TULALANG nakatitig si Eshvi sa museleo ng pamilya Allende sa hindi kalayuan. Naroon halos ang buong mag-anak pati ang mga Chaudhary dahil sa libing ni Devna. Nasa loob siya ng kanyang sasakyan habang nakamasid sa malayo. Biglang tumigas ang kanyang ekspresyon at pinunas ang kanyang luha. She wore her dark sunglasses and let out a sigh. That is not Eashta…aniya sa sarili. Kaya hindi dapat siya makaramdam ng lungkot. That was Devna. She tried to convince herself. Walang anumang nagmaneho siya palayo. Parang bigla siyang nahimasmasan kung anong ginagawa niya sa lugar na ito. She immediately flew to Bicol upon learning about the child’s burial. Nalaman din niya na inilipat na rin sina Triana at Devance sa kilalang private hospital sa Manila dahil hanggang ngayon comatose pa ang dalawa. Inuwi niya rin si Eashta kasama ang babysitter nito. For a moment, she thought of visiting her family and introduced Eashta. But she changed her mind. Matagal na niyang kinalimutan ang kanyang pinagmu
CALEB could not believe what he was seeing. Kalunos-lunos ang sinapit ng mag-asawa. Nakakaawang tingnan habang maraming aparatong nakakabit sa katawan ng dalawa. Just as he knew, they were comatose. “Kuya Caleb…” Naramdaman niya ang paghawak ni Tristan sa kanyang balikat. Maraming taon na nga talaga ang dumaan. The Allende twins were almost the same height as him. They grew up fine teenagers and slowly made their names in the business world as young millionaires. Malungkot na umiling si Caleb sa harap ng kambal. “I was on a hike the other day with Anya. I have proposed to her along our trek to the Saint Elias Mountains. I was about to tell your sister about the good news… and this greeted me.” “Ate Ria will be fine. She’s a fighter.” Tristan was optimistic. “They had to fight for Ravi and Rini. Poor kids, they are unaware of what is going on.” Bakas ang lungkot sa boses ni Travis. “And our little angel went ahead of them. I can’t believe Devna would be gone too soon.” Itinuon niy
MAKALIPAS ang dalawang linggo nabuhayan ang lahat nang unti-unting iminulat ni Devance ang mata. Gracia and Akhil were ecstatic to see their son regained his consciousness at last. Kabaliktaran ni Triana na hanggang ngayon ay wala pa ring improvement sa lagay nito. “Kanchha!” maluha-luhang saad ni Gracia. “Can you see us?” Iwinagayway ni Akhil ang kamay sa harap ng anak. But Devance merely moved his eyeballs. Para lang itong nakatitig sa kawalan. Nanatiling walang ekspresyon ang mukha nito. The doctors rushed in and checked his vital signs. Nakahinga nang maluwag ang mag-asawa nang sabihin ng doktor na stable na ang lagay nito. But it would take time for his full recovery considering his severe leg injury. Lalong naiyak si Gracia nang makita ang bunsong anak na hindi makapagsalita nang maayos at bumalon ang luha sa mata. “Kanchha, please. Hold on, you can do this…” Gracia sobbed as she held Devance’s hand. Katabi niya si Akhil na pilit siyang pinakakalma. It was not long when
Three months later PARA sa pamilya ni Triana ay isang normal na araw na lang ito. It was past lunchtime. Mabilis na dumaan ang mga buwan na wala pa ring pagbabago sa kalagayan nito. Pero hindi nila inaasahan na sa araw na ito biglang bumilis ang tibok ng puso ni Triana dahilan para mataranta si Lucia lalo na at may pagmamadali sa mga kilos ng doktor na naroon. The equipment around Triana was beeping non-stop. “She’s suffering tachycardia. Give me the defibrillator!” utos ng doctor. Hindi napigilan ni Lucia ang mapahikbi. Mag-isa lang siyang bumabantay ngayon sa anak dahil out of the country sina Travis at Tristan. They had to attend an important business meeting that they could not let it pass. Wala naman kasi silang pagpipilian kundi ang magpatuloy sa buhay kahit na patuloy na nakikipaglaban sa kamatayan ang nakatatandang kapatid. “Save her…” Nanghihinang muling naupo si Lucia sa sofa habang panay ang kanyang dasal. Wala sa isip niya na isuko ang anak kahit nakikita niyang n
