POV ni Veronica...... Pagkagising ko kinaumagahan, nasa yakap ko si Stanford. Ang manipis na ulap ng pagtulog ay unti-unting tumataas, napalitan ng isang biglaang pag-akyat ng kamalayan. Bumabalik ang alaala ng kagabi, dahilan para bumilis ang tibok ng puso ko at uminit ang pisngi ko sa kahihiyan. Ang pagsasakatuparan ng aking sariling mga aksyon ay tumama sa akin tulad ng isang alon, at binabaha ako ng halo-halong emosyon: panghihinayang, pagkalito, at bahid ng kahihiyan. Paano ako makakagawa ng gayong mga pagkakamali? Ang aking panloob na pakikibaka upang panatilihin ang aking distansya mula sa kanya ay tila bigong nabigo. Ginugol ko ang huling limang taon sa pag-iwas sa anumang matalik na relasyon, determinadong tumuon sa aking mga anak at sa aking sariling kapakanan. Ngunit kagabi, isang bagay sa akin ang nagbigay daan, at ang pananabik para sa pagmamahal at koneksyon ang pumalit. Ang mga pader na itinayo ko sa paligid ng aking sarili ay gumuho sa isang iglap, at ang d
Ang aking mga salita ay nagpagalit sa kanya nang higit sa kanyang antas ng pagpaparaya. "Ikaw, madungis na babae. Papatayin kita." Bumaling sa akin si Melissa, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa galit. Pero bago pa niya ako maabot, mabilis akong tumabi at hinawakan ang braso niya, gamit ang momentum niya laban sa kanya. Nauntog siya pasulong, nawalan ng balanse, at sinamantala ko ang pagkakataong ipinulupot ang aking mga braso sa kanyang baywang, inipit ang kanyang mga braso sa kanyang tagiliran. Sa matinding determinasyon, kinaladkad ko siya paatras, palayo sa pinto, at hinampas siya sa sahig. Ang hangin ay lumalabas sa kanyang mga baga habang siya ay tumama sa lupa, at saglit, siya ay nakahiga doon, natulala at walang magawa. I strapped her, my legs on both side of her hips, and lean down, my face inches from her. Mabilis ang paghinga ko, at ang puso ko ay bumilis ng adrenaline. Nakaramdam ako ng lakas at kasiyahan habang nakatingin ako sa kanya, sa wakas sa aking awa.
POV ni STANFORD... Habang pinagmamasdan ko ang walang malay na anyo ni Veronica, ang takot ay humawak sa akin na parang bisyo. Ang aking isip ay tumatakbo sa mga pinakamasamang sitwasyon. Bumalot sa puso ko ang takot na mawala siya. Nangako ako na poprotektahan ko siya, at ngayon parang nabigo ako nang husto. Ang pagkakasala at panghihinayang ay umaatake sa akin na parang unos, na nag-iiwan sa akin na walang magawa at nawawala. Nire-replay ko sa aking isipan ang mga pangyayari na humahantong sa sandaling ito, na sinisiraan ang aking sarili dahil hindi ko napigilan ang pagpasok ni Melissa. Kinamumuhian ako ng pagkamuhi sa sarili, at hindi ko maiwasang maramdaman na hindi ako karapat-dapat sa kapatawaran ni Veronica. Hindi ako umalis sa tabi niya. Umupo ako sa tabi niya at hinintay siyang magising. Nang sa wakas ay gumalaw siya, iminulat niya ang kanyang mga mata, parang balsamo ang bumalot sa akin. Hinawakan ko ng mahigpit ang mga kamay niya, tumulo ang mga luha ko. "Salama
Natatakot ako, natatakot akong masaktan nila ang isa't isa. "Michael, please leave. Hindi ka dapat nandito." "Veronica wala kang ideya kung gaano kalupit ang lalaking ito," sabi niya. "Siya ang nanggugulo sa kumpanya ko." Gayunpaman, hindi umaatras si Stanford Humakbang siya pasulong, nagliliyab ang mga mata sa galit. "Shut up," ungol niya. "Umalis ka na dito. Or else, bugbugin kita hanggang mamatay." "Halika at labanan mo ako," pag-udyok ni Michael. Stanford please..." I look at him pleadingly, hawak ang kamay niya. Sa isang segundo, nagbabago ang lahat. Tinulak ako ni Stanford papasok sa kotse, padabog na isinara ang pinto. Pilit kong pinihit ang knob, sinusubukan kong buksan ang pinto, ngunit naka-lock ito. Nadudurog ang puso ko habang pinagmamasdan ko silang sumabak sa matinding labanan. Pakiramdam ko ay wala akong magawa, hindi ko sila mapigilan. Naka-lock sa loob ng sasakyan, dumidiin ang mga kamay ko sa bintana, at ang aking tingin ay nakatutok sa panoorin sa la
