Mabagal na huminto ang sasakyan sa entrance ng reception ng ospital."Pumasok tayo ng magkahawak ng kamay," sabi ni Jessica at makikitang nakasimangot ang mukha ni Xavier. "Akala ko ba romantic couple pa rin ang role natin?" dagdag niya nang makita ang mukha ni Xavier. Isa lang siyang normal na babae at hindi na kailangan pang gumawa ng ganyang mukha. May hawak ba siyang tumpok ng uod na labis niyang ikinabahala ng mga pag-iisip ng magkahawak-kamay? "Kung sa tingin mo sapat na ang ginawa natin kahapon, hindi na natin kailangang maghawak kamay," sabi ni Jessica sabay tanggal ng seat belt. Akala niya ay nagboluntaryo lang itong sumama dahil alam niyang pupunta doon ang mga reporter na kasalukuyang nakikita niya mula sa naka-roll-up na bintana. Pagkatapos ng lahat, nagkaroon ng magandang pananaw si Xavier. Alam niyang dadating ang media sa ospital kaya naman siya pumunta pero hayagang hiniling nito na magkahawak sila ng kamay na ikinagulat niya. "Hindi natin kailangan pag-isipa
Bumukas ang pinto ng elevator sa ikadalawampu't apat na palapag. Matapos makatitig ng malalim si Xavier sa mga mata ni Jessica ay binitawan na niya ang kamay nito at naging awkward ang natitirang sakay ng elevator.Dahil medyo pribado at tahimik ang VIP ward, maaaring lumabas ng elevator si Xavier nang hindi nababahala tungkol sa mga blog at may-ari ng tabloid. Walang paraan na narito sila. Nakasunod si Jessica sa kanyang likuran habang humahakbang ito ng mahabang hakbang. Itinulak niya ang pinto sa ward ng kanyang lolo. "Sandali lang, Mr. Delgado, tinitingnan ko ang vitals niya. Pwede ka bang maghintay sa labas?" sabi ng isang nurse pagkatayo ni Xavier sa may pintuan. Tumango siya at tumalikod na dahilan para tumalon siya ng diretso kay Jessica. Ang ulo niya sa dibdib niya. Sa ganitong posisyon ay maaamoy niya ang kanyang pabango. Ibang-iba ang pabango niya sa karamihan ng mga lalaki. Mabango siya na parang natunaw na kendi at kanela. "Ayos ka lang ba?" tanong niya na nagpaka
Pareho silang pumasok sa silid ng ospital at humiwalay sa isa't isa. Parang pareho silang may hawak na apoy na hindi na sila makapaghintay na alisin ito."Ah gusto kong makita ‘yun," sabi ni Dawson nang makita niya sila. "Tingnan kung ano?" Tanong ni Xavier na may mapait na lasa sa bibig. Alam na alam niya ang ibig sabihin ng kanyang lolo. "Kailangan ko ng mga apo," sabi ni Dawson. Naubo si Jessica sa narinig. Si Dawson ay hindi humingi ng apo kundi mga apo. Diba sabi ni Xavier malapit na siyang mamatay? "Kalimutan mo na ‘yun, papa," sabi ni Xavier na umupo sa tabi ng kama. "Mahal niyong dalawa ang isa’t isa kaya dapat hindi ‘yun mahirap para sa inyo o ‘yun din ba ang iniisip mo, Jessica?" Sabi ni Dawson na lumingon kay Jessica.Balak niyang ipaamin sa kanila na hindi sila magkasama. Alam na niya ito sa unang araw na pumunta sila rito. Baka inisip siya ni Xavier na tanga. Nakalimutan niya na ang kanyang lolo ay isang malaking business tycoon. Walang sikreto sa Chiachester
"Pasensya na sa inasal niya," sabi ni Jessica na lumapit kay Dawson. Hindi niya alam kung bakit pakiramdam niya kailangan niyang humingi ng tawad sa ginawa ng asawa niya na isang bata na nasa katawan ng isang matanda."Eh wag kang mag-alala, bata pa siya" sagot ni Dawson. Naunawaan ng buo kay Jessica kung bakit ganoon si Xavier, inaalagaan siya ni Dawson na parang bata. "Pero humihingi pa rin ako ng tawad," sabi pa ni Jessica. Sa hindi malamang dahilan, parang dapat niyang panagutan ang batang iyon. "Maupo ka, may importante akong sasabihin sayo," iminuwestra ni Dawson ang upuan na inuupuan lang ni Xavier. "Oh sana lang isa ‘yang bagay na kaya kong gawin" sagot ni Jessica na nakaupo. "Sigurado ako dyan""Kaya alam kong hindi kayo magkakilala ni Xavier at nagkita kayo sa harap ng courthouse noong araw ng kasal" napabuntong-hininga si Jessica nang mapagtantong wala sa dilim si Dawson.Nakakatuwang naramdaman ni Jessica na parang may natanggal sa kanyang dibdib. Nakahinga siy