UNTI-UNTING iminulat ni Triana ang mata. It took her a while to adjust from the light that almost blinded her. Sa una ay malabo ang kanyang nakikita. Hanggang sa luminaw ang kanyang paningin matapos ang ilang sandali at agad niyang nabungaran ang maluha-luhang mukha ni Caleb pati na rin ang kanyang ina. “M… Mom…” she stuttered. Where is Devance? Gusto niyang isatinig pero nahihirapan siyang magsalita. Parang namamanhid din ang kanyang katawan at hindi niya maigalaw nang maayos. Sa sobrang saya ng kanyang ina ay hinalikan nito ang kanyang kamay. Samantalang si Caleb ay humalik sa kanyang noo. “A miracle indeed!” Caleb exclaimed. What happened? Maraming tanong ang bumabagabag sa isipan ni Triana pero parang blangko ang kanyang utak. Bakit narito siya sa hospital at bakit hindi siya makagalaw nang maayos? Kaunting kibot niya lang ay naramdaman agad niya ang matinding kirot sa kanyang ulo. Her headache had worsened when memories slowly coming through her mind. Noong gabing inaapoy ng
TRIANA was on her way to recovery—physically. But the psychological trauma still lingered that she could not properly sleep without the help of medicine. Wala rin siyang ganang kumain pero pinipilit niyang magpalakas para sa mga anak niya. Ang nakakalungkot lang dahil habang tumatagal ay wala siyang balita sa asawa. She tried to contact Devance countless times, but he was always out of reach. At nang minsang tawagan niya si Dexa ay sinabi nitong hindi maganda ang lagay ng kapatid at kailangan rin muna niyang magpagaling kung gugustuhin niyang makita ang asawa. Although she never mentioned where her brother was. Lagi itong umiiwas. Her sister-in-law was back in Milan, and Triana hadn’t seen her from the moment she woke up. Hindi naman siya nagtatampo dahil nalaman niyang halos hindi siya nito iniwan nang mga panahong nag-aagaw buhay siya. Nagpumilit siyang puntahan ang asawa kung nasa townhouse nila ito naglalagi. But she could not move freely without the help of somebody. Hindi pa n
MARAMI pang sinabi si Attorney Sanchez kay Triana tungkol sa divorce proceedings dahil sa Nepal sila ikinasal ng asawa. Pero walang kahit anong rumehistro sa isip niya. Tuluyang namuo ang galit sa kanyang dibdib hanggang sa umalis na ito. Sinikap naman niyang huwag pagbalingan ang matandang abogado dahil sumusunod lang naman ito sa utos. How could Devance do this to her? They promised to make their marriage work! They swore to struggle together when they hit the rock bottom. Hindi na nga ito nagpakita at nagparamdam sa mga nakalipas na buwan, ngayon naman makikipag-divorce sa kanya? The situation was nothing but absurd! Kaya ba natitiis sila ni Devance nang ganito dahil plano na nitong makipaghiwalay? Hindi na ba siya nito mahal? Did this happen because of Eshvi? She was going insane! Speaking of Eshvi, wala siyang balita sa babaeng iyon mula nang aksidente. Mabuti na iyon dahil dagdag pa sa stress niya kapag nanggulo pa ito. Baka tuluyan nang maputol ang natitirang hibla ng kanyang
DALI-DALING nag-ayos si Triana nang marinig ang sinabi ng ama. He gave her instructions on what to do. Pinadadala siya nito ng ilang pirasong damit dahil medyo may kalayuan ang kanilang pupuntahan. She ate an early dinner first. Kaharap niya sa hapag sina Gracia at Akhil. Triana asked lots of questions about her husband’s condition, but the couple seemed to be very careful in answering. Hindi na lang siya nangulit pa tutal naman makikita na niya si Devance maya-maya lang. “You’re going there with Vijay, Kanchhi,” wika ni Akhil matapos nilang kumain. “What about you?” Papalit-palit ang tingin niya sa mag-asawa. Akhil shook his head. “We’re not going. We have decided to give you privacy there. If something happens, call us.” “But…” she protested. Pero naisip rin niyang mas mabuti na ngang silang dalawa lang ang naroon. They could resolve their family issues alone. “Be careful, Kanchhi.” Gracia smiled. “Thanks, Mom and Dad. I’m going now.” Tinungo niya ang kuwarto at kinuha ang da
TRIANA put on the Philippine flag at the summit of Mount Everest. Napakaraming makukulay na prayer flags sa tuktok niyon at itinusok niya ang maliit na bandilang dala niya sa makapal sa niyebe. Nilingon niya ang lalaking nakasunod sa kanya at itinusok din nito ang maliit na bandila ng Pilipinas at tatlong flaglets, dalawang kulay blue at isang pink—the man was Austin. The flaglets represented the triplets. Kaya nakigaya rin si Triana, isang kulay asul, rosas, at dalawang pula—each had a label of their children’s name. “I did it!” Triana muttered inside her oxygen mask. She spearheaded this expedition with Austin’s help. When Triana promised her husband to be his legs, she meant it. Kasama nila ang isang Nepali team na mga professional hikers at halos dalawang taon ang kanilang naging paghahanda para mapagtagumpayan ang kanilang layunin. The climb was highly technical that they even encountered a few frozen bodies on the trail. Pero buo ang isip ni Triana at wala sa bokabularyo niya
