POV ni STANFORD... Pagpasok ko pa lang sa opisina ko, lumapit sa akin ang maasikasong sekretarya ko. With a composed demeanor, she informed me na hinihintay ako ni Melissa. Bahagya akong dumilat sa kanya at nagtanong, "Kailan siya dumating?" "Isang oras ang nakalipas." Tumango ako at umupo sa upuan ko. Alam kong ang kanyang pagbisita ay hindi lamang dahil sa personal na dahilan kundi sa isang propesyonal na hangarin na maging brand ambassador para sa clothing line ng aming kumpanya. Si Melissa ay isang modelo, at siya ay napakaganda. Wala akong tutol sa pagiging brand ambassador niya. Pero hindi ko pa siya sinasagot. Nakikita ko ang kahinaan sa kanya, umaasa na magkaroon ng pagkakataong muling itayo ang nawala. Natagpuan ko ang aking sarili na nahuli sa isang sandali ng pagmumuni-muni, na napunit sa pagitan ng aking nagtatagal na damdamin para kay Veronica at ang posibilidad na magsimulang muli kay Melissa. Ang desisyon ay mabigat sa aking mga balikat, at alam ko na
POV ni Veronica.. Tuwang-tuwa akong makita ang tugon sa aking email na ipinadala ko noong nakaraang araw sa sikat na kumpanya ng disenyo. Tuwang-tuwa sila sa trabaho ko at gustong makipag-usap sa akin. Excited at kinakabahan ako at the same time. Naghanda ako at pumara ng taksi papunta sa kumpanya. Pagpasok ko sa lugar ng kumpanya ng disenyo ng fashion, sinalubong ako ng isang elegante at modernong espasyo na nagpapalabas ng pagkamalikhain at istilo. Ang mga dingding ay pinalamutian ng mga naka-frame na sketch ng fashion at mga swatch ng tela, na nagpapakita ng artistikong kakanyahan ng kumpanya. Nagtatampok ang reception area ng makinis at puting marble desk kung saan tinatanggap ako ng isang magiliw na receptionist na may maayang ngiti. Sa likod niya, kitang-kitang ipinapakita ang isang malaking logo ng kumpanya, na kumakatawan sa pagkakakilanlan at reputasyon ng tatak nito sa industriya ng fashion. "Hello... Paano kita matutulungan?" "Nandito ako para makipagkita kay Mi
Sa paglabas ko sa cabin ni Amanda, isang surge of exhilaration ang bumalot sa akin, na nagpapasigla sa aking espiritu na mas mataas kaysa dati. Ang isang bagong tuklas na pakiramdam ng tagumpay at layunin ay tila napalitan ng kawalan ng katiyakan at pagdududa sa sarili. Isang maningning na ngiti ang nagpapalamuti sa aking mukha, ang ningning nito ay sumasabay sa init ng araw. Dahil hindi ko napigilan ang aking kagalakan, mabilis kong dinial ang numero ni Nancy, sabik na ibahagi ang balita. Agad siyang sumagot, puno ng pag-asa ang boses niya. "Nancy, guess what? Inalok ako ni Amanda ng trabaho! Nakuha ko!" Bulalas ko, halata sa boses ko ang kilig. Kitang-kita ang tuwa ni Nancy habang tumugon, "Oh my goodness, that's amazing! I knew you can do it! We need to celebrate this momentous occasion, my dear." Ang kanyang mga salita ay tumutulo ng pananabik at tunay na kaligayahan para sa aking tagumpay. Siya pagkatapos ay nagmumungkahi, "Bakit hindi namin anyayahan si Michael na su