Si Jessica ay gumugol ng kaunting oras sa pagsama kay Dawson bago lumabas upang makilala si Xavier. Naniniwala siya na hindi siya iiwan ni Xavier dahil siya ang sinakyan niya pauwi at dahil sinusubukan pa rin nilang patunayan sa publiko na masaya silang mag-asawa."Good night, Dawson. Babalik ako," sabi ni Jessica habang nakatayo sa frame ng pinto. "Maghihintay ako at umaasa ako na babalik ka agad," sagot ni Dawson. Naisip ni Jessica na may nakita siyang malungkot na ekspresyon sa mukha nito. Kung maaari lang ay darating siya araw-araw at sasamahan siya. Malungkot ang magkasakit at mas malungkot ngayon ang maghapong napadpad sa ospital na walang kasama. "Paano kung pumunta din ako bukas? Libre ako kasi naka-leave ako sa trabaho," sabi ni Jessica. Nakita niyang lumiwanag ang mukha nito sa tuwa. Malaya siya tutal wala naman siyang magagawa. Maaari rin niyang gugulin ang kanyang araw sa pagbisita sa kanya at paggugol ng oras sa kanya. "Gustong-gusto ko ‘yan," nakangiting sabi n
Pinagmasdan ni Xavier ang paglabas ni Jessica sa kwarto. Nagtatampo siya habang nakaupo sa isa sa mga waiting chair sa hallway. Naisipan niya talagang iwan siya dito dahil parang kinakampihan niya ang lolo niya at iniisip na bigyan siya ng apo sa tuhod.Dapat makuntento na ang kanyang lolo. Hiniling ng lolo niya na magpakasal siya na ginawa naman niya pagkatapos niyang pilitin ang sarili niya tapos ngayon may panibagong pabor nanaman? Masama ang loob niya sa pakikipag-usap niya sa kanyang lolo ng ganoon ngunit tila ginagamit ng kanyang lolo ang kanyang karamdaman bilang dahilan para gawin niya ang mga bagay-bagay. Umupo si Jessica sa tabi ni Xavier. Gusto niya itong aliwin at sabihin sa kanya na wala siyang planong magkaanak sa kanya. Bagama't kapag ginawa niya iyon, ang kanyang mga anak ay hindi maghihirap habangbuhay at hindi na kailangang mag-alala tulad ng ginawa niya noong bata pa siya. Tiyak na hindi niya ibibigay ang kanyang virginity sa isang lalaking umaarte na parang bat
Nagmamaneho ng napakabagal si Jessica ngunit nakauwi rin siya sa wakas."Akala ko next year na tayo uuwi," sabi ni Xavier habang hinihila siya papunta sa harap ng mansyon. "Hindi ako madalas magmaneho kaya hindi ako gaanong magaling magmaneho," sabi ni Jessica. Ang dahilan kung bakit siya nagboluntaryong magmaneho ay ang tagal na. Nagmaneho lamang siya hanggang sa high school kung saan ninakaw nila ang kotse ng may-ari ng ampunan at nabangga. Nagkaproblema sila para dito sa may-ari at sa pulis. Nagulat pa siya nang maalala ng kanyang utak, kamay, at paa ang paraan upang gawin ito. "Maaari kang kumuha ng alinman sa mga kotse sa garahe upang magsanay kung paano magmaneho ngunit hangga't manatili ka sa babae ng bahay, bihira kang magmaneho ng iyong sarili," sabi ni Xavier. Totoo iyon dahil halos hindi siya hinahayaan ng mga tauhan na magluto nang hindi nila pinagkakaabalahan ang bawat galaw niya. Malamang na matutunan niya kung paano magmaneho alang-alang dito. Paglabas niya ng
Panghabambuhay na pangarap ni Jessica na magkaroon ng kanyang restaurant at maging master chef. Siya ay nag-iipon para dito ngunit sa tuwing nakakakuha siya ng magandang halaga ay lumabas ang kanyang tiyahin para kunin ang lahat ng pera mula sa kanya. Hindi siya makapaniwala sa narinig niya."Wala akong ganyang pera," sabi ni Jessica. Kakatapos lang niyang bayaran ang kanyang student loan at halos dalawang buwan na lang mula nang dumating ang kanyang tiyahin para kumuha ng pera mula sa kanya. Siya ay kasing mahirap ng sinuman. Ang natitira niyang pera ay ang ginamit niya sa pagkuha ng damit at bulaklak para sa kasal. "Bakit mo naisip na magmumungkahi ako ng isang restaurant at babayaran kita?" natatarantang tanong ni Xavier. "Teka sinasabi mo ba na babayaran mo ang buong halaga?" gulat din na tanong ni Jessica. "Oo, Jessica." sagot ni Xavier. Napatingin ang mga mata niya sa oras sa dashboard ng sasakyan. Kailangan niyang pumasok sa trabaho. "Pwede ba tayong mag-usap pagk