THE Chaudharys yet again gathered as they mourned Eashta’s passing. Sa dami ng mga rebelasyon ay nanatiling magkasama sina Devance at Triana. Hindi sila iniwan ng kanilang malalapit na kaibigan nang malaman ng mga ito ang kanilang pinagdadaanan. Lara and Austin had rescheduled their flight going back to London. Nagmadali ang mag-asawa na tinungo ang hospital na kinaroronan ni Eashta para damayan sila. Even the two could not believe what had happened. But they never blamed them and didn’t even utter a word to make them feel their negligence. Dahil kahit hindi sabihin nina Triana at Devance ay lihim nilang sinisisi ang sarili sa mga nangyari. Caleb and Austin also postponed their honeymoon to be with them. Hindi naman hinihiling ni Triana na isakripisyo ang mahalagang milestone sa buhay ng dalawa para damayan sila, pero pinili ng mga itong manatili sa tabi nila hanggang sa maihatid na huling hantungan si Eashta. They were adamant that their honeymoon could wait. And Triana had appre
NANLAMBOT ang tuhod ni Triana sa narinig. Mabuti na lang at maagap ang kamay ni Devance at iginalaw nito ang wheelchair para masalo siya mula sa likuran. Mabilis na pumasok sa kuwarto si Eshvi at niyakap ang walang buhay na bata. “Eashta...” Eshvi began to wail. “I’m sorry for your loss. We did our best to revive her.” The doctor expressed their condolences. Magkakasabay itong lumabas sa silid para bigyan sila ng privacy. Triana came back to her senses. Nilapitan niya ang bata at pilit na hinihila ang siko ni Eshvi palayo. “Don’t touch her! You have no right!” Nanginginig ang mga kamay ni Triana sa sobrang galit. Pero tila walang naririnig si Eshvi. Kagaya niya, patuloy ito sa pagpalahaw ng iyak. “Eashta! Wake up baby, please...” ani Eshvi habang mahigpit na yakap ang bata. Samantalang si Devance hindi makuhang gumalaw dahil sa bigat ng mga pangyayari. Tulala lang siyang nakamasid sa walang nang buhay na anak. He lost his two precious children in a year! At mula noon hangga
THE beeping of the hospital apparatus surrounding Eashta was louder than usual in Eshvi’s ears. Bigla siyang nataranta nang magsulputan ang ilang doktor ng anak dahil sa biglang pagbabago ng kalagayan nito. “My daughter… what’s is happening?” Walang patid ang pagpatak ng kanyang luha. Kitang-kita niyang nire-revive na lang ang anak at kapag hindi ito nakayanan ng munting katawan nito ay baka malagutan ito ng hininga anumang sandali. “Please… no…” nauutal niyang sambit. Hindi siya naniniwala sa dasal pero nang mga oras na iyon ay wala siyang ibang makapitan. She prayed hard to whoever deity listening to her pleading. Hindi niya kakayanin na mawala sa kanya si Eashta. “Miss Javier, please calm down,” anang babaeng nurse na naroon sa tabi niya. They both stood in the receiving area of Eashta’s private room. Pero kitang-kita nila ang nangyayari sa silid ng anak dahil sa dingding na salamin. “Shut up!” singhal niya sa babae. Bigla tuloy itong napaatras dahil sa ginawa niya. Dumista
HINDI namalayan ni Triana na walang patid ang pagtulo ng kanyang luha habang nakikinig siya sa kuwento ng asawa. Could it be true? “I’m really sorry, Kanchhi. I doubted you. But you know, it was just an excuse to make you hate me. Because despite learning that Devna is not mine, I still love her and nothing will change that she is our daughter.” Ilang ulit na pumiyok ang boses ni Devance. “Oh, God! Eashta!” Biglang nanlambot ang mga tuhod ni Triana. Kung hindi lang siya nakahawak sa handle ng wheelchair ni Devance baka kanina pa siya bumagsak. “Please tell me you are joking, Dev. I never went to Doctor Alfonso’s office since I thought you were just making up that story to drive me away...” Nanginginig ang mga labi niya. Parang ayaw tanggapin ng kanyang utak ang mga impormasyong galing sa asawa. Had Devna been switched? That was impossible! Pero hindi niya puwedeng isawalang-bahala ang mga sinabi ni Devance. Since she and Eshvi gave birth on the same day in the same hospital. At k