Nagiging tense ang hangin, at halo-halong emosyon ang dumaloy sa akin. Ang presensya ni Stanford ay nag-trigger ng surge ng magkasalungat na damdamin. Ang mga alaala ng ating nakaraan, ang mga pangarap na ating pinanghahawakan, at ang sakit ng ating nasirang pagsasama ay nagbanggaan sa loob ko. Ang nanay at lola ni Stanford ay nagsusuot ng mga ekspresyon ng pagkagulat na may halong pagkukunwaring tuwa sa aming hindi inaasahang pagtatagpo. Ang pilit nilang mga ngiti ay nagtatangkang itago ang pinagbabatayan na tensyon na nakabitin sa hangin. "Mr. and Mrs. Montenegro. Nakakatuwang sorpresa!" sabi ni lola. " Dito ka na rin mag-dinner! What a coincidence. Bakit hindi ka sumama sa amin?" Ang aking mga magulang ay nagbibigay din ng mainit na pagbati, na tinatakpan ang kanilang sariling kaguluhan para sa akin. "Salamat, Mrs. Guzman," sabi ni Nanay. "Kami ay nagpapasalamat sa imbitasyon. Nakatayo ako doon, walang imik, nakatitig kay Stanford. Nakikita ko ang repleksyon ng mga pagb
Nagpalitan ng pag-aalala ang mga magulang ko. Mukhang nagulat sila sa hindi inaasahang pangyayari. Nanatili silang tahimik. Ang mukha ni Lola ay nabaluktot na may halong pagkadismaya at paglaban, isang bagyo na namumuo sa ilalim ng ibabaw. Ang bigat ng kanyang pagkabigo at hindi pagsang-ayon ay nananatili sa hangin. Sa masusukat na mga salita at mahinahong tono, nakikiusap ako kay Lola, "Pakiusap, Lola, huwag na tayong gumamit ng karahasan. Makakahanap tayo ng paraan para malutas ito nang mapayapa." Nagsalubong ang mga mata ni Lola sa akin, puno ng halong pagtutol at pagmumuni-muni ang kanyang tingin. Bahagyang lumambot ang mga linya sa kanyang mukha, na nagpapakita ng isang pahiwatig ng kahinaan sa ilalim ng kanyang matigas na panlabas. Patuloy akong nakatitig sa kanya, umaasa na ang aking mga salita ay umabot sa mas malalim na bahagi ng kanyang puso. "Hindi ka dapat maging biased kay Melissa sabi ko. "Kung magkakasundo ka sa kanya, makikita mong magaling siya. You should g
Ang mga mata ni Amanda ay kumikinang sa pananabik habang ibinabahagi niya ang kapana-panabik na balita. Siya ay sumandal, ang kanyang boses ay puno ng sigasig at isang dampi ng pagmamalaki. Ramdam ko ang excitement na may halong kaba. Ito ay isang napakalaking pagkakataon, at hindi ko maiwasang makaramdam ng pagmamalaki sa aking trabaho na kinikilala. "Nakakamangha iyan, Amanda!" Sabi ko, may bahid ng excitement ang boses ko. " Ikinararangal ko na nagustuhan nila ang aking disenyo at gusto nilang makipagtulungan sa amin." Tumango si Amanda, nakakahawa ang kanyang excitement. "Talaga, Veronica. Ang iyong talento at pagkamalikhain ay tunay na kapansin-pansin. At narito ang pinakamagandang bahagi - nais naming ikaw ang maging pangunahing tagapagsalita sa paparating na pagpupulong kasama ang kumpanya. Magkakaroon ka ng pagkakataong ipakita ang iyong disenyo at ipakita ang iyong pananaw bilang taga-disenyo." Nanlaki ang mga mata ko sa gulat, at halo-halong emosyon ang bumalot sa ak
Umaalingawngaw sa aking tainga ang dumadagundong na pagpalakpak, at hindi ko mapigilang mapatitig kay Veronica, ang babaeng nakatayo sa aking harapan na may bagong kumpiyansa at ningning. Hindi maikakaila ang kanyang pagbabagong-anyo na para bang nalaglag niya ang kanyang dating sarili at lumitaw bilang isang maningning na paru-paro, na nakaakit sa atensyon ng lahat ng naroroon. Ako ay nabihag sa kanyang presensya; naka lock ang tingin ko sa figure niya. Ang Veronica na nakatayo sa harap ko ay isang paghahayag, isang paghahayag ng hindi pa nagamit na talento at hindi maaawat na lakas na hindi ko pa lubos na kinikilala. Ang mga banayad na nuances ng kanyang hitsura ay nakakakuha ng aking mga mata, mula sa natural na kagandahan ng kanyang light makeup hanggang sa pagpili ng nude lipstick na nagpapatingkad sa kanyang mga tampok na may isang touch ng understated allure. Nawala na ang imahe ng mabait na maybahay na dati kong nakilala, napalitan ng isang babaeng nagpapakita ng kumpi