Bumibilis ang tibok ng puso ko habang nakatingin sa masamang mukha na nasa harapan ko. Gumapang ang takot sa aking gulugod nang mapagtanto kong si Michael iyon, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa tindi na nagpapalamig sa aking dugo. "Shh..." bulong niya, ang mainit niyang hininga ay tumatama sa tenga ko. "Huwag kang sumigaw." I nod frantically, desperado na makawala sa pagkakahawak niya. Dahan-dahan niyang ibinaba ang kanyang kamay at umatras, hinayaan akong makahinga muli. Kumakabog pa rin ang puso ko sa dibdib ko, at gumugulo ang isip ko sa biglaang pag-atake. Dahan-dahan niyang ibinaba ang kamay at umatras ng kaunti. Napabuga ako ng hangin, ang lakas ng tibok ng puso ko sa nangyari. "Anong pabor?" I retort, tumutulo ng lason ang boses ko. "Tinulungan mo ako noong nakaraan, oo, pero binayaran kita sa pamamagitan ng pagtulong sa iyo na sabotahe ang kumpanya ni Stanford. Nababayaran iyon ng utang natin. At tungkol sa pagliligtas sa amin ni Stanford noong araw na iyon...
Namamanhid ang katawan ko, at nanlamig ang mga paa ko. Ang boses sa loudspeaker ay tila nagmumula sa malayo, umaalingawngaw sa aking tenga na parang isang sigaw sa malayo. My heart races in my chest... It beats frantically and match the urgency of my thoughts. "Stanford.." sigaw ko at tumakbo sa mga pasilyo ng barko, ang takot ay nakahawak sa puso ko. Ang kanyang mukha ay kumikislap sa aking isipan, kasama ang kanyang matingkad na ngiti at mainit na mga mata, at hindi ko kayang isipin na mawala siya. Hindi ngayon, hindi ganito. Naninikip ang puso ko sa bawat hakbang, at humihigpit ang hawak ng pagkabalisa sa bawat sandaling lumilipas. Napabuntong hininga ako sa aking lalamunan nang may makita akong nagkakagulo malapit sa gilid ng barko. Ang mga miyembro ng crew at mga nanonood ay nagkukumpulan, ang kanilang atensyon ay nakatuon sa isang lugar sa tubig. Tumalon ang puso ko sa lalamunan ko habang nagmamadali ako papunta doon. Nakahawak ang mga daliri ko sa rehas habang pilit kong
Paulit-ulit na tumatak sa isip ko ang mga salita ni Dad kahit na tinapos ko na ang tawag. Si Stanford ay nakulong sa isang ipoipo ng mga maling akusasyon, at wala akong kapangyarihan na protektahan siya. Ang galit, kawalan ng kakayahan, at takot ay umaakyat sa loob ko, na nag-uugnay sa isang magulong halo ng mga emosyon na nagbabantang madaig ako. Paano kaya ng isang tao na mag-organisa ng ganitong masamang balak laban sa kanya? Ang pagkabigo ay umuusok sa ilalim ng balat, isang malakas na halo ng kawalan ng kakayahan at galit. Ang takot, parang anino, ay nakatago sa sulok ng aking mga iniisip. Takot sa kaligtasan ni Stanford, takot na baka lalo pa siyang mahuli sa web of lies na ito. Pero alam kong hindi ko kayang hayaang maparalisa ako ng takot. Huminga ako ng malalim at nanginginig, sinusubukan kong pakalmahin ang sarili ko. Hindi ito ang oras para masira. Kailangan ni Stanford ng isang taong naniniwala sa kanya at kayang tumayo sa tabi niya sa unos ng kahirapan na ito.
