม่ไหว เขาจึงรีบตัดบทไว..ทิ้งท้ายด้วยคำขอบคุณพิธีกร : หวานชื่นมากเลย อิจฉา~ แต่งานวันนี้มีโยนช่อดอกไม้ด้วยนะคะ เพื่อนเจ้าสาวคนไหนอยากได้ช่อดอกไม้บ้างเอ่ย^^ไม่มีใครตอบ เพราะเพื่อนเจ้าสาวที่มาก็ท้องกันหมด และถ้าได้มาแย่งชิงช่อดอกไม้ของปลายฝน มีหวังได้ล้มตึงกันแน่ แต่เมื่อช่อดอกไม้ ถูกยื่นให้เจ้าสาวอย่าปลายฝนโยนเท่านั้นแหละเธอก็ถือมันเด
"เกี่ยวอะไรกับลีออง!" คนเป็นแม่ถามลูกทั้งสอง แต่ไม่มีใครตอบ เพราะติณห์กับอันติงเอาแต่จ้องหน้ากันตั้งแต่เกิดมาจนโต ทั้งคู่ไม่เคยมีปากเสียงกันเลยด้วยซ้ำ...ครั้งนี้ครั้งแรก และที่ผ่านมา..ติณห์รักน้องห่วงน้องแค่ไหน..ใครๆก็รู้"ไม่ใช่มัน แล้วจะเป็นใคร?! อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ! ว่าอันติงชอบมัน"อันติงเบิกตากว้าง มองหน้าพี่ชายตกใจมาก แต่สักพักก็รีบเก็บอาการ โดยยกมือกอดอกเชิดหน้าขึ้นทันที"ทำไมคะ?! แค่เคยชอบเคยปลื้มเท่านั้น! แต่เราไม่ได้มีอะไรกัน พี่ติณห์คิดว่าชีวิตหนูจะไม่มีผู้ชายคนอื่นเลยรึไง ไม่ได้ลีอองผู้ชายคนอื่นก็มีตั้งเยอะ!""อันติง!!"เสียงตวาดลั่น ทำให้หญิงสาวที่ยืนกรานเถียงถึงกับนิ่ง เธอไม่ได้ตกใจหรอก แต่ใครดุด่าว่ายังไง..มันก็ไม่รู้สึกปวดใจเท่ากับพี่ติณห์ของเธอจนตอนนี้อันติงน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม และค่อยๆลดมือสองข้างไปกำแน่นข้างลำตัวเธอเหนื่อยกับปัญหาเหลือเกิน และมันจะไม่ไหวแล้ว"ฮึกๆอันติงขอโทษ...อันติงคิดว่ามันแค่สนุก ขำๆ ฮือๆแต่ทั้งหมดอันติงป้องกันนะคะ ไม่รู้ว่าพลาดได้ไง อันติงขอโทษค่ะพี่ติณห์ ขอโทษนะคะ ฮือๆ"หญิงสาวยกมือไหว้พี่ชายสะอื้นไห้ตัวงอ จนซีอีโอหนุ่มที่เดือดดาลเริ่มใจอ
"ปลอมมาก-_-^""อะไรเหรอคะ? เพชรปลอมเหรอคะ?" เมื่อปลายฝนถาม ลิลินก็วางมือถือที่เปิดแอพพลิเคชันเฟสบุ๊คลงบนโต๊ะ ก่อนเธอจะเขี่ยมันด้วยปลายนิ้วชี้ จนโทรศัพท์จนไถล~ฟรึบ! ไปหยุดตรงหน้าปลายฝนแล้วตอนนี้หญิงสาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็งุนงง หยิบมันขึ้นมาดูด้วยความสงสัยอ๋อ รูปถ่าย..หมอณภัทรกับติณห์ ที่ทำตัวเผลอๆและอุ้มตุ๊กตาเด็กอาบน้ำที่โรงพยาบาล"เธอดูสิ..ปลอมมาก ทำเป็นเผลอถ่าย..แต่อัพรูปลงเฟสตัวเอง หึหึ-_-" ลิลินบอกย้ำแล้วหัวเราะเบาๆออกมาจนปลายฝนเงยขึ้นถามว่า.."ถ้าไม่ปลอม..มันจะเป็นยังไงเหรอคะ?" "เธอเนี่ย ไม่ทันผู้ชายเลยนะ..ฉันน่ะแปลกใจตั้งแต่ท้องแล้ว หมอณภัทรเคยลงรูปที่ไหน? แต่ทุกวันนี้ทำอะไรก็ลง แถมยังอ้อนฉันว่าอยากมีลูกตั้งสี่คนอีก! ""สี่คน!! พี่ณภัทรที่โลภมากขนาดนั้นเลยเหรอคะO_O""ระวังไว้เถอะ สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน..ต้องย้ายมาอยู่อุดมการ์ณเดียวกันแน่ ฉันสี่คนเธออาจจะแปด เพราะพี่ติณห์เวอร์จะตาย"เวอร์...เวอร์....สุดจะเวอร์เลย แค่เห็นรูปที่ลิลินให้ดูไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อปลายฝนเลิกงานกลับถึงบ้านติณห์ เธอก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นในห้องโถงลังสีน้ำตาลเกือบยี่สิบกล่องวางเรียงเป็นตับ! ขณะที่แม่