BIGLANG lumundag ang puso ni Triana nang makita ang asawa. Akala niya talaga namamalikmata lang siya pero nang nilapitan ito ng kambal at maluha-luha itong yumakap sa mga anak saka niya napagtantong hindi siya dinadaya ng kanyang paningin. Especially that he saw Grady showed up from the dining room holding a cup of tea. “Dev!” Hindi napigilan ni Triana ang sarili at patakbong lumapit sa kinaroroonan nito. He was comfortably sitting in his wheelchair. Maaliwalas ang mukha nito kumpara nang huli silang magkita. He was clean shaven and wasn’t looking that much miserable compared when he was in his cabin. Pero nanatili ang kaseryosohan ng mukha nito pagdating sa kanya. “I miss you so much, Baba!” halos magkasabay na wika ng kambal na parang ayaw bumitaw mula sa pagkakayapos sa magkabilang braso ng ama. “I thought you broke your promise to come home with Nanay.” Nakangusong anas ni Rini. “But here you are now! Your wheelchair is cool!” inosenteng bulalas ni Ravi matapos ay pinagmasdan a
SAMANTALA abala naman sina Dexa at Liam sa isang kilalang mall sa Milan. They were merrily strolling around and oblivious to their surroundings. There were no prying eyes there despite them being famous. Wala rin silang kasamang bodyguards na nakabuntot. Although they were watching from afar. Para na rin sa kanilang seguridad. “God, I miss being with you like this.” Palalambing ni Dexa sa kasintahan. “I’d prefer an alone time, though. I can still see our bodyguards from my peripheral vision.” Natatawang saad ni Liam. “At least we could pretend we’re alone.” Ngumiti si Dexa. Pinilit niya na huwag masyadong isipin ang sari-saring problema na kinakaharap lalo na at hanggang ngayon ay wala pa rin na pagbabago sa lagay ng kanyang kapatid. Kahit anong sikap niyang i-distract ang sarili, she couldn’t help but worry about her brother’s failing marriage. Higit niyang inaalala ang mga pamangkin. Ilang buwan na rin na hindi nila nakikita ang ama. At wala rin siyang mukhang maihaharap kay Tria
NAGANAP ang kasal nina Caleb at Anya. It was held at their private resort in the province of Camarines Sur. Iyon din ang resort na minsang napuntahan nina Triana at doon nila unang nakilala si Anya. The couple chose this place since it was memorable for them. Doon daw kasi talaga nagsimula ang pag-iibigan nila. It was a sunrise beach wedding. Tila nakikisama ang panahon sa pag-iisang dibdib ng dalawa. Banayad ang paghampas ng alon sa dalampasigan habang hindi maulap ang kalangitan. Kagaya ng kasal ni Lara, the guests, were no more than thirty. Anya wore a simple white off-shoulder wedding dress. Para itong dyosa ng karagatan. Samantalang si Caleb naman ay nakasuot ng puting three-piece suit. Bakas ang matinding saya sa mukha ng dalawa habang naglalakad patungo sa altar. Napapalibutan ng mga sunflower ang venue at sea colors ang motif ng kasal. The sound of the violin reverberated along with the crashing of the waves when they started the wedding entourage. Bukod kay Triana, naroon d
TAHIMIK na nakamasid si Akhil sa bunsong anak habang kausap nito ang kanilang private doctor na si Dr. Adhikari. Nasa loob sila ng kanilang residence clinic. They were coordinating with the doctors in the Philippines looking out for Eashta. They had conducted the same test to check if Devance was a match and the result came out in two days. “You are not a match,” wika ng may katandaang doktor mababang tono. Marahang tumango si Devance. Pero hindi nakaligtas sa paningin ni Akhil ang pagtiim nito ng bagang. For Akhil, it was a good sign. It only meant he was bothered on what his illegitimate child was going through. Although he never liked that kid, but he also wanted to help. Hindi naman ganoon katigas ang puso niya para tikisin ang bata. Sa paglipas kasi ng mga araw ay unti-unti na niyang natatanggap na hindi na niya mababago pa ang nakaraan. Kung si Triana nga ay tanggap ito. Panahon na rin siguro para kilalanin niya ang anak sa labas ni Devance. “Kanchha…” Nilapitan ni Akhil ang