Kinabukasan... Ang sitwasyon ay naging masama, tulad ng sa nakaraan. Dahil sa mga alegasyon, bumagsak ang presyo ng stock ng kumpanya ni Stanford. Kapag nabasa ko ang artikulo ng balita, pakiramdam ko ay binabalikan ko ang nakaraan at nasaksihan kong gumuho muli ang kanyang kumpanya. Ang mga salita sa screen ng telepono ay tila lumabo nang magkasama, na bumubuo ng isang kalagim-lagim na echo ng nangyari limang taon na ang nakakaraan. Ito ay kapansin-pansing katulad ng nangyari limang taon na ang nakakaraan. Hindi ko maalis ang pakiramdam na ang impluwensya ni Michael ang gumaganap dito. Ang maselang orkestrasyon ng mga kaganapan, ang timing, ang katumpakan-lahat ito ay tumutukoy sa kanyang pagkakasangkot. Ang mga sugat mula sa nakaraan ay muling binubuksan, at ako ay nahaharap sa malupit na katotohanan na ang nakaraan ay hindi kailanman tunay na umalis sa atin. Ikinuyom ko ang aking mga kamao, ang aking mga kuko ay bumabaon sa aking mga palad, habang pilit kong pinipigilan a
Makalipas ang ilang buwan... POV ng tagapagsalaysay... Pinaliguan ng araw ang eleganteng hardin sa malambot, ginintuang kinang habang sina George at V ay nakatayo sa ilalim ng malinis na puting gazebo, na napapalibutan ng dagat ng makulay na mga bulaklak. Ang venue para sa kanilang kasal ay walang kapansin-pansin, kasama ang mga mayayamang dekorasyon at nakamamanghang floral arrangement na tila pumutok sa kulay at buhay. Para bang ang mismong lupa ang nagdiriwang ng kanilang pagsasama. Hindi umaalis kay Veronica ang mga mata ni Stanford habang papalapit ito sa kanya, puno ng emosyon ang puso nito. Nang maabutan niya ito, hinawakan niya ang kamay nito, ang mga daliri nila ay nag-uugnay sa pangakong walang hanggan. Sinimulan ng opisyal, na may magiliw na ngiti, ang seremonya, at ang kanilang mga kaibigan at pamilya ay tumingin nang may mainit na puso at lumuluha na mga mata. Natuwa sina Evan at Barbie nang makitang ikinasal ang kanilang mga magulang. Ang mga salitang binigkas
Samantala, pumasok sina Evan at Barbie. Lumiwanag ang mga mukha nila ng nakangiti nang makita akong gising. "Mommy!" Ang mga boses na umaabot sa aking pandinig ay puno ng pananabik at wagas na tuwa. Nagmamadali silang lumapit sa akin. Sa bukas na mga bisig, buong pananabik kong tinatanggap sila. Ang init ng kanilang maliliit na katawan ay bumabalot sa akin, at ang mga luha ng kagalakan ay umaagos sa aking mga pisngi. Ang kanilang presensya ay isang balsamo sa aking kaluluwa, na nagpapakalma sa mga umaalingawngaw na alingawngaw ng takot at sakit. Niyakap ko sila ng mahigpit, pinahahalagahan ang bawat sandali ng kanilang yakap. "My babies," bulong ko, nanginginig ang boses ko sa emosyon. "Nandito si Mommy. Ayos lang si Mommy." Ang mga mata ni Evan ay kumikinang sa walang humpay na luha habang nagsasalita, nanginginig ang kanyang boses na may halong ginhawa at matagal na pagkabalisa. “Tinakot mo kami,” he admits, his emotions raw and unfiltered. "Iyak ng iyak si Barbie." Pinali