เมื่อได้รับอนุมัติจากธนาคารประจำบ้าน ติณห์ก็จัดการดิวบริษัทแอร์บัสทีี่ฝรั่งเศษทันที ซึ่งบริษัทแอร์บัสนี้เป็นบริษัทผลิตเครื่องบินยักษ์ใหญ่ จากการรวมทุนของกลุ่มประเทศฝั่งยุโรป ซีอีโอหนุ่มสั่งเครื่องบินเพิ่มสองลำ เป็นเครื่องบินAirbus-A320(-200) รุ่นฮิตบินภายในประเทศหรือแถบเอเชีย Rangeหรือพิสัยการบินราวๆ6,150 กิโลเมตร แลนด์ที่แดนอาทิตย์อุทัยอย่างญี่ปุ่นได้สบายซึ่งติณห์วุ่นวายเจรจากับบอร์ด และบริษัททางฝรั่งเศสจนถึงเย็น ก่อนที่จะสั่งให้โรงงานพ่นสีพิเศษที่เขาจะทำเซอร์ไพรส์ปลายฝนอีกด้วย"เรียบร้อย! ช่วยก็อปปี้เอกสารสั่งซื้อส่งให้บอร์ดบริหารทุกคนด้วยนะ^^""ได้ค่ะคุณติณห์^^" เลขารับแฟ้มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินออกไปหลังจากมีเป้าหมาย..ทุกๆวันของติณห์ก็ทำงานอย่างหนัก อาจจะมีแพ้ท้องบ้างเวียนหัวบ้าง แต่อาการเหล่านั้นมันก็ค่อยๆทุเลา เมื่อเขามองผ่านและพยายามอุดอู้อยู่กับงานอย่างเดียวและที่เป็นแบบนี้ ซีอีโอหนุ่มไม่ได้เฉยเมยต่อลูกและเมียอะไรทั้งนั้น เขาแค่อยากให้ของขวัญปลายฝนกับลูก และเร่งทุกอย่างให้เสร็จทัน เพื่อจะได้มีเวลาเตรียมงานแต่งงานที่ใกล้จะมาถึงนี้"เหนื่อยชิบ" ทันทีที่ติณห์ถึ
อันติงคิดแบบนั้น ก็รีบลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสะพายข้าง ก่อนจะหันไปบอกกับแม่ที่นั่งงุนงงฝั่งตรงข้ามทันที"พอดีคืนนี้มีติวหนังสือค่ะ ไว้เรืิ่องชุดอันติงจัดการเอง ขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนนะ สวัสดีค่ะ""อ้าวอันติง รีบไปไหนลูก" ขณะที่อันติงกำลังวิ่งออกไปจากห้องอาหาร พ่อก็เดินลงบันไดมาพอดี แต่ทั้งนี้หญิงสาวไม่ตอบ เธอรีบไปที่โรงรถและขับรถมินิคันเล็กนั้นออกไป"คุณเต้ ฉันว่าอันติงแปลกๆ""อืม..ผมก็คิดว่าแปลก ลูกอ้วนขึ้น..สงสัยอ่านหนังสือดึกกินดึก^^""ไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ แต่ลูกสติสตังไม่มีเลย ไม่รู้ว่ามีเรื่องเครียออะไรรึป่าว-_-?""เครียดที่อ้วนมั้งครับ" แล้วทุกคนก็หันมองไปที่พี่ชายคนโตของบ้านที่เดินเข้ามาร่วมโต๊ะอีกคน ขณะที่เขาพาดเสื้อสูทไว้ที่เก้าอี้ และนั่งลงข้างๆปลายฝนด้วย"ก็น่าจะใช่ พักนี้อันติงอ้วนจริงๆ...สงสัยต้องเร่งให้ลดก่อนวันงานแต่งแล้วล่ะ"เท่านั้นแหละซีอีโอหนุ่มก็วางแก้วกาแฟลงทันที ก่อนที่จะมองหน้าแม่กับปลายฝนสลับกันก็เขายังไม่รู้เรื่องฤกษ์ ไม่รู้อะไรสักอย่าง!"เดี๋ยวนะ..แล้วงานแต่ง ได้ฤกษ์แล้วเหรอครับ?""อืม..อีกสองเดือน เราก็เตรียมตัวได้แล้ว-_-"บนรถ"ตั้งสองเดือน มันนานเกินไป!" ที่โต๊ะอ