Itinuon ko ang aking mga mata sa kanya, ang kanyang titig ay puno ng hindi inaasahang pag-aalala na nagpapadala ng isang kirot sa puso ko. Ang kalituhan ay bumabalot sa aking isipan. Paano siya mag-aalala sa akin? Bumibilis ang pulso ko. Namumula ang pisngi ko habang ang mainit niyang hininga ay humahaplos sa mukha ko, nag-aapoy ng mga sensasyon sa loob ko. Ito ay isang kabalintunaan na sandali, parehong napakalaki at kakaibang nakakabighani. Pinipilit kong kumawala sa mga braso niya, pero pinigilan niya ako, "Huwag kang gagalaw." Ang kanyang boses ay mababa, banayad, at paos. "The more you move, the more uncomfortable ang mararamdaman mo." Naiintindihan ko ang sinasabi niya. Pero nagiging emosyonal ako. Huminga ako ng malalim, sinusubukan kong pakalmahin ang naghuhumindig kong puso at umiikot na emosyon. Gayunpaman, sa kabila ng paghahangad ko ng aliw, ang atensyon ko ay agad na napunta sa kanyang mga mata, na nakakulong pa rin sa akin. Bumibigat ang bigat sa dibdib ko, at
Makalipas ang ilang buwan... POV ng tagapagsalaysay... Pinaliguan ng araw ang eleganteng hardin sa malambot, ginintuang kinang habang sina George at V ay nakatayo sa ilalim ng malinis na puting gazebo, na napapalibutan ng dagat ng makulay na mga bulaklak. Ang venue para sa kanilang kasal ay walang kapansin-pansin, kasama ang mga mayayamang dekorasyon at nakamamanghang floral arrangement na tila pumutok sa kulay at buhay. Para bang ang mismong lupa ang nagdiriwang ng kanilang pagsasama. Hindi umaalis kay Veronica ang mga mata ni Stanford habang papalapit ito sa kanya, puno ng emosyon ang puso nito. Nang maabutan niya ito, hinawakan niya ang kamay nito, ang mga daliri nila ay nag-uugnay sa pangakong walang hanggan. Sinimulan ng opisyal, na may magiliw na ngiti, ang seremonya, at ang kanilang mga kaibigan at pamilya ay tumingin nang may mainit na puso at lumuluha na mga mata. Natuwa sina Evan at Barbie nang makitang ikinasal ang kanilang mga magulang. Ang mga salitang binigkas
Samantala, pumasok sina Evan at Barbie. Lumiwanag ang mga mukha nila ng nakangiti nang makita akong gising. "Mommy!" Ang mga boses na umaabot sa aking pandinig ay puno ng pananabik at wagas na tuwa. Nagmamadali silang lumapit sa akin. Sa bukas na mga bisig, buong pananabik kong tinatanggap sila. Ang init ng kanilang maliliit na katawan ay bumabalot sa akin, at ang mga luha ng kagalakan ay umaagos sa aking mga pisngi. Ang kanilang presensya ay isang balsamo sa aking kaluluwa, na nagpapakalma sa mga umaalingawngaw na alingawngaw ng takot at sakit. Niyakap ko sila ng mahigpit, pinahahalagahan ang bawat sandali ng kanilang yakap. "My babies," bulong ko, nanginginig ang boses ko sa emosyon. "Nandito si Mommy. Ayos lang si Mommy." Ang mga mata ni Evan ay kumikinang sa walang humpay na luha habang nagsasalita, nanginginig ang kanyang boses na may halong ginhawa at matagal na pagkabalisa. “Tinakot mo kami,” he admits, his emotions raw and unfiltered. "Iyak ng iyak si Barbie." Pinali