Kanina pa hinahanap ng mga guwardiya ang lalaking nag-spray ng powder sa mga wedding gown. Sa wakas ay nahuli nila siya at inusisa siya, at ipinahayag niya na binayaran siya ni Michael para gawin iyon para i-frame ako. Ipinagtapat niya ang lahat sa pulisya. Inutusan ko ang departamento ng PR na gumawa ng pahayag. Sa wakas, naayos na ang krisis sa kumpanya, ngunit wala pa ring malay si Veronica. Tatlumpu't anim na mahabang oras ang lumipas, at ang kanyang patuloy na kawalan ng malay ay gumagapang sa aking kaibuturan. Umupo ako sa tabi ng kama niya, hinawakan ko ang kamay niya na para bang hinihikayat siyang bumalik sa kamalayan. Nais kong magising siya, makitang muli ang magagandang mga mata, marinig ang kanyang boses, at maramdaman ang kanyang presensya na pumupuno sa silid. Nag-aalala na rin sina Evan at Barbie. Pinupunasan ng luha ang kanilang mga murang mukha habang nilalabanan nila ang takot na baka hindi na magising ang kanilang ina. Nadudurog ang puso ko na makita silang
Sa daan, nakatanggap ako ng video message sa aking telepono mula sa punong opisyal ng seguridad. Ito ang video na naka-record sa pendant. Habang lumalabas ang mensahe ng video sa screen ng aking telepono, nadala ako sa isang puyo ng tubig ng nakakagulat na mga paghahayag. Ang mga imahe at tunog na nakapaloob sa digital tape na ito ay nagsisilbing isang mapait na tableta upang lunukin, na gumising sa akin sa malupit na katotohanan na nabubuhay ako sa isang maingat na ginawang kasinungalingan sa loob ng maraming taon. Nanlaki ang mata ko sa hindi makapaniwala. Ang pagkakasala at panghihinayang na dumaloy sa loob ko ay parang isang magulong dagat, na nagbabantang matabunan ang aking sentido. Si Veronica, ang babaeng laging nandiyan para sa akin at nagmamahal sa akin nang walang pasubali, ay lumalabas bilang tunay na pangunahing tauhang babae ng nakamamatay na insidente ng pagkidnap na iyon. Ang panghihinayang, tulad ng isang walang humpay na tubig, ay dumaan sa akin. Kinastigo ko
Ang aking katawan ay umiikot at nanginginig sa pagtatangkang iwasan ang mga suntok, ngunit ang kanyang mga hampas ay nakatagpo ng kanilang marka, ang epekto ay nagpapadala ng mga shockwaves ng matinding paghihirap sa akin. Tumutulo ang dugo sa mukha ko. Napaiyak ako sa sakit at takot. Ang bawat suntok ay parang isang saksak ng kadiliman, nagbabantang mapatay ang anumang pag-asa na mabuhay. Nabaliw na si Melissa. Hindi siya titigil hangga't hindi niya ako pinapatay. Pero ayokong mamatay, hindi sa ganito, hangga't hindi ko siya pinaparusahan. Kailangan kong sabihin kay Stanford ang lahat. "Stanford..." Hilaw na sigaw ng sakit ang boses ko habang nagsusumamo para kay Stanford, umaasang kahit papaano ay makarating sa kanya ang iyak ko at siya ang magliligtas sa akin. Nagiging itim ang lahat. Napapikit na ang mga mata ko. Nakaramdam ako ng gaan na parang lumilipad ako. "Veronica..." Umaalingawngaw sa tenga ko ang boses niya, isang lifeline na tila hindi maabot. Nandito ba talaga
Ang lahat ng mga eksena ay naglalaro bilang isang recording sa harap ng aking mga mata. Pakiramdam ko ay binabalikan ko ang lagim ng nakaraan. Dinala kami ng mga goons sa isang abandonadong bahay sa tuktok ng burol. Inihagis nila kami sa malamig na sahig at isinara ang pinto. Ang silid kung saan kami nakakulong ay parang isang tiwangwang na kulungan, malamig at mamasa-masa. Ang mga muffled na tunog ng labas ng mundo ay halos hindi tumagos sa makapal na pader. Wala pa ring malay si Stanford. Dumudugo ang kanyang noo. Nadala ako ng matinding determinasyon na protektahan siya. Pinunit ko ang aking damit gamit ang aking mga ngipin at ginagamit ang tela bilang isang impromptu bandage upang matigil ang pagdurugo. Ang kanyang kahinaan, na nakahiga doon na walang malay, ay humahatak sa aking puso. Nilibot ko ang aking paningin sa buong silid, ang aking mga mata ay dumapo sa kakarampot na kaginhawaan ng isang kutson at isang kumot. Dahan-dahan kong kinaladkad si Stanford papunta sa kutso
Ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa isang baliw na intensity, ang kanyang mga pupils ay lumalawak habang siya ay nagsasalita. "Mahal ko na siya simula bata pa ako," she said, her voice low and even. "I always wanted to be around him, play with him, and marry him. But he liked to play with you. I hate you for grabbing his attention." Nakakabagabag at nakakalungkot ang pag-amin ni Melissa. Ang kanyang pagkahilig sa pagkabata kay Stanford ay nauwi sa isang baluktot na pagkahumaling, at ang kanyang paninibugho sa aking koneksyon sa kanya ay nagpasigla sa kanyang poot. Ang kanyang pagpasok ay nagpinta ng isang malungkot na larawan ng kanyang pag-iisip, na inilalantad ang lalim ng kanyang maling akala. Ramdam ko ang malamig na takot na gumagapang sa aking gulugod habang patuloy siyang nagsasalita. Ang kanyang mga salita ay puno ng kamandag, ang kanyang galit at hinanakit ay ramdam. Bakit niya sinasabi ang mga bagay na iyon? Napagkamalan ba niya akong iba? Wala akong maalala na nak
Habang unti-unting bumabalik ang aking kamalayan, ang mundo sa paligid ko ay nagiging mga pira-piraso. Ang marumi at sira-sirang kapaligiran ng silid ay napagtuunan ng pansin, na nagbibigay ng nakakatakot na kapaligiran na tumutugma sa nakakaligalig na sitwasyon na aking kinalalagyan. Ang mga sapot ng gagamba ay kumakapit sa mga sulok; sumasayaw ang mga anino sa dingding ng aking paningin. Ang bigat ng ulo ko, at nagpanting pa rin ang tenga ko sa suntok na natanggap ko. Kumurap ako, sinusubukang i-clear ang aking paningin, at ang aking puso ay lumaktaw nang tumibok nang mapagtanto kong nakatali ako sa isang upuan. Ang mga boses, tahimik ngunit naririnig, ay tumatagos sa ulap sa aking isipan. Lumalakas ang aking mga sentido, at pilit kong pinakinggan, pinagsasama-sama ang pag-uusap na lumalabas sa harapan ko. "Sabi ko sayong lumayo ka dito. Bakit ka pumunta dito?" Napapikit ako nang makita kong pamilyar ang boses na ito. Boses iyon ni Michael. Sino ang kausap niya? "Ugh..
Makalipas ang ilang araw... Dinadalaw ako ni Melissa kapag wala si Veronica Hindi ko maiwasang maramdaman ang alon ng inis na bumalot sa akin. Napakawalanghiya niya. Ang lakas ng loob niyang magpakita ulit sa harapan ko. "Stanford, oh, my God. Tignan mo nga, grabe ang sugat mo." Lumapit siya sa akin na may luha sa mga mata. Dati nalulungkot ako tuwing nakikita ko siyang umiiyak. Ngunit ngayon ay nakikita ko sa pamamagitan ng kanyang malisyosong kalikasan na nakatago sa ilalim ng kaawa-awang panlabas na ito. Mapagpanggap si Melissa. Hindi na mababago ng kanyang mga luha at matatamis na salita ang aking pananaw sa kanya. Alam ko na ngayon kung gaano katuso. Sinubukan niyang abutin at hawakan ang mukha ko, pero inalis ko ang kamay niya. Ayokong hawakan niya ako; hindi niya ba naiintindihan yun? Pinandilatan ko siya, kumikislap ang mga mata ko sa babala. "Nawalan na talaga ako ng pasensya sa'yo, Melissa," ungol ko, mahina at nagbabanta ang boses ko. "Stop trying to get clos