พิธีกร : แสดงว่าคุณลิลินก็ไม่ได้ปรับอะไรเลยใช่มั้ยคะลิลิน : ไม่หรอก..ฉันปรับค่ะ พอหมอเขาพูดแบบนั้นฉันเองก็ไม่อยากให้เขาเหนื่อยใจ ฉันพยายามปรับอะไรที่ปรับได้ เช่นเรื่องเข้าครัว เรื่องนิสัยใจร้อนของตัวเอง ฉันก็พยายามปรับๆลดๆมันลงบ้าง พิธีกร : แหม ก็เพราะรักและแคร์ใช่มั้ยคะ? เอาล่ะค่ะ เรามาฝั่งเจ้าบ่าวบ้าง..^^พิธีกรเว้นช่วงครู่นึง เมื่อลิลินก้มเช็ดน้ำตาและส่งไมค์คืนให้หมอณภัทร ก่อนที่จะเปิดกระดาษสคริปต์อ่าน และถามเขาว่า..พิธีกร : คุณหมอ...พูดจริงหรือเปล่าคะ? ที่บอกว่ารับได้และไม่ให้คุณลิลินเปลี่ยนอะไร?ลิลินหันขวับมองหน้าพิธีกรทันที ที่เธอพูดไปเมื่อกี้มันไม่มีความหมายเลยรึไง เดี๋ยวเถอะ.. หมอณภัทร : พูดจริงครับ แต่มันก็เป็นคำพูดที่เป็นจิตวิทยาด้วย การที่เราจะเปลี่ยนใครสักคนจริงๆมันไม่จำเป็นต้องพูดหรือสั่ง เราแค่ทำให้เธอรู้สึกรัก..จนรู้ว่าต้องทำเพื่อเราเท่านั้น แต่ทั้งนี้ผมก็รับได้จริงๆนะครับ เพราะผมรักผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว..ไม่ว่าเธอจะบอกว่าตัวเองนิสัยไม่ดี หรือไม่เป็นงานบ้าน ผมก็รัก^^ทุกคำ..ทุกประโยค..ลิลินตื้นตันมาก เธอมองชายหนุ่มที่ตัวเองรักทั้งน้ำตา และตอนนี้ก็ไม่สนว่าเครื่องสำอา
"ผมไม่รู้ น้ำตามันไหลเองTT""อะไรเนี่ย" หมอณภัทรงงงวยขนาดหนัก เขาหันซ้ายหันขวามองคนอื่นๆทำตัวไม่ถูกที่ติณห์เป็นแบบนี้เขาเคยเห็นคนไข้บางคน..สามีแพ้ท้องแทนก็จริง แต่ไม่คิดว่าจะเห็นว่ามีคนอ่อนไหว ถึงขั้นร้องไห้แทนเมียได้ตลกดีว่ะ"หมอทำอะไรพี่ติณห์น่ะ-_-"ลิลินเดินมาถาม เมื่อเห็นซีอีโอหนุ่มพยายามเช็ดน้ำตาตัวเอง และถ้าแฟนของทั้งคู่ไม่ท้องไส้.. มองเผินๆเธอคิดว่าคู่รักชายชายกำลังทะเลาะกันนะเนี่ย"ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" หมอณภัทรตอบ แล้วเหลือบมองติณห์เป็นระยะ เพราะชายหนุ่มเป็นเอามากเหลือเกิน ถึงป่านนี้น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล"ไม่มีอะไรลิน น้ำตาพี่ไหลเอง..พี่แพ้ท้องแทนปลาย ฝนน่ะ ""อ๋อ..ค่ะ แหมแพ้ท้องอ่อนไหวแทนขนาดนี้ ปลายฝนสบายเลยเนอะ""อืม T_T"ตอบทั้งน้ำตาก็ว่าได้ ไม่ว่าจะได้ยินประโยคอะไรที่กระทบกับความรู้สึก ซีอีโอหนุ่มก็น้ำตาไหลพราก จนผ่านไปสักพักผู้ใหญ่มาครบ ทุกคนก็ได้มานั่งรวมตัวกัน และเขากับปลายฝนก็นั่งพับเพียบต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสี่ที่ตอนนี้...มีพ่อแม่ของติณห์ พ่อแม่บุญธรรมของปลายฝน และสักขีพยานก็คือลิลินกับหมอณภัทร รวมถึงพี่สาวคนโตอย่างพี่ปลายฟ้าด้วย"ผมอยากขอโทษที่ล่วงเกินปลายฝนครับ