Kanina pa hinahanap ng mga guwardiya ang lalaking nag-spray ng powder sa mga wedding gown. Sa wakas ay nahuli nila siya at inusisa siya, at ipinahayag niya na binayaran siya ni Michael para gawin iyon para i-frame ako. Ipinagtapat niya ang lahat sa pulisya. Inutusan ko ang departamento ng PR na gumawa ng pahayag. Sa wakas, naayos na ang krisis sa kumpanya, ngunit wala pa ring malay si Veronica. Tatlumpu't anim na mahabang oras ang lumipas, at ang kanyang patuloy na kawalan ng malay ay gumagapang sa aking kaibuturan. Umupo ako sa tabi ng kama niya, hinawakan ko ang kamay niya na para bang hinihikayat siyang bumalik sa kamalayan. Nais kong magising siya, makitang muli ang magagandang mga mata, marinig ang kanyang boses, at maramdaman ang kanyang presensya na pumupuno sa silid. Nag-aalala na rin sina Evan at Barbie. Pinupunasan ng luha ang kanilang mga murang mukha habang nilalabanan nila ang takot na baka hindi na magising ang kanilang ina. Nadudurog ang puso ko na makita silang
Sa daan, nakatanggap ako ng video message sa aking telepono mula sa punong opisyal ng seguridad. Ito ang video na naka-record sa pendant. Habang lumalabas ang mensahe ng video sa screen ng aking telepono, nadala ako sa isang puyo ng tubig ng nakakagulat na mga paghahayag. Ang mga imahe at tunog na nakapaloob sa digital tape na ito ay nagsisilbing isang mapait na tableta upang lunukin, na gumising sa akin sa malupit na katotohanan na nabubuhay ako sa isang maingat na ginawang kasinungalingan sa loob ng maraming taon. Nanlaki ang mata ko sa hindi makapaniwala. Ang pagkakasala at panghihinayang na dumaloy sa loob ko ay parang isang magulong dagat, na nagbabantang matabunan ang aking sentido. Si Veronica, ang babaeng laging nandiyan para sa akin at nagmamahal sa akin nang walang pasubali, ay lumalabas bilang tunay na pangunahing tauhang babae ng nakamamatay na insidente ng pagkidnap na iyon. Ang panghihinayang, tulad ng isang walang humpay na tubig, ay dumaan sa akin. Kinastigo ko
Ang aking katawan ay umiikot at nanginginig sa pagtatangkang iwasan ang mga suntok, ngunit ang kanyang mga hampas ay nakatagpo ng kanilang marka, ang epekto ay nagpapadala ng mga shockwaves ng matinding paghihirap sa akin. Tumutulo ang dugo sa mukha ko. Napaiyak ako sa sakit at takot. Ang bawat suntok ay parang isang saksak ng kadiliman, nagbabantang mapatay ang anumang pag-asa na mabuhay. Nabaliw na si Melissa. Hindi siya titigil hangga't hindi niya ako pinapatay. Pero ayokong mamatay, hindi sa ganito, hangga't hindi ko siya pinaparusahan. Kailangan kong sabihin kay Stanford ang lahat. "Stanford..." Hilaw na sigaw ng sakit ang boses ko habang nagsusumamo para kay Stanford, umaasang kahit papaano ay makarating sa kanya ang iyak ko at siya ang magliligtas sa akin. Nagiging itim ang lahat. Napapikit na ang mga mata ko. Nakaramdam ako ng gaan na parang lumilipad ako. "Veronica..." Umaalingawngaw sa tenga ko ang boses niya, isang lifeline na tila hindi maabot. Nandito ba talaga
Ang lahat ng mga eksena ay naglalaro bilang isang recording sa harap ng aking mga mata. Pakiramdam ko ay binabalikan ko ang lagim ng nakaraan. Dinala kami ng mga goons sa isang abandonadong bahay sa tuktok ng burol. Inihagis nila kami sa malamig na sahig at isinara ang pinto. Ang silid kung saan kami nakakulong ay parang isang tiwangwang na kulungan, malamig at mamasa-masa. Ang mga muffled na tunog ng labas ng mundo ay halos hindi tumagos sa makapal na pader. Wala pa ring malay si Stanford. Dumudugo ang kanyang noo. Nadala ako ng matinding determinasyon na protektahan siya. Pinunit ko ang aking damit gamit ang aking mga ngipin at ginagamit ang tela bilang isang impromptu bandage upang matigil ang pagdurugo. Ang kanyang kahinaan, na nakahiga doon na walang malay, ay humahatak sa aking puso. Nilibot ko ang aking paningin sa buong silid, ang aking mga mata ay dumapo sa kakarampot na kaginhawaan ng isang kutson at isang kumot. Dahan-dahan kong kinaladkad si Stanford papunta sa kutso
Ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa isang baliw na intensity, ang kanyang mga pupils ay lumalawak habang siya ay nagsasalita. "Mahal ko na siya simula bata pa ako," she said, her voice low and even. "I always wanted to be around him, play with him, and marry him. But he liked to play with you. I hate you for grabbing his attention." Nakakabagabag at nakakalungkot ang pag-amin ni Melissa. Ang kanyang pagkahilig sa pagkabata kay Stanford ay nauwi sa isang baluktot na pagkahumaling, at ang kanyang paninibugho sa aking koneksyon sa kanya ay nagpasigla sa kanyang poot. Ang kanyang pagpasok ay nagpinta ng isang malungkot na larawan ng kanyang pag-iisip, na inilalantad ang lalim ng kanyang maling akala. Ramdam ko ang malamig na takot na gumagapang sa aking gulugod habang patuloy siyang nagsasalita. Ang kanyang mga salita ay puno ng kamandag, ang kanyang galit at hinanakit ay ramdam. Bakit niya sinasabi ang mga bagay na iyon? Napagkamalan ba niya akong iba? Wala akong maalala na nak
Habang unti-unting bumabalik ang aking kamalayan, ang mundo sa paligid ko ay nagiging mga pira-piraso. Ang marumi at sira-sirang kapaligiran ng silid ay napagtuunan ng pansin, na nagbibigay ng nakakatakot na kapaligiran na tumutugma sa nakakaligalig na sitwasyon na aking kinalalagyan. Ang mga sapot ng gagamba ay kumakapit sa mga sulok; sumasayaw ang mga anino sa dingding ng aking paningin. Ang bigat ng ulo ko, at nagpanting pa rin ang tenga ko sa suntok na natanggap ko. Kumurap ako, sinusubukang i-clear ang aking paningin, at ang aking puso ay lumaktaw nang tumibok nang mapagtanto kong nakatali ako sa isang upuan. Ang mga boses, tahimik ngunit naririnig, ay tumatagos sa ulap sa aking isipan. Lumalakas ang aking mga sentido, at pilit kong pinakinggan, pinagsasama-sama ang pag-uusap na lumalabas sa harapan ko. "Sabi ko sayong lumayo ka dito. Bakit ka pumunta dito?" Napapikit ako nang makita kong pamilyar ang boses na ito. Boses iyon ni Michael. Sino ang kausap niya? "Ugh..
Makalipas ang ilang araw... Dinadalaw ako ni Melissa kapag wala si Veronica Hindi ko maiwasang maramdaman ang alon ng inis na bumalot sa akin. Napakawalanghiya niya. Ang lakas ng loob niyang magpakita ulit sa harapan ko. "Stanford, oh, my God. Tignan mo nga, grabe ang sugat mo." Lumapit siya sa akin na may luha sa mga mata. Dati nalulungkot ako tuwing nakikita ko siyang umiiyak. Ngunit ngayon ay nakikita ko sa pamamagitan ng kanyang malisyosong kalikasan na nakatago sa ilalim ng kaawa-awang panlabas na ito. Mapagpanggap si Melissa. Hindi na mababago ng kanyang mga luha at matatamis na salita ang aking pananaw sa kanya. Alam ko na ngayon kung gaano katuso. Sinubukan niyang abutin at hawakan ang mukha ko, pero inalis ko ang kamay niya. Ayokong hawakan niya ako; hindi niya ba naiintindihan yun? Pinandilatan ko siya, kumikislap ang mga mata ko sa babala. "Nawalan na talaga ako ng pasensya sa'yo, Melissa," ungol ko, mahina at nagbabanta ang boses ko. "Stop trying